Σκληρή χρονιά

Δε χρειάζονται πια ούτε εξειδικευμένες γνώσεις, ούτε μαντικές ικανότητες για να αντιληφθεί κανείς ότι το 2012 θα είναι μια σκληρή χρονιά δοκιμασίας. Τα πρωτοσέλιδα των Κυριακάτικων εφημερίδων μοιάζουν με καζαμίες που περιγράφουν μια αναπόφευκτη επερχόμενη καταστροφή.
Παρ όλα αυτά, τα ερωτήματα που τίθενται στη δημόσια πολιτική συζήτηση δεν έχουν να κάνουν με την αναζήτηση λύσεων και διεξόδου. Αυτοί που κυβερνούν ή φιλοδοξούν ότι θα κυβερνήσουν τον τόπο μοιάζουν να ασχολούνται μόνο με το πότε θα ξεσπάσει η καταστροφή, με ποιον τρόπο και ποιος θα επωμιστεί το βάρος και το κόστος να τη διαχειριστεί.
Είναι φανερό ότι μόνο γύρω απ αυτά τα ερωτήματα περιστρέφεται τις τελευταίες βδομάδες το πολιτικό προσωπικό του τόπου, αναζητώντας απαντήσεις οι οποίες θα μπορούσαν να το βοηθήσουν να επιβιώσει την «επόμενη μέρα». Τέτοιες απαντήσεις ωστόσο δεν υπάρχουν, κι αν υπάρχουν δεν βρίσκονται εντός της χώρας. Η Διεθνής Εποπτεία, ελέγχοντας την οικονομική ζωή του τόπου, καθορίζει τις εξελίξεις και στο πολιτικό επίπεδο… Κάπως έτσι, γίνεται ολοένα και πιο καθαρό στον κόσμο, ότι οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου, ασχολούνται με λάθος ερωτήματα. Με ερωτήματα που δεν ενδιαφέρουν τον κόσμο.
Απ την άλλη μεριά, η κοινωνία ελάχιστα ενδιαφέρεται πια για την τύχη των πρωταγωνιστών και των πολιτικών θιάσων που μάχονται απεγνωσμένα να παραμείνουν επί σκηνής. Το προβλεπόμενο 25% επίσημης ανεργίας για το 2012, καθορίζει καταλυτικά τα ενδιαφέροντα και τις απαιτήσεις του κόσμου. Σε μια κοινωνία όπου ο 1 στους 4 θα είναι άνεργος, τα ερωτήματα που το πολιτικό σύστημα
καλείται να απαντήσει είναι αυτονόητα.
Αυτονόητο είναι επίσης ότι την απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα δεν μπορούν να τη δώσουν αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στο σημερινό τα χάλι. Ούτε αυτοί που προσπαθούν να σώσουν το πολιτικό τους σαρκίο κάνοντας τεμενάδες τους Επιτρόπους, τους Επόπτες και τα Μνημόνια.
Αυτοί, ωστόσο, που μπορούν να διατυπώσουν απαντήσεις στα προβλήματα της κοινωνίας, μοιάζουν ακόμη βυθισμένοι στην αυτιστική υπεροψία της αριστερής μονοδιάστατης καθαρότητας και αλήθειας τους. Περιμένουν ατάραχοι, λες και την εύχονται, την επερχόμενη καταστροφή
to pontiki