Του Μάρκου Δεληγιάννη
Καλοκαίριασε για τα καλά και κάθε μέρα πληθαίνουν οι καμπάνες που αναγγέλλουν, πένθιμα, τον θάνατο της Δικαιοσύνης. Σου μιλάω γι” αυτήν τη δικαιοσύνη, την ταπεινή, αυτή που στέκεται πάντα στο πλευρό της ανθρωπότητας, αυτή που ξεπετιέται αυθόρμητα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, αυτή που σέβεται το δικαίωμα κάθε ανθρώπινου όντος να υπάρχει.
Σε λίγο η γη μας θα γεμίσει τάφους, φίλε μου. Δεν θα σου έχει μείνει ούτε ένα μέτρο λεύτερου εδάφους, σπόρους καινούργιους να σπείρεις. Ούτε μια σπιθαμή χώμα για να χαρείς της τριανταφυλλιάς τη φορεσιά, των ξέγνοιαστων παιδιών το παιχνίδι, το φίλημα σάρκας νεανικής.
Μα, φίλε μου, τι καρτερείς πια κλεισμένος μες στον αυτάρεσκο εαυτό σου; Καιρός πια ν” απαλλαχτούμε απ” όλα τ” άχρηστα στολίδια. Ας μείνουμε γυμνοί, χωρίς των ρούχων την