Κραυγές η εξέλιξη των συνθημάτων

Η μεταπολιτευτική Ελλάδα στέναζε στα μπαλκόνια σε κάθε εκλογική μάχη, η κάθε ατάκα εύστροφου πολιτικού πολλές φορές χωρίς ουσία, εύρισκε αμέσως το χειροκρότημα που της «άξιζε» κι έτσι ικανοποιούνταν από τη μία ο λαοπλάνος ευφράδης πολιτικός από την ευρύτατη αποδοχή που του έλαχε και από την άλλη ο διψασμένος για επίδειξη και διανοητική επιβολή στον αντίπαλό του ψηφοφόρος. Για πολλά χρόνια επικράτησε αυτή η λογική, ομάδες εργασίας σε όλα τα πολιτικά κόμματα αναζητούσαν με πάθος να εκφράζουν την πολιτική συγκυρία μέσω μίας φράσης που θα συγκινήσει τα πλήθη. Βέβαια κάτι τέτοιο δεν συναντάται μόνο στη μεταπολιτευτική Ελλάδα αλλά σε κάθε δυτικό δημοκρατικό Κράτος που επικράτησε και επικρατεί δικομματισμός, το λεγόμενο δίπολο στην εξουσία. Στα περισσότερα όμως από αυτά τα Κράτη ένα προεκλογικό σύνθημα μετουσιώθηκε
σε κυβερνητικό έργο, στην Ελλάδα όμως καταγράφουμε συνεχώς παταγώδεις αποτυχίες στις πράξεις που ακολούθησαν τα μεγάλα όμορφα λόγια. Πολλά από αυτά τα μεγάλα λόγια ακόμα αντηχούν την αποτυχία σε κάθε σχέση πολίτη Κράτους. Το «έξω οι βάσεις και το ΝΑΤΟ» έφεραν την «ΑΛΛΑΓΗ» η οποία μετά από ένα μικρό διάλειμμα χρέους έφερε τον «εκσυγχρονισμό» ο οποίος έφερε «ήπια προσαρμογή» καταλήγοντας στο ότι «λεφτά υπάρχουν». Όλα αυτά τα συνθήματα σε συνθήκες πολιτικής σταθερότητας τελικά μέσα σε όλα τα άλλα κατάφεραν και να στρώσουν μονόδρομο υπερχρέωσης Κράτους – πολιτών και κρατικές δομές τριτοκοσμικού κράτους.

Με αυτά τα δεδομένα στην πιο δύσκολη στιγμή της μεταπολιτευτικής Ελλάδας βρέθηκε η χώρα μας οποία ειρωνεία χωρίς κανένα σύνθημα προς τους πολίτες της και χωρίς διαπραγματευτικές δυνατότητες είτε εκουσίως είτε ακουσίως... Οι παλαιότερες υποσχέσεις έγιναν επιχειρήματα με στόχο την εγκαθίδρυση του φόβου, τα μεγαλόστομα λόγια ελπίδας έγιναν αυστηρές παροτρύνσεις σωτηρίας και πάλι όμως χωρίς ουσία, εκτός και αν κάποιος θεωρήσει ότι η μόνη ουσία στο λάθος είναι η τιμωρία χωρίς καμία δημιουργία βιώσιμης προοπτικής. Τοιουτοτρόπως η εξέλιξη των ανωτέρω συνθημάτων που πόλωναν κοντά στο 80% του πληθυσμού μιας χώρας γίνονται κραυγές στα χείλη πολλών από αυτούς που τα χειροκρότησαν κι όταν κάποιος κραυγάζει δεν μπορεί να το κάνει παρά μόνο από θυμό και από λάθος κριτήριο. Δε φτάνει όμως που υπάρχει η ανάγκη των πολλών να κραυγάσουν για τα προβλήματά τους υπάρχουν και οι πολιτικοί που σιγοντάρουν, ενώνουν τις φωνές τους και έτσι αυτές οι κραυγές φτάνουν σε εκκωφαντικές ακραίες συχνότητες. Τέλος καλό για όλους μας θα είναι όσοι πίστεψαν αρχικά στα συνθήματα των μπαλκονιών και τιμωρούμαστε όλοι μας σήμερα να σκεφτούν ποια θα είναι η τιμωρία τους για τις κραυγές τους …
http://www.protagon.gr