Αν σήμερα είμαστε σε αποσυντονισμό, ψυχικό και υπαρξιακό κυρίως, είναι – πιστεύω - επειδή αλλιώς είχαμε συνηθίσει στην περίοδο της φούσκας και αλλιώς πρέπει τώρα να συνηθίσουμε. Από το χαλάω αβέρτα γιατί δανείζομαι, μετατεθήκαμε στο προσέχω τι χαλώ ή δεν έχω να χαλάσω. Και το χαλώ προσλαμβάνει διάφορες έννοιες. Όπως το χαλάω την αυθεντικότητα των λέξεων, την αλλοιώνω.Στο διάστημα που πέρασε κάναμε τις κουτσουκέλες μας. Σίγουρα δεν είμαστε όλοι βαθιά χωμένοι στις λαμογιές, τις εξυπηρετήσεις, τα κονέ παντός τύπου και συμφέροντα και ωφέλειες, αλλά όλο και κάτι κάναμε. Στο πανηγύρι της ξετσιπωσιάς, άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο συμμετείχαμε, άλλος πιο φανερά, άλλος πιο κρυφά, πιο μεθοδευμένα, πιο άτσαλα και τσαπατσούλικα.. Να, ας πούμε η σιωπή μας σε ό,τι βλέπαμε, ακούγαμε, μαθαίναμε δεν ήταν συνενοχή; Είναι πιστεύω, επίσης. Η σιωπή είναι συνενοχή.
Έτσι και γω μπορεί να έγινα, μπορεί και όχι, μια μικροαπατεώνας. Δηλαδή προσπάθησα να αγιάσω, αλλά με σταμάτησε, φαντάζεστε ποιος; Ο προϊστάμενος του ΣΔΟΕ! Πριν από χρόνια, λοιπόν, κάνοντας μάθημα στο παιδί του, μου είπε το απίστευτο: «Δεν θέλω να μου δώσεις απόδειξη». «Δεν γίνεται» του απάντησα. «Άκου που σου λέω. Εσένα σε κάνει το σύστημα μικροαπατεώνα. Οι ανταγωνιστές σου νομίζεις πως κόβουν αποδείξεις;» με αποστόμωσε.
Η αλήθεια είναι ότι οι ανταγωνιστές μου, όπως και όλων των φροντιστών, δεν ήταν ποτέ οι λοιποί φροντιστές. Ήταν οι διορισμένοι καθηγητές που την έχουν δει εργολαβία.. Κάνει ο ένας το μάθημα της έκθεσης και των κειμένων που πάνε μαζί, προτείνει πάντα εντελώς εμπιστευτικά τον άλλο, επίσης διορισμένο -ίσως και στο ίδιο σχολικό συγκρότημα- που θα αναλάβει ιστορία και λατινικά, ίσως και αρχαία, προτείνουν τον τρίτο, πάλι εντελώς εμπιστευτικά, για το μάθημα της βιολογίας κλπ. Ο της βιολογίας προτείνει τον μαθηματικό και φυσικό – εντελώς εμπιστευτικά πάντα για την τεχνολογική και θετική κατεύθυνση και ο κύκλος διαιωνίζεται εντός των τειχών του σχολικού συγκροτήματος, εντελώς εμπιστευτικά και με απόλυτη εχεμύθεια. Γιατί ο λόγος του έλληνα είναι συμβόλαιο.
Κάτι κότερα, κάτι τριώροφα, κάτι θωρηκτά τζιποειδή προέκυψαν από το σύστημα της ‘εργολαβίας’, των 1500 ευρώ μηνιαίως στα φανερά και των 10.000 ευρώ στα κρυφά από το σύστημα του εντελώς εμπιστευτικά «γιατί δεν κάνω μάθημα σε όλους, παρά μόνο επιλεκτικά γιατί αγαπάω παθολογικά τη δουλειά μου και δουλεύω καλύτερα με τους λίγους, τι άθλιο το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα και τι κακές οι απολαβές του». Μερικά από τα άλλοθι προς τρίτους αυτά τα λόγια. Δεν γνωρίζω πόσο
γνωστά είναι σε σας τέτοια φαινόμενα, σε μένα είναι τόσο γνωστά, όσο και η διαδικασία του καφέ μου. Και τόσο απεχθή και δύσοσμα, όσο και το μουχλιασμένο φαγητό στο τάπερ. Όμως τα βίωσα, με έβλαψαν και δεν μίλησα και γω και άλλοι πολλοί, ή μάλλον όλοι.
Δεν ξέρω αν οι ‘εργολαβίες’ έφτασαν στο τέλος τους με όλα όσα πρόκειται να εφαρμοστούν. Μακάρι να συνέβαινε. Όμως αναρωτιέμαι: πόσο εύκολο τελικά είναι να αλλάξει κάποιος; Ο τόπος μας λέει «ο λύκος τρίχα αλλάζει, γνώμη δεν αλλάζει». Τι συμβαίνει τελικά; Ο Γιάννης φοβάται το θεριό, ή το θεριό το Γιάννη; Εμείς φοβόμαστε το κράτος και την κυβέρνησή μας ή το κράτος φοβάται εμάς τους πολίτες; Υπάρχει άραγε ποτέ πιθανότητα να υπάρξει μεταξύ μας σχέση εμπιστοσύνης; Γιατί η εμπιστοσύνη θέλει δύο, που θα είναι δίκαιοι και αποφασισμένοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Εδώ μου φαίνεται ότι κανείς εκ των δύο δεν είναι ούτε έτοιμος, ούτε διατεθειμένος να το κάνει. Πρόθεση μπορεί να υπάρχει, αλλά ο τρόπος και ο δρόμος, δεν έχει βρεθεί. Ή δεν υπάρχει πρόθεση να βρεθεί γιατί οι εργολαβίες καλά κρατούν. Όχι μόνο στα σχολεία, πανεπιστήμια, νοσοκομεία, αλλά και στα πολιτικά τζάκια και σαλόνια. «Κόρακας κοράκου μάτι βγάζει;» μου έλεγε η γιαγιά μου. Ε, δεν βγάζει!
protagon.gr
Έτσι και γω μπορεί να έγινα, μπορεί και όχι, μια μικροαπατεώνας. Δηλαδή προσπάθησα να αγιάσω, αλλά με σταμάτησε, φαντάζεστε ποιος; Ο προϊστάμενος του ΣΔΟΕ! Πριν από χρόνια, λοιπόν, κάνοντας μάθημα στο παιδί του, μου είπε το απίστευτο: «Δεν θέλω να μου δώσεις απόδειξη». «Δεν γίνεται» του απάντησα. «Άκου που σου λέω. Εσένα σε κάνει το σύστημα μικροαπατεώνα. Οι ανταγωνιστές σου νομίζεις πως κόβουν αποδείξεις;» με αποστόμωσε.
Η αλήθεια είναι ότι οι ανταγωνιστές μου, όπως και όλων των φροντιστών, δεν ήταν ποτέ οι λοιποί φροντιστές. Ήταν οι διορισμένοι καθηγητές που την έχουν δει εργολαβία.. Κάνει ο ένας το μάθημα της έκθεσης και των κειμένων που πάνε μαζί, προτείνει πάντα εντελώς εμπιστευτικά τον άλλο, επίσης διορισμένο -ίσως και στο ίδιο σχολικό συγκρότημα- που θα αναλάβει ιστορία και λατινικά, ίσως και αρχαία, προτείνουν τον τρίτο, πάλι εντελώς εμπιστευτικά, για το μάθημα της βιολογίας κλπ. Ο της βιολογίας προτείνει τον μαθηματικό και φυσικό – εντελώς εμπιστευτικά πάντα για την τεχνολογική και θετική κατεύθυνση και ο κύκλος διαιωνίζεται εντός των τειχών του σχολικού συγκροτήματος, εντελώς εμπιστευτικά και με απόλυτη εχεμύθεια. Γιατί ο λόγος του έλληνα είναι συμβόλαιο.
Κάτι κότερα, κάτι τριώροφα, κάτι θωρηκτά τζιποειδή προέκυψαν από το σύστημα της ‘εργολαβίας’, των 1500 ευρώ μηνιαίως στα φανερά και των 10.000 ευρώ στα κρυφά από το σύστημα του εντελώς εμπιστευτικά «γιατί δεν κάνω μάθημα σε όλους, παρά μόνο επιλεκτικά γιατί αγαπάω παθολογικά τη δουλειά μου και δουλεύω καλύτερα με τους λίγους, τι άθλιο το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα και τι κακές οι απολαβές του». Μερικά από τα άλλοθι προς τρίτους αυτά τα λόγια. Δεν γνωρίζω πόσο
γνωστά είναι σε σας τέτοια φαινόμενα, σε μένα είναι τόσο γνωστά, όσο και η διαδικασία του καφέ μου. Και τόσο απεχθή και δύσοσμα, όσο και το μουχλιασμένο φαγητό στο τάπερ. Όμως τα βίωσα, με έβλαψαν και δεν μίλησα και γω και άλλοι πολλοί, ή μάλλον όλοι.
Δεν ξέρω αν οι ‘εργολαβίες’ έφτασαν στο τέλος τους με όλα όσα πρόκειται να εφαρμοστούν. Μακάρι να συνέβαινε. Όμως αναρωτιέμαι: πόσο εύκολο τελικά είναι να αλλάξει κάποιος; Ο τόπος μας λέει «ο λύκος τρίχα αλλάζει, γνώμη δεν αλλάζει». Τι συμβαίνει τελικά; Ο Γιάννης φοβάται το θεριό, ή το θεριό το Γιάννη; Εμείς φοβόμαστε το κράτος και την κυβέρνησή μας ή το κράτος φοβάται εμάς τους πολίτες; Υπάρχει άραγε ποτέ πιθανότητα να υπάρξει μεταξύ μας σχέση εμπιστοσύνης; Γιατί η εμπιστοσύνη θέλει δύο, που θα είναι δίκαιοι και αποφασισμένοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Εδώ μου φαίνεται ότι κανείς εκ των δύο δεν είναι ούτε έτοιμος, ούτε διατεθειμένος να το κάνει. Πρόθεση μπορεί να υπάρχει, αλλά ο τρόπος και ο δρόμος, δεν έχει βρεθεί. Ή δεν υπάρχει πρόθεση να βρεθεί γιατί οι εργολαβίες καλά κρατούν. Όχι μόνο στα σχολεία, πανεπιστήμια, νοσοκομεία, αλλά και στα πολιτικά τζάκια και σαλόνια. «Κόρακας κοράκου μάτι βγάζει;» μου έλεγε η γιαγιά μου. Ε, δεν βγάζει!
protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου