Την περασμένη Τρίτη, στο γερμανικό πρόγραμμα Arte σε μια εκπομπή με τίτλο “Staatsgeheimnis Bankerettung” o Γερμανός υπουργος Οικονομικων Wolfgang Schauble έδινε συνέντευξη. Σε μια φάση ερωτήθηκε αν και κατά πόσον οι όροι που έθεσε η Γερμανία στην Ιρλανδία κατά την διάρκεια της κρίσης δεν ήσαν υπερβολικά σκληροί. Και ο υπουργός απάντησε ότι με το να μειώσουν την φορολογία στις επιχειρήσεις οι Ιρλανδοί έδειξαν ότι δεν ήσαν αλληλέγγυοι με την υπόλοιπη Ευρώπη και κατά
συνέπεια οι Γερμανοί δεν είχαν καμιά διάθεση να φανούν ευχάριστοι! Εδώ σε αυτή την απάντηση του κ.Schauble συνοψίζεται ολόκληρο το όραμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης: Ένα σύνολο κρατών στα οποία επικρατεί η απόλυτη οικονομική ομοιογένεια
και στα οποία οι έννοιες ποικιλομορφία και ανταγωνισμός είναι άγνωστες!
Αν με άλλα λόγια ένα κράτος αποφασίσει ότι θέλει να ακολουθήσει μια πολιτική χαμηλών φόρων,αν ένα κράτος θέλει να γίνει ένας φορολογικός παράδεισος, αυτό σύμφωνα με την κρατούσα στο Βερολίνο οικονομική αντίληψη απαγορεύεται. Όλα τα κράτη ανεξάρτητα απο τις πολιτικές και ιδεολογικές αντιλήψεις της εκάστοτε κυβέρνησης, θα πρέπει να ασκούν μια ταυτόσημη οικονομική πολιτική που θα βασίζεται σε υψηλή φορορολογία, αδιάκοπη δίωξη των «φοροφυγάδων» και σε υψηλή κοινωνικοποίηση του ρίσκου.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό είναι ένα μοντέλο ανάπτυξης που εκπροσωπεί τις καθ όλα σεβαστες αξίες ενος συγκεκριμένου πολιτικού χώρου.Ομως δεν είναι ασφαλώς το μόνο μοντέλο ούτε οι αξίες στις οποίες βασίζεται είναι καθολικές.Θα έλεγα μάλιστα ότι πρόκειται για ένα μοντέλο που είναι βαθύτατα εχθρικό στις αξίες του λιμπεραλισμού πού τονίζε πάντοτε την ποικιλομορφία, τον πειρματισμό και την όσο δυνατόν μεγαλύτερη εξατομικοποίηση του ρίσκου.
Με άλλα λόγια το μοντέλο του Γερμανού υπουργού είναι ένα μοντέλο ανάπτυξης στο οποίο οι κΤσίπρας και Βενιζέλος δεν θα έπρεπε να εχουν καμμία αντίρρηση ενώ αντίθετα θα πρέπει να προκαλεί ανατριχίλα στους κ.Ανδριανόπουλο Μάνο και –γιατί ‘όχι;-στον πρωθυπουργό της χώρας κ.Σαμαρά.
Δυστυχώς όμως η συζήτηση για την Ευρωπαική Ενωση και το ευρώ στην Ελλάδα ποτέ δεν έλαβε την ιδεολογικοπολιτική εμβάθυνση πού όφειλε. Προκειμένου να διαφοροποιηθούν από τους σταλινικους και εθνικιστές εχθρούς της ΕΕ, οι ντόπιοι φιλελεύθεροι έσπευσαν να συστρατευθούν με τους σοσιαλδημοκράτες πίσω απο το σύνθημα «Ευρώπη ναναι κι ‘ότι νάναι». Και σήμερα φυσικά όπου το μοναδικό μέλημα της χώρας είναι πως θα ζητιανέψει κάνα ευρώ μέχρι το επόμενο γεύμα, μία τέτοιου είδους συζήτηση αποτελεί μία εξωπραγματική πολυτέλεια
protagon.g
r
και στα οποία οι έννοιες ποικιλομορφία και ανταγωνισμός είναι άγνωστες!
Αν με άλλα λόγια ένα κράτος αποφασίσει ότι θέλει να ακολουθήσει μια πολιτική χαμηλών φόρων,αν ένα κράτος θέλει να γίνει ένας φορολογικός παράδεισος, αυτό σύμφωνα με την κρατούσα στο Βερολίνο οικονομική αντίληψη απαγορεύεται. Όλα τα κράτη ανεξάρτητα απο τις πολιτικές και ιδεολογικές αντιλήψεις της εκάστοτε κυβέρνησης, θα πρέπει να ασκούν μια ταυτόσημη οικονομική πολιτική που θα βασίζεται σε υψηλή φορορολογία, αδιάκοπη δίωξη των «φοροφυγάδων» και σε υψηλή κοινωνικοποίηση του ρίσκου.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό είναι ένα μοντέλο ανάπτυξης που εκπροσωπεί τις καθ όλα σεβαστες αξίες ενος συγκεκριμένου πολιτικού χώρου.Ομως δεν είναι ασφαλώς το μόνο μοντέλο ούτε οι αξίες στις οποίες βασίζεται είναι καθολικές.Θα έλεγα μάλιστα ότι πρόκειται για ένα μοντέλο που είναι βαθύτατα εχθρικό στις αξίες του λιμπεραλισμού πού τονίζε πάντοτε την ποικιλομορφία, τον πειρματισμό και την όσο δυνατόν μεγαλύτερη εξατομικοποίηση του ρίσκου.
Με άλλα λόγια το μοντέλο του Γερμανού υπουργού είναι ένα μοντέλο ανάπτυξης στο οποίο οι κΤσίπρας και Βενιζέλος δεν θα έπρεπε να εχουν καμμία αντίρρηση ενώ αντίθετα θα πρέπει να προκαλεί ανατριχίλα στους κ.Ανδριανόπουλο Μάνο και –γιατί ‘όχι;-στον πρωθυπουργό της χώρας κ.Σαμαρά.
Δυστυχώς όμως η συζήτηση για την Ευρωπαική Ενωση και το ευρώ στην Ελλάδα ποτέ δεν έλαβε την ιδεολογικοπολιτική εμβάθυνση πού όφειλε. Προκειμένου να διαφοροποιηθούν από τους σταλινικους και εθνικιστές εχθρούς της ΕΕ, οι ντόπιοι φιλελεύθεροι έσπευσαν να συστρατευθούν με τους σοσιαλδημοκράτες πίσω απο το σύνθημα «Ευρώπη ναναι κι ‘ότι νάναι». Και σήμερα φυσικά όπου το μοναδικό μέλημα της χώρας είναι πως θα ζητιανέψει κάνα ευρώ μέχρι το επόμενο γεύμα, μία τέτοιου είδους συζήτηση αποτελεί μία εξωπραγματική πολυτέλεια
protagon.g
r
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου