Πριν από λίγες δεκαετίες, έγινε ένας διαγωνισμός στους Times των Η.Π.Α. που αφορούσε στην απόπειρα καταγραφής της ψυχολογίας κάποιων λαών. Το χρηματικό βραβείο κέρδισε ένας δικαστής, ονόματι Nick Kelly, ο οποίος έγραψε για τους Έλληνες. Μεταξύ άλλων και αληθινών κατέληξε στο: «Κατατάξτε τον Έλληνα. Ταξινομίστε τον, αν μπορείτε. Δεν θα τα καταφέρετε».
Δεν έχει τόση αξία, τι άποψη έχω για την φυλή μας, αλλά πώς θα την χαρακτήριζε ο όποιος ψύχραιμος αναλυτής. Και να η λέξη που δεν χαρακτηρίζει το μεγαλύτερο ποσοστό των Ελλήνων: η ψυχραιμία που είναι συνήθως αποτέλεσμα του συναισθήματος, που είναι αποτέλεσμα της έλλειψης λογικής. Ανέκαθεν, λοιπόν, λειτουργούσαμε περισσότερο με το συναισθημα και λιγότερο με την λογική. Η φόρτιση από τα ευγενέστερα, αλλά και τα ποταπότερα των συναισθημάτων είχαν ευρεία θέση στην ζωή μας. Από την αγελάδα του γείτονα που θέλω να
ψοφήσει, γιατί ψόφησε και η δική μου, μέχρι τα αρνιά και τα κατσίκια στην σούβλα για να γιορτάσουμε τα γενέθλια τον γάμο, την βάπτιση και ό,τι μας βρισκόταν ως αφορμή για γλέντι και φαγοπότι.
Επίσης, ο Έλληνας είναι άμετρα ενθουσιώδης και παρορμητικός. Ξεκινά κάτι με απόλυτη βεβαιότητα πως θα είναι η κίνηση ματ, αλλά αφού κάνει τα πρώτο βήμα έστω και μερικά ακόμα, εγκαταλείπει γοργά τις προσπάθειες σαν να θέλει κάποιον να τον κατευθύνει, να το επιβραβεύσει, να τον οργανώσει, να του δώσει μια στον ποπό γαι να συνεχίσει την καλή προσπάθεια. Αποτέλεσμα μηδενικό βρήκαμε πρόσφατα στο «κίνημα της Πλατείας», «Των Αγανακτισμένων», στο «Δεν πληρώνω». Ξεκίνησαν με απίθανο ενθουσιασμό και κατέληξαν σε τρύπα στο νερό.
Επιπλέον, τα σταυροκοπήματα των πολιτικών «αρχηγών» (μας), των πολιτών τα «έχει ο Θεός», ο έξωθεν σωτήρας, που συχνά παίρνει την μορφή του μεσσία φανερώνουν, όχι ακριβώς την θρησκευτική πίστη ή την διακαή πίστη σε μια ιδέα ή πρόσωπο που θα συνδράμει στην βελτίωση της ζωής μας, αλλά στην τυφλή αγάπη και το νανούρισμα που απολαμβάνουμε όντες στον υπερβατισμό. Εννοώ, πως μας αρέσει να πιστεύουμε πως κάτι έξωθεν από εμάς θα μας δώσει τις λύσεις που χρειαζόμαστε για να αλλάξουμε τις ζωές μας. Κι όμως, αν είχαμε μελετήσει με προσοχή τα αρχαία συγγράματα, έστω και τα αρχαία ρητά, θα κάναμε τατουάζ για να μην ξεχνιόμαστε το «Σεαυτὸν αἰδοῦ» «Νόμῳ πείθου» «Ἡττῶ ὑπὲρ δικαίου», «Ἀκούσας νόει» «Σαυτὸν ἶσθι» «Ἄρχε σεαυτοῦ» «Φίλους βοήθει», « Θυμοῦ κράτει» «Ὅρκῳ μὴ χρῷ», «Παιδείας ἀντέχου», «Σοφίαν ζήτει», «Ψέγε μηδένα», «Ἐπαίνει ἀρετὴν», «Πρᾶττε δίκαια», «Εὐγένειαν ἄσκει», «Κακίας ἀπέχου», «Εὔφημος ἴσθι», «Ἄκουε πάντα», «Μηδὲν ἄγαν», « Χρόνου φείδου», «Ὕβριν μίσει», «Ἔχων χαρίζου», «Τέχνην χρῶ» «Φθόνει μηδενί» «Διαβολὴν μίσει» «Δικαίως κτῶ» «Ἀγαθοὺς τίμα» «Ἔριν μίσει» «Βίας μὴ ἔχου» «Πλούτει δικαίως» «Πλούτῳ ἀπόστει» «Σεαυτὸν αἰδοῦ» «Μὴ ἄρχε ὑβρίζων» «Τύχῃ μὴ πίστευε». Θέλω να πω πως αρεσκόμεθα ως σύχρονοι μεσσιανιστές να περιμένουμε την έξωθεν σωτηρία από τους πολιτικούς, από την Τρόικα, από την Ευρωπαϊκή Ένωση, από τον Σαμαρά, τον Κουβέλη ή τον Μιχαλολιάκο, την στιγμή που το εξαίσιο και θαυμάσιο παρελθόν μας με δυο λόγια και όχι περισσότερα, έχει τοποθετηθεί δίνοντας λύσεις που είναι πρωτίστως αξιοπρεπείς και συνώνυμες με την απόλυτη ελευθερία, την υγιή ελευθερία, όχι την ασυδοσία.
Ακόμα, η τάση μας να δαιμονοποιούμε διαφορετικά πράγματα κάθε φορά προκειμένου να αποδώσουμε ευθύνες, λάθη και παραλείψεις είναι άλλο ένα στοιχείο μας, που βοηθά στην στασιμότητα ή την οποσθοδρόμηση. Κακό στην Ελλάδα έκαναν οι κομμουνιστές, ο Παπαδόπουλος, εν συνεχεία ο Παπανδρέου, μετά ο Καραμανλής, μετά ο υιός Παπανδρέου, μετά το ευρώ, αφού πριν είχαμε δαινομοποιήσει την δραχμή που, αν απαλλασσόμασταν από αυτήν, θα γινόμασταν σπουδαίοι Ευρωπαίοι. Θέλω να πω πως, ό,τι αγαπούσαμε, το δαιμονοποιούσαμε και αν χρειαζόταν το ξαναγαπούσαμε. (Πχ, ο Σαμαράς έριξε τον Μητσοτάκη, τον έβρισαν οι νεοδημοκράτες, αλλά τώρα τον «προσκυνούν» και σταυροκοπιούνται μαζί του).
Και ας μην ξεχνάμε πως εμείς οι ακέραιοι Έλληνες που κολακευόμαστε να πιστεύουμε πως έχουμε σχέση με τους, του άξιου παρελθόντος μας, είμαστε εκείνοι που τότε δηλητηριάσαμε τον Σωκράτη, πριν από δύο αιώνες δολοφονήσαμε τον Καποδίστρια και σήμερα δολοφονούμε την χώρα μας καθήμενοι στα αυγά που ... τα κλωσάμε; ...δεν έχω καταλάβει ακριβώς, τι κάνουμε. Και τέλος, ας μην ξεχνάμε είμαστε οι ίδιοι που επιτρέπουμε, χωρίς αιδώ, να κόβεται η σύνταξη της γιαγιάς και του παππού των 350 ευρώ και ακόμα ανεχόμαστε το παρλάρε των διαπραγματευτών που αφορά στην δική σου και δική μου καθημερινότητα. Αλλά, εδώ, ισχύει η ετέρα θέση μου, που ίσως σε βρίσκει και σύμφωνο: η έλευση, όχι ενός μεσσία- στο πυρ το εξώτερον να πάει. Η έλευση ενός μάγκα, περπατημένου, καλλιεργημένου, ευγενούς και χορτασμένου ανθρώπου-ηγέτη, που θα καταφέρει να οργανώσει άξια και αποτελεσματικά αυτούς τους Έλληνες που οραματίζονται μια άλλη Ελλάδα, έξω από κόμματα, χρήματα και καρέκλες. Είμαστε καταδικασμένοι λόγω dna να σωθούμε, αλλά, αν αυτό αργήσει πάρα πολύ, φοβάμαι, μήπως μοιάσω στον Σαμαρά και στον Καρατζαφέρη και αρχίσω τα σταυροκοπήματα. Και αυτό, μάρτης ο ίδιος ο Θεός, ούτε και Εκείνος το θέλει.
Υγ: ακόμα και σήμερα το ‘‘ευαγγέλιο’’ μου είναι το «Η Δυστυχία του να είσαι Έλληνας» του Νίκου Δήμου.
protagon.gr
Δεν έχει τόση αξία, τι άποψη έχω για την φυλή μας, αλλά πώς θα την χαρακτήριζε ο όποιος ψύχραιμος αναλυτής. Και να η λέξη που δεν χαρακτηρίζει το μεγαλύτερο ποσοστό των Ελλήνων: η ψυχραιμία που είναι συνήθως αποτέλεσμα του συναισθήματος, που είναι αποτέλεσμα της έλλειψης λογικής. Ανέκαθεν, λοιπόν, λειτουργούσαμε περισσότερο με το συναισθημα και λιγότερο με την λογική. Η φόρτιση από τα ευγενέστερα, αλλά και τα ποταπότερα των συναισθημάτων είχαν ευρεία θέση στην ζωή μας. Από την αγελάδα του γείτονα που θέλω να
ψοφήσει, γιατί ψόφησε και η δική μου, μέχρι τα αρνιά και τα κατσίκια στην σούβλα για να γιορτάσουμε τα γενέθλια τον γάμο, την βάπτιση και ό,τι μας βρισκόταν ως αφορμή για γλέντι και φαγοπότι.
Επίσης, ο Έλληνας είναι άμετρα ενθουσιώδης και παρορμητικός. Ξεκινά κάτι με απόλυτη βεβαιότητα πως θα είναι η κίνηση ματ, αλλά αφού κάνει τα πρώτο βήμα έστω και μερικά ακόμα, εγκαταλείπει γοργά τις προσπάθειες σαν να θέλει κάποιον να τον κατευθύνει, να το επιβραβεύσει, να τον οργανώσει, να του δώσει μια στον ποπό γαι να συνεχίσει την καλή προσπάθεια. Αποτέλεσμα μηδενικό βρήκαμε πρόσφατα στο «κίνημα της Πλατείας», «Των Αγανακτισμένων», στο «Δεν πληρώνω». Ξεκίνησαν με απίθανο ενθουσιασμό και κατέληξαν σε τρύπα στο νερό.
Επιπλέον, τα σταυροκοπήματα των πολιτικών «αρχηγών» (μας), των πολιτών τα «έχει ο Θεός», ο έξωθεν σωτήρας, που συχνά παίρνει την μορφή του μεσσία φανερώνουν, όχι ακριβώς την θρησκευτική πίστη ή την διακαή πίστη σε μια ιδέα ή πρόσωπο που θα συνδράμει στην βελτίωση της ζωής μας, αλλά στην τυφλή αγάπη και το νανούρισμα που απολαμβάνουμε όντες στον υπερβατισμό. Εννοώ, πως μας αρέσει να πιστεύουμε πως κάτι έξωθεν από εμάς θα μας δώσει τις λύσεις που χρειαζόμαστε για να αλλάξουμε τις ζωές μας. Κι όμως, αν είχαμε μελετήσει με προσοχή τα αρχαία συγγράματα, έστω και τα αρχαία ρητά, θα κάναμε τατουάζ για να μην ξεχνιόμαστε το «Σεαυτὸν αἰδοῦ» «Νόμῳ πείθου» «Ἡττῶ ὑπὲρ δικαίου», «Ἀκούσας νόει» «Σαυτὸν ἶσθι» «Ἄρχε σεαυτοῦ» «Φίλους βοήθει», « Θυμοῦ κράτει» «Ὅρκῳ μὴ χρῷ», «Παιδείας ἀντέχου», «Σοφίαν ζήτει», «Ψέγε μηδένα», «Ἐπαίνει ἀρετὴν», «Πρᾶττε δίκαια», «Εὐγένειαν ἄσκει», «Κακίας ἀπέχου», «Εὔφημος ἴσθι», «Ἄκουε πάντα», «Μηδὲν ἄγαν», « Χρόνου φείδου», «Ὕβριν μίσει», «Ἔχων χαρίζου», «Τέχνην χρῶ» «Φθόνει μηδενί» «Διαβολὴν μίσει» «Δικαίως κτῶ» «Ἀγαθοὺς τίμα» «Ἔριν μίσει» «Βίας μὴ ἔχου» «Πλούτει δικαίως» «Πλούτῳ ἀπόστει» «Σεαυτὸν αἰδοῦ» «Μὴ ἄρχε ὑβρίζων» «Τύχῃ μὴ πίστευε». Θέλω να πω πως αρεσκόμεθα ως σύχρονοι μεσσιανιστές να περιμένουμε την έξωθεν σωτηρία από τους πολιτικούς, από την Τρόικα, από την Ευρωπαϊκή Ένωση, από τον Σαμαρά, τον Κουβέλη ή τον Μιχαλολιάκο, την στιγμή που το εξαίσιο και θαυμάσιο παρελθόν μας με δυο λόγια και όχι περισσότερα, έχει τοποθετηθεί δίνοντας λύσεις που είναι πρωτίστως αξιοπρεπείς και συνώνυμες με την απόλυτη ελευθερία, την υγιή ελευθερία, όχι την ασυδοσία.
Ακόμα, η τάση μας να δαιμονοποιούμε διαφορετικά πράγματα κάθε φορά προκειμένου να αποδώσουμε ευθύνες, λάθη και παραλείψεις είναι άλλο ένα στοιχείο μας, που βοηθά στην στασιμότητα ή την οποσθοδρόμηση. Κακό στην Ελλάδα έκαναν οι κομμουνιστές, ο Παπαδόπουλος, εν συνεχεία ο Παπανδρέου, μετά ο Καραμανλής, μετά ο υιός Παπανδρέου, μετά το ευρώ, αφού πριν είχαμε δαινομοποιήσει την δραχμή που, αν απαλλασσόμασταν από αυτήν, θα γινόμασταν σπουδαίοι Ευρωπαίοι. Θέλω να πω πως, ό,τι αγαπούσαμε, το δαιμονοποιούσαμε και αν χρειαζόταν το ξαναγαπούσαμε. (Πχ, ο Σαμαράς έριξε τον Μητσοτάκη, τον έβρισαν οι νεοδημοκράτες, αλλά τώρα τον «προσκυνούν» και σταυροκοπιούνται μαζί του).
Και ας μην ξεχνάμε πως εμείς οι ακέραιοι Έλληνες που κολακευόμαστε να πιστεύουμε πως έχουμε σχέση με τους, του άξιου παρελθόντος μας, είμαστε εκείνοι που τότε δηλητηριάσαμε τον Σωκράτη, πριν από δύο αιώνες δολοφονήσαμε τον Καποδίστρια και σήμερα δολοφονούμε την χώρα μας καθήμενοι στα αυγά που ... τα κλωσάμε; ...δεν έχω καταλάβει ακριβώς, τι κάνουμε. Και τέλος, ας μην ξεχνάμε είμαστε οι ίδιοι που επιτρέπουμε, χωρίς αιδώ, να κόβεται η σύνταξη της γιαγιάς και του παππού των 350 ευρώ και ακόμα ανεχόμαστε το παρλάρε των διαπραγματευτών που αφορά στην δική σου και δική μου καθημερινότητα. Αλλά, εδώ, ισχύει η ετέρα θέση μου, που ίσως σε βρίσκει και σύμφωνο: η έλευση, όχι ενός μεσσία- στο πυρ το εξώτερον να πάει. Η έλευση ενός μάγκα, περπατημένου, καλλιεργημένου, ευγενούς και χορτασμένου ανθρώπου-ηγέτη, που θα καταφέρει να οργανώσει άξια και αποτελεσματικά αυτούς τους Έλληνες που οραματίζονται μια άλλη Ελλάδα, έξω από κόμματα, χρήματα και καρέκλες. Είμαστε καταδικασμένοι λόγω dna να σωθούμε, αλλά, αν αυτό αργήσει πάρα πολύ, φοβάμαι, μήπως μοιάσω στον Σαμαρά και στον Καρατζαφέρη και αρχίσω τα σταυροκοπήματα. Και αυτό, μάρτης ο ίδιος ο Θεός, ούτε και Εκείνος το θέλει.
Υγ: ακόμα και σήμερα το ‘‘ευαγγέλιο’’ μου είναι το «Η Δυστυχία του να είσαι Έλληνας» του Νίκου Δήμου.
protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου