Του Αλέξανδρου Ζέρβα
Υπάρχουν προφανώς πάρα πολλοί λόγοι για τους οποίους η ευρωπαϊκή αλλά και η παγκόσμια κοινή γνώμη έχει σημειωμένη την 23η Ιουνίου. Η διεξαγωγή του δημοψηφίσματος στη Μεγάλη Βρετανία με θέμα την παραμονή ή μη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση αναμένεται να αποτελέσει τροχιοδεικτικό για τις μελλοντικές εξελίξεις σε αυτό που ονομάζεται Ενωμένη Ευρώπη. Το δυστύχημα ωστόσο είναι πως η συγκεκριμένη συζήτηση, έχοντας ξεκινήσει από εντελώς λανθασμένη βάση, έχει λάβει πια άκρως επικίνδυνες διαστάσεις.
Ο «αναλώσιμος» Κάμερον και το χρηματοπιστωτικό σύστημα
Γιατί είναι δεδομένο πως αυτή η επίδειξη ακραίου καιροσκοπισμού εκ μέρους του Ντέβιντ Κάμερον πάνω στο ζήτημα, μπορεί μεν να πατάει σε ένα κύμα συντηρητισμού και ξενοφοβίας που έχει κυριεύσει ένα κομμάτι της αγγλικής κοινωνίας, κρύβει όμως τις πραγματικές επιδιώξεις της εκεί αστικής τάξης. Αυτή λοιπόν είναι εμφανές πια πως αντιμετωπίζει τον Βρετανό πρωθυπουργό ως απολύτως αναλώσιμο. Αφού δηλαδή τον χρησιμοποίησε για να ανοίξει επισήμως το ζήτημα, τώρα ετοιμάζεται να τον αποσύρει σε περίπτωση επικράτησης του Brexit, για να τον αντικαταστήσει με τον εκκεντρικό, δημοφιλή δήμαρχο Λονδίνου, Μπόρις Τζόνσον, ο οποίος λειτουργεί πια ως μπροστάρης του λεγόμενου «Vote Leave» (Ψήφισε Έξοδο).
Το ποιος είναι ο καημός της αγγλικής αστικής τάξης δε θέλει δα και πολύ φαντασία. Προφανώς έχει να κάνει με τις μεγάλες τράπεζες, οι οποίες κατά βάση έχουν την έδρα τους στο περίφημο Σίτι του Λονδίνου. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως στη Σύνοδο Κορυφής του Φλεβάρη ο Ντέιβιντ Κάμερον είχε «στυλώσει τα πόδια», απαιτώντας να υπάρχει δικαίωμα άσκησης βέτο σε αποφάσεις των χωρών της Ευρωζώνης που θα επηρέαζαν τον χρηματοπιστωτικό τομέα σε κράτη που δεν αποτελούν μέρος της, όπως η Βρετανία.
Κάποιοι παίρνουν ήδη μια ιδέα ενός Brexit
Ο ακόμη μεγαλύτερος κίνδυνος πάντως προέρχεται από αλλού κι έχει να κάνει με την εντεινόμενη τάση ενός μέρους της αγγλικής κοινωνίας να αντιμετωπίζει τους μη Βρετανούς εργαζόμενους ως κάτι το απορριπτέο. Ήταν άλλωστε απολύτως ενδεικτική η πίεση προκειμένου να μπορέσει η Βρετανία να αλλάξει την επιδοματική της πολιτική εις βάρος όσων προέρχονται από άλλα κράτη-μέλη της ΕΕ.
Ήδη βέβαια η κυβέρνηση Κάμερον έχει κάνει αρκετά βήματα προκειμένου να «δημιουργήσει» ανάλογο κλίμα στη βρετανική κοινωνία. Κάποια από τα νομοθετήματα μάλιστα αντιβαίνουν στην κοινή λογική. Όπως για παράδειγμα εκείνο που ψηφίστηκε πρόσφατα και προβλέπει ότι ειδικευμένοι εργαζόμενοι που προέρχονται από χώρες εκτός ΕΕ και ζουν στην Βρετανία λιγότερο από δέκα χρόνια θα πρέπει να έχουν ετήσιο εισόδημα 35 χιλιάδων λιρών προκειμένου να έχουν δικαίωμα περαιτέρω διαμονής. Ή το άλλο που χωρίζει ακόμη και παντρεμένα ζευγάρια, καθώς αρνείται τη χορήγηση βίζας, εφόσον το μέλος που δεν έχει βρετανική υπηκοότητα δε διαθέτει εισόδημα υψηλότερο από τις 18 χιλιάδες λίρες. Στο σημείο όμως που έχουν φτάσει τα πράματα, η αίσθηση που επικρατεί είναι πως, εφόσον στις 23 Ιουνίου επικρατήσει το Brexit, οι παραπάνω στρεβλώσεις όχι απλώς δε θα διορθωθούν, αλλά θα αρχίσουν σύντομα να ισχύουν και για τους πολίτες χωρών της ΕΕ.
Η κατάσταση γίνεται ακόμη πιο περίπλοκη από τη στιγμή που αρκετοί υποστηρικτές του Brexit, για ευνόητους λόγους, βάζουν στην εξίσωση το προσφυγικό, διανθίζοντάς το μάλιστα με ισχυρές δόσεις τρομολαγνείας, ιδιαίτερα μετά τις πρόσφατες δολοφονικές επιθέσεις σε Παρίσι και Βρυξέλλες. Ήδη από την Αμερική ο Ντόναλντ Τράμπ έσπευσε να προβλέψει την αποχώρηση της Βρετανίας από την ΕΕ εξαιτίας της «τρέλας των μεταναστών που φτάνουν από παντού», όπως είπε χαρακτηριστικά.
Σε κάθε περίπτωση, ακόμη κι αν σε πολλούς πλέον φαντάζει όλο και πιο δύσκολο να υπερασπιστούν αυτό το μόρφωμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι προφανές πως η συζήτηση για ένα ενδεχόμενο Brexit έχει ξεκινήσει σε λάθος βάση, από τη στιγμή που μπαίνει από την οπτική τραπεζιτών, ακροδεξιών και λοιπών συγγενών. Όσο μάλιστα δεν αρθρώνεται μια πειστική, εναλλακτική, ριζοσπαστική πρόταση για το μέλλον της Ευρώπης, τα τείχη που βλέπουμε σήμερα να υψώνονται μεταξύ των κρατών, μάλλον θα είναι μόνο η αρχή.
https://eleutheriellada.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου