Για πρώτη φορά στην οικονομική ιστορία η πτώχευση μιας οικονομίας εμφανίζεται ως σωτηρία της. Η Ελλάδα δεν βρίσκεται υπό πτώχευση. Όπως λένε καθ’ όλα έγκυροι παράγοντες πρακτικά έχει πτωχεύσει. Έτσι θα την αντιμετωπίζουν όλοι στο εξής. Για παράδειγμα: ένας επιχειρηματίας που θα κάνει μια παραγγελία στο εσωτερικό, δεν θα έχει πίστωση. Θα του ζητούν όλο το ποσό της παραγγελίας εκ των προτέρων. Ήδη υπάρχουν πληροφορίες ότι τα μεγάλα τουριστικά γραφεία του εξωτερικού κλείνοντας συμφωνίες με έλληνες επιχειρηματίες, ζητούν να σημειωθεί ότι σε περίπτωση που αλλάξει νόμισμα η Ελλάδα η μεταξύ τους συναλλαγή θα συνεχίσει να γίνεται σε ευρώ.
Για πρώτη φορά στην ιστορία η κυβέρνηση μιας χώρας που βρίσκεται πλέον σε πτώχευση χορεύει το χορό του Ζαλόγγου με δεμένα τα μάτια. Η κυβέρνηση συνεχίζει τον παραλογισμό της. Τον ίδιο παραλογισμό με τον όποιο πήρε μια πλούσια χώρα και την έβαλε δεμένη χειροπόδαρα στο ΔΝΤ, χωρίς να το συζητήσει με κανέναν και κυρίως με τους πολίτες. Με τον παραλογισμό που άρχισε φέρνει τεχνοκράτες που τάχα θα στήσουν εξ’ αρχής την ελληνική διοίκηση. Μα αν η κυβέρνηση είχε το πολιτικό κύρος να επιβάλει τον Ράιχενμπαχ, γιατί δεν επιβάλει η ίδια τις αλλαγές που θέλει; Με τον ίδιο παραλογισμό που θριαμβολογεί επί των ερειπίων που κάθε φορά η ίδια δημιουργεί.
Και τώρα φτάνει στην αποθέωση του παραλογισμού: την αναγγελία Δημοψηφίσματος! Από μόνη της η ιδέα τινάζει στον αέρα τη χώρα. Πρώτον στο εξωτερικό και κυρίως έναντι των Ευρωπαίων. Επί μήνες βολοδέρνουν για να καταλήξουν σε μια απόφαση για την Ελλάδα. Και έρχεται η ελληνική κυβέρνηση που είχε προσυπογράψει ανεπιφύλακτα να τη θύσει σε αμφισβήτηση.
Αλλά και έναντι των πολιτών στο εσωτερικό. Αφού τους έσυρε στο ΔΝΤ, τους εξόντωσε φορολογικά και ψυχολογικά. Τώρα τους βάζει διαστροφικά διλήμματα. Μόνο οι ακροβατισμοί του πρόθυμου αντιπροέδρου Βαγγέλη Βενιζέλου θα μπορούσαν να φτάσουν τη χώρα να αντιμετωπίζει το ανύπαρκτο δίλλημα: ευρώ ή δραχμή! Φυσικά τέτοιο δίλλημα δεν υπάρχει. Όλοι τάσσονται υπέρ του Ευρώ. Και το ΚΚΕ εναντίον. Καθαρά πράγματα. Τέτοια διλλήματα εξυπηρετούν μόνο απελπισμένους
σχεδιασμούς εξουσίας.
Υπάρχουν αρκετοί στην κυβέρνηση που όταν βρίσκονται σε στενό κύκλο τραβάνε τα μαλλιά τους. «Θεέ μου τι κάναμε;» Αλλά υπάρχουν περισσότεροι που αρνούνται να καταλάβουν τι έκαναν.
Το φθινόπωρο του 2009 η Ελλάδα είχε οξύ δημοσιονομικό πρόβλημα: υψηλό χρέος και ελλείμματα. Το ήξεραν οι πολιτικές ηγεσίας. Ένα πρόβλημα σοβαρό για το όποιο έγιναν οι εκλογές. Το ζητούμενο αυτό ήταν στην κάλπη της 4ης Οκτωβρίου. Να προκύψει μια κυβέρνηση ισχυρή και με νωπή λαϊκή εντολή η όποια θα πάρει μέτρα για να περιοριστεί το πρόβλημα του τρέχοντος έτους. Και στη συνέχεια θα λάβει μόνιμα μέτρα και να γίνουν μεταρρυθμίσεις που θα ανοίξουν το δρόμο της ανάπτυξης.
Σημαντικοί οικονομολόγοι και πολιτικοί σημειώνουν ότι για να γίνουν αυτά δεν υπήρχε λόγος να πάει η χώρα στο ΔΝΤ και μάλιστα έξι μήνες μετά τις εκλογές. Αντίθετα η προτίμηση στο ΔΝΤ ήταν που την τίναξε στον αέρα. Από την ώρα που οι αγορές είδαν τον προσανατολισμό στο ΔΝΤ εκτίναξαν τα σπρέντ.
Εν τω μεταξύ η ελληνική κυβέρνηση αυτοδιασύρονταν στο εξωτερικό και πειραματίζονταν στο εσωτερικό. Ενώ υπήρχε άμεση ανάγκη μέτρων έκαναν ένα χρόνο να στελεχώσουν τον κυβερνητικό μηχανισμό, παίζοντας με δήθεν ανοικτές διαδικασίες αξιοκρατίας. Τόση αξιοκρατία που όλοι οι κομματικοί παράγοντες πήραν τις θέσεις που ήθελαν.
Εν πάση περιπτώσει η χώρα δεν πήγε στο ΔΝΤ μετά δεδομένα επόμενης των εκλογών, όπως διατείνεται η κυβέρνηση. Πήγε με τα δεδομένα που δημιουργήθηκαν έξι μήνες αργότερα. Δημιουργήθηκαν από την ίδια. Η οποία εξελέγη για να λύσει το δημοσιονομικό πρόβλημα που άφησε η ΝΔ. Όχι για να το διευρύνει.
Τι ακριβώς συνέβη σε αυτό το κρίσιμο εξάμηνο είναι θέμα προς έρευνα. Η κυβέρνηση επέβαλε μια επιλογή την όποια πρώτα από όλα η ιδία απεδείχθη ανίκανη να υλοποιήσει. Ο αρμόδιος υπουργός αντικαταστάθηκε προτού συμπληρώσει ένα εξάμηνο, αφού προηγουμένως φρόντισε να κάνει επίδειξη της εξωκοινοβουλευτικής αυθεντίας του βάζοντας μόνο φόρους. Αλλά και ο επόμενος υπουργός μόνο φόρους βάζει. Απλώς τους διανθίζει με ακατάληπτη ρητορική.
Και ενώ τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής της είναι που κάνουν σήμερα τον κόσμο να πετροβολάει στο δρόμο τους πολιτικούς, η κυβέρνηση επιμένει ότι η πολιτική της είναι σωστή και σωτήρια. Επιμένει ότι έχει εντολή από το εκλογικό σώμα για αυτήν ακριβώς την πολιτική. Ότι «σώζει» τη χώρα οδηγώντας την στη χρεωκοπία. Και ταυτόχρονα θέτει εκ των υστέρων αυτή τη συμφωνία σε δημοψήφισμα. Θα μείνει στην ιστορία ως κυβέρνηση που αδυνατεί να καταλάβει τι έκανε.
Αν το καταλάβαινε τουλάχιστον κάποιοι θα είχαν διαχωρίσει τη θέση τους. Από την αρχή. Από το ο φοβερό πρωινό του Μαΐου του 2010 που ενέκριναν στο υπουργικό συμβούλιο το Μνημόνιο που δεν γνώριζαν και χωρίς συζήτηση. Έβαλαν τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να ψηφίσουν αναθεωρήσεις του, που ήταν η κάθε μια ένα νέο Μνημόνιο, δεν θα περνούν από τη Βουλή ούτε για ενημέρωση.
Πανηγύρισαν στις 25 Μαρτίου και στις 21 Ιουλίου για ανύπαρκτες επιτυχίες. Και θριαμβολογούν σήμερα πάνω σε θεωρίες που κατασκευάζουν και καταναλώνουν μόνοι τους, αλλά εκ παραλλήλου τις μεταφράζουν και σε ψευδή διλλήματα. Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να καταλάβει αυτή η κυβέρνηση ότι ο μόνος δρόμος είναι οι άμεσες εκλογές; Να εκθέσει το σχέδιο σωτηρίας που προκρίνει ενώπιον του ελληνικού λαού. Να εκθέσουν οι άλλοι τα δικά τους. Και ας αποφασίσουν αυτοί που έτσι κι αλλιώς έχουν τον τελευταίο λόγο.
protagon.gr
Για πρώτη φορά στην ιστορία η κυβέρνηση μιας χώρας που βρίσκεται πλέον σε πτώχευση χορεύει το χορό του Ζαλόγγου με δεμένα τα μάτια. Η κυβέρνηση συνεχίζει τον παραλογισμό της. Τον ίδιο παραλογισμό με τον όποιο πήρε μια πλούσια χώρα και την έβαλε δεμένη χειροπόδαρα στο ΔΝΤ, χωρίς να το συζητήσει με κανέναν και κυρίως με τους πολίτες. Με τον παραλογισμό που άρχισε φέρνει τεχνοκράτες που τάχα θα στήσουν εξ’ αρχής την ελληνική διοίκηση. Μα αν η κυβέρνηση είχε το πολιτικό κύρος να επιβάλει τον Ράιχενμπαχ, γιατί δεν επιβάλει η ίδια τις αλλαγές που θέλει; Με τον ίδιο παραλογισμό που θριαμβολογεί επί των ερειπίων που κάθε φορά η ίδια δημιουργεί.
Και τώρα φτάνει στην αποθέωση του παραλογισμού: την αναγγελία Δημοψηφίσματος! Από μόνη της η ιδέα τινάζει στον αέρα τη χώρα. Πρώτον στο εξωτερικό και κυρίως έναντι των Ευρωπαίων. Επί μήνες βολοδέρνουν για να καταλήξουν σε μια απόφαση για την Ελλάδα. Και έρχεται η ελληνική κυβέρνηση που είχε προσυπογράψει ανεπιφύλακτα να τη θύσει σε αμφισβήτηση.
Αλλά και έναντι των πολιτών στο εσωτερικό. Αφού τους έσυρε στο ΔΝΤ, τους εξόντωσε φορολογικά και ψυχολογικά. Τώρα τους βάζει διαστροφικά διλήμματα. Μόνο οι ακροβατισμοί του πρόθυμου αντιπροέδρου Βαγγέλη Βενιζέλου θα μπορούσαν να φτάσουν τη χώρα να αντιμετωπίζει το ανύπαρκτο δίλλημα: ευρώ ή δραχμή! Φυσικά τέτοιο δίλλημα δεν υπάρχει. Όλοι τάσσονται υπέρ του Ευρώ. Και το ΚΚΕ εναντίον. Καθαρά πράγματα. Τέτοια διλλήματα εξυπηρετούν μόνο απελπισμένους
σχεδιασμούς εξουσίας.
Υπάρχουν αρκετοί στην κυβέρνηση που όταν βρίσκονται σε στενό κύκλο τραβάνε τα μαλλιά τους. «Θεέ μου τι κάναμε;» Αλλά υπάρχουν περισσότεροι που αρνούνται να καταλάβουν τι έκαναν.
Το φθινόπωρο του 2009 η Ελλάδα είχε οξύ δημοσιονομικό πρόβλημα: υψηλό χρέος και ελλείμματα. Το ήξεραν οι πολιτικές ηγεσίας. Ένα πρόβλημα σοβαρό για το όποιο έγιναν οι εκλογές. Το ζητούμενο αυτό ήταν στην κάλπη της 4ης Οκτωβρίου. Να προκύψει μια κυβέρνηση ισχυρή και με νωπή λαϊκή εντολή η όποια θα πάρει μέτρα για να περιοριστεί το πρόβλημα του τρέχοντος έτους. Και στη συνέχεια θα λάβει μόνιμα μέτρα και να γίνουν μεταρρυθμίσεις που θα ανοίξουν το δρόμο της ανάπτυξης.
Σημαντικοί οικονομολόγοι και πολιτικοί σημειώνουν ότι για να γίνουν αυτά δεν υπήρχε λόγος να πάει η χώρα στο ΔΝΤ και μάλιστα έξι μήνες μετά τις εκλογές. Αντίθετα η προτίμηση στο ΔΝΤ ήταν που την τίναξε στον αέρα. Από την ώρα που οι αγορές είδαν τον προσανατολισμό στο ΔΝΤ εκτίναξαν τα σπρέντ.
Εν τω μεταξύ η ελληνική κυβέρνηση αυτοδιασύρονταν στο εξωτερικό και πειραματίζονταν στο εσωτερικό. Ενώ υπήρχε άμεση ανάγκη μέτρων έκαναν ένα χρόνο να στελεχώσουν τον κυβερνητικό μηχανισμό, παίζοντας με δήθεν ανοικτές διαδικασίες αξιοκρατίας. Τόση αξιοκρατία που όλοι οι κομματικοί παράγοντες πήραν τις θέσεις που ήθελαν.
Εν πάση περιπτώσει η χώρα δεν πήγε στο ΔΝΤ μετά δεδομένα επόμενης των εκλογών, όπως διατείνεται η κυβέρνηση. Πήγε με τα δεδομένα που δημιουργήθηκαν έξι μήνες αργότερα. Δημιουργήθηκαν από την ίδια. Η οποία εξελέγη για να λύσει το δημοσιονομικό πρόβλημα που άφησε η ΝΔ. Όχι για να το διευρύνει.
Τι ακριβώς συνέβη σε αυτό το κρίσιμο εξάμηνο είναι θέμα προς έρευνα. Η κυβέρνηση επέβαλε μια επιλογή την όποια πρώτα από όλα η ιδία απεδείχθη ανίκανη να υλοποιήσει. Ο αρμόδιος υπουργός αντικαταστάθηκε προτού συμπληρώσει ένα εξάμηνο, αφού προηγουμένως φρόντισε να κάνει επίδειξη της εξωκοινοβουλευτικής αυθεντίας του βάζοντας μόνο φόρους. Αλλά και ο επόμενος υπουργός μόνο φόρους βάζει. Απλώς τους διανθίζει με ακατάληπτη ρητορική.
Και ενώ τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής της είναι που κάνουν σήμερα τον κόσμο να πετροβολάει στο δρόμο τους πολιτικούς, η κυβέρνηση επιμένει ότι η πολιτική της είναι σωστή και σωτήρια. Επιμένει ότι έχει εντολή από το εκλογικό σώμα για αυτήν ακριβώς την πολιτική. Ότι «σώζει» τη χώρα οδηγώντας την στη χρεωκοπία. Και ταυτόχρονα θέτει εκ των υστέρων αυτή τη συμφωνία σε δημοψήφισμα. Θα μείνει στην ιστορία ως κυβέρνηση που αδυνατεί να καταλάβει τι έκανε.
Αν το καταλάβαινε τουλάχιστον κάποιοι θα είχαν διαχωρίσει τη θέση τους. Από την αρχή. Από το ο φοβερό πρωινό του Μαΐου του 2010 που ενέκριναν στο υπουργικό συμβούλιο το Μνημόνιο που δεν γνώριζαν και χωρίς συζήτηση. Έβαλαν τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να ψηφίσουν αναθεωρήσεις του, που ήταν η κάθε μια ένα νέο Μνημόνιο, δεν θα περνούν από τη Βουλή ούτε για ενημέρωση.
Πανηγύρισαν στις 25 Μαρτίου και στις 21 Ιουλίου για ανύπαρκτες επιτυχίες. Και θριαμβολογούν σήμερα πάνω σε θεωρίες που κατασκευάζουν και καταναλώνουν μόνοι τους, αλλά εκ παραλλήλου τις μεταφράζουν και σε ψευδή διλλήματα. Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να καταλάβει αυτή η κυβέρνηση ότι ο μόνος δρόμος είναι οι άμεσες εκλογές; Να εκθέσει το σχέδιο σωτηρίας που προκρίνει ενώπιον του ελληνικού λαού. Να εκθέσουν οι άλλοι τα δικά τους. Και ας αποφασίσουν αυτοί που έτσι κι αλλιώς έχουν τον τελευταίο λόγο.
protagon.gr
.webp)
.jpg)
.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου