Η όψιμη επίσημη αμφισβήτηση της ρεαλιστικότητας των Προγραμμάτων από την πλευρά του ΔΝΤ – παρόλο ότι τα συνδιαμόρφωσε καθοριστικά έχοντας επίγνωση των τεχνικών προβλημάτων τους – απηχεί την επιλογή των ΗΠΑ να «στριμώξουν» την ΕΕ. Ως γνωστόν το ΔΝΤ ελέγχεται καθοριστικά από τις ΗΠΑ (τον «μεγαλομέτοχο» του).
Η αντιπαράθεση αυτή εκδηλώθηκε ήδη στα τέλη της κυβέρνησης Ομπάμα. Όμως με την νέα κυβέρνηση Τραμπ περνά σε νέα επίπεδα. Έτσι τα τεχνικά κλιμάκια αλλά και η πολιτική ηγεσία του ΔΝΤ – οσφραινόμενα τις διαθέσεις του νέου αμερικανικού αφεντικού – ανέβασαν τους τόνους της αντιπαράθεσης. Έτσι στην τελευταία τεχνική έκθεση, μεταξύ άλλων, το ελληνικό χρέος χαρακτηρίζεται ως «εξαιρετικά μη-βιώσιμο» (μία σαφής επιδείνωση σε σχέση με προηγούμενες
διατυπώσεις) και προβάλλονται τα πιο δυσοίωνα (και ταυτόχρονα πιο ρεαλιστικά) σενάρια για την εξέλιξη του λόγου χρέους/ΑΕΠ (που μέχρι πρότινος κρυβόντουσαν). Με τον τρόπο αυτό επισείεται η απειλή της αποχώρησης του ΔΝΤ από το ελληνικό πρόγραμμα με όλα τα συνακόλουθα οικονομικά και πολιτικά προβλήματα που αυτή προκαλεί στην ΕΕ.
Τα οικονομικά προβλήματα έχουν να κάνουν με την (μικρή άλλωστε) συμμετοχή του ΔΝΤ στον ελληνικό δανεισμό και δεν είναι ανυπέρβλητα για την ΕΕ. Τα πολιτικά όμως προβλήματα είναι δυσθεώρητα καθώς η απεμπλοκή του ΔΝΤ (δηλαδή των ΗΠΑ) από το ελληνικό πρόγραμμα σημαίνει ότι αυτό δεν δεσμεύεται πλέον πολιτικά να παίξει με τους μέχρι τώρα συμπεφωνημένους όρους του παιχνιδιού και γίνεται εντελώς ανεξέλεγκτο από την ΕΕ. Σημειωτέον, ότι η αρχική επιλογή της εμπλοκής του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα – πέρα από τις πολιτικές φιλοδοξίες του Στρως-Καν – είχε να κάνει με την τεχνική απειρία της ΕΕ και την επιλογή να γίνουν συνυπεύθυνες των ευρωπαϊκών χειρισμών οι ΗΠΑ έτσι ώστε να μην παίξουν «βρώμικα» παιχνίδια στο μαλακό υπογάστριο της ΕΕ. Σήμερα η ανάγκη τεχνογνωσίας έχει μειωθεί καθώς οι μηχανισμοί της ΕΕ έχουν αποκτήσει κάποια σχετική πείρα και κυρίως έχει φανεί ότι τελικά το Πρόγραμμα Οικονομικής Προσαρμογής είναι ένα κατά βάση ένα απλό, σκιτζίδικο κατασκεύασμα που όταν πάρεις το κολάι του είναι αρκετά εύκολο να το διαχειριστείς. Όμως η πολιτική επιλογή να δεσμευθούν οι ΗΠΑ έχει γίνει ακόμη πιο επιτακτική λόγω των δηλωμένων επιλογών της νέας αμερικανικής κυβέρνησης.
Η αντιπαράθεση στο τελευταίο εκτελεστικό συμβούλιο του ΔΝΤ προκάλεσε ήδη πανικό τόσο στην ΕΕ όσο και στην ελληνική ολιγαρχία.
Η τελευταία – παρόλο ότι κανείς δεν της δίνει, και δικαιολογημένα, καμία σημασία – έστειλε τις «παρακλητικές επιστολές» και των δύο φραξιών της. Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ (και η μερίδα της αστικής τάξης που τον στηρίζει), δια χειρός Ευκλείδη Τσακαλώτου ταλαιπωρήθηκε να συγγράψει εκ μέρους του Υπουργείου Οικονομικών πόνημα απύθμενης ανοησίας που υποστήριζε την βιωσιμότητα του προγράμματος. Αντίστοιχα, η αντι-ΣΥΡΙΖΑ μερίδα, δια χειρός του φίλου του Τσακαλώτου Γιάννη Στουρνάρα συνέγραψε ανάλογης ανοησίας πόνημα με τα ίδια συμπεράσματα εκ μέρους της μνημονιακότερης του Μνημονίου Τραπέζης της Ελλάδος. Εξαίφνης και οι δύο μερίδες άφησαν για λίγο τους μεταξύ τους υποκριτικούς σκυλοκαβγάδες για την νομή της εξουσίας και προσέπεσαν ικέτιδες για την κοινή σωτηρία τους. Το ωραιότερο όμως είναι ότι το εκτελεστικό συμβούλιο του ΔΝΤ απαξίωσε καν να ακούσει τα δύο αυτά πονήματα και τα έστειλε να κατατεθούν στη γραμματεία του (κοινώς τα πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων).
Στην ουσία όμως της εν λόγω συνεδρίασης – που μάλλον ήταν μόνο μία πρόγευση των συγκρούσεων που μέλλονται, καθώς οι βασικοί αντίπαλοι μονομάχησαν κυρίως δι’ αντιπροσώπων – φάνηκε καθαρά ότι η νέα αμερικανική γραμμή θα είναι σκληρή απέναντι στην ΕΕ. Βασικός πολιορκητικός κριός της είναι η διαγραφή χρέους πράγμα που όχι μόνο θα κοστίσει στις τσέπες των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών αλλά ταυτόχρονα θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου μέσα στην ευρωζώνη (από ανάλογα αιτήματα άλλων μεγαλύτερων της ελληνικής οικονομιών) και τελικά θα σηματοδοτήσει την υποβάθμιση της ΕΕ μέσα στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Φυσικά αυτό είναι αδιανόητο για την Γερμανία.
Έτσι η ΕΕ προσπαθεί απεγνωσμένα να δημιουργήσει τετελεσμένα πριν κατέβει η διαφαινόμενη νέα σκληρή γραμμή Τραμπ. Φυσικά αυτό είναι ευκολότερο να το λες παρά να το πετύχεις γιατί η άλλη πλευρά δεν είναι παιδάκια.
Στα πλαίσια αυτά εμφανίσθηκε πρόσφατο δημοσίευμα του Spiegel που υποστήριζε ότι «κλείδωσε» η συμμετοχή του ΔΝΤ στο τρίτο Μνημόνιο, ότι θα διαθέσει 5 δις ευρώ και ότι σε επικείμενη συνάντηση Μέρκελ – Λαγκάρντ στο Βερολίνο θα επικυρωθεί η συμφωνία (http://news247.gr/eidiseis/oikonomia/spiegel-to-dnt-tha-symmetasxei-me-5-dis-eyrw-sto-ellhniko-programma.4534625.html). Από κοντά και η Die Welt που υπαινίχθηκε πιο διακριτικά ότι «το ΔΝΤ και το Βερολίνο παίζουν και πάλι ως μία ομάδα» (http://news247.gr/eidiseis/kosmos/diethnis-politiki/die-welt-dnt-kai-verolino-paizoyn-kai-pali-ws-mia-omada.4533561.html). Φυσικά δεν άργησαν οι υπερατλαντικοί κεραυνοί. Την αμέσως επομένη (σήμερα δηλαδή) το ΔΝΤ διέψευσε κατηγορηματικά τα δημοσιεύματα (http://news247.gr/eidiseis/oikonomia/to-dnt-diapseudei-to-spiegel-gia-to-ellhniko-programma.4534761.html).
Η υπόθεση της δημοσιογραφικής γκάφας είναι μάλλον απίθανη για τέτοιου βεληνεκούς εφημερίδες γνωστών διασυνδέσεων με το γερμανικό κατεστημένο. Αν είναι έτσι τότε εύλογα προκύπτει το ερώτημα γιατί αυτές οι έγκριτες γερμανικές συστημικές εφημερίδες έκαναν τέτοιο χονδροειδή σαλταδορισμό. Μήπως το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου