Τελικά η κυβέρνηση πιστεύει ή όχι ότι πρέπει να γίνουν απολύσεις από τον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα; Υπάρχουν «περιττοί» δημόσιοι οργανισμοί που πρέπει να κλείσουν ή όχι; Ο τέως υπουργός, Αντώνης Μανιτάκης, ήταν η αιτία που δεν προχώρησαν οι «μεταρρυθμίσεις» για τις οποίες πίεζε η τρόικα και αποτελούσαν έτσι κι αλλιώς «αναγκαίες τομές» ή μήπως ήταν ο αποδιοπομπαίος τράγος που φορτώθηκε τη συνολική απροθυμία ή έστω αδυναμία των κυβερνώντων;
Διαπιστώνω ότι έξω από το χορό πολλά τραγούδια λέμε. Εκτός πια κι αν η πολυδιαφημισμένη συρρίκνωση του δημοσίου τομέα ήταν μια καραμέλα που εξυπηρετούσε άλλους σκοπούς…
Εφόσον όμως αυτή η κυβέρνηση ήρθε για να βάλει μια τάξη στο μπάχαλο που επικρατεί στο
Δημόσιο, οι θιασώτες της… τάξης θα έπρεπε τουλάχιστον να πείθουν για τις προθέσεις τους και να κάνουν ουσιαστικά βήματα προς την υλοποίησή τους. Κάτι που δε γίνεται.
Δεν είμαι εγώ αυτός που λέει ότι είναι αναγκαίος ο περιορισμός των δημοσίων οργανισμών, οι κυβερνητικοί το διαφημίζουν. Με κάθε τρόπο. Τόσο μονότονα πια και βαρετά, που ο κόσμος το ακούει όπως τον ενοχλητικό κόκορα που αναγγέλλει την έναρξη άλλης μιας μέρας.
Κάθε τόσο –προφανώς για να μην ξεχνιόμαστε- κυβερνητικά στελέχη ασχολούνται με τη διαφθορά στο Δημόσιο, με επίορκους δημοσίους υπαλλήλους, με κρούσματα ασυνέπειας κτλ. Γεμίζουν τα δελτία ειδήσεων με «ξεχωριστές» περιπτώσεις, ενδεικτικές –υποτίθεται- της κακής κατάστασης που επικρατεί και ορισμένων –πάντα λίγων- που επιμένουν σε ανάρμοστες τακτικές εργασιακής συμπεριφοράς.
Πέρα από τη γλαφυρότητα των περιπτώσεων, είναι πολύ θλιβερό να προσπαθούν να μας δείξουν ότι η κατάσταση στο ελληνικό Δημόσιο δεν έχει αλλάξει, ούτε τέσσερα χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης, όταν από αυτήν την κρίση έχουμε μαζική φτωχοποίηση και νεκρούς.
Το να μας δείχνουν διαρκώς το πρόβλημα και να επιχειρούν να κρύψουν ότι αυτό αποτελεί γενικευμένη (κι όχι περιπτωσιολογική) εικόνα είναι εξοργιστικό. Ανακάλυψαν εσχάτως (ο κόσμος το είχε τούμπανο…) δυο υπηρεσίες στις οποίες επτά στους δέκα υπαλλήλους δεν τηρούσαν ούτε το οχτάωρο και έπαιρναν και υπερωρίες. Ε, και; Μόνο αυτές είναι; Τι θα τους κάνουν τους «κοπανατζήδες» (η λαϊκότητα του όρου εξυπηρετεί κι αυτή τους δικούς της σκοπούς); Ντα; Μήπως τάχα θα τους διώξουν και θα τους πάρουν τα εξτραδάκια; Και που το ανακάλυψαν δηλαδή τι έγινε; Να μοιράσουμε συγχαρητήρια που ξύπνησαν;
Διότι ο κόσμος γνωρίζει πολύ καλά τι γίνεται στο Δημόσιο και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα εδώ και δεκαετίες. Μιλήστε με έναν πολίτη που συναλλάσσεται με τις υπηρεσίες και θα σας εξιστορήσει όχι ένα και δύο, αλλά δεκάδες παραδείγματα. Η στρεβλή λειτουργία του Δημοσίου δεν μπορεί να είναι ανακάλυψη του 2013. Ολόκληρη η κοινωνία γνωρίζει τι γινόταν στο Δημόσιο. Δεν περιμένει πλέον να την πείσει κάποιος ούτε γι’ αυτό που πιστεύει, ούτε για το αντίθετο, αλλά να κάνει κάτι για να διορθωθεί αυτή η κατάσταση.
Και όπως το βλέπω δε γίνεται τίποτα. Πάμε και πάλι σε φοβικές δηλώσεις του τύπου «πρόκειται για μεμονωμένες περιπτώσεις που θα παταχθούν» κτλ. Μα όταν δεν αναγνωρίζεις το πρόβλημα και το μέγεθός του, δεν υπάρχει περίπτωση να βρεις λύση.
Το τραγικό είναι ότι κι αυτοί που με παρρησία δήλωναν υπέρμαχοι των ραγδαίων αλλαγών στο Δημόσιο, των απολύσεων, των καταργήσεων «άχρηστων» οργανισμών κτλ. και επέρριπταν με ευκολία ευθύνες προς εκείνους που είχαν την αρμοδιότητα να προχωρήσουν στις αλλαγές, μόλις απέκτησαν την αποφασιστική αρμοδιότητα φρόντισαν να το… μαζέψουν το πράγμα. Μόλις τους έδωσαν το μαχαίρι διαπίστωσαν πως ούτε πατάτες δεν μπορούν να καθαρίσουν.
Και κάπως έτσι το θέατρο του παραλόγου συνεχίζεται, περιμένοντας την… ανάλγητη τρόικα να βάλει νέα αδιέξοδα για να βγάλει από το δικό τους αδιέξοδο τους υπεύθυνους να πράξουν αυτά που ευαγγελίζονταν. Μέχρι τότε στην υπηρεσία της προετοιμασίας του κλίματος «σφαγής» θα είναι όλοι εκείνοι οι «πρόθυμοι» να ανακαλύψουν νέες περιπτώσεις κακών δημοσίων υπαλλήλων.
Να τα βάλουμε όμως σε μια τάξη, έτσι όπως τα λέει (και δεν τα κάνει) η κυβέρνηση:
-Ο δημόσιος τομέας στη χώρα είναι διογκωμένος. Τι αποδείχτηκε από την (πολυετή) καταγραφή του; Ότι είναι σε ίδια αναλογία με το μέσο ευρωπαϊκό όρο. Δεν έχουμε «κάτι εκατομμύρια» δημοσίους υπαλλήλους, αλλά κάτι παραπάνω από 600.000. Και οι μισθοί τους πλέον δεν είναι παχυλοί, ενώ με τις συνταξιοδοτήσεις θα έπρεπε να περιορίζονται δραματικά κάθε χρόνο, τόσο που σήμερα θα έπρεπε να έχουμε απίστευτες ελλείψεις. Αντ’ αυτού οι ελλείψεις είναι χτυπητές σε συγκεκριμένους τομείς και τα πλεονάσματα επίσης βγάζουν μάτι. Προς το παρόν αυτούς που… περισσεύουν τους αφήνουμε να… ξύνονται. Δεν μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς σε ένα χώρο που λειτουργούσε με θολά οργανογράμματα και αχαρτογράφητες ανάγκες.
-Υπάρχουν εκατοντάδες δημόσιοι οργανισμοί που δεν κάνουν τίποτα, απλώς τρώνε χρήματα από τον κρατικό προϋπολογισμό. Αφού μας πήρε καμιά διετία για να τους καταγράψουμε αρχίσαμε την ατέρμονη κουβέντα για το αν τελικά προσφέρουν κάποιο έργο ή όχι, αν πρέπει να καταργηθούν ή να συγχωνευτούν, αν οι εργαζόμενοι σ’ αυτούς πρέπει να απολυθούν ή να μετακινηθούν ή να… διατεθούν ή κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Οποιος δε θέλει να ζυμώσει… Μια ΕΡΤ κλείσανε οι κυβερνώντες για να την ξανανοίξουν με άλλο όνομα και με 500 (λέμε τώρα) υπαλλήλους λιγότερους από πριν. Αυτό το «άντρο της ακολασίας» κατά την κυβέρνηση. Ένα προγραμματάκι συνταξιοδότησης και εθελουσίας να βγάζανε και περισσότεροι θα έφευγαν και δε θα άνοιγε μύτη (πόσω μάλλον να εγερθούν ζητήματα Δημοκρατίας). Αν η ΕΡΤ ήταν η αρχή τότε «είχαμε ένα κακό ξεκίνημα». Αναγνωρίζω ότι η αρχή έπρεπε να γίνει από κάπου. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν έγινε από τους οργανισμούς που δεν απασχολούν υπαλλήλους, αλλά έχουν καλοπληρωμένα διοικητικά συμβούλια που πίνουν καφέδες μια στο τόσο για να συντηρούν τις στενές σχέσεις τους με την εκάστοτε εξουσία. Και να πληρώνονται φυσικά ως «δικά μας παιδιά». Κι όχι μισθούς των χιλίων –και αν- ευρώ όπως η πλειοψηφία των εργαζομένων στην πρώην ΕΡΤ.
-Πρέπει να απολυθούν άμεσα οι επίορκοι. Το άμεσα είναι σχετικό. Αν ήμουν επίορκος τώρα θα είχα την ευκαιρία να κάνω περιουσία. Αν άρπαζα εκατό ευρώ στο παρελθόν τώρα θα άρπαζα χίλια. Και θα έβγαινα (αν έβγαινα) «στιγματισμένος» (άραγε απέναντι σε ποιους;) στην κοινωνία ελεύθερο πουλάκι να ανοίξω τα φτερά μου με εφόδιο τρία τέσσερα σεντούκια «αρχικό κεφάλαιο».
Δε συνεχίζω με τις περίφημες εξαγγελίες. Να επισημάνω όμως ότι όσοι με ευκολία μιλούσαν για απολύσεις, καταργήσεις και «κακό Δημόσιο» από τη θέση του βουλευτή, μόλις έγιναν υπουργοί εξαφάνισαν αυτούς τους όρους από το λεξιλόγιό τους. Σαν να μην τους είπαν ποτέ.
Καταφεύγουν πλέον στην ευρηματική φρασεολογία των προκατόχων τους βαφτίζοντας τις απολύσεις μετακινήσεις, διαθεσιμότητες και άλλα τέτοια και τα λουκέτα συγχωνεύσεις, αναδιαρθρώσεις, λειτουργικούς εξορθολογισμούς κτλ.
Απολύσεις έχουν ήδη γίνει στα χαρτιά. Ας πούμε οι 2.500 της πρώην ΕΡΤ. Τα… χαϊβάνια της τρόικας θα το χάψουν. Κι εμείς θα συνεχίσουμε στους γνωστούς ρυθμούς επαναπροσλαμβάνοντας τους 2.000 και πάνω. Βλέπετε, από την περίφημη αναλογία της μιας πρόσληψης για κάθε πέντε αποχωρήσεις, που έπρεπε να γίνει μία για κάθε δέκα, φτάσαμε στο ευφυολόγημα της μιας πρόσληψης για κάθε απόλυση εκεί που μας βολεύει.
Και κάπως έτσι, ο υπέρμαχος των απολύσεων, Κυριάκος Μητσοτάκης, και ο ομοϊδεάτης του, Γιάννης Μιχελάκης, ανακάλυψαν τη σοφία του προκατόχου, Αντώνη Μανιτάκη, και μιλούν πλέον για μετακινήσεις, διαθεσιμότητα κτλ. Θα μου πεις ότι τους κρίνω νωρίς. Ναι, αλλά η τρόικα έρχεται ξανά τον άλλο μήνα… Και η δική της «κριτική» δεν είναι ένα κείμενο σε μια ιστοσελίδα…
Προσωπικά δε θέλω να απολυθεί ούτε ένας δημόσιος υπάλληλος. Δε θέλω να χάσει τη δουλειά του κανένας. Εξαιρώ τις περιπτώσεις εκείνων που υποπίπτουν σε παραπτώματα, αποδεδειγμένα. Επιασες υπάλληλο να χρηματίζεται, να μην τηρεί το ωράριο, να μην εργάζεται; Κάνε αυτό που πρέπει. Το «τσουβάλιασμα» όμως είναι ανεπίτρεπτο. Ξέρεις ποιοι οργανισμοί κοροϊδεύουν το σύμπαν. Να κλείσουν. Αμεσα, όχι αύριο. Και οι «κολλητοί» αρκετά έβγαλαν μέχρι σήμερα. Φτάνει πια. Ασε τις υπεκφυγές και έλεγξε το πόθεν έσχες και τα περιουσιακά στοιχεία όλων των δημοσίων υπαλλήλων. Σταμάτα να πετάς λάσπη στον ανεμιστήρα και να τους λερώνεις όλους. Οποιος έχει πλουτίσει αδικαιολόγητα να την πληρώσει. Όχι όμως κι ο δύσμοιρος εργάτης των 800 ευρώ που δεν προλαβαίνει ούτε νερό να πιει από την ώρα που θα χτυπήσει την κάρτα.
Αλλά ξέχασα… Η τιμιότητα, η εργατικότητα, η συνέπεια, η αποδοτικότητα, η αποτελεσματικότητα, η ικανότητα, η δημιουργικότητα, η παραγωγικότητα, δεν αποτελούν τυπικά κριτήρια στο δημόσιο τομέα. Εχεις ένα κάρο πτυχία; Μένεις κι ας μη δούλεψες ποτέ στη ζωή σου (μια που πάσχιζες να πάρεις το πτυχίο του ανοιχτού πανεπιστημίου που σε μοριοδοτεί, αντί να εξυπηρετείς τον πολίτη). Και να ήταν μόνο στο Δημόσιο…
voria.gr
Εφόσον όμως αυτή η κυβέρνηση ήρθε για να βάλει μια τάξη στο μπάχαλο που επικρατεί στο
Δημόσιο, οι θιασώτες της… τάξης θα έπρεπε τουλάχιστον να πείθουν για τις προθέσεις τους και να κάνουν ουσιαστικά βήματα προς την υλοποίησή τους. Κάτι που δε γίνεται.
Δεν είμαι εγώ αυτός που λέει ότι είναι αναγκαίος ο περιορισμός των δημοσίων οργανισμών, οι κυβερνητικοί το διαφημίζουν. Με κάθε τρόπο. Τόσο μονότονα πια και βαρετά, που ο κόσμος το ακούει όπως τον ενοχλητικό κόκορα που αναγγέλλει την έναρξη άλλης μιας μέρας.
Κάθε τόσο –προφανώς για να μην ξεχνιόμαστε- κυβερνητικά στελέχη ασχολούνται με τη διαφθορά στο Δημόσιο, με επίορκους δημοσίους υπαλλήλους, με κρούσματα ασυνέπειας κτλ. Γεμίζουν τα δελτία ειδήσεων με «ξεχωριστές» περιπτώσεις, ενδεικτικές –υποτίθεται- της κακής κατάστασης που επικρατεί και ορισμένων –πάντα λίγων- που επιμένουν σε ανάρμοστες τακτικές εργασιακής συμπεριφοράς.
Πέρα από τη γλαφυρότητα των περιπτώσεων, είναι πολύ θλιβερό να προσπαθούν να μας δείξουν ότι η κατάσταση στο ελληνικό Δημόσιο δεν έχει αλλάξει, ούτε τέσσερα χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης, όταν από αυτήν την κρίση έχουμε μαζική φτωχοποίηση και νεκρούς.
Το να μας δείχνουν διαρκώς το πρόβλημα και να επιχειρούν να κρύψουν ότι αυτό αποτελεί γενικευμένη (κι όχι περιπτωσιολογική) εικόνα είναι εξοργιστικό. Ανακάλυψαν εσχάτως (ο κόσμος το είχε τούμπανο…) δυο υπηρεσίες στις οποίες επτά στους δέκα υπαλλήλους δεν τηρούσαν ούτε το οχτάωρο και έπαιρναν και υπερωρίες. Ε, και; Μόνο αυτές είναι; Τι θα τους κάνουν τους «κοπανατζήδες» (η λαϊκότητα του όρου εξυπηρετεί κι αυτή τους δικούς της σκοπούς); Ντα; Μήπως τάχα θα τους διώξουν και θα τους πάρουν τα εξτραδάκια; Και που το ανακάλυψαν δηλαδή τι έγινε; Να μοιράσουμε συγχαρητήρια που ξύπνησαν;
Διότι ο κόσμος γνωρίζει πολύ καλά τι γίνεται στο Δημόσιο και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα εδώ και δεκαετίες. Μιλήστε με έναν πολίτη που συναλλάσσεται με τις υπηρεσίες και θα σας εξιστορήσει όχι ένα και δύο, αλλά δεκάδες παραδείγματα. Η στρεβλή λειτουργία του Δημοσίου δεν μπορεί να είναι ανακάλυψη του 2013. Ολόκληρη η κοινωνία γνωρίζει τι γινόταν στο Δημόσιο. Δεν περιμένει πλέον να την πείσει κάποιος ούτε γι’ αυτό που πιστεύει, ούτε για το αντίθετο, αλλά να κάνει κάτι για να διορθωθεί αυτή η κατάσταση.
Και όπως το βλέπω δε γίνεται τίποτα. Πάμε και πάλι σε φοβικές δηλώσεις του τύπου «πρόκειται για μεμονωμένες περιπτώσεις που θα παταχθούν» κτλ. Μα όταν δεν αναγνωρίζεις το πρόβλημα και το μέγεθός του, δεν υπάρχει περίπτωση να βρεις λύση.
Το τραγικό είναι ότι κι αυτοί που με παρρησία δήλωναν υπέρμαχοι των ραγδαίων αλλαγών στο Δημόσιο, των απολύσεων, των καταργήσεων «άχρηστων» οργανισμών κτλ. και επέρριπταν με ευκολία ευθύνες προς εκείνους που είχαν την αρμοδιότητα να προχωρήσουν στις αλλαγές, μόλις απέκτησαν την αποφασιστική αρμοδιότητα φρόντισαν να το… μαζέψουν το πράγμα. Μόλις τους έδωσαν το μαχαίρι διαπίστωσαν πως ούτε πατάτες δεν μπορούν να καθαρίσουν.
Και κάπως έτσι το θέατρο του παραλόγου συνεχίζεται, περιμένοντας την… ανάλγητη τρόικα να βάλει νέα αδιέξοδα για να βγάλει από το δικό τους αδιέξοδο τους υπεύθυνους να πράξουν αυτά που ευαγγελίζονταν. Μέχρι τότε στην υπηρεσία της προετοιμασίας του κλίματος «σφαγής» θα είναι όλοι εκείνοι οι «πρόθυμοι» να ανακαλύψουν νέες περιπτώσεις κακών δημοσίων υπαλλήλων.
Να τα βάλουμε όμως σε μια τάξη, έτσι όπως τα λέει (και δεν τα κάνει) η κυβέρνηση:
-Ο δημόσιος τομέας στη χώρα είναι διογκωμένος. Τι αποδείχτηκε από την (πολυετή) καταγραφή του; Ότι είναι σε ίδια αναλογία με το μέσο ευρωπαϊκό όρο. Δεν έχουμε «κάτι εκατομμύρια» δημοσίους υπαλλήλους, αλλά κάτι παραπάνω από 600.000. Και οι μισθοί τους πλέον δεν είναι παχυλοί, ενώ με τις συνταξιοδοτήσεις θα έπρεπε να περιορίζονται δραματικά κάθε χρόνο, τόσο που σήμερα θα έπρεπε να έχουμε απίστευτες ελλείψεις. Αντ’ αυτού οι ελλείψεις είναι χτυπητές σε συγκεκριμένους τομείς και τα πλεονάσματα επίσης βγάζουν μάτι. Προς το παρόν αυτούς που… περισσεύουν τους αφήνουμε να… ξύνονται. Δεν μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς σε ένα χώρο που λειτουργούσε με θολά οργανογράμματα και αχαρτογράφητες ανάγκες.
-Υπάρχουν εκατοντάδες δημόσιοι οργανισμοί που δεν κάνουν τίποτα, απλώς τρώνε χρήματα από τον κρατικό προϋπολογισμό. Αφού μας πήρε καμιά διετία για να τους καταγράψουμε αρχίσαμε την ατέρμονη κουβέντα για το αν τελικά προσφέρουν κάποιο έργο ή όχι, αν πρέπει να καταργηθούν ή να συγχωνευτούν, αν οι εργαζόμενοι σ’ αυτούς πρέπει να απολυθούν ή να μετακινηθούν ή να… διατεθούν ή κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Οποιος δε θέλει να ζυμώσει… Μια ΕΡΤ κλείσανε οι κυβερνώντες για να την ξανανοίξουν με άλλο όνομα και με 500 (λέμε τώρα) υπαλλήλους λιγότερους από πριν. Αυτό το «άντρο της ακολασίας» κατά την κυβέρνηση. Ένα προγραμματάκι συνταξιοδότησης και εθελουσίας να βγάζανε και περισσότεροι θα έφευγαν και δε θα άνοιγε μύτη (πόσω μάλλον να εγερθούν ζητήματα Δημοκρατίας). Αν η ΕΡΤ ήταν η αρχή τότε «είχαμε ένα κακό ξεκίνημα». Αναγνωρίζω ότι η αρχή έπρεπε να γίνει από κάπου. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν έγινε από τους οργανισμούς που δεν απασχολούν υπαλλήλους, αλλά έχουν καλοπληρωμένα διοικητικά συμβούλια που πίνουν καφέδες μια στο τόσο για να συντηρούν τις στενές σχέσεις τους με την εκάστοτε εξουσία. Και να πληρώνονται φυσικά ως «δικά μας παιδιά». Κι όχι μισθούς των χιλίων –και αν- ευρώ όπως η πλειοψηφία των εργαζομένων στην πρώην ΕΡΤ.
-Πρέπει να απολυθούν άμεσα οι επίορκοι. Το άμεσα είναι σχετικό. Αν ήμουν επίορκος τώρα θα είχα την ευκαιρία να κάνω περιουσία. Αν άρπαζα εκατό ευρώ στο παρελθόν τώρα θα άρπαζα χίλια. Και θα έβγαινα (αν έβγαινα) «στιγματισμένος» (άραγε απέναντι σε ποιους;) στην κοινωνία ελεύθερο πουλάκι να ανοίξω τα φτερά μου με εφόδιο τρία τέσσερα σεντούκια «αρχικό κεφάλαιο».
Δε συνεχίζω με τις περίφημες εξαγγελίες. Να επισημάνω όμως ότι όσοι με ευκολία μιλούσαν για απολύσεις, καταργήσεις και «κακό Δημόσιο» από τη θέση του βουλευτή, μόλις έγιναν υπουργοί εξαφάνισαν αυτούς τους όρους από το λεξιλόγιό τους. Σαν να μην τους είπαν ποτέ.
Καταφεύγουν πλέον στην ευρηματική φρασεολογία των προκατόχων τους βαφτίζοντας τις απολύσεις μετακινήσεις, διαθεσιμότητες και άλλα τέτοια και τα λουκέτα συγχωνεύσεις, αναδιαρθρώσεις, λειτουργικούς εξορθολογισμούς κτλ.
Απολύσεις έχουν ήδη γίνει στα χαρτιά. Ας πούμε οι 2.500 της πρώην ΕΡΤ. Τα… χαϊβάνια της τρόικας θα το χάψουν. Κι εμείς θα συνεχίσουμε στους γνωστούς ρυθμούς επαναπροσλαμβάνοντας τους 2.000 και πάνω. Βλέπετε, από την περίφημη αναλογία της μιας πρόσληψης για κάθε πέντε αποχωρήσεις, που έπρεπε να γίνει μία για κάθε δέκα, φτάσαμε στο ευφυολόγημα της μιας πρόσληψης για κάθε απόλυση εκεί που μας βολεύει.
Και κάπως έτσι, ο υπέρμαχος των απολύσεων, Κυριάκος Μητσοτάκης, και ο ομοϊδεάτης του, Γιάννης Μιχελάκης, ανακάλυψαν τη σοφία του προκατόχου, Αντώνη Μανιτάκη, και μιλούν πλέον για μετακινήσεις, διαθεσιμότητα κτλ. Θα μου πεις ότι τους κρίνω νωρίς. Ναι, αλλά η τρόικα έρχεται ξανά τον άλλο μήνα… Και η δική της «κριτική» δεν είναι ένα κείμενο σε μια ιστοσελίδα…
Προσωπικά δε θέλω να απολυθεί ούτε ένας δημόσιος υπάλληλος. Δε θέλω να χάσει τη δουλειά του κανένας. Εξαιρώ τις περιπτώσεις εκείνων που υποπίπτουν σε παραπτώματα, αποδεδειγμένα. Επιασες υπάλληλο να χρηματίζεται, να μην τηρεί το ωράριο, να μην εργάζεται; Κάνε αυτό που πρέπει. Το «τσουβάλιασμα» όμως είναι ανεπίτρεπτο. Ξέρεις ποιοι οργανισμοί κοροϊδεύουν το σύμπαν. Να κλείσουν. Αμεσα, όχι αύριο. Και οι «κολλητοί» αρκετά έβγαλαν μέχρι σήμερα. Φτάνει πια. Ασε τις υπεκφυγές και έλεγξε το πόθεν έσχες και τα περιουσιακά στοιχεία όλων των δημοσίων υπαλλήλων. Σταμάτα να πετάς λάσπη στον ανεμιστήρα και να τους λερώνεις όλους. Οποιος έχει πλουτίσει αδικαιολόγητα να την πληρώσει. Όχι όμως κι ο δύσμοιρος εργάτης των 800 ευρώ που δεν προλαβαίνει ούτε νερό να πιει από την ώρα που θα χτυπήσει την κάρτα.
Αλλά ξέχασα… Η τιμιότητα, η εργατικότητα, η συνέπεια, η αποδοτικότητα, η αποτελεσματικότητα, η ικανότητα, η δημιουργικότητα, η παραγωγικότητα, δεν αποτελούν τυπικά κριτήρια στο δημόσιο τομέα. Εχεις ένα κάρο πτυχία; Μένεις κι ας μη δούλεψες ποτέ στη ζωή σου (μια που πάσχιζες να πάρεις το πτυχίο του ανοιχτού πανεπιστημίου που σε μοριοδοτεί, αντί να εξυπηρετείς τον πολίτη). Και να ήταν μόνο στο Δημόσιο…
voria.gr
.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου