Τσε τσα Co. συμπέθερε!

Όταν έχεις πρωθυπουργό των πέντε ηπείρων και των εφτά θαλασσών, οφείλεις να ψάχνεσαι διαρκώς στον τομέα της γλωσσομάθειας. Δεν προσήκει εφησυχασμός και ανάπαυση στις δάφνες των old time classic τίτλων του Βρετανικού Συμβουλίου και του Γαλλικού Ινστιτούτου. Γι’ αυτό, κι όταν αναχώρησε ο κυρ- Γουέν για την πατρίδα του, αφήνοντας πίσω του εκείνη τη γλυκιά νοσταλγία που προκαλούν οι αναχωρήσεις των καλών συγγενών μετά από ολιγοήμερη φιλοξενία, φάγαμε το σπίτι, για να βρούμε το παλιό cd με τις κινηματογραφικές επιτυχίες της δεκαετίας του ’60. Διότι το «ιχ λίμπε ντιχ»…, το «για βας λιουμπλιού», το «γιο τε άμο» και το «για χα μπίμπι»…, όπως τα τραγουδούσε ο Γιάννης Βογιατζής στο πάλαι ποτέ παιχνιδιάρικο σουξέ «σ’ όλες της γης τις γλώσσες», καίτοι ελαφρώς εξεζητημένα, δεν είχαν χαθεί από τις έλικες του εγκεφάλου. Εκείνο που για άγνωστους λόγους δεν έλεγε να ανακληθεί με τίποτα, ήταν το κινέζικο Τσε- τσα- κο (σ’ αγαπώ στην κινεζική)! Μετά την πρώτη ακρόαση του ρεφρέν όμως, eureka!
Αν και οι αμήχανοι θαμώνες του καφέ του Μουσείου την Κυριακή που μας πέρασε, δεν έπασχαν από επιλεκτική μνήμη, αν δεν είχαν μάθει να συγκρατούν ευκολότερα τις εκφράσεις που παίζουν εντός ζώνης Eurovision, θα μπορούσαν να πετάξουν στον Kινέζο πρωθυπουργό που κόπιασε απρόοπτα ως υψηλό τσι- μπου- ρι στην παρέα τους, ένα «τσε- τσα- κο!» και να τον κάνουν να παραληρήσει (ήσυχα γιατί οι Kινέζοι παραληρούν από μέσα τους). Θα ανταπέδιδαν έτσι τα καλά του λόγια για το ελληνικό λαδοβρόχι ή μπουκουβάλα ή λαδοπαπάρα (ανάλογα με την περιφέρεια του Καλλικράτη στην οποία καταναλώνεται), καθώς και τη γενική καταδεκτικότητά του… Κοτζαμάν πρωθυπουργός υπερδύναμης κι έκατσε να φωτοσυνθέσει μαζί με τυχαίους Αθηναίους… Πράγμα που δυσκολότατα θα έπραττε μαζί με τυχαίους Πεκινιώτες... Έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Οι πρωθυπουργοί είναι «καταλληλότεροι» για τους λαούς των άλλων. Όπως συνέβαινε παλιά με τους προέδρους των κομμάτων. Και το δικό μας πρωθυπουργό, μας τον ζηλεύουνε όταν ταξιδεύει έξω...
Όπως και να’ χει, επιμένουμε... Ένα τσε-τσα- κο!, την περασμένη Κυριακή, ελλείψει άλλων κινέζικων λέξεων κι εκφράσεων (με-λα-μί-νη, το- ξι- κά, μό-λυν- ση κλπ), θα μπορούσε να σπάσει υπέροχα τον πάγο.
Τέλος πάντων. Για όλα υπάρχει μια πρώτη φορά. Όταν με το καλό θα ξαναβρεθούμε με τους Κινέζους για πρόσληψη ή για άλλο νταραβέρι, θα είμαστε πιο κατηρτισμένοι… και λιγότερο κομπλαρισμένοι, δεδομένου ότι αυτοί (οι κινεζοκινέζοι) αποδείχτηκαν πιο προσηνείς από τους ελληνοκινέζους τής μέχρι τώρα εμπειρίας μας. Οι αγοραφοβικοί ελληνοκινέζοι ανατρίχιαζαν και πέταγαν καμπούρα μόνο και μόνο στη θέα πολίτη που τους πλησίαζε απειλητικά σε απόσταση ενός χιλιομέτρου. Ο κυρ- Γουέν αντιθέτως καμάρωνε τα τσικό στα καρότσια και μακάριζε τον Έλληνα πρωθυπουργό, επειδή κυβερνά μια χώρα που τα ζευγάρια γεννοβολάνε περιορισμένα. Έτσι, θα μπορέσει να φέρει μαζί του μερικά εκατομμύρια γαμπρούς και νύφες για τους παροικούντες το Θριάσιο…
Αν δεν το έχετε καταλάβει, πάνω και πέρα απ’ όλα, πρόκειται περί συμπεθεριού. Εξ ου και οι τόσες αγάπες. Πολιτικός (οποιασδήποτε εθνικότητας) που πίνει καφέ με πολίτες και δεν είναι υποψήφιος στις προσεχείς εκλογές, προαλείφεται για συμπέθερος… Να δείτε που το «τσε-τσα-κο» θα γίνει το μότο της ελληνοκινεζικής φιλίας και συνεργασίας