Του ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΤΖΑΝΑΚΗ ΕΜΕΙΣ, ΒΕΒΑΙΑ, έχουµε τα δικά µας: τι µέτρα θα (µας) πάρει η κυβέρνηση µετά τις εκλογές, αν ο κ. Γιάννης Δηµαράς θα εκλεγεί «µικρός πρωθυπουργός», ποιος θα βγει δήµαρχος στο χωριό µας και τι θα συµβεί στο «Μάστερ Σεφ». Στην υπόλοιπη Ευρώπη όµως, αλλιώς βαράνε τα νταούλια...
Πολλοί εγχώριοι εµπνέονται από τη Γαλλία και τις γιγαντιαίες διαδηλώσεις εναντίον του σκληρού συνταξιοδοτικού του κ. Νικολά Σαρκοζί. Και φαντάζονται Νοεµβριανά και Δεκεµβριανά στην Αθήνα µε δηµοσίους υπαλλήλους να ζητούν «πίσω τα κλεµµένα» από τον κ. Γιώργο Παπανδρέου και εστιάτορες να µοιράζουν πούρα, κόντρα στον αντικαπνιστικό νόµο.
Λέτε να γίνουµε Παρίσι; Μπορεί – αν πάντως θυµηθεί κανείς λίγο την Ιστορία, θα διαπιστώσει ότι στη Γαλλία έπειτα από την εξέγερση ακολουθεί µία απότοµη συντηρητική στροφή. Οπου περνούν χωρίς διαµαρτυρίες πολύ σκληρότερα µέτρα από εκείνα που προκάλεσαν τις ταραχές.
ΚΑΤΑ ΤΑ ΑΛΛΑ, η Ευρώπη παίρνει όλο και πιο αυστηρά τον «ελληνικό δρόµο». Στη Βρετανία, ο κ. Ντ. Κάµερον ετοιµάζεται να απολύσει καµιά 500αριά χιλιάδες δηµοσίους υπαλλήλους, να διαλύσει το κοινωνικό κράτος αλλά και το αστυνοµικό κράτος αφού διώχνει µέχρι και αστυνοµικούς!
Ο ελληνικός δρόµος
ΤΑ ΙΔΙΑ - µε παραλλαγές - συµβαίνουν σχεδόν παντού: σε Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Βέλγιο. Το µόνο στο οποίο διαφέρουν από εµάς είναι ότι τα κάνουν χωρίς να έχουν υπογράψει Μνηµόνιο µε κανέναν.
Είναι δεξιοί; Είναι µαζοχιστές; Σε κάποιες περιπτώσεις ασφαλώς είναι και τα δύο. Αλλά το ζήτηµα είναι ότι δεν βλέπουν άλλον δρόµο, πέραν αυτού της λιτότητας.
Γιατί; Διότι διακρίνουν αυτό που δεν θέλει να δει η Νέα Δηµοκρατία – ότι το πρόβληµα δεν είναι στο έλλειµµα αλλά στο χρέος. Οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες χρωστούν πάρα πολλά. Και, πλην της Γερµανίας, δεν µπορούν να ελπίζουν στις εξαγωγές.
ΕΜΕΙΣ χρωστάµε τα πιο πολλά από όλους αυτούς. Μέχρι τώρα αναρωτιόµασταν αν τα φάγαµε όλοι µαζί ή αν τα έφαγαν µόνοι τους οι πολιτικοί και οι φίλοι τους. Σε λίγο θα έχει αποµείνει µόνον το χρέος. Που δεν το αποπληρώνει ούτε η ψήφος στον κ. Δηµαρά. Ούτε καν τα κέρδη του «Μάστερ Σεφ».
Πολλοί εγχώριοι εµπνέονται από τη Γαλλία και τις γιγαντιαίες διαδηλώσεις εναντίον του σκληρού συνταξιοδοτικού του κ. Νικολά Σαρκοζί. Και φαντάζονται Νοεµβριανά και Δεκεµβριανά στην Αθήνα µε δηµοσίους υπαλλήλους να ζητούν «πίσω τα κλεµµένα» από τον κ. Γιώργο Παπανδρέου και εστιάτορες να µοιράζουν πούρα, κόντρα στον αντικαπνιστικό νόµο.
Λέτε να γίνουµε Παρίσι; Μπορεί – αν πάντως θυµηθεί κανείς λίγο την Ιστορία, θα διαπιστώσει ότι στη Γαλλία έπειτα από την εξέγερση ακολουθεί µία απότοµη συντηρητική στροφή. Οπου περνούν χωρίς διαµαρτυρίες πολύ σκληρότερα µέτρα από εκείνα που προκάλεσαν τις ταραχές.
ΚΑΤΑ ΤΑ ΑΛΛΑ, η Ευρώπη παίρνει όλο και πιο αυστηρά τον «ελληνικό δρόµο». Στη Βρετανία, ο κ. Ντ. Κάµερον ετοιµάζεται να απολύσει καµιά 500αριά χιλιάδες δηµοσίους υπαλλήλους, να διαλύσει το κοινωνικό κράτος αλλά και το αστυνοµικό κράτος αφού διώχνει µέχρι και αστυνοµικούς!
Ο ελληνικός δρόµος
ΤΑ ΙΔΙΑ - µε παραλλαγές - συµβαίνουν σχεδόν παντού: σε Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Βέλγιο. Το µόνο στο οποίο διαφέρουν από εµάς είναι ότι τα κάνουν χωρίς να έχουν υπογράψει Μνηµόνιο µε κανέναν.
Είναι δεξιοί; Είναι µαζοχιστές; Σε κάποιες περιπτώσεις ασφαλώς είναι και τα δύο. Αλλά το ζήτηµα είναι ότι δεν βλέπουν άλλον δρόµο, πέραν αυτού της λιτότητας.
Γιατί; Διότι διακρίνουν αυτό που δεν θέλει να δει η Νέα Δηµοκρατία – ότι το πρόβληµα δεν είναι στο έλλειµµα αλλά στο χρέος. Οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες χρωστούν πάρα πολλά. Και, πλην της Γερµανίας, δεν µπορούν να ελπίζουν στις εξαγωγές.
ΕΜΕΙΣ χρωστάµε τα πιο πολλά από όλους αυτούς. Μέχρι τώρα αναρωτιόµασταν αν τα φάγαµε όλοι µαζί ή αν τα έφαγαν µόνοι τους οι πολιτικοί και οι φίλοι τους. Σε λίγο θα έχει αποµείνει µόνον το χρέος. Που δεν το αποπληρώνει ούτε η ψήφος στον κ. Δηµαρά. Ούτε καν τα κέρδη του «Μάστερ Σεφ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου