Και ενήμεροι και απροετοίμαστοι

Είναι ήχος σωτήριος και μαζί τρομακτικός αυτός του 112. Η επανάληψη –διότι ηχεί, μέρες πολλές τώρα, εδώ κι εκεί, σχεδόν συνεχώς– δεν μετριάζει το οδυνηρό αλάφιασμα, ο κίνδυνος δεν συνηθίζεται, παρά μόνο μονιμοποιεί το αίσθημα του συναγερμού, την αγωνιώδη εγρήγορση μπρος σε μια αλληλοδιαδοχή δεινών. Σαν η χώρα να περιτρέχει κυνηγημένη από αδιάπτωτες συμφορές. Με μια δρασκελιά περάσαμε από τις φλόγες και τη στάχτη στα ορμητικά νερά και τη λάσπη.

Οι εντολές εκκένωσης ή απαγόρευσης κυκλοφορίας σώζουν ζωές. Είναι όμως σαν τη σειρήνα πριν από τον βομβαρδισμό, το «τρέξε!» πριν από τον ορυμαγδό. Στις πλημμύρες του 2021 στη Γερμανία με τους 170 νεκρούς, οι ειδικοί εξήγησαν στις αρμόδιες αρχές τι δεν πήγε καλά με το σύστημα έγκαιρης προειδοποίησης: τα μηνύματα για τον περιορισμό των μετακινήσεων και η ενεργοποίηση των παραδοσιακών μηχανισμών δεν αρκούν, είπαν· η πρόγνωση ενός σφοδρότατου φαινομένου επιβάλλει αντίστοιχης ισχύος κινητοποίηση με τη λήψη επιπρόσθετων μέτρων, όπως η άμεση δημιουργία προσωρινών αντιπλημμυρικών συστημάτων με βάση τις ακριβείς αποτυπώσεις της μορφολογίας της περιοχής και τις προβλέψεις για την εξέλιξη του φαινομένου, η οχύρωση κρίσιμων υποδομών, η μετακίνηση, πλην των πολιτών, και οχημάτων σε υψηλότερα ή ασφαλέστερα σημεία, κ.ά.

Μέσα στα τελευταία 50 χρόνια χάθηκαν δύο εκατ. ζωές από φυσικές καταστροφές. Η συνέχεια έχει δύο ουρές. Ενώ τα φαινόμενα δυναμώνουν και πυκνώνουν εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής, ενώ μεγαλώνει ο αριθμός των ανθρώπων που εκτίθενται σε αυτά λόγω της αύξησης του παγκόσμιου πληθυσμού, χάρη στα 112 των μισών χωρών του κόσμου που τα διαθέτουν, ο αριθμός των θανάτων μειώνεται. Ομως, μόνον αυτός. Η επιστήμη φωτίζει το μέλλον, αποκαλύπτοντας ό,τι δεν είναι ακόμη ορατό – σπασμένα φράγματα, κατεστραμμένους δρόμους, πλημμυρισμένες πόλεις. Θα έπρεπε να χτίζεται ένα άλλο αύριο, με ζωές σε περιβάλλοντα που αντέχουν τις κατεβασιές τ’ ουρανού. Ομως, όχι. Η αυλαία του νέου έργου έχει ανοίξει στο παλιό σκηνικό. Παρά τα όσα ζοφερά προαναγγέλλονται, ούτε τα συμφωνημένα εφαρμόζονται ούτε οι χώρες τειχίζονται ενάντια στα μελλούμενα. Μόνο η καμπάνα χτυπάει όλο και πιο συχνά. Είναι προγονική η ροπή να αφήνουμε να αθροίζονται οι απώλειες, να φτάνουμε στο χείλος του γκρεμού. Μόνο τότε ελευθερώνονται οι δυνάμεις που υποκινούν τις μεγάλες σωτήριες πράξεις – και ξαναπλάθουν τον κόσμο. Είθε.

https://www.kathimerini.gr/opinion/562604695/kai-enimeroi-kai-aproetoimastoi/