Αν η χώρα ήταν μασκαράς

Το μεσημέρι του Σαββάτου, σε μεγάλο εμπορικό κέντρο της Αθήνας, δύο νεαρές μητέρες - με τα κορίτσια τους - αναζητούν αποκριάτικες στολές. Χωρίς να θέλω, ακούω τον διάλογο. Ο βασικός προβληματισμός είναι ότι οι μητέρες θέλουν να κάνουν σαφές το μήνυμα της Αποκριάς στις κόρες τους, ντύνοντάς τες με στολές έξω από την προσωπικότητά τους, όπως τουλάχιστον διαμορφώνεται. Κάπου εκεί, η μία απ’ τις δύο μικρές, διακόπτει και - με αυστηρό ύφος - λέει: «Σου είπα, θέλω να ντυθώ σημαία». Χαμογελώ και κάνω πως χαζεύω μια βιτρίνα, προκειμένου να απομακρυνθούν.  Γιατί να θέλει ένα μικρό κορίτσι να ντυθεί σημαία, όταν όλα τα κοριτσίστικα που επιβάλει η βιομηχανία της Αποκριάς κινούνται σε ροζ αποχρώσεις; Το είδε κάπου; Της έχει μείνει απωθημένο από κάποια εθνική επέτειο; Τι πραγματικό μπορεί να συμβολίζει μια σημαία για ένα

πεντάχρονο κορίτσι; Κι αν η σημαία είναι η «φορεσιά» μια χώρας, τότε η αποκριάτικη φορεσιά μιας χώρας, ποια θα μπορούσε να είναι;

Αν η χώρα μας ήταν μασκαράς σε αποκριάτικο πάρτυ, η πιο πετυχημένη της στολή, θα’ ταν ό,τι ήδη είναι. Ο εαυτός της δηλαδή… Εκεί με πήγαν οι συνειρμοί του Σαββάτου. Μια χώρα που από τη μεταπολίτευση και μετά μασκαρεύτηκε σε δυτική δημοκρατία, υιοθέτησε ευρωπαϊκούς θεσμούς χωρίς ωστόσο να έχει υιοθετήσει τη δομή και κυρίως τη νοοτροπία του ευρωπαϊκού κράτους. Με ανατολίτικες καταβολές και συνήθειες, που κάποιοι όχι μόνο δεν έχουν διάθεση να απαρνηθούν αλλά δείχνουν και υπερήφανοι με αυτές. Χώρα ανίκανη να αλλάξει τον εαυτό της κατά τα συμφέροντά της αλλά με λειτουργούς ικανούς υπερασπιστές των προσωπικών τους συμφερόντων. Μια διεφθαρμένη χώρα που αγαπά να είναι κουφή σε τέτοιους χαρακτηρισμούς. Χώρα του ελλειμματικού κράτους δικαίου, χώρα της ασθενούς κοινωνικής συνοχής, της παραπαιδείας, της παραοικονομίας. Χώρα που δεν κατάφερε να κάνει το κράτος φιλικό πεδίο δράσης. Χώρα των δύο ταχυτήτων αλλά πάντα ευρωπαϊκή χώρα.

Ναι, αν η Ελλάδα ήταν μασκαράς σε αποκριάτικο πάρτυ, η πιο πετυχημένη της στολή, θα ’ταν ό,τι ήδη είναι. Ο εαυτός της, δηλαδή…
protagon.gr