Σπαρτιάτες: η τέχνη της αυτογελοιοποίησης

Δύο µήνες πριν από τις εκλογές ελάχιστοι γνώριζαν την ύπαρξή τους. Καταφέρνοντας να μπουν στη Βουλή έγιναν γνωστοί ως «Σπαρτιάτες». Μόνον ο τίτλος έφτανε για να σε κάνει να υποψιαστείς το γραφικό υπόβαθρο του εγχειρήματος. Θα μπορούσε να είναι τίτλος βιντεοπαιχνιδιού. Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιοι γραφικοί έχουν ταλαιπωρήσει με τα καμώματά τους τον δημόσιο βίο και τη δημοκρατία, είν’ η αλήθεια. 

Ο αρχηγός τους, αγνώστων λοιπών στοιχείων, επιβεβαίωσε αυτό που όλοι υποψιάζονταν. Οι Σπαρτιάτες ήταν η φάλαγγα που θα άνοιγε τις πόρτες της Βουλής για τον κατάδικο Ηλία Κασιδιάρη. Η Αριστερά, για μια ακόμη φορά, παγιδεύτηκε στη σοβαροφάνειά της. Προκειμένου να στρέψει την προσοχή από τη συντριπτική της ήττα πρόβαλε το σκιάχτρο της ανόδου της Ακροδεξιάς. «Οσο εμείς υποχωρούμε τόσο ανεβαίνει η Ακροδεξιά». Αν αθροίσουμε τα ποσοστά των τριών κομμάτων που τοποθετούνται στα δεξιά της Ν.Δ. επιτυγχάνουμε ένα άνετο 10%. Πόσοι γραφικοί χωρούν μέσα σ’ αυτό το 10%; Δεν μας ενδιαφέρει. 

Ο αντιφασισμός χρειάζεται φασίστες για να ευδοκιμήσει. Ας τους λένε και Σπαρτιάτες. Μάλλον επειδή οι ίδιοι δεν άντεξαν τη σοβαρότητα του ρόλου που τους είχαν αποδώσει αποφάσισαν να του πάνε κόντρα. Περίμεναν να ανοίξει η Βουλή για να αποδείξουν ότι δεν είναι απλώς γραφικοί. Ξέρουν την τέχνη του γελοίου. Σηκώθηκαν να φύγουν αφήνοντας τον αρχηγό τους μόνον να καταγγέλλει παρεμβάσεις μαφιόζων και Ντον Κορλεόνε. «Μέχρι τώρα ξέραμε κόμματα χωρίς αρχηγό. Τώρα είδαμε και αρχηγό χωρίς κόμμα», είπε ο Κυρ. Μητσοτάκης. Οπου το γραφικό υπερέβη εαυτόν και έγινε ευτράπελο. Υπάρχει ή δεν υπάρχει αυτό το κόμμα; Πρώτης τάξεως ευκαιρία για να ξαναθυμηθούμε τους συνταγματολόγους που κοντεύαμε να τους ξεχάσουμε.

Θέλησαν να τους παρουσιάσουν ως τραγωδία της δημοκρατίας, η επανάκαμψη του ιού της Ακροδεξιάς. Και αποδείχθηκαν πριν αλέκτορα φωνήσαι κωμωδία. Και μάλιστα κωμωδία του χειρίστου είδους. Τσακωμός με αντικείμενο το ταμείο. Πόσο εύκολα ξεχάστηκαν τα βαριά ιδεολογικά σύμβολα, οι περικεφαλαίες με τα λοφία. Θα μου πείτε και οι γνήσιοι Σπαρτιάτες ήσαν περιώνυμοι για την παραδοπιστία τους. Την υστεροφημία τους όμως την έσωσαν η λατρεία τους για τον ηρωισμό και η πολεμική τους ισχύς.

Η Χρυσή Αυγή με τα μουγκρητά των στελεχών της, τα ρόπαλα, τις γροθιές και τις μασέτες προσπάθησε να τρομοκρατήσει τη δημοκρατία. Ως ένα σημείο τα κατάφερε. Ετούτοι εδώ την γελοιοποιούν. Δεν ξέρω τι είναι πιο βλαβερό. Τον τρόμο έχεις μέσα να τον αντιμετωπίσεις. Το γελοίο όμως είναι ακαταμάχητο. Κατά καιρούς πιστεύαμε πως οι διάφοροι καρατερίστες, όπως ο Βελόπουλος, ήσαν οι καλύτεροι ερμηνευτές της αυτογελοιοποίησης. Η εικόνα όμως του Στίγκα που μιλάει στη Βουλή ως αρχηγός ενός κόμματος που δεν υπάρχει, μας υπενθυμίζει ότι το γελοίο δεν έχει όρια.

https://www.kathimerini.gr/opinion/562598524/spartiates-i-techni-tis-aytogeloiopoiisis/