Τηλεκοντρόλ

 

Κάναμε τη ζωή επιβίωση. Είσαι τυχερός όταν έχεις να φας, κι ύστερα ακούς για πρώτους και τρίτους κόσμους. Προσδιορίζονται βέβαια οι κόσμοι ακόμα, αν και όχι γεωγραφικά.
Κάναμε τους γκόλντεν μπόηζ, δια βίου ηγέτες, τους ανίδεους πολιτικούς και τους αιμοδιψείς τραπεζίτες, και όταν όλοι αυτοί δρουν μαζί το ονομάζουμε κρίση. Η κρίση είναι βαθύτερη, η οικονομική είναι το κερασάκι στην τούρτα, τα λιπαρά στο ζαμπόν.

Η κρίση είναι δική μας όταν η καθημερινότητά μας καταλήγει σε μια βουτιά στον καναπέ και την παρακολούθηση του προκαθορισμού των ζωών μας από το μπανιστήρ ντουλάπ.
Δεν είναι μόνο η αδιαφορία για τα κοινά, είναι η γενική αδιαφορία που προκύπτει από το ότι ο τρόπος αντιμετώπισης της ζωής, (με συγχωρείς, της επιβίωσης) είναι τηλεοπτικός.
Η βέβηλη αποβλάκωση που εκπέμπεται σε κάθε σπίτι έκανε τη ζουμερή μάζα που υπάρχει στο κεφάλι του καθενός κέντρο διερχομένων πληροφοριών. Και εφόσον η πληροφορία είναι κενή, πιθανότατα άχρηστη και με επιπλέοντα χρήσιμα στοιχεία, αγνοείται, μένει ανεπεξέργαστη και φεύγει όπως ήρθε.

Η γνώση πια είναι αστείο, η συνειδητοποίηση απαγορευμένο ανέκδοτο. Η συνειδητοποίηση της πραγματικότητας και η άρνηση του ότι ζούμε πίσω από μία αποστειρωμένο ηλεκτροστατική ή πλάσμα οθόνη τηλεόρασης οδηγεί σε βέβαια καταστολή.
Απαγορεύεται αυστηρά η συνειδητοποίηση, και η μετατροπή της πληροφορίας σε γνώση. Ακόμα και αν ξεφύγει κανένα ατίθασο και αντιδραστικό στοιχείο από το βομβαρδισμό μεγατόνων βλακείας, και επιχειρήσει να μοιραστεί την αντισυστημικά νεοαποκτηθείσα δική του γνώση με άλλους, τιμωρείται.


Η διάδοση της αλήθειας θεωρείται προβοκάτσια, η συγκέντρωση σε πλατείες χαρακτηρίζεται αλητεία και η διεκδίκηση του αυτονοήτου επαναστατικότητα. Ο καλός πολίτης πρέπει να συμπεριφέρεται σαν τηλεθεατής στη ζωή του που ποτέ δεν κλείνει την τιβί.

Πέτα την τηλεόραση από το παράθυρο και σταμάτα να πιστεύεις ότι η αγάπη είναι η ίον αμυγδάλου σου.
politismos politis