Θα μπορούσα να γράψω τόσα πολλά τέτοια μέρα... μα κάθε 17 Νοέμβρη δακρύζω,και δεν δακρύζω από λύπη αλλά από θαυμασμό για εκείνα τα παιδιά, τα παιδιά του πολυτεχνείου, τα ανώριμα παιδιά όπως τους ονόμαζαν οι βολεμένοι καθεστωτικοί αστυνομικοί και στρατιωτικοί της εποχής εκείνης. Είστε στο μυαλό μας στην καρδιά μας στην σκέψη μας, είστε αυτό που λέμε η δύναμη για τους αυριανούς μας αγώνες .
Ο χρόνος ο τόπος και ο λόγος που γίνονται οι αγώνες είναι αυτό που τους κάνει μεγάλους, και ο δικός σας για την δική μας ελευθερία ήταν από τους μεγαλύτερους , εύγε ήρωες .
Δημήτρης Νίκογλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου