Στην πολιτική, όπως και στη ζωή, δεν είναι δύσκολο να παραπατήσεις από την ευδαιμονία στην εσωστρέφεια. Όταν, μετά τις εκλογές της 25ης Ιουνίου, ανακοινώθηκε το κυβερνητικό σχήμα, μετρήσαμε 65 υπουργούς και υφυπουργούς. Παρότι ο αριθμός είναι εξ ορισμού δυσθεώρητος, άρα και προβληματικός, τότε δεν ήταν πολλοί αυτοί που προβληματίστηκαν. Λίγο ο αέρας της νίκης, λίγο η παραδοχή ότι υπήρξαν αδυναμίες στη διαχείριση των παθογενειών που ξεπήδησαν μέσα από τραγικά γεγονότα όπως τα Τέμπη, ακόμα περισσότερο οι εξαγγελίες ότι πρωταρχικός στόχος της νέας αρχής ήταν η μεταρρύθμιση και ο εκσυγχρονισμός του κράτους και όλα ήταν εντάξει. Ας ήταν λειτουργική η κυβέρνηση κι ας ήταν ακόμα περισσότερα τα στελέχη της. Το ζήτημα, όμως, εδώ είναι ότι
πάμε από κρίση σε κρίση και η κατάσταση εξελίσσεται όλο και χειρότερα. Ναι, όλα όσα ζούμε, είναι σε κάποιο βαθμό «πρωτοφανή». Ναι, είναι η κλιματική κρίση που αλλάζει τα δεδομένα. Επίσης, ναι, είναι εξωγενείς παράγοντες που επηρεάζουν την καθημερινότητά μας. Μια κυβέρνηση, όμως, δεν μπορεί απλώς να διαπιστώνει και να ακολουθεί τις εξελίξεις. Το αφήγημα ότι το φαινόμενο τάδε ήταν απλώς μη διαχειρίσιμο δεν πείθει. Δεν αρκεί να καλείς δημοσίως τις εταιρείες να ρίξουν τις τιμές για να περιορίσεις τον πληθωρισμό στα τρόφιμα. Οι πολίτες ζητούν απαντήσεις. Ειδικά, όταν στη δεύτερη ανάγνωση των γεγονότων αντιλαμβανόμαστε ότι τελικά υπήρχαν δυνατότητες πρόβλεψης, προετοιμασίας κι εν τέλει αντιμετώπισης, τότε είναι βέβαιο ότι η κυβέρνηση αργά ή γρήγορα θα κληθεί να λογοδοτήσει. Τόσο για τον αριθμό των 65 υπουργών της, όσο ακόμα περισσότερο για την ποιότητα και τις ικανότητες τους. Η Νέα Δημοκρατία εξελέγη, τόσο το 2019 όσο και το 2023, καθώς μεταξύ άλλων θεωρήθηκε ικανότερη να σταθεί απέναντι στις απαιτήσεις ενός πολύπλοκου κόσμου. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης διακρίθηκε στα πρώτα χρόνια της θητείας του διότι ήταν ο επικεφαλής ενός σχήματος που αντιμετώπισε επιτυχώς την (παραλίγο ένοπλη) ρήξη με την Τουρκία, καθώς και το πρώτο κύμα της πανδημίας του κορονοΐου, σχεδιάζοντας εντός σύντομου χρονικού διαστήματος ένα πολύπλοκο σύστημα εμβολιασμού εκατομμυρίων Ελλήνων. Εξίσου αποτελεσματική, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, αποδείχθηκε και η οικονομική στήριξη όσων επλήγησαν από τις επιπτώσεις των αλλεπάλληλων lock downs. Όπως, όμως, ο Μητσοτάκης έλαβε τα εύσημα για τα θετικά, επωμίζεται το πολιτικό κόστος για τις αστοχίες και τις δυσλειτουργίες. Αυτό είναι αναπόφευκτο, ειδικά όταν ο Έλληνας πρωθυπουργός είναι, συνταγματικά, ένας εκ των ισχυρότερων της Ευρώπης. Η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση είναι απολύτως εξαρτώμενη από τον επικεφαλής της- είναι άλλωστε αυτός που διορίζει και παύει υπουργούς κατά βούληση. Remaining Time-0:00 Fullscreen Mute Υπάρχει η πολιτική, υπάρχει και η επιχειρησιακή ευθύνη. Στα μεγάλα γεγονότα αμφότερες τις επωμίζεται η κυβέρνηση. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αν οι αρμόδιες αστυνομικές αρχές απλώς παρακολουθούσαν 200 κροάτες χούλιγκαν να ταξιδεύουν έως την Αθήνα. Το γεγονός είναι ότι κατά τη διάρκεια ενός ήσυχου βραδιού του Αυγούστου στη Νέα Φιλαδέλφεια δολοφονήθηκε ένας έλληνας πολίτης. Λίγοι μπορούν πια να πιστέψουν ότι η απάντηση του κρατικού μηχανισμού σε ένα δάσος που καίγεται επί τρεις εβδομάδες είναι μια απλή παραδοχή αδυναμίας. Δεν αρκεί ούτε η επικοινωνιακή καμπάνια διάρκειας, ούτε η ένδυση που παραπέμπει σε μόνιμη ετοιμότητα για να καλύψει τη δομική ανεπάρκεια προς αποτελεσματική παρέμβαση. Είναι εξίσου απίστευτο, η πρώτη δήλωση του αρμόδιου υπουργού για την κτηνώδη δολοφονία στο λιμάνι του Πειραιά να εξισώνει τον θύτη με το θύμα. Όλοι και όλα καταλήγουν στον Πρωθυπουργό. Αν στόχος του σχηματισμού της παρούσας κυβέρνησης ήταν να διοικηθεί κεντρικά το κράτος από ένα στενό πυρήνα στο Μέγαρο Μαξίμου, τότε μάλλον έχει καταγραφεί αποτυχία. Κάτι τέτοιο είναι ούτως ή άλλως δύσκολο και απαιτεί άμεση επόπτευση των κομβικών υπουργείων. Αν, πάλι, στόχος ήταν να διατηρηθούν οι εσωκομματικές ισορροπίες, ανεξαρτήτως ικανοτήτων, στη βάση μάλιστα του σκεπτικού ότι η χώρα βγαίνει σιγά- σιγά σε ένα μαγικό ξέφωτο, τότε και πάλι υπάρχει πρόβλημα. Διότι τώρα, η κυβέρνηση βάλλεται σχεδόν πανταχόθεν και ο Κυριάκος Μητσοτάκης καλείται να αποδώσει ευθύνες και να προχωρήσει σε αλλαγές. Προς ποια κατεύθυνση θα δράσει; Ανεπαίσθητες αλλαγές άνευ ουσιαστικού νοήματος ή εκ βάθρων αναδιάρθρωση σε πρόσωπα και επαναχάραξη της μεθόδου διακυβέρνησης; Όλες οι επιλογές ενέχουν γενναίες δόσεις ρίσκου. Κανείς πρωθυπουργός δεν θέλει μεγάλη ανάμιξη με τη σκληρή καθημερινότητα. Ειδικά όταν έχει περάσει σχεδόν τέσσερα χρόνια επί δύσβατων πεδίων. Δεν υπάρχει όμως άλλος δρόμος. Αυτά, τα καθημερινά, μαζί με τη διαχείριση των κρίσεων κρίνουν στο τέλος τις θητείες. Όταν εξελέγη για δεύτερη φορά η ΝΔ, τα στελέχη της διατυμπάνιζαν ότι χωρίς ισχυρή αντιπολίτευση μόνος αντίπαλος είναι ο εαυτός τους. Πράγματι έτσι είναι. Μέχρι να εμφανιστεί ο επόμενος.https://www.protagon.gr/apopseis/itan-kapote-65-ypourgoi-kai-yfypourgoi-44342787411
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου