Φίλος που ζει χρόνια στην Ευρώπη μου μετέφερε με εξαιρετικά εύστοχο τρόπο την εικόνα που έχει πλέον διαμορφώσει η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη για την ΕΕ. Στην αρχή η σχέση Ευρωπαίου και Ένωσης ήταν περίπου… ερωτική. Βασιζόταν στην ιδέα της Ευρώπης των συμφιλιωμένων λαών. Σήμερα μοιάζει περισσότερο με τη σχέση ασφαλιστή-ασφαλιζόμενου. Τα μέλη της Ένωσης επιχειρούν να εξασφαλίσουν το καλύτερο δυνατό συμβόλαιο με το μικρότερο δυνατό κόστος. Η αλήθεια είναι ότι ο παραλληλισμός δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Η οποία πλέον είναι δύσκολα διαχειρίσιμη.
Στις Βρυξέλλες αντιλαμβάνονται πλέον ότι η σημερινή υπόσταση της -αποκομμένης από τις απαιτήσεις των Ευρωπαίων- Ευρωζώνης είναι καταδικασμένη σε αργό (ή και γρήγορο ίσως) θάνατο.
Όχι μόνο για οικονομικούς, αλλά κυρίως για πολιτικούς λόγους. Και με δεδομένη την αμφισβήτηση από τους λαούς, η λύση που αναζητείται θα πρέπει να είναι δραστική και άμεσα εφαρμόσιμη.
Κομβικές θεωρούνται οι Ευρωεκλογές του Μαΐου του 2014. Στις Βρυξέλλες, ήδη θεωρούνται ως η καθοριστική διαδικασία προκειμένου να αλλάξει συθέμελα το τοπίο σε πρόσωπα και ευρωπαϊκούς θεσμούς. Αν μέχρι σήμερα, λοιπόν, οι ευρωεκλογές αποτελούσαν για τις χώρες μία διαδικασία χαλαρής ψήφου (ενίοτε) διαμαρτυρίας, αυτή τη φορά τα δεδομένα φαίνεται να αλλάζουν.
Τα ευρωπαϊκά κόμματα (Λαϊκό, Σοσιαλιστικό κλπ) αναμένεται να προχωρήσουν σε κεντρικές ευρωπαϊκές καμπάνιες. Οι πολιτικές τους πλατφόρμες θα είναι σαφέστερες και θα αφορούν στο σύνολο της Ευρώπης, ενώ θα προτείνουν εκ των προτέρων τα πρόσωπα που θα στελεχώσουν τις κεντρικές θέσεις στις Βρυξέλλες. Αυτές που έως σήμερα καθορίζονταν από τις Κυβερνήσεις. Δηλαδή, το Βερολίνο κατ’ εξοχήν.
Οι επικεφαλής των κομμάτων θα προχωρήσουν σε κοινές εμφανίσεις/περιοδείες, με τους αρχηγούς των αντίστοιχων εγχώριων κομμάτων-μελών τους ανά Κράτος, ενώ πιθανότατα θα δούμε για πρώτη φορά debates. τύπου Αμερικάνικων εκλογών.
Αν κρίνεις κανείς τέτοιου είδους πρωτοβουλίες υπό το πρίσμα της δημοκρατικότητας μίας Ευρώπης που τείνει. προς ευρύτερη ένωση, τότε δεν μπορεί παρά να είναι κατ’ αρχήν ικανοποιημένος. Το Ευρωκοινοβούλιο θα αποκτήσει αναβαθμισμένο ρόλο και κυρίως τα όργανα της Ευρώπης θα αποκτήσουν τη νομιμοποίηση της ψήφου των Ευρωπαίων.
Ωστόσο, για ακόμη μία φορά, τα αντανακλαστικά της Ευρώπης εμφανίζονται αργά και ενδεχομένως να αποδειχθούν και αναποτελεσματικά. Γιατί τα σημερινά ευρωπαϊκά προβλήματα δε χρήζουν μόνο διαδικασίες τύπου Αμερικάνικων εκλογών. Σε μερικές των περιπτώσεων (προφανώς όχι όλες) χρήζουν άμεσα και αμερικάνικης αντιμετώπισης.
Επίσης, έως τον Μάιο του 2014, θα έχουν μεσολαβήσει καθοριστικές εθνικές εκλογές στη Γερμανία και κατά τα φαινόμενα στην Ιταλία. Και κυρίως, τα κλιμάκια της Τρόικας θα έχουν επισκεφθεί κατ’ επανάληψη τις «άτακτες» χώρες του Νότου προκειμένου να εφαρμόσουν τα μεσοπρόθεσμα προγράμματα που έχουν συμφωνηθεί.
Το αν αυτά πνίγουν την ανάπτυξη των χωρών αποτελεί θέμα προς μεγάλη συζήτηση. Και μη νομίζετε ότι άδικο έχουν μόνο οι Γερμανοί. Σίγουρα όμως είναι επώδυνα ala carte προγράμματα. Τα οποία προηγούνται της διαδικασίας που φιλοδοξεί να δώσει εκκίνηση στην «ενωμένη Ευρώπη των λαών». Ακόμα κι αν το πλάνο. βγαίνει οικονομικά, πολιτικά φαίνεται οξύμωρο. Και ριψοκίνδυνο.
Μπορεί το 2014 να είναι κοντά. Μπορεί, επίσης, ο στόχος της ουσιαστικά Ενωμένης Ευρώπης να είναι για πολλούς από εμάς επιθυμητός. Πόσο δημοφιλής όμως και κυρίως εφικτός μπορεί να παραμείνει, όταν η σημερινή (ουσιαστική) ηγεσία της Ευρώπης εμφανίζεται αρτηριοσκληρωτική και αυταρχική; Και κυρίως όταν συνεχίζει αποφασίζει κατά περίπτωση και μάλιστα τιμωρητικά;
ysterografa.g
r
Στις Βρυξέλλες αντιλαμβάνονται πλέον ότι η σημερινή υπόσταση της -αποκομμένης από τις απαιτήσεις των Ευρωπαίων- Ευρωζώνης είναι καταδικασμένη σε αργό (ή και γρήγορο ίσως) θάνατο.
Όχι μόνο για οικονομικούς, αλλά κυρίως για πολιτικούς λόγους. Και με δεδομένη την αμφισβήτηση από τους λαούς, η λύση που αναζητείται θα πρέπει να είναι δραστική και άμεσα εφαρμόσιμη.
Κομβικές θεωρούνται οι Ευρωεκλογές του Μαΐου του 2014. Στις Βρυξέλλες, ήδη θεωρούνται ως η καθοριστική διαδικασία προκειμένου να αλλάξει συθέμελα το τοπίο σε πρόσωπα και ευρωπαϊκούς θεσμούς. Αν μέχρι σήμερα, λοιπόν, οι ευρωεκλογές αποτελούσαν για τις χώρες μία διαδικασία χαλαρής ψήφου (ενίοτε) διαμαρτυρίας, αυτή τη φορά τα δεδομένα φαίνεται να αλλάζουν.
Τα ευρωπαϊκά κόμματα (Λαϊκό, Σοσιαλιστικό κλπ) αναμένεται να προχωρήσουν σε κεντρικές ευρωπαϊκές καμπάνιες. Οι πολιτικές τους πλατφόρμες θα είναι σαφέστερες και θα αφορούν στο σύνολο της Ευρώπης, ενώ θα προτείνουν εκ των προτέρων τα πρόσωπα που θα στελεχώσουν τις κεντρικές θέσεις στις Βρυξέλλες. Αυτές που έως σήμερα καθορίζονταν από τις Κυβερνήσεις. Δηλαδή, το Βερολίνο κατ’ εξοχήν.
Οι επικεφαλής των κομμάτων θα προχωρήσουν σε κοινές εμφανίσεις/περιοδείες, με τους αρχηγούς των αντίστοιχων εγχώριων κομμάτων-μελών τους ανά Κράτος, ενώ πιθανότατα θα δούμε για πρώτη φορά debates. τύπου Αμερικάνικων εκλογών.
Αν κρίνεις κανείς τέτοιου είδους πρωτοβουλίες υπό το πρίσμα της δημοκρατικότητας μίας Ευρώπης που τείνει. προς ευρύτερη ένωση, τότε δεν μπορεί παρά να είναι κατ’ αρχήν ικανοποιημένος. Το Ευρωκοινοβούλιο θα αποκτήσει αναβαθμισμένο ρόλο και κυρίως τα όργανα της Ευρώπης θα αποκτήσουν τη νομιμοποίηση της ψήφου των Ευρωπαίων.
Ωστόσο, για ακόμη μία φορά, τα αντανακλαστικά της Ευρώπης εμφανίζονται αργά και ενδεχομένως να αποδειχθούν και αναποτελεσματικά. Γιατί τα σημερινά ευρωπαϊκά προβλήματα δε χρήζουν μόνο διαδικασίες τύπου Αμερικάνικων εκλογών. Σε μερικές των περιπτώσεων (προφανώς όχι όλες) χρήζουν άμεσα και αμερικάνικης αντιμετώπισης.
Επίσης, έως τον Μάιο του 2014, θα έχουν μεσολαβήσει καθοριστικές εθνικές εκλογές στη Γερμανία και κατά τα φαινόμενα στην Ιταλία. Και κυρίως, τα κλιμάκια της Τρόικας θα έχουν επισκεφθεί κατ’ επανάληψη τις «άτακτες» χώρες του Νότου προκειμένου να εφαρμόσουν τα μεσοπρόθεσμα προγράμματα που έχουν συμφωνηθεί.
Το αν αυτά πνίγουν την ανάπτυξη των χωρών αποτελεί θέμα προς μεγάλη συζήτηση. Και μη νομίζετε ότι άδικο έχουν μόνο οι Γερμανοί. Σίγουρα όμως είναι επώδυνα ala carte προγράμματα. Τα οποία προηγούνται της διαδικασίας που φιλοδοξεί να δώσει εκκίνηση στην «ενωμένη Ευρώπη των λαών». Ακόμα κι αν το πλάνο. βγαίνει οικονομικά, πολιτικά φαίνεται οξύμωρο. Και ριψοκίνδυνο.
Μπορεί το 2014 να είναι κοντά. Μπορεί, επίσης, ο στόχος της ουσιαστικά Ενωμένης Ευρώπης να είναι για πολλούς από εμάς επιθυμητός. Πόσο δημοφιλής όμως και κυρίως εφικτός μπορεί να παραμείνει, όταν η σημερινή (ουσιαστική) ηγεσία της Ευρώπης εμφανίζεται αρτηριοσκληρωτική και αυταρχική; Και κυρίως όταν συνεχίζει αποφασίζει κατά περίπτωση και μάλιστα τιμωρητικά;
ysterografa.g
r
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου