Καθώς στην πολιτική αθώες δεν είναι ούτε οι πέτρες, η αιφνιδιαστική είσοδος στην επικαιρότητα ονομάτων πολιτικών που ενδεχομένως πλούτισαν από την πολιτική ασφαλώς δεν είναι τυχαία. Αλλά πώς και γιατί ακριβώς προέκυψε, αν υπάρχει κάποιος που τα συντονίζει όλα αυτά και ποιος είναι, δεν είναι εύκολο να το πει κανείς. Ας το αφήσουμε λοιπόν στο πεδίο της εικασίας και ας μιλήσουμε για πιο συγκεκριμένα πράγματα. Όπως για παράδειγμα τι κάνουν οι θεσμοί της Ελληνικής Δημοκρατίας γι' αυτό το φαινόμενο- εν προκειμένω το υπουργείο Οικονομικών και οι συναφείς υπηρεσίες, η Δικαιοσύνη και για το Κοινοβούλιο. Και τι κάνουν και τα φυσικά πρόσωπα που εμπλέκονται σ' αυτή τη φασαρία.
Σέρνονται τόσες ημέρες ονόματα πολιτικών και μάλιστα εμφανίζονται και σε λίστα. Δεν πρέπει κάποιος αρμόδιος να μας πει υπεύθυνα και σοβαρά αν υπάρχει μια τέτοια λίστα; Αν υπάρχει δηλαδή ένας κατάλογος, σε μια υπηρεσία, στον οποίο να αναφέρονται ονόματα πολιτικών και ποια είναι αυτά, γιατί συμπεριελήφθησαν κλπ; Οριστικά και αμετάκλητα. Γιατί δεν μπορεί ο ένας να μας λέει ότι δεν υπάρχει λίστα και ο άλλος να διατάσει έρευνα για το πώς... διέρρευσε η λίστα. Και ούτε
μπορεί να εμφανίζονται λίστες χωρίς υπογραφή του συντάκτη τους- άρα και χωρίς τα κριτήρια της σύνταξης τους.
Και εν πάση περιπτώσει ας πούμε ότι υπάρχει λίστα. Ή αν δεν είναι λίστα ακριβώς με συγκεντρωμένα ονόματα σε ένα χαρτί, ας πούμε ότι υπάρχουν τόσες, ή περισσότερες περιπτώσεις πολιτικών των οποίων ελέγχεται η περιουσιακή κατάσταση από τις αρμόδιες υπηρεσίες. Γιατί τόση φασαρία; Παρανόμως ελέγχεται; Είναι αναρμόδιοι αυτοί που κάνουν τον έλεγχο; Είναι κακό να ελέγχεται ένας πολιτικός, όπως ελέγχεται οποιοδήποτε πολίτης; Γιατί αυτές οι ευθιξίες από πολιτικούς οι οποίοι θα έπρεπε να παρακαλάνε να μπαίνουν κάθε τόσο τα ονόματά τους σε λίστες που ερευνούν οι υπηρεσίες; Για να προκύπτει κάθε τόσο η διαύγεια της παρουσίας τους στον δημόσιο βίο.
Κακό σε μια δημοκρατική κοινωνία δεν είναι να ελέγχεται ένας πολιτικός. Είναι να μην ελέγχεται. Εφόσον υπάρχει μια καταγγελία οι αρχές είναι υποχρεωμένες να την εξετάσουν. Θα παρέβαιναν το καθήκον τους αν δεν το έκαναν. Και αυτό σημαίνει ότι μπορεί ο οποιοσδήποτε να καταγγέλλει οποιονδήποτε; Ασφαλώς- έτσι λειτουργεί η διαφάνεια. Αρκεί αυτός που καταγγέλλει εν γνώσει του κάτι αβάσιμο, να έχει τις αντίστοιχες συνέπειες. Και οι αρχές να είναι σε θέση να προστατεύσουν το απόρρητο των ερευνών τους και τους ανθρώπους μέχρι να αποδειχθούν ένοχοι, ή αθώοι.
Όπως επίσης ο έλεγχος μπορεί να γίνει αν η ιδία η υπηρεσία, εφόσον έχει την αρμοδιότητα βεβαίως, υποπτευθεί κάτι. Είναι όχι μόνο δικαίωμα αλλά υποχρέωση να το ερευνήσει μέχρι το τέλος, φροντίζοντας πάντα να προστατεύει τον ελεγχόμενο. Έτσι λειτουργούν οι Δημοκρατίες. Γιατί πρέπει να ωρύεται όποιος ερευνάται; Και γιατί όποιος ερευνάται πρέπει να προβάλλεται ως οιονεί ένοχος;
Συνεπώς κάποιος πρέπει να πάρει τα κεφάλια όσων δεν είναι ικανοί να προστατεύουν το αντικείμενο των ερευνών τους. Ή όσων κατασκευάζουν ενόχους. Αλλά και κάποιος πρέπει να συστήσει στους πολιτικούς ότι δεν χρειάζονται μεγάλες κουβέντες για στοχοποίηση τους, για υπονομευτές και άλλες μπαρούφες που εκστομίζουν αυτές τις ημέρες. Αρκεί μια λιτή, σαφής και συγκεκριμένη δήλωση. Τα υπόλοιπα είναι περιττά. Και περισσότερο περιττό από όλα είναι να συγχέεται η έρευνα ενός προσώπου με την ιδιότητα του.
Για παράδειγμα είναι ακατανόητο γιατί επιμένει ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης ότι πλήττεται ο θεσμός της Βουλής με την περίπτωση του. Δεν πλήττεται κανένας θεσμός. Για μια υπόθεση που αφορά τον ίδιο προσωπικά πρόκειται- τι δουλειά έχει η Βουλή; Την καθάρισε; Θα βρίσκεται στο άλογο καβάλα. Τον συκοφάντησαν; Να πληρώσουν. Όπως και οποιαδήποτε υπόθεση που αφορά κάθε πολιτικό δεν μπορεί να χρεώνεται στο κόμμα του. Η εντιμότητα είναι προσωπική υπόθεση. Δεν υπάρχει συλλογική ηθική, ούτε συλλογική ενοχή. Όταν προβάλλεται έτσι, κάτι δεν πάει καλά.
Συμπέρασμα. Αυτές τις μέρες μπερδεύουμε πάλι τον παπά με το ράσο. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του από όποια πλευρά και αν βρίσκεται. Του καταγγελλόμενου, ή του καταγγέλλοντος. Του ερευνώμενου, ή του ερευνώντος. Του ελεγχόμενου, ή του ελέγχοντος. Η ευθύνη είναι προσωπική και η διαχείρισή της πρέπει να είναι προσωπική. Δόξα τω Θεώ, υπάρχει νομικό πλαίσιο για να ξεκαθαρίσουν τα πάντα - αν θέλουμε να ξεκαθαρίσουν. Και αυτός είναι και ο καλύτερος τρόπος για να φύγουμε από το πεδίο της εικασίας που λέγαμε στην αρχή και να πάμε στο πεδίο της αποκάλυψης.
protagon.gr
μπορεί να εμφανίζονται λίστες χωρίς υπογραφή του συντάκτη τους- άρα και χωρίς τα κριτήρια της σύνταξης τους.
Και εν πάση περιπτώσει ας πούμε ότι υπάρχει λίστα. Ή αν δεν είναι λίστα ακριβώς με συγκεντρωμένα ονόματα σε ένα χαρτί, ας πούμε ότι υπάρχουν τόσες, ή περισσότερες περιπτώσεις πολιτικών των οποίων ελέγχεται η περιουσιακή κατάσταση από τις αρμόδιες υπηρεσίες. Γιατί τόση φασαρία; Παρανόμως ελέγχεται; Είναι αναρμόδιοι αυτοί που κάνουν τον έλεγχο; Είναι κακό να ελέγχεται ένας πολιτικός, όπως ελέγχεται οποιοδήποτε πολίτης; Γιατί αυτές οι ευθιξίες από πολιτικούς οι οποίοι θα έπρεπε να παρακαλάνε να μπαίνουν κάθε τόσο τα ονόματά τους σε λίστες που ερευνούν οι υπηρεσίες; Για να προκύπτει κάθε τόσο η διαύγεια της παρουσίας τους στον δημόσιο βίο.
Κακό σε μια δημοκρατική κοινωνία δεν είναι να ελέγχεται ένας πολιτικός. Είναι να μην ελέγχεται. Εφόσον υπάρχει μια καταγγελία οι αρχές είναι υποχρεωμένες να την εξετάσουν. Θα παρέβαιναν το καθήκον τους αν δεν το έκαναν. Και αυτό σημαίνει ότι μπορεί ο οποιοσδήποτε να καταγγέλλει οποιονδήποτε; Ασφαλώς- έτσι λειτουργεί η διαφάνεια. Αρκεί αυτός που καταγγέλλει εν γνώσει του κάτι αβάσιμο, να έχει τις αντίστοιχες συνέπειες. Και οι αρχές να είναι σε θέση να προστατεύσουν το απόρρητο των ερευνών τους και τους ανθρώπους μέχρι να αποδειχθούν ένοχοι, ή αθώοι.
Όπως επίσης ο έλεγχος μπορεί να γίνει αν η ιδία η υπηρεσία, εφόσον έχει την αρμοδιότητα βεβαίως, υποπτευθεί κάτι. Είναι όχι μόνο δικαίωμα αλλά υποχρέωση να το ερευνήσει μέχρι το τέλος, φροντίζοντας πάντα να προστατεύει τον ελεγχόμενο. Έτσι λειτουργούν οι Δημοκρατίες. Γιατί πρέπει να ωρύεται όποιος ερευνάται; Και γιατί όποιος ερευνάται πρέπει να προβάλλεται ως οιονεί ένοχος;
Συνεπώς κάποιος πρέπει να πάρει τα κεφάλια όσων δεν είναι ικανοί να προστατεύουν το αντικείμενο των ερευνών τους. Ή όσων κατασκευάζουν ενόχους. Αλλά και κάποιος πρέπει να συστήσει στους πολιτικούς ότι δεν χρειάζονται μεγάλες κουβέντες για στοχοποίηση τους, για υπονομευτές και άλλες μπαρούφες που εκστομίζουν αυτές τις ημέρες. Αρκεί μια λιτή, σαφής και συγκεκριμένη δήλωση. Τα υπόλοιπα είναι περιττά. Και περισσότερο περιττό από όλα είναι να συγχέεται η έρευνα ενός προσώπου με την ιδιότητα του.
Για παράδειγμα είναι ακατανόητο γιατί επιμένει ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης ότι πλήττεται ο θεσμός της Βουλής με την περίπτωση του. Δεν πλήττεται κανένας θεσμός. Για μια υπόθεση που αφορά τον ίδιο προσωπικά πρόκειται- τι δουλειά έχει η Βουλή; Την καθάρισε; Θα βρίσκεται στο άλογο καβάλα. Τον συκοφάντησαν; Να πληρώσουν. Όπως και οποιαδήποτε υπόθεση που αφορά κάθε πολιτικό δεν μπορεί να χρεώνεται στο κόμμα του. Η εντιμότητα είναι προσωπική υπόθεση. Δεν υπάρχει συλλογική ηθική, ούτε συλλογική ενοχή. Όταν προβάλλεται έτσι, κάτι δεν πάει καλά.
Συμπέρασμα. Αυτές τις μέρες μπερδεύουμε πάλι τον παπά με το ράσο. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του από όποια πλευρά και αν βρίσκεται. Του καταγγελλόμενου, ή του καταγγέλλοντος. Του ερευνώμενου, ή του ερευνώντος. Του ελεγχόμενου, ή του ελέγχοντος. Η ευθύνη είναι προσωπική και η διαχείρισή της πρέπει να είναι προσωπική. Δόξα τω Θεώ, υπάρχει νομικό πλαίσιο για να ξεκαθαρίσουν τα πάντα - αν θέλουμε να ξεκαθαρίσουν. Και αυτός είναι και ο καλύτερος τρόπος για να φύγουμε από το πεδίο της εικασίας που λέγαμε στην αρχή και να πάμε στο πεδίο της αποκάλυψης.
protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου