23123korobesis
Του Περικλή Κοροβέση
Το 1941, δύο νεαροί αντιφασίστες βρίσκονταν εξόριστοι από τον Μουσολίνι στο νησί Βεντοτένε. Στην ιταλική Γυάρο δηλαδή. Ο πόλεμος θέριζε την Ευρώπη. Και όταν βρίσκεσαι σε πόλεμο, αναγκαστικά παίρνεις θέση. Δεν μπορεί να είσαι ψύχραιμος και να κάθεσαι να διαβάζεις τα «χοντρά» βιβλία που δεν είχες καιρό να διαβάσεις όταν ήσουν ελεύθερος. Θέλεις να νικήσει η δική σου αντιφασιστική πλευρά και να συντριβεί ο αντίπαλος. Αυτοί οι δύο νεαροί, ο Αλτιέρο Σπινέλι και ο Ερνέστο Ρόσι, σκέφτηκαν διαφορετικά. Η έννοια του έθνους οδηγεί στον εθνικισμό και από εκεί αναγκαστικά στον πόλεμο. Και έγραψαν ένα διάσημο μανιφέστο που πια είναι δύσκολο να βρεθεί: «Για μια
Ευρώπη Ελεύθερη και Ενωμένη».
Το 1946, ο Σπινέλι παίρνει την πρωτοβουλία και δημιουργεί μια κίνηση για μια ομοσπονδιακή Ευρώπη. Δηλαδή, ένα είδος Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, με κεντρική κυβέρνηση, αλλά με σχετική αυτονομία σε κάθε χώρα. Η ιδέα αυτή δεν είναι καινούργια. Ηδη από την εποχή του Διαφωτισμού, η ιδέα μιας ενωμένης Ευρώπης είχε διατυπωθεί και έβγαινε από την αναγκαιότητα να αποφευχθούν οι πόλεμοι. Και αυτό δεν έγινε για ανθρωπιστικούς λόγους, αλλά για οικονομικούς. Ο πόλεμος ήταν μια πολύ ακριβή υπόθεση ακόμα και για τις χώρες που νικούσαν. Να μη μιλήσουμε για τις χώρες που είχαν ηττηθεί.
Αλλά δεν ήταν μόνο ο Σπινέλι. Υπήρχαν και άλλα ρεύματα, της Δεξιάς, που ήθελαν μια συνεργασία με τα άλλα κράτη, αλλά όχι μια ομοσπονδιακή Ευρώπη. Οπως η κίνηση του Ουίνστον Τσόρτσιλ και του Πολ Βαν Ζίλαντ. Με λίγα λόγια, μια Ευρώπη όπου οι ισχυροί θα παραμένουν ισχυροί και οι φτωχοί θα γίνονται φτωχότεροι. Και αυτό κυριάρχησε. Παράδειγμα, η Ελλάδα. Θα ήμασταν σε αυτά τα χάλια, αν δεν ήμασταν Ευρώπη; Αυτό που ζούμε είναι η ευρωπαϊκή πολιτική στην επαρχία Ελλάδα. Η τρόικα αποφασίζει και η κυβέρνηση των κλητήρων εκτελεί. Δεν θα έπρεπε να ήταν κεντρικό πολιτικό θέμα η σχέση μας με την Ε.Ε.; Δεν μιλάω ούτε για έξοδο ούτε για ευρωλατρεία. Μιλάω για διάλογο. Στο ίδιο επίπεδο που έχει αρχίσει στην Ευρώπη. Ποιες κουβέντες και ποιες έρευνες κάνουμε εμείς εδώ;
Στις ευρωεκλογές του 2014 είχαμε ένα εκπληκτικό ποσοστό στην αποχή. 57,42% του πληθυσμού της Ε.Ε. δεν βρήκαν κάποιο ισχυρό επιχείρημα για να πάνε να ψηφίσουν. Δηλαδή περίπου έξι στους δέκα έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια την Ε.Ε. Αλλά και αυτοί που ψήφισαν έδωσαν ισχυρή ώθηση στους ευρωσκεπτικιστές. Να δούμε πώς πήγε το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία. Το κόμμα για την Ανεξαρτησία στο Ηνωμένο Βασίλειο ή το κόμμα των Πέντε Αστέρων στην Ιταλία. Μην τυχόν πρέπει να δούμε πώς αυτή η Ε.Ε. επωάζει τον φασισμό του 21ου αιώνα; Γιατί πέρα από τους πρωτόγονους ναζισμούς στιλ Χρυσής Αυγής, υπάρχουν και οι εκλεπτυσμένοι ναζισμοί, που δεν διστάζουν να πάρουν για λογαριασμό τους πολλές αναφορές της Αριστεράς.
Η Μαρίν Λεπέν κληρονόμησε από τον πατέρα της ένα κόμμα. Για μας εδώ ξέρουμε αυτό το φαινόμενο και δεν μας κάνει εντύπωση. Σόι πάει το βασίλειο. Η εξουσία πάει στους κληρονόμους. Αλλά ας δούμε την πολιτική της. Διαφέρει σε τίποτα από αυτή των Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ; Μήπως ο Μπαλτάκος είναι ο θεωρητικός της Νέας Δεξιάς (Ν.Δ.) και τον έχουμε υποτιμήσει; Είναι τυχαίο να θεωρεί τους ψηφοφόρους της Χ.Α. δικούς του; Και είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνει πως η ψήφος στην Χ.Α. είναι συνειδητή και εκφράζει τον φασισμό αυτής της κοινωνίας;
Τι λέει για όλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ; Εχει καταλάβει πως είναι στόχος μιας καθαρά ναζιστικής επίθεσης; Δεν το νομίζω. Είναι ένα κόμμα του συστήματος παλαιάς κοπής. Αλλά δεν έχει καταλάβει πως η «παλαιά κοπή» δεν υπάρχει πια. Αυτά που πρότεινε από τη Θεσσαλονίκη θα μπορούσαν να τα έλεγαν οι «Originals» Καραμανλής και Παπανδρέου. Γιατί όχι; Αλλά αυτοί μπορούσαν. Τότε ήταν άλλη εποχή. Σήμερα το αυτονόητο είναι ανατρεπτικό. Αυτό που κυριαρχεί σήμερα είναι πως νόμος είναι το δίκαιο του κέρδους. Τα υπόλοιπα θεωρούνται αναχρονισμοί. Ζούμε έναν οικονομικό ναζισμό και είναι θέμα χρόνου να γίνει και πολιτικός. Και μετά ακολουθεί η στερεότυπη φράση: Πρέπει να αγωνιστούμε. Δηλαδή, φέξε μου και γλίστρησα. Και ο καναπές καλά κρατεί.
http://eleutheriellada.wordpress.com/