Ω, τι…γκρίνια!

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΣΥΝΑΝΤΗΘΗΚΑΝ (Βιέννη, Ιούν. 1961) Κένεντι -
Χρουτσόφ και ήταν η συνάντησή τους ιστορική. Ως
πρώτη εκπροσώπων μεγάλων δυνάμεων, που θα
άνοιγε δρόμους για την ανθρωπότητα. Αφού είχε
λιώσει η Ευρώπη στο καμίνι του Β’ Παγοσμίου
Πολέμου, χωρίς να εξαερώσει και την αντιπαλότητα
Ανατολής και Δύσης.
ΚΑΙ μπαίνουμε (1947) στον «Ψυχρό Πόλεμο» και κατά τόπους…θερμό.
Με τους «σταθμούς» του που κράτησαν την ισορροπία του τρόμου,
μέχρι ο τρόμος να γίνει μονοσήμαντος και από μια πηγή. Με το ΝΑΤΟ
(1947) ρωμαλέο, και τον αντίποδα ανάποδα (1955). Η Αμερικανοκρατία
έχει μέλλον-να’ χουν τα κράτη υπομονή να την αντέξουν.
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΝ κι άλλες συναντήσεις…ημιπλανηταρχών (Κάρτερ-Μπρέζνιεφ, Βιέννη ’78), μέχρι που (όλα κάποτε τελειώνουν) το πρωτόκολλο των συναντήσεων ορίζεται μονομερώς. Απ’ τους μόνους κυρίαρχους του κόσμου και μοναδικούς αφέντες των λαών. Για όσο πάει


και θα πάει για πολύ.
ΚΙ έγιναν ρουτίνα οι συναντήσεις των «μεγάλων», με τους «μικρούς»
καλεσμένους στο «Οβάλ Γραφείο», συνομιλητές του εκάστοτε
Προέδρου, ακόμα και του σημερινού «μελαψού» Πλανητάρχη. Πούτιν-
Ομπάμα για τρέχοντα (μικρο)θέματα και η ανθρωπότητα διευθύνεται
ερήμην του πρώτου. Με τον δεύτερο στη «βιτρίνα» και το οικονομικό-
στρατιωτικό κατεστημένο των ΗΠΑ αθέατο και παρασκηνιακό. Με το
ΝΑΤΟ τους απίκο, όταν και αν χρειαστεί. Το όπλο παρά πόδα και τις
βόμβες έτοιμες να σκάσουν σε κεφάλια αμάχων «κατά λάθος».
Σ’ ΑΥΤΟ το παγκόσμιο σκηνικό της αδυναμίας των λαών να αντισταθούν
και της αμηχανίας των αρχηγών, ταξίδεψε για τις ΗΠΑ ο κ. Σαμαράς. Δεν
εκπροσωπεί την κραταιά Ελλάδα της αρχαιότητας για να’ ναι
«κάθετος», ευδιάθετος και «επί ίσοι όροις» συνομιλητής του κ.
Ομπάμα. Πήγε να…καθαρίσει για μιαν Ελλάδα πνιγμένη στα χρέη και
ζωσμένη στα προβλήματα, ωστόσο, «δεν είν’ εύκολες οι θύρες, εάν η
χρεία τες κουρταλή».
«Μπορείς να κρίνεις το χαρακτήρα ενεός άντρα παρατηρώντας την όψη
της γυναίκας του» είπε ο Αλπέρ Καμύ κι εμείς παρατηρήσαμε την όψη
του κ. Σαμαρά. Σε άλλη, βέβαια, σχέση μεταξύ τους και όχι για τον
«χαρακτήρα» του Πλανητάρχη. Αλλά; Για ό,τι (πιθανώς) του ψιθύρισαν
“non peiper” και μας τα φέρνει «δώρα». Θετικά και αρνητικά. ΕΝΑΣ Πρωθυπουργός «μικρός» όσο η Ελλάδα στο χάρτη, δεν έχει
περιθώρια για απαιτήσεις. Κάνει ό,τι έκαναν οι ομόλογοί του στο
παρελθόν, σε εποχές συνθημάτων, δημαγωγίας και…δανεικών.
ΝΑ δούμε το χάλι μας και να τονώσουμε τον Πρωθυπουργό στην
προσπάθειά του. Είναι χρέος μας, «τον πάμε-δεν τον πάμε».
Του Θανάση Νικολαίδη