Εθνική κυριαρχία και ATM

Αυτή η τελευταία κρίση που περνάμε έχει πάνω στη σκηνή ως πρωταγωνιστές τους πολιτικούς. Ανίκανους τους ανεβάζουμε, ανεπαρκείς τους κατεβάζουμε και κοιτάμε με κομμένη την ανάσα ποιος θα βγάλει τον καλύτερο λαγό από το καπέλο του. Πώς θα απαντήσει ο ένας στην τακτική κίνηση του άλλου. Ωστόσο, ο καταλύτης αυτών των διεργασιών ήταν δύο προτάσεις που μας έφεραν για πρώτη φορά από την αρχή της κρίσης μπροστά στην αλήθεια. Δύο προτάσεις απ’ έξω που καθορίζουν τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις.

Όσο κι αν κάποιοι δεν θέλουν να τη παραδεχθούν, η πικρή αλήθεια είναι ότι Μέρκελ και Σαρκοζί μας ανάγκασαν να γίνουμε ρεαλιστές. Μας άλλαξαν την ατζέντα. Όσο καιρό μας τα έλεγαν με φιοριτούρες και υποδείξεις τα πράγματα ήταν πιο «χαλαρά». Μόλις μας έβαλαν τελεσίγραφα η ατζέντα ξαφνικά άλλαξε. Εκεί που μίλαγαν όλοι για τους επίτροπους και το πώς θα διασφαλιστεί η εθνική κυριαρχία, το πόσο αντιστασιακή είναι η μούντζα στους επίσημους, τα δημοψηφίσματα κλπ, τώρα ξαφνικά το ζήτημα είναι το πώς θα διασφαλιστεί η 6η δόση. Αντί οι «πατριώτες» να πουν «δεν δεχόμαστε τελεσίγραφα», πράξη ύψιστου πατριωτισμού πλέον έγινε η συναίνεση για να εξασφαλίσουμε το δάνειο που ισοδυναμεί με την οικονομική μας επιβίωσή. Ο πραγματικός κίνδυνος δεν είναι λοιπόν να μην «απολέσουμε κομμάτια της εθνικής μας κυριαρχίας» (άλλωστε αυτό γίνεται σε όλες οι χώρες που αποτελούν την Ευρωπαϊκή Ένωση, από τη στιγμή που υπογράφουν τη συνθήκη ένταξής τους), αλλά να μην αδειάσουν τα ATM. Ο πατριωτισμός της δραχμής δεν συγκινεί φαίνεται και πολλούς. Δεν έχω πρόβλημα με τον ρεαλισμό, έχω πρόβλημα με την υποκρισία.

Τελικά η πρόταση του πρωθυπουργού για δημοψήφισμα όσο κι αν φάνηκε τελικά να είναι επιπόλαιη και ριψοκίνδυνη τελικά μας «ξεγύμνωσε». Όχι μόνο τους πολιτικούς (κατ’ αυτούς ο λαός μπορεί να
εκφράζεται μόνο δι’ αντιπροσώπων), αλλά και όλους μας σαν πολίτες. Μας ανάγκασε να βγάλουμε την ζυγαριά που θα έπρεπε να είχαμε βγάλει ήδη από τον Μάιο του 2010. Ναι, υπάρχουν περιθώρια διαπραγματεύσεων, αλλά μόνο όσο είμαστε σοβαροί κι ενωμένοι. Πρέπει και οι Ευρωπαίοι να δουν φώς στην άκρη του τούνελ που λέγεται ελληνική πολιτική και διοίκηση. Όσο τα μέτρα που εξαγγέλλονται δεν εφαρμόζονται (π.χ. πάταξη φοροδιαφυγής, εξορθολογισμός δημόσιου τομέα αξιοποίηση κρατικής περιουσίας, άνοιγμα επαγγελμάτων) τόσο το φορτίο πέφτει οριζόντια σε όλους αυξάνοντας την εξαθλίωση και την απόγνωση. Κι όσο γίνονται περισσότεροι αυτοί που πλέον δεν έχουν να χάσουν τίποτε, τόσο θα δυσκολεύει η παραμονή μας στην Ευρωπαϊκή προοπτική. Καλώς ή κακώς υπάρχει ένα μέλλον που μας περιμένει σαν χώρα εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Έχουμε πλαίσια στα οποία μπορούμε να κινηθούμε και δεν μπορούμε να κάνουμε του κεφαλιού μας. Δυστυχώς έχω φτάσει στο σημείο να θεωρώ την παρουσία μη Ελλήνων - Ευρωπαίων μέσα στα γρανάζια του κρατικού management ως τη μοναδική λύση για την εφαρμογή της πολυπόθητης κρατικής μεταρρύθμισης. Και τελικά σ’ ένα ευνομούμενο κράτος η εθνική κυριαρχία υπερασπίζεται καλύτερα πληρώνοντας τους φόρους μας παρά μουντζώνοντας τους πολιτικούς.

Ανεξάρτητα από τους πολιτικούς που έχουμε πρέπει κι εμείς να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι καιρός να τελειώνουμε με αυτούς που μας χαϊδεύουν τόσα χρόνια τα αυτιά. Δεν χρειαζόμαστε φτηνό κουτσαβακισμό αλλά υπεύθυνο ρεαλισμό. Μπορεί να είμαστε επιρρεπείς σε λαϊκιστές και λαοπλάνους, αλλά σιγά-σιγά πρέπει να «ενηλικιωθούμε». Κι ας κοιταχτούμε επιτέλους στον καθρέφτη ως κοινωνία. Όπως φάνηκε τελευταία, τα εύκολα διαγγέλματα και οι κορόνες περί απώλειας εθνικής κυριαρχίας ξεθωριάζουν μπροστά στις ουρές των ΑΤΜ...
protagon.gr