Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι, χαίρομαι πραγματικά που βρισκόμαστε σήμερα εδώ, όλοι εσείς, όλοι εμείς, μαζί με πολλούς που δεν μπορούν για καθαρά τεχνικούς λόγους να είναι σήμερα παρόντες, γιατί εσείς είστε το ενεργό στελεχικό δυναμικό της παράταξης.
Αναφέρομαι ατομικά και ονομαστικά στην κάθε μια και τον καθένα από σας, παλιότερους και νεότερους. Όλοι μαζί εμείς έχουμε πίστη σε αυτό που κάνουμε, στην αποστολή που επιτελούμε. Σας ευχαριστώ συνεπώς από καρδιάς για τη συμμετοχή και κυρίως για την αποφασιστικότητά σας που υπερβαίνει δισταγμούς, αμφιθυμίες, υπονομεύσεις, μιζέριες του παρελθόντος.
Στόχος μας τώρα είναι το συνέδριο της Δημοκρατικής Παράταξης.
Στη μεγάλη εκδήλωση του Ζαππείου στις 3 του Σεπτέμβρη - γιορτάζοντας την 40η επέτειο της διακήρυξης της 3ης του Σεπτέμβρη και της ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ -αναφερθήκαμε αναλυτικά στην ιδεολογική και πολιτική φυσιογνωμία του κινήματος και της παράταξης, αποτιμήσαμε τη διαδρομή μας και αναδείξαμε την προοπτική του χώρου, την ευθύνη μας, τον στρατηγικό μας ρόλο ως κορμό των εξελίξεων, καθώς η δική μας στρατηγική είναι η μόνη ολοκληρωμένη εθνική στρατηγική.
Πριν από μια εβδομάδα στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης είχαμε την ευκαιρία να παρουσιάσουμε τα επόμενα συγκεκριμένα βήματα προς την οριστική έξοδο από την κρίση και τώρα έχουμε την υποχρέωση να εφαρμόσουμε την απόφαση της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής.
Άρα σήμερα έχουμε εδώ μια μεγάλη πανελλήνια συνάντηση στελεχών του ΠΑΣΟΚ που θα συμμετέχουν στην Εθνική Οργανωτική Επιτροπή του συνεδρίου και θα στελεχώσουν σε περιφερειακό, νομαρχιακό, κλαδικό και τομεακό επίπεδο όλες τις Επιτροπές που θα σηκώσουν το βάρος της οργάνωσης του συνεδρίου.
Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι, στο όνομα όλων που βρισκόμαστε σήμερα εδώ, στο όνομα του ΠΑΣΟΚ, απευθύνω σήμερα τρεις παράλληλες προσκλήσεις.
Πρώτον, πρόσκληση στα Κόμματα και τις Κινήσεις που αυτοτοποθετούνται στο χώρο της Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης, χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς αποκλεισμούς, με σεβασμό σε όλες τις ευαισθησίες και με όλες τις οργανωτικές εγγυήσεις, συλλογικότητας και ισοτιμίας.
Στο όνομα του ΠΑΣΟΚ εκφράζω τις θερμές μας ευχαριστίες στους εταίρους μας της Ελιάς, μαζί με τους οποίους σηκώσαμε το μεγάλο βάρος και τη μεγάλη πρόκληση των ευρωεκλογών. Συγκροτήσαμε ένα εξαιρετικό ψηφοδέλτιο, είχαμε άψογη συνεργασία.
Η Ελιά είναι ένα κεκτημένο της Παράταξης και αυτό που θέλουμε να κάνουμε τώρα, που κάνουμε, η Δημοκρατική Παράταξη που συσπειρώνεται, είναι η Ελιά συν και όχι η Ελιά μείον.
Απευθύνω, δεύτερον, πρόσκληση σε όλους τους ενεργούς πολίτες που νιώθουν ότι ανήκουν στην παράταξη χωρίς καμία διάκριση. Πρόσκληση αυτοοργάνωσης και ανάληψης όλων των αναγκαίων πρωτοβουλιών σε τοπικό, περιφερειακό, επαγγελματικό, κοινωνικό και διαδικτυακό επίπεδο.
Η Δημοκρατική Παράταξη σέβεται τα Κόμματα και τις Κινήσεις και τις προσωπικότητες του χώρου, αλλά δε μπορεί να ναι και δε θα είναι δέσμια οποιουδήποτε παραγοντισμού. Η Δημοκρατική Παράταξη είναι υπόθεση της βάσης. Γι’ αυτό απευθύνω πρόσκληση σε όλες τις δημιουργικές δυνάμεις του τόπου πάνω στις οποίες βασίζεται η οριστική έξοδος από την κρίση και πάνω στις οποίες βασίζεται ο σχεδιασμός μας για την Ελλάδα μετά την κρίση.
Απευθύνω, τρίτον, πρόσκληση σε όλα τα στελέχη και τα μέλη του ΠΑΣΟΚ, ν’ αγκαλιάσουν την προσπάθεια. Το ΠΑΣΟΚ ήταν εκ γενετής και είναι, Κόμμα – Παράταξη. Και αυτό ισχύει παρά τη μείωση της εκλογικής του δύναμης.
Δεν υπήρχε και δεν υπάρχει κανένα δήθεν δίλημμα μεταξύ ΠΑΣΟΚ και Δημοκρατικής Παράταξης. Το ΠΑΣΟΚ ήταν και είναι ο κορμός της παράταξης. Ούτε διαλύεται, ούτε κρύβεται, ούτε υποστέλλει τα εμβλήματά του. Προωθεί όμως τις συμμαχίες, τη συσπείρωση, την ενεργοποίηση, την ανανέωση και αυτό δείχνει η παρουσία σήμερα όλου του στελεχικού δυναμικού του ΠΑΣΟΚ χωρίς καμία εξαίρεση.
Είναι εδώ η Κεντρική Πολιτική Επιτροπή μας, το Πολιτικό μας Συμβούλιο, φυσικά οι Βουλευτές μας, οι Ευρωβουλευτές μας, πρώην Βουλευτές, κυρίως η ηρωική Κοινοβουλευτική Ομάδα που εκλέχθηκε το 2009 και σήκωσε όλο το βάρος της κρίσης και δέχτηκε το ωστικό κύμα της κρίσης, περιφερειακά στελέχη μας, στελέχη που έχουν διακριθεί στην Αυτοδιοίκηση, στελέχη των παραγωγικών και κοινωνικών χώρων, βεβαίως οι νέοι μας, η νεολαία μας, πρόσωπα από τον ακαδημαϊκό και επαγγελματικό χώρο.
Στην Εθνική Οργανωτική Επιτροπή μαζί με τους εταίρους μας και στη Γραμματεία της Εθνικής Οργανωτικής Επιτροπής, θα μετέχουν ισότιμα όλοι και η Επιτροπή είναι που θ’ απευθύνει την πρόσκληση συμμετοχής στο συνέδριο. Αυτό θα γίνει στις επόμενες μέρες.
Βαδίζουμε σ’ ένα συνέδριο ,όπως είπα και στη Θεσσαλονίκη, πολιτικό, προγραμματικό, που θα διαμορφώσει τη φυσιογνωμία της παράταξης μέσα από τον ουσιαστικό διάλογο και μέσα από τη διατύπωση ολοκληρωμένων προτάσεων.
Έναν διάλογο που πρέπει να κάνουμε σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο με την κοινωνία, με τις παραγωγικές, δημιουργικές και άρα πραγματικά προοδευτικές δυνάμεις του τόπου. Ένα συνέδριο με πλήρη συμμετοχή της βάσης χωρίς μηχανισμούς, χωρίς οργανωτικές ευτέλειες και αταβισμούς.
Γι’ αυτό θα σας παρακαλέσω να πάρετε μέρος σε έναν από τους τρεις κύκλους στελεχών που συγκροτούμε τώρα. Έναν πρώτο κύκλο που θα έχει ως κύρια αποστολή την υποστήριξη της αυτοοργάνωσης της παράταξης, χωρίς να θίγεται το οργανωτικό δίκτυο του ΠΑΣΟΚ το οποίο προβλέπεται από το καταστατικό του.
Ένας κύκλος που φυσικά θα έχει συνεργασία με το Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής ,με όλους τους τομείς του Οργανωτικού, όλους τους τομείς δράσης, όλες τις Οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ, τη νεολαία μας, αλλά πρέπει να ξεπεράσουμε αυτό το όριο και πρέπει ν’ απευθυνθούμε ξανά στον πολίτη, στη βάση, στις παραγωγικές δυνάμεις.
Να μετρηθούμε ξανά, να δούμε ποιοι είμαστε πραγματικά. Δε χρειάζεται να έχουμε αριθμητικές ψευδαισθήσεις, αρκεί να έχουμε πίστη σε ουσιαστικούς πολιτικούς στόχους, να έχουμε μια εθνική και μια παραταξιακή στρατηγική.
Ο δεύτερος κύκλος είναι ο κύκλος της προγραμματικής επεξεργασίας και της εξειδίκευσης του Εθνικού Σχεδίου Ανασυγκρότησης σε συνεργασία με τους τομείς πολιτικής του Κινήματος, σε συνεργασία με τους υπεύθυνους της Κοινοβουλευτικής Ομάδας μας. Αλλά και σε συνεργασία με τα κυβερνητικά μας στελέχη που μπορούν να συμβάλλουν ουσιαστικά στο διάλογο αυτόν.
Αυτό αφορά την εσωτερική μας προετοιμασία. Γιατί η επεξεργασία του Εθνικού Σχεδίου Ανασυγκρότησης είναι αυτή που μπορεί να μας φέρει με αξιοπιστία σε επαφή ξανά με την κοινωνία, με τους παραγωγικούς φορείς, με την κοινωνία των πολιτών, με την αγορά, με κάθε πολίτη που ξέρει τώρα και είναι καχύποπτος.
Και ο τρίτος κύκλος είναι ο κύκλος του διαλόγου με τα κοινωνικά Κινήματα, περιλαμβανομένου και του διαδικτύου, σε συνεργασία με την ομάδα εθελοντών του διαδικτύου, με τον τομέα επικοινωνίας, σε συνεργασία με όλους εκείνους τους ανθρώπους μας που έχουν έντονη και καταξιωμένη παρουσία και συγκεντρώνουν εντυπωσιακά ποσοστά ψήφων στην κοινωνία των πολιτών, στους παραγωγικούς χώρους, στο συνδικαλισμό, το συνεταιρισμό, τα Επιμελητήρια, τους επιστημονικούς Συλλόγους και φυσικά την Αυτοδιοίκηση.
Πριν από λίγες μέρες, στη μεγάλη εκδήλωση του Ζαππείου για την 3η του Σεπτέμβρη, αναφέρθηκα στις αγωνίες, τις υποχρεώσεις και τις προοπτικές της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας.
Αναφέρθηκα στα μεγάλα εθνικά, στρατηγικά διλήμματα. Εξήγησα για πολλοστή φορά πώς έχει προκύψει, για ποιο λόγο και τι υπηρετεί η αναγκαστική ,για εθνικούς λόγους, συνεργασία μας με τη Νέα Δημοκρατία που μέχρι πριν από ένα χρόνο ήταν συνεργασία και με τη ΔΗΜΑΡ και που πριν από τρία χρόνια ξεκίνησε ως συνεργασία με τη Νέα Δημοκρατία, ακόμη και με το ΛΑΟΣ.
Αναδείξαμε νομίζω τον κεντρικό ρόλο της Δημοκρατικής Παράταξης και είπα και ξαναλέω και σήμερα ότι ισχύουν απαράλλακτες οι προτάσεις μας των εκλογών του Μαΐου και του Ιουνίου του 2012. Προτείναμε τότε και προτείνουμε πάντα, τη σύμπραξη, τη συστράτευση, τη συναίνεση, τη συμπόρευση όλων των προοδευτικών φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων.
Η χώρα έχει ανάγκη από συστράτευση, από συναίνεση, από υπευθυνότητα. Και θέλουμε προοδευτικό πρόσημο στις λύσεις. Αλλά αν αυτό δεν αρκεί ή δεν προκύπτει, πρέπει να υπάρχει ένα πρόσημο εθνικής σοβαρότητας και συναίνεσης, ώστε με όλες τις δυνάμεις του συνταγματικού τόξου, να μπορέσουμε να βγούμε οριστικά από την κρίση, να περάσουμε με ασφάλεια ως χώρα σε μια άλλη εποχή, την εποχή της ουσιαστικής αυτοδυναμίας μέσα στην Ευρώπη και μέσα στον κόσμο.
Και πρέπει να σας πω ότι σ’ αυτή την καθημερινή, αγωνιώδη προσπάθεια, η συμβολή του ΠΑΣΟΚ και ιδίως η συμβολή των Βουλευτών μας, της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και των κυβερνητικών μας στελεχών είναι τεράστια. Δεν πρέπει όμως, και συμφωνώ απόλυτα μ’ αυτό που είπε ο Κώστας Σημίτης στις 3 του Σεπτέμβρη, να χάνουμε τη μεγάλη εικόνα μέσα στην προσπάθεια την απολύτως αναγκαία και δύσκολη, για επιμέρους θέματα, το καθένα από τα οποία έχει τεράστια σημασία για τον πολίτη. Θέματα φορολογικά, ασφαλιστικά, διοικητικά, οργανωτικά, θεσμικά.
Το συνέδριό μας συνεπώς, έχει διπλή στόχευση. Είναι συνέδριο για την παράταξη και συνέδριο για το μέλλον του τόπου, με άξονα το Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης και Απασχόλησης. Οι προσυνεδριακές διαδικασίες πρέπει να είναι πολιτικά γεγονότα εθνικού, περιφερειακού, τοπικού ή κλαδικού χαρακτήρα.
Κι επειδή, όπως είπα, είμαστε υπεύθυνοι θεσμικά, εθνικά αλλά όχι αφελείς, πρέπει να είμαστε και προετοιμασμένοι για κάθε άλλο ενδεχόμενο. Γιατί φυσικά η χώρα πρέπει να έχει μια προοπτική που ξεπερνά τα όρια της παρούσας Βουλής και της παρούσας κυβέρνησης.
Έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία από σήμερα να είμαστε παντού παρόντες, στην πραγματική κοινωνία, στην πραγματική οικονομία, στο διάλογο πρόσωπο με πρόσωπο με τον πολίτη απευθείας. Και αυτό γίνεται με όρους συμβατικούς αλλά γίνεται και με όρους διαδικτυακούς, γίνεται με όρους σύγχρονους γιατί εμείς πρέπει να είμαστε πάντα στην πρωτοπορία όλων των σχετικών θεμάτων.
Παράλληλα βέβαια, τρέχουν τα μεγάλα θέματα της χώρας. Η διαπραγμάτευση με την τρόικα, η διαπραγμάτευση με τους εταίρους μας σε υψηλό πολιτικό επίπεδο. Είχα την ευκαιρία την Κυριακή ,όπως θυμάστε, στη συνέντευξη στη Θεσσαλονίκη, να παρουσιάσω τα συγκεκριμένα επόμενα βήματα για την έξοδο από την κρίση σε 5 άξονες.
Πρώτος άξονας είναι η ολοκλήρωση του Προγράμματος Προσαρμογής, η ολοκλήρωση των δημοσιονομικών στόχων που ήδη έχουν επιτευχθεί ως προς το έλλειμμα με πανηγυρικό τρόπο και τώρα χρειαζόμαστε την επιβεβαίωση της βιωσιμότητας του χρέους, την επιβεβαίωση της αντοχής και της προοπτικής του χρηματοοικονομικού μας συστήματος γιατί αυτό συνδέεται με τη ρευστότητα, συνδέεται με τη δυνατότητα των επιχειρήσεων να επιβιώσουν και να ξαναναπτυχθούν, δηλαδή να ξαναδημιουργήσουν απασχόληση, να δώσουν απάντηση στη γάγγραινα της ανεργίας.
Ο δεύτερος άξονας, η πολιτική σταθερότητα, με την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας ώστε να διασφαλιστεί η συνέχεια της εθνικής στρατηγικής.
Τρίτος άξονας, η μεγάλη εθνική συμφωνία ανασυγκρότησης, ανάπτυξης και απασχόλησης με όλους τους θεσμούς και όλες τις παραγωγικές δυνάμεις.
Τέταρτος άξονας, η προστασία των ευπαθών ομάδων, η αποκατάσταση αδικιών, η κοινωνική συνοχή.
Πέμπτος άξονας, η παρουσία της Ελλάδας στην Ευρώπη και τον κόσμο.
Φίλες και φίλοι, γίνεται τις τελευταίες ημέρες μεγάλη συζήτηση για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, τη σταθερότητα και το σεβασμό των θεσμών. Επιτρέψτε μου και πάλι να ξεκαθαρίσω μερικά πράγματα μετά και από τη χθεσινή τοποθέτηση του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, του κ. Τσίπρα.
Το θέμα αυτό θα καταστεί επίκαιρο σύμφωνα με τις συνταγματικές προβλέψεις. Με τη νέα χρονιά, όταν πλησιάζουμε τη συνταγματική προθεσμία, στη λήξη δηλαδή της θητείας του παρόντος Προέδρου της Δημοκρατίας, του Κάρολου Παπούλια, που πρέπει να είναι αντικείμενο σεβασμού και θεσμικής προστασίας όλων των παραγόντων της πολιτικής ζωής της χώρας, γιατί το αξίζει. Το αξίζει η διαδρομή του, το αξίζει η στάση του.
Δε μπορεί η χώρα να μπει και δε θα μπει σε μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδο. Το 99,9% των προσπαθειών μας σε καθημερινή βάση δεν αφορά ζητήματα θεσμών, Προέδρου της Δημοκρατίας, εκλογών, προεκλογικής προετοιμασίας, κουτσομπολιών, παραπολιτικών σχολίων.
Αφορά τα καυτά θέματα των πολιτών. Δε θα μας παρασύρει το 0,1% της δημόσιας συζήτησης να φύγουμε από τους μεγάλους στόχους μας. Και θ’ αντισταθούμε στη νοσηρή κατάσταση που επιχειρούν να δημιουργήσουν συγκεκριμένοι κύκλοι, πρωτίστως της αντιπολίτευσης ,σε σχέση με δήθεν παθογένειες σε σχέση με την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Υπάρχουν λέει απόπειρες εξαγοράς ή απόπειρες εκβιασμού !Μα ξεχνούν όλοι αυτοί οι προκλητικοί εκπρόσωποι της θεσμικής παθογένειας, ότι από το 1986 και μετά, χάρις στην αναθεώρηση του Συντάγματος που επέβαλλε το ΠΑΣΟΚ, η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας γίνεται με φανερή ονομαστική ψηφοφορία;
Κάθε Βουλευτής ενώπιον του ελληνικού λαού σηκώνεται όρθιος και εκφωνεί ο ίδιος το όνομα του υποψηφίου που ψηφίζει ή της τυχόν αρνητικής ψήφου του. Όλα γίνονται ενώπιον του λαού με απόλυτη διαφάνεια. Άρα ο κάθε Βουλευτής και το κάθε κόμμα, έχουν ακέραια και ατομικά και εις ολόκληρο την ευθύνη για την προστασία των θεσμών
Τα παιχνίδια με τους θεσμούς που δυστυχώς τα έχουμε κάνει κι εμείς στο παρελθόν, πληρώνονται τελικά. Οι θεσμοί εκδικούνται. Και όσες φορές υπήρξε αμφισβήτηση των θεσμών, το κόμμα που τους αμφισβήτησε πλήρωσε μεγάλο κόστος. Για να θυμηθούμε την περίοδο του 1989 η οποία πρέπει πολλά να μας διδάσκει διαχρονικά από την άποψη αυτή.
Άρα λοιπόν, ας σταματήσει αυτή η ανόητη και ανιστόρητη συζήτηση. Κάποιοι επιδιώκουν μέσα από τη συζήτηση αυτή να μετατρέψουν την τεχνητή και ουσιαστικά ανύπαρκτη πια διαίρεση μεταξύ μνημονιακών και δήθεν αντιμνημονιακών δυνάμεων σε μια επικίνδυνη θεσμικά τομή γύρω από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Ποιοι είναι υπέρ της συναίνεσης και του σεβασμού των θεσμών και ποιοι θέλουν να εκβιάσουν τους θεσμούς και να χρησιμοποιήσουν την προεδρική εκλογή ως όχημα αστάθειας για τον τόπο, για την οικονομία, για τους πολίτες;
Ποια βεβαιότητα υπάρχει άλλωστε και σε ποιον, ότι η πρόκληση πρόωρων εκλογών λειτουργεί θετικά και μετατρέπεται σε εκλογική δυναμική για το κόμμα ή τους Βουλευτές που αναλαμβάνουν την ευθύνη υπονόμευσης της πολιτικής σταθερότητας; Ακόμη είμαστε στην αρχή και όχι στο τέλος αυτής της πολιτικής συζήτησης που θέτει ένα τεράστιο δίλημμα ενώπιον του ελληνικού λαού.
Άρα, απευθύνομαι σ’ αυτούς που καλλιεργούν και συνεχίζουν την αυτοτροφοδοτούμενη στρατηγική της έντασης και του φόβου. Ως τώρα η στρατηγική αυτή έχει αποτύχει. Απέτυχε το Μάιο του 2012, απέτυχε τον Ιούνιο του 2012, απέτυχε μέσα στη Βουλή, απέτυχε τον Ιούνιο του 2013, απέτυχε στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές και απέτυχες στις ευρωεκλογές. Θα αποτύχει και πάλι. Γιατί αντιστρατεύεται τα συμφέροντα του λαού και του τόπου.
Φίλες και φίλοι, το πραγματικό δίλημμα είναι: Προστασία και κεφαλαιοποίηση των θυσιών του ελληνικού λαού με ασφάλεια, ή γκρέμισμα αυτών που πέτυχε ο ελληνικός λαός και επιστροφή στο 2009 με όρους χειρότερους; Δηλαδή επιστροφή όχι στο μηδέν, αλλά πίσω από το μηδέν;
Το δίλημμα μ’ άλλα λόγια είναι, συμφωνημένες με τους εταίρους μας ασφαλείς λύσεις μέσα σ’ ένα εξαιρετικά δύσκολο ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον ή επικίνδυνοι τυχοδιωκτισμοί που φαντασιώνονται ότι είμαστε στις αρχές της δεκαετίας του ’80;
Φίλες και φίλοι, ούτε τη μετεμψύχωση του Ανδρέα Παπανδρέου μπορεί να πετύχει κανείς, ούτε κανείς δικαιούται να λησμονεί ότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται και όταν δήθεν επαναλαμβάνεται, επαναλαμβάνεται ως επικίνδυνη φάρσα. Άρα, αν μη τι άλλο, ας διαφυλάξουμε την ιστορική και πολιτική μας σοβαρότητα. Έχει λοιπόν μεγάλη σημασία να μην ξεχνάμε τα βασικά.
Μίλησε χθες ο κ. Τσίπρας στη ΔΕΘ. Είχα την εντύπωση ότι μιλάει σα να βρίσκεται σε μια χώρα που δε συνειδητοποίησε την κρίση, δεν έχει περάσει από κρίση, σα ν’ απευθύνεται σε πολίτες που δεν έχουν υποστεί θυσίες, σα ν’ απευθύνεται στο κοινό της χώρας των Λωτοφάγων.
Τι μας είπε χθες; Ποια είναι η συνολική εκτίμηση, ο κοινός παρανομαστής; Ότι το χρέος της χώρας είναι μη βιώσιμο, ότι δεν πρόκειται η χώρα ν’ αποκτήσει θετικό ρυθμό ανάπτυξης, ότι έχουμε νέες τεράστιες δανειακές ανάγκες και εξαρτώμαστε από την Ευρώπη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο σε σχέση με το χρέος μας και σε σχέση με τη χρηματοδότηση των νέων μεγάλων ελλειμμάτων που προτείνει. Γιατί προτείνει την ολική επαναφορά των ελλειμμάτων στο επίπεδο του πρωτογενούς ελλείμματος του 2009 που ήταν, σας θυμίζω, 26 δισεκατομμύρια ευρώ, δια μιας.
Μόνο για μια χρονιά προτείνει μέτρα της τάξεως των 17 και άνω δισεκατομμυρίων, άρα πηγαίνουμε πλησίστιοι προς το παρελθόν ,για να χτυπήσουμε στον τοίχο του παρελθόντος.
Και τι προτείνει: Προτείνει όχι απλώς να μη βγούμε από το μνημόνιο, όχι απλώς να μη διώξουμε την τρόικα, όχι απλώς να μην απαλλαγούμε από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, αλλά να μπούμε για δεκαετίες στην απόλυτη εξάρτηση από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και από την τρόικα.
Κάνει μια ´´ λεβέντικη ´´ πρόταση χειραφέτησης από την Ευρωπαϊκή Ένωση ζητώντας όλες τις λύσεις από τους Ευρωπαίους εταίρους προφανώς με ανταλλάγματα και όρους. Άρα την πλήρη καθήλωση της χώρας στην ευρωπαϊκή και διεθνή κηδεμονία. Μια χώρα χωρίς ανεξαρτησία, χωρίς χειραφέτηση, χωρίς ουσιαστική ισοτιμία.
Και από πού ξεκινούν όλα αυτά; Όλα αυτά ξεκινούν από το ´´εγκληματικό ´´ PSI. Όλα αυτά ξεκινούν από το γεγονός ότι δε μπορεί ούτε αυτός ούτε πολλοί άλλοι στο ελληνικό πολιτικό σύστημα ν’ αποδεχθούν ότι το ΠΑΣΟΚ πρωτίστως είναι αυτό που έβγαλε από τους ώμους του ελληνικού λαού το 2012, στις αρχές του 2012 ένα κολοσσιαίο βάρος 180 δισεκατομμυρίων ευρώ σε όρους καθαρά της παρούσης αξίας, δηλαδή αφαίρεσε από το χρέος περίπου 80% του ΑΕΠ, όσο δηλαδή είναι ένα μεγάλο δημόσιο χρέος μιας ευρωπαϊκής χώρας.
Έγινε ένα κούρεμα που δεν έχει ξαναγίνει ποτέ στα χρονικά, διεθνώς. Και όχι μόνο αυτό, αλλά έγινε και μια κολοσσιαία αναδιάρθρωση. Αποκτήσαμε ένα χρέος που από μόνο του είναι βιώσιμο, γιατί έτσι όπως απλώνεται στο χρόνο, με τόσο μικρά επιτόκια, με τέτοιες λήξεις, με τέτοιους όρους, εάν το προεξοφλούσαμε όλο τώρα, όπως λένε αυτοί που γνωρίζουν μέσα στην αγορά, το χρέος μας θα ήταν περίπου 60% του ΑΕΠ.
Γι’ αυτό η αγορά έχει ανοίξει την αγκαλιά της και αγοράζει ξανά Ελλάδα, γι’ αυτό οι οίκοι αξιολόγησης ανεβάζουν την Ελλάδα, γι’ αυτό η χώρα είναι βιώσιμη και μπορεί να επανέλθει σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης και μπορεί να προκαλέσει και να προσκαλέσει ξένες άμεσες επενδύσεις που σημαίνουν θέσεις εργασίας.
Αυξήθηκε λέει ξανά το έλλειμμα από το 2009 έως το 2014. Προφανώς, γιατί είχαμε κάθε χρόνο ελλείμματα. Ακόμη και τώρα έχουμε δημοσιονομικό έλλειμμα 2,1%, έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα εντυπωσιακό, αλλά δημοσιονομικό έλλειμμα έχουμε κάτω από το όριο του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης.
Και επιπλέον, είχαμε τη ύφεση που μείωσε τον παρανομαστή, γιατί μείωσε το ΑΕΠ. Έχει καταλάβει μ’ αυτά που προτείνει, με τα ελλείμματα που προτείνει ,ποιά θα είναι η γεωμετρική πρόοδος του χρέους της χώρας ακόμη και αν γίνει ένα ακόμη κούρεμα; Και τι προτείνει; Διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους της ονομαστικής αξίας του χρέους από ποιον: Το 87% του ελληνικού χρέους είναι στα χέρια της Ευρωζώνης και ένα μικρό ποσοστό στα χέρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Ελάχιστο ποσοστό έχουν οι ιδιώτες. Άρα προτείνει διαγραφή χρέους προς τις χώρες. Μα έχουμε πει ότι προτείνουμε παραμετρικές αλλαγές με την παράτασή, με την περαιτέρω μείωση των ήδη πολύ μικρών επιτοκίων, με νέα περίοδο χάριτος, που σημαίνει ουσιαστικά πρόσθετο κούρεμα χωρίς όμως ν’ ανοίγει κανένα μέτωπο με λαούς και Κοινοβούλια.
Προτείνει ο κ. Τσίπρας, αντί να κάναμε το ´´εγκληματικό´´ PSI που σήμαινε ότι κουρέψαμε τους ιδιώτες, να κάνουμε το ´´λεβέντικο´´ OSI, δηλαδή το Official Sector Involvement, να κουρέψουμε τα κράτη και ν’ ανοίξουμε ένα τεράστιο πολιτικό μέτωπο με όλες τις μικρές και μεσαίες χώρες της Ευρωζώνης.
Γιατί το θέμα δεν είναι η Γερμανία ή η Γαλλία ή η Ιταλία, αλλά το θέμα είναι η Κύπρος, η Πορτογαλία, η Μάλτα, η Σλοβενία, η Σλοβακία, οι χώρες οι οποίες μας έχουν δανείσει. Σας θυμίζω ότι ακόμη και η Κύπρος πριν τη δική της κρίση μας έχει δανείσει. Και όλα αυτά μπορούν να γίνουν μ’ έναν συμφωνημένο και ήπιο τρόπο.
Αλλά τι είναι αυτό που θα κάνει τον κ. Τσίπρα καλό διαπραγματευτή; Που θα υπνωτίσει, άμα τη εμφανίσει του, το διεθνές κοινό και τους εταίρους; Αλλά εμείς δε μπορούμε να το κάνουμε αυτό, γιατί προφανώς οι εταίροι μας δε θέλουν να βοηθήσουν τις φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις, αλλά θα εκπλαγούν και θα υποκύψουν στη γοητεία των δυνάμεων του ριζοσπαστικού ευρωσκεπτικισμού.
Γιατί; Με ποιες συμμαχίες; Με ποιες κυβερνήσεις εφάπτεται ο κ. Τσίπρας; Πού υπάρχουν κόμματα που ανήκουν στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα ή στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, στους Ευρωπαίους Δημοκράτες και Σοσιαλιστές, έτοιμα να συνεργαστούν ως κυβερνητικά κόμματα στην Ευρώπη για να γίνει η καλή διαπραγμάτευση;
Αυτό που προτείνει λοιπόν είναι ένας δήθεν τσαμπουκάς που μας φέρνει σε σύγκρουση με λαούς και Κοινοβούλια, μας βγάζει από τις αγορές, αποθαρρύνει τις επενδύσεις, μας αφήνει μόνους. Μας κρεμάει ξανά στα μανταλάκια των διεθνών Μέσων Ενημέρωσης και των Οίκων Αξιολόγησης. Μας αφήνει έρμαιο των αγορών και αιχμάλωτους διαχρονικά της Ευρωζώνης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Δε χρειάζεται να επαναλάβω κάνοντας την εύκολη κριτική, τις εξαγγελίες του κ. Τσίπρα. Αρκεί να σας πω τη νοοτροπία του και την αντίληψή του. Δεν ψήφισε λέει η Ελλάδα στον ΟΗΕ, στη Γενική Συνέλευση το ψήφισμα που εισηγούνται οι χώρες της Λατινικής Αμερικής και κυρίως η Αργεντινή για μια διεθνή συμφωνία για το χρέος, αλλά ακολούθησε την ήπια ευρωπαϊκή γραμμή της αποχής που είχε συμφωνηθεί στο Eurogroup.
Ναι, τα είχαν συμφωνήσει αυτά οι Υπουργοί Οικονομικών. Εμείς ποιους θέλουμε για να λύσουμε το θέμα του χρέους; Θέλουμε τις χώρες της Αφρικής; Θέλουμε τις χώρες του Τρίτου Κόσμου; Θέλουμε τις χώρες της Λατινικής Αμερικής; Ή θέλουμε τους δανειστές;
Ποιοι είναι οι δανειστές; Είναι οι χώρες της Ευρωζώνης. Και συμπληρωματικά, σ’ ελάχιστο ποσοστό, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Με ποιους διαπραγματευόμαστε; Με ποιους θα κάνουμε τη συμφωνία; Πώς θα επανέλθει η χώρα στην ομαλότητα και την ουσιαστική αυτοδυναμία; Και εν πάση περιπτώσει, αν διαλέξουμε το παράδειγμά μας ή το παράδειγμα της φίλης χώρας Αργεντινής; Ποιος είναι αυτός που έχει καλύτερα αποτελέσματα, ασφαλέστερα για το λαό του και για την οικονομία του;
Αυτά που άκουσα χθες, φίλες και φίλοι, μ’ εντυπωσίασαν μέσα από την απλοϊκότητά τους. Αλλά βλέπετε, πρέπει να κάνουμε τη δημόσια πολιτική συζήτηση με καθαρούς όρους. Και πρέπει ν’ αναγνωρίσω ότι ο κ. Τσίπρας χθες, μίλησε με καθαρούς και επίσημους όρους. Και μας είπε πράγματι μετά από επεξεργασία και συζήτηση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ με τις αντιφάσεις που υπάρχουν, τι είναι αυτό που προτείνει.
Το ακούσατε. Είχα πει την Κυριακή στη συνέντευξή του ότι αυτές οι ομιλίες και οι συνεντεύξεις στα εκάστοτε εγκαίνια της ΔΕΘ, από τις κυβερνήσεις και τις αντιπολιτεύσεις, έχουν παίξει καταλυτικό ρόλο στη δημιουργία της κρίσης, στον εκτροχιασμό, στην ταπείνωση του ελληνικού λαού, στις θυσίες τις οποίες υποβάλλεται ο ελληνικός λαός.
Αλλά εν πάση περιπτώσει, είναι άλλο να το κάνεις αυτό τη δεκαετία του ’70 ή τη δεκαετία του ’80 με τις τότε νομισματικές, χρηματοοικονομικές, δημοσιονομικές συνθήκες, άλλο να το κάνεις αυτό έστω το 2007, έστω το 2009 και άλλο να το κάνεις αυτό μετά την εμπειρία των τελευταίων 5 ετών.
Αυτό που έγινε χθες, είναι μια βαθιά ασέβεια στις θυσίες και τις ταλαιπωρίες και τις αγωνίες του ελληνικού λαού. Από την άλλη μεριά, αυτό το φεστιβάλ ανευθυνότητας, παροχολογίας και δημαγωγίας, αυτό το στυλ του Μαυρογιαλούρου, αυτό το στυλ «δώσε κι εμένα μπάρμπα», αποκαλύπτει κάτι το οποίο είναι ενδόμυχο, αλλά εξαιρετικά σημαντικό: Την έλλειψη πίστης ότι μπορεί να κληθούν σύντομα να εφαρμόσουν αυτά που υπόσχονται.
Γιατί αν πράγματι υπήρχε μέσα τους η αυτοπεποίθηση και η βεβαιότητα πως θα κληθούν να εφαρμόσουν έστω κατ’ ελάχιστον αυτά που υπόσχονται, θα ήταν πολύ πιο φειδωλοί και πολύ πιο προσεκτικοί. Αυτό το φεστιβάλ των τσάμπα παροχών, σημαίνει ότι δεν υπάρχει προοπτική άσκησης κυβερνητικής εξουσίας.
Κοιτάξτε, το περιβόητο «λεφτά υπάρχουν», δεν ειπώθηκε έτσι, ειπώθηκε σε άλλα συμφραζόμενα, έμεινε όμως ως μια ιστορική φράση που σημαίνει μια νοοτροπία κοινωνική και πολιτική. Και χθες κυριάρχησε αυτή ή νοοτροπία, ότι εντάξει, και πάλι ωραίοι είμαστε και λεφτά υπάρχουν και μπορούμε να τα δώσουμε όλα, τώρα είναι ο Αλέξης που τα δίνει όλα, «Αλέξη δώστα όλα» χωρίς καμία πρόταση και καμία ιδέα για διαρθρωτικές αλλαγές, χωρίς καμία αναφορά σ’ ένα σύγχρονο κράτος, σ’ ένα κανονικό κράτος, ένα κράτος στην υπηρεσία της ανάπτυξης και του πολίτη, χωρίς καμία αναφορά στο νέο παραγωγικό μοντέλο, στην ανταγωνιστικότητα, στο πώς θα σταθεί η χώρα μέσα στο νέο περιβάλλον, το ευρωπαϊκό και το διεθνές.
Με κάθε έλλειψη αναφορά στον αγώνα που κάνουμε για την αποκατάσταση της κοινωνικής συνοχής, στην πρόταση για το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα.
Αλλά το πραγματικό δίλημμα ετέθη: Ο ελληνικός λαός έχει επίγνωση, τα έχει ακούσει αυτά πολλές φορές. Εδώ αυτοί που επαγγέλλονται το νέο, έρχονται και παρουσιάζονται ως οι συνεχιστές της χειρότερης εκδοχής της μεταπολιτευτικής φαυλότητας, σα να μη έχει συμβεί τίποτα.
Και τελικά το δίλημμα είναι, ο πολίτης θ’ αποδεχθεί την αλήθεια και θ’ αναζητήσει αξιοπιστία; Ή θα κάνει την επιλογή του εύκολου ψέματος, της ανειλικρίνειας, της πολιτικής παραπλάνησης; Ο πολίτης θέλει μια σχέση εντιμότητας ή θέλει μια σχέση αλληλοκοροϊδίας; Τα έχουμε κάνει κι εμείς αυτά. Και πρέπει ν’ ασκήσουμε την αυτοκριτική μας. Αλλά τα έχουμε κάνει υπό άλλες συνθήκες, τα έχουμε κάνει πριν φτάσουμε στην κρίση και πριν πέσει η χώρα στο γκρεμό.
Πριν βρεθούμε στο τραγικό δίλημμα αν θα πάμε σε ασύντακτη καθολική πτώχευση με ό,τι αυτό σημαίνει για ιδιωτικά εισοδήματα, περιουσίες, δουλειές, επιχειρήσεις ή αν θα κάνουμε μια ελεγχόμενη αναγκαστική προσγείωση με τη βοήθεια των εταίρων μας, αλλά με κολοσσιαία βοήθεια. Με βοήθεια που σημαίνει 250 δισεκατομμύρια δάνειο, πάνω από 120 δισεκατομμύρια μέσος όρος στήριξης Τραπεζών την περίοδο της κρίσης και κούρεμα συμφωνημένο και εγγυημένο από τους εταίρους μας, 180 δισεκατομμυρίων. Ή θ’ ακολουθήσουμε το δρόμο της επανάληψης αυτής της εμπειρίας;
Φίλες και φίλοι, ή λένε συνειδητά ψέματα, εξαπατούν, δημαγωγούν, ασεβούν σε σχέση με τις θυσίες και τις αγωνίες του ελληνικού λαού ή δεν έχουν καθόλου συνείδηση της κατάστασης, των δυσκολιών, των συσχετισμών. Ή είναι συνδυασμός των δύο. Δηλαδή είναι συνδυασμός και συνύπαρξη επικίνδυνου κυνισμού και εξίσου επικίνδυνης αφέλειας.
Έχει λοιπόν πολύ μεγάλη σημασία εμείς να σταθούμε όρθιοι απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση, να εγγυηθούμε και πάλι την ομαλή πορεία της χώρας, την ομαλή και ασφαλή έξοδο από την κρίση. Η πρόκληση της ιστορίας συνεχίζεται. Και στα τελειώματα, αυτό γίνεται πιο δύσκολο, πιο κουραστικό αλλά πρέπει να ολοκληρώσουμε την προσπάθεια αυτή, παρά τον κόπο.
Ξέρετε, αυτό είναι ένα τεράστιο ηθικό δίλημμα που απασχολεί τον καθέναν από εμάς. Είμαι βέβαιος ότι σας απασχολεί όσο απασχολεί και εμένα. Ανήκω στα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που είδαν τον εαυτό τους στα τέλη της δεκαετίας του ’80, σε όλη τη δεκαετία του ’90, μέχρι το 2010, να συγκεντρώνουν τεράστιες δημοφιλίες.
Υπήρχαν 5, 6, 7, 10 στελέχη του ΠΑΣΟΚ που είχαμε εντυπωσιακή δημοφιλία, που άγγιζε το 70%, έχουμε ζήσει όλη μας την εποχή που μας χειροκροτούσαν, που εκφράζαμε τουλάχιστον το μισό ελληνικό λαό. Που όλοι μας επαινούσαν, που περίμεναν κάθε φορά, κάθε χρόνο, κάθε συζήτηση του προϋπολογισμού, κάθε Διεθνή Έκθεση, περίμεναν κάτι καλύτερο. Και υπήρχε αυτό το κάτι καλύτερο.
Η χώρα προόδευε. Οι μισθοί ανέβαιναν, οι συντάξεις ανέβαιναν, οι μικρομεσαίοι στηρίζονταν, οι ευκαιρίες πολλαπλασιάζονταν, τα κοινοτικά κονδύλια πλήθαινα. Το έχουμε ζήσει αυτό. Τι μας κοστίζει να βγούμε και να πούμε ότι «όχι κ. Τσίπρα, ο ελάχιστος μισθός δε θα είναι 751 ευρώ, ας είναι στο όριο του Βελγίου, που είναι μια χώρα συγκρίσιμη, ας είναι 2.300 ευρώ».
Γιατί να δώσουμε πίσω το δώρο μόνο στη χαμηλή σύνταξη; Να δώσουμε το δώρο πίσω και σ’ αυτούς που πλήρωσαν εισφορές, στις μεσαίες και μεγάλες συντάξεις. Γιατί να δώσουμε μόνο δωρεάν στέγαση, δωρεάν σίτιση, δωρεάν μετακίνηση; Να δώσουμε και δωρεάν εκπαίδευση σε όλα τα επίπεδα. Το αξίζει αυτό ο λαός μας. Και το λέω σοβαρά αυτό.
Αγωνιστήκαμε να διατηρηθούν οι συλλογικές συμβάσεις και η μετενέργεια, κάναμε ολονύχτιες διαπραγματεύσεις. Τα ξέρουν αυτά εδώ όσοι έκαναν στο Υπουργείο Εργασίας, και ο Γιώργος Κουτρουμάνης και ο Γιάννης ο Κουκιάδης και ακαδημαϊκά..
Δώσαμε αγώνα να μη θιγεί ο κατώτατος μισθός και το κατώτατο ημερομίσθιο. Δώσαμε αγώνα να μη θιγούν οι συντάξεις, ιδίως οι μικρές συντάξεις. Αλλά υπάρχει μια αντίληψη, υπάρχει μια νοοτροπία, συντηρητική, νεοφιλελεύθερη, μυωπική. Αυτή κυριαρχεί στην Ευρώπη, αυτή κυριαρχεί στη διεθνή οικονομία, στους διεθνείς συσχετισμούς δυνάμεων.
Δε θα θέλαμε εμείς να μας δώσουν το δάνειο χωρίς όρους; Δε θα θέλαμε να μας δώσουν το δάνειο και όλη αυτή την υποστήριξη και το κούρεμα χωρίς να μας αναγκάσουν να πάρουμε κανένα αντιδημοφιλές ή κανένα υφεσιακό μέτρο; Προφανώς.
Αλλά τι νομίζει ο κ. Τσίπρας και οι περί των κ. Τσίπρα, ότι θα πάνε να πάρουν το κούρεμα του χρέους και να βάλουν τη χώρα στη μέγγενη νέου δανείου, νέας τρόικας, μιας ατέλειωτης, ατέρμονης σχέσης με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο χωρίς όρους;
Έχουν ακούσει τον αγγλικό εκβιαστικό όρο που λέγεται conditionality; Αυτό είναι το φάντασμα που πλανάται. Κι εγώ σας λέω ότι ξαφνικά γίνονται όλοι όχι σοσιαλδημοκράτες, Αριστεροί. Σε παγκόσμιο επίπεδο και αποδέχονται φιλολαϊκά μέτρα, που θα το θέλαμε εμείς, ανήκουμε σ’ έναν προοδευτικό συσχετισμό δυνάμεων. Εμείς αποδεχόμαστε τις προτάσεις των Ευρωπαίων Δημοκρατών και Σοσιαλιστών.
Έχουν σκεφτεί ποιο θα είναι το αντάλλαγμα, με τι όρους; Ή πιστεύουν ότι μπορεί να γίνει και χωρίς κανέναν όρο; Δηλαδή τέτοια φαντασίωση; Τέτοια αυτοπεποίθηση που αγγίζει τα όρια της ιστορικής αλαζονείας, της επικίνδυνης αφέλειας ή όπως είπα και προηγουμένως, του ακόμη πιο επικίνδυνου κυνισμού;
Και μαθήματα διαπραγμάτευσης; Πού την έχουν κάνει τη διαπραγμάτευση; Πού έχουν ζήσει την πίεση και τον εκβιασμό; Σε ποια Συμβούλια, σε ποιες διαδικασίες, σε ποιους συσχετισμούς, με ποιους συνομιλητές;
Όλα αυτά ο ελληνικός λαός δε μπορεί να πει ότι δεν τα ξέρει. Υπάρχει ευθύνη για το τι ψηφίζουμε. Είπα στη Θεσσαλονίκη ότι ο κόσμος θέλει ν’ ακούει την αλήθεια. Δυστυχώς μπορεί να θέλει ν’ ακούει την αλήθεια και να ψηφίζει το ψέμα. Με τη σκέψη, η οποία δεν είναι μια σκέψη μακριά από την ανθρώπινη φύση, ότι εν πάση περιπτώσει, εντάξει, ψέματα λέει αλλά ας δούμε μήπως καταφέρει και τίποτα.
Αυτό δεν υπάρχει. Δε θα καταφέρει κάτι. Θα καταφέρει την απόλυτη καταστροφή, την επιστροφή πίσω από το μηδέν. Άρα λοιπόν, φίλες και φίλοι, έχουμε να δώσουμε αυτή τη μάχη, τη μάχη για τη χώρα, τη μάχη για την οικονομία, τη μάχη για την αλήθεια, τη μάχη για τη σοβαρότητα. Τη μάχη γι’ αυτό που είναι πραγματικά ριζοσπαστικό και προοδευτικό και αυτό είναι η αλήθεια για τον τόπο, η ασφάλεια για τους πολίτες.
Έχουμε να δώσουμε τη μάχη για την παράταξη. Ο κ. Τσίπρας με όσα είπε κι όσα λέει στην Έκθεση αυτό το Σαββατοκύριακο, εξηγεί με τον καλύτερο τρόπο γιατί είναι εθνική, ηθική και πολιτική υποχρέωση η ανασυγκρότησης της Δημοκρατικής Παράταξης. Γιατί δεν ισχύει το δίλημμα του τεχνητού μικρού διπολισμού :Νέα Δημοκρατία – ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί πρέπει να υπάρχει η τρίτη λύση, ο τρίτος πόλος. Γιατί πρέπει να υπάρχει η εθνική στρατηγική.
Γιατί χωρίς τη Δημοκρατική Παράταξη, η χώρα πάντοτε οδηγήθηκε σε τραγικά αδιέξοδα. Με όσα ειπώθηκαν τώρα, δήθεν επίσημα και τεκμηριωμένα που τινάζουν την μπάνκα στον αέρα, αυξάνεται η δική μας ευθύνη. Έχετε λοιπόν κίνητρο πολύ σοβαρό παραταξιακό, ηθικό, εθνικό, προσωπικό, ν’ αναλάβετε όλοι εσείς και όλοι όσοι είναι μαζί μας, και είναι πολλοί αυτοί, περισσότεροι απ’ όσοι φαίνονται, αυτή τη μεγάλη προσπάθεια για το συνέδριο της Δημοκρατικής Παράταξης, για την ανασύνταξη του χώρου.
Σας ευχαριστώ.
http://www.evenizelos.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου