Θέλει τύχη να πετύχει

Τρίτη κατά τις έντεκα το βράδυ που έφτασα σπίτι κι’ έκανα ένα γρήγορο ζάπιγκ, κανείς πουθενά δεν μιλούσε για τον Παπαδήμο, τον Όλι Ρέν, τον Σαμαρά που αρνείται να υπογράψει ή τον Παπανδρέου που εμπνεύσθηκε δημοψήφισμα πριν λίγες μέρες και ανακάτεψε όλη την Ευρώπη – με την ομότιμή μας γείτονα Ιταλία πρώτη και καλύτερη. Την λέω ομότιμη γιατί μοιάζουνε πολύ οι σκοτεινές πλευρές μας – μαφίες, εγκλήματα, παρακράτος, εκβιασμοί, διαπλοκή πολιτικού συστήματος-επιχειρηματιών-τραπεζών και τα λοιπά. Επίσημα μάλιστα ίσως οι Ιταλοί να είναι και πιο μαφιόζοι από μας. Ναι –εμείς είμαστε περισσότερο λαμόγια, όχι πραγματικοί μαφιόζοι. Έχουμε και τους πραγματικούς μαφιόζους μας βέβαια – αλλά υπό μία άλλην έννοια που αφορά λίγες χιλιάδες (το πολύ) οικογένειες που γλυκοδιαπλέκονταν όσο πατάει η γάτα δεκαετίες τώρα - και περνάγανε μέλι και ζάχαρη, όποιο κόμμα και να ήταν στην κυβέρνηση.

Μου έκανε εντύπωση η απουσία ειδήσεων. Πήρα ένα-δυό τηλέφωνα και μου επιβεβαίωσαν και οι φίλοι ότι δεν υπήρχε τίποτα νεώτερο ακόμη. Παράξενο αίσθημα. «Η ησυχία πριν την καταιγίδα» σκέφτηκα να σας πω την αλήθεια μου. Από εκείνη τη στιγμή της αναγγελίας του «δημοψηφίσματος» που έφερε τ ’απάνω κάτω κι’ έκανε και κάποιους συνανθρώπους μας πολύ πιο πλούσιους (τα έγραφε ο φίλος μου ο Τάσος την Τρίτη απ’ τα χαράματα στους «Αναγνώστες» με το ωραίο τίτλο «One billion euro»), μου φαίνεται ότι έχουν περάσει αιώνες. Έχω χάσει την αίσθηση του πραγματικού χρόνου (ίσως να μου έπεσε πολύ βαρύ το φάουλ) και δεν ξέρω πια τι χάσμα άνοιξε ο γκρεμός και αν διαθέτουμε τον κατάλληλο εξοπλισμό, την υπομονή, την αποφασιστικότητα, το έμψυχο υλικό και την διεθνή υποστήριξη που θα χρειαστούμε για να επανορθώσουμε τη βλάβη, χτίζοντας πάλι καινούργιες γέφυρες γερές προς την Ευρώπη. Γιατί μετά από εκείνη την παρανοϊκή και εντελώς ακατανόητη δήλωση (την οποίαν υπάρχουν και φίλοι σοβαρότατοι που την υμνούν με ένα πολιτικό σκεπτικό που δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω), όλες οι γέφυρες με τους δανειστές μας τορπιλίστηκαν και τώρα
πια δεν μας έχουνε ίχνος εμπιστοσύνης με αποτέλεσμα να ζητούν υπογραφές κάτω από κάθε απόφαση και συμφωνία της (μελλοντικής) κυβερνήσεως – σε ότι αφορά την οικονομία τουλάχιστον. Και ο Σαμαράς λέει «όχι κύριοι, όταν λέω κάτι το εννοώ, δεν δέχομαι να με υποχρεώσετε να το υπογράψω» (ο λόγος μου αρκεί θέλει να πει δηλαδή, δεν είμαι σαν τον Παπανδρέου).
Το σίγουρο είναι πως τα δυό μεγάλα κόμματα που υποχρεώνονται με το λουρί στο κόκκαλο και το σουγιά στο σβέρκο να «συναινέσουν» και να συνεργαστούν, μισιούνται μεταξύ τους. Όλοι οι του ΠΑΣΟΚ που είδα στην τηλεόραση αυτές τις μέρες μιλάνε για την αρνητική στάση του Σαμαρά και όλοι οι Νεοδημοκράτες στάζουν φαρμάκι και χολή για το ατόπημα του «δημοψηφίσματος». Παρ’ ολ’ αυτά, σήμερα Τετάρτη, περιμένουμε πια πως θα καταφέρουνε να τα βρούνε, να φτιάξουνε μια κυβέρνηση επιτέλους με τον κ. Παπαδήμο ή χωρίς αυτόν, για να μπορέσουμε να εμφανιστούμε στους συνεταίρους μας κάπως πιο ευπρόσωποι –αν και είναι πολύ δύσκολο να την επανορθώσουμε την εικόνα μας, αυτό που λένε image (της Ελλάδος) –το οποίο έχει υποστεί πολύ βαριά πλήγματα, κυρίως εκ των έσω. Η συμπεριφορά μας είναι πια εντελώς ακατανόητη στους συνανθρώπους μας όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά και στην Ασία και τις ΗΠΑ και την Ρωσία και την Ιαπωνία και όλη την ανθρωπότητα.
Φαντάζομαι πως όπως θα ξημερώνει η Τετάρτη θα είναι πια έτοιμη να ορκιστεί αυτή η νέα κυβέρνηση που συντίθεται κάτω από τέτοια άγρια πίεση από παντού. Και αν δεν είναι Τετάρτη, θα είναι Πέμπτη, θα είναι Παρασκευή. Κάποια απ ’αυτές τις μέρες θα έχουμε «νέα κυβέρνηση». Και από εκείνη την ώρα και μετά θα αρχίσουν πια τα όργανα κανονικά – και το τι έχουμε να ζήσουμε δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι. Μια κυβέρνηση που θα προσπαθήσει να δημιουργήσει ένα θαύμα πάνω στα ερείπια που θα παραλάβει. Ούτε ψύλλος στον κόρφο όσων θα φορτωθούν την τεράστια αυτή ευθύνη. Ίσως να είναι ακραίος ο συνειρμός μου αλλά η αποστολή της με οδηγεί σε εικόνες πυροσβεστών στα ερείπια των δίδυμων πύργων της Νέας Υόρκης, ενώ ακόμα οι καπνοί δεν είχανε διαλυθεί και τα θύματα δεν είχαν καταμετρηθεί.
Καλή τύχη από καρδιάς στους γενναίους και τολμηρούς που θα αναλάβουν το δύσκολο αυτό έργο – της μεθοδικής και ψύχραιμης ανασύνθεσης των δυνάμεων μιας Ελλάδας κυριολεκτικά γονατισμένης, άφραγκης, στριμωγμένης -κατεδαφισμένης. Θέλει τύχη να πετύχει το εγχείρημα. Και όπως συμβαίνει πάντα στις μεγάλες καταστροφές, νομίζω ότι πρέπει όλοι μας, όσοι είμαστε ακόμα όρθιοι και έχουμε κάποιες δυνάμεις, να τρέξουμε να βοηθήσουμε – όπως μπορεί ο καθένας. Δύσκολο για την ψυχοσύνθεση του Έλληνα θα μου πείτε. Ναι, δύσκολο. Εμείς είμαστε εξασκημένοι στο να επιρρίπτουμε ευθύνες και να καυγαδίζουμε μεταξύ μας –στη διαπασών μάλιστα. Αλλά, τώρα πια, νομίζω, δεν μας παίρνει.
protagon.gr