Λίγες φορές στο πρόσφατο παρελθόν είχαν χυθεί τόσοι τόνοι μελάνι ή καλύτερα είχαν ξοδευτεί τόσες ώρες μπροστά σε οθόνες υπολογιστών για το θέμα της ενότητας της αριστεράς στην Ελλάδα, όσο το τελευταίο διάστημα. Και ακόμα πιο λίγες ήταν οι περίοδοι κατά τις οποίες η σοσιαλιστική, κομμουνιστική, ανανεωτική ή σοσιαλδημοκρατική -έστω- αριστερά υπήρξε τόσο κατατετμημένη και πολιτικά- ιδεολογικά- κοινωνικά αδύναμη.
Ποτέ πριν επίσης -τις τελευταίες δεκαετίες τουλάχιστον- δεν είχε εμφανιστεί ένας τόσο μαύρος συνδυασμός μαζικής, κοινωνικής κατάθλιψης και παθητικοποίησης, νεοαποικιακής εξάρτησης της
χώρας, λεηλασίας του δημοσίου και ιδιωτικού πλούτου από το ξένο και ντόπιο μεγάλο κεφάλαιο, σύμφυσης κράτους και παρακράτους, μαζικοποίησης του ναζιστικού χώρου και φίμωσης σχεδόν κάθε δημιουργικής, πνευματικής φωνής.
Το αλληλοσυμπληρούμενο -παρά τις εσωτερικές αντιθέσεις του- παρακρατικού τύπου σύμπλεγμα συγκυβέρνησης -ΧΑ- στεγανών της δικαστικής λειτουργίας αποτελεί το πιο πρόσφατο και σίγουρα σοκαριστικό επεισόδιο. Ούτε το πρώτο, ούτε το τελευταίο.
Η ελληνική τραγωδία οδεύει προς την κορύφωσή της και εμείς εξακολουθούμε να δείχνουμε ανίκανοι να την αναστρέψουμε. Θα πουν ίσως κάποιοι ότι οι τραγωδίες δεν αναστρέφονται επειδή ακριβώς το τραγικό στοιχείο πρέπει να κορυφωθεί. Ακόμα και αν υποτεθεί ακριβής αυτή η προσέγγιση, με την οποία ως γενική διατύπωση προσωπικά διαφωνώ, το χειρότερο είναι ότι εμείς κωλυσιεργούμε, αρνούμαστε κατ’ ουσίαν να χτίσουμε αυτό το υποκείμενο που μετά την κορύφωση της τραγωδίας θα μπορέσει να καταπιαστεί με την ανασυγκρότηση.
Εμείς αντί να προωθήσουμε τις ζυμώσεις των δυνάμεων που διαφαίνεται ότι μπορούν να παίξουν το διπλό ρόλο της αποτροπής της τραγικής κορύφωσης ή/και της ανασυγκρότησης, τις εγκλωβίζουμε περισσότερο στην πολυδιάσπαση.
Και ποιοι είμαστε εμείς; Όσοι αντιλαμβανόμαστε τη φύση της κρίσης- ως καπιταλιστικής, αλληλεπιδρώσας με και διευρύνουσας τις προϋπάρχουσες παθογένειες στη χώρα μας όπως και εντεινόμενης από τη δομή και τη λειτουργία της ζώνης κρατών που λέγεται ευρωζώνη. Ως δημοκρατικής και ως εν τέλει κοινωνικής- υπαρξιακής.
Όσοι αντιλαμβανόμαστε ότι πρέπει να δράσουμε τώρα ενάντια στον ντόπιο και ξένο παράγοντα που κερδοσκοπεί χάρη στην κρίση, που αξιοποιεί την κρίση του λαού για να ενισχύσει τη θέση του, προκειμένου να ανατρέψουμε τις συνέπειες της κρίσης.
Όσοι πρεσβεύουμε ότι η βραχυπρόθεσμη και μεσοπρόθεσμη αντιμετώπιση της κρίσης πρέπει να συνδέεται με τη διεκδίκηση ενός άλλου οικονομικού, κοινωνικού, πολιτικού και πολιτειακού μοντέλου, στο - έστω καταρχήν γενικό πλαίσιο- ενός σοσιαλισμού του 21ου αιώνα με δημοκρατική και ανθρωπιστική- αυτονόητα- υπόσταση.
Όσοι θεωρούμε ότι ο λαός με τις δικές του δυνάμεις μπορεί να πάρει πίσω τη χώρα του και να υλοποιήσει τόσο την πολιτική εξόδου από την κρίση όσο και το εναλλακτικό μοντέλο, δηλαδή όσοι εμπιστευόμαστε τις δημιουργικές και παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας, που προκειμένου να πετύχουν αυτούς τους στόχους οφείλουν να είναι έτοιμες να προχωρήσουν σε κάθε αναγκαία επιλογή και ρήξη.
Όσο και αν ακούγονται γενικόλογα - και εν μέρει είναι- τα παραπάνω αποτελούν αναγκαία αφετηρία και κοινό τόπο τόσο μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων της ευρύτερης αριστεράς και τμημάτων του εν γένει προοδευτικού χώρου, όσο και μεταξύ των θυμάτων της κρίσης, ρητά ή υπόρητα, άμεσα ή έμμεσα.
Είναι βέβαιο πως ούτε θα επιτευχθεί, ούτε και ίσως πρέπει να επιτευχθεί ενότητα όλης της αριστεράς. Μπορούμε όμως να διαμορφώσουμε τον κοινωνικά και πολιτικά ηγεμονικό χώρο εάν κάποιοι αναλάβουν αυτή τη γνήσια και κοπιώδη δουλειά, όχι μόνο ή κυρίως σε επίπεδο «στελεχών» αλλά και -κυρίως- σε επίπεδο βάσης. Τη δράση για ενότητα και την ενωτική δράση, όχι με τη λογική της συμφωνίας στα ελάχιστα αλλά της εκκίνησης από τις βασικές παραδοχές, προκειμένου να κατακτηθεί ο υψηλότερος δυνατός βαθμός σύμπνοιας.
Παραδείγματος χάρη: πώς θα πετύχουμε να στείλει ο λαός στις επερχόμενες ευρωεκλογές καθαρό μήνυμα προς τα «μέσα» και προς τα «έξω» ότι δε δέχεται ούτε μια μέρα ακόμα αυτήν την πολιτική; Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο διασπασμένος αριστερός, σοσιαλιστικός χώρος, σίγουρα δεν αρκούν ως τέτοιοι.
Πώς θα δράσουμε ενάντια στο παρακράτος; Με φωτοβολίδες ή ακόμα χειρότερα όντες παγιδευμένοι στα επικοινωνιακά τρικ της κυβέρνησης που έφτασε να εγκαλεί την αριστερά για φιλοναζισμό, προκειμένου να δεχτούμε ότι όλα είναι καλώς καμωμένα στις σχέσεις εκτελεστικής και δικαστικής λειτουργίας;
Όποιος αντιλαμβάνεται την ανάγκη της λαϊκής ενότητας για την αλλαγή οφείλει να ξοδέψει κάθε δύναμή το\υ προς αυτήν την κατεύθυνση. Γιατί όχι ένα μεγάλο κοινό προοδευτικό και αριστερό ψηφοδέλτιο για αρχή στις ευρωεκλογές, που να στέλνει ακριβώς το μήνυμα ότι δεν αστειευόμαστε και ότι δεν είμαστε δεδομένοι ως προς τις ρήξεις- ακόμα και με την ΟΝΕ- στις οποίες έχουμε αποφασίσει να προχωρήσουμε ως λαός προκειμένου να ξεφύγουμε από τη μνημονιακή πολιτική και τις συνέπειές της;
Γιατί όχι κοινό κάλεσμα σε ανένδοτο απέναντι στο παρακράτος Χρυσής Αυγής - επίσημης (άκρο-) δεξιάς και στεγανών στη δικαστική λειτουργία;
Το 1989, ασχέτως των προθέσεών του, ο Ανδρέας Παπανδρέου ως επικεφαλής ενός κόμματος του 40%- ποσοστό μαγικό σήμερα για οποιοδήποτε κόμμα- κάλεσε σε συμπαράταξη όλη την αριστερά απέναντι στο νεοφιλελευθερισμό. 25 χρόνια πριν. Σήμερα ζούμε και το πιο σκληρό πρόσωπο του υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού και την προϊούσα κοινωνική- δημοκρατική κατάρρευση.
Αν οι μνήμες από το ΕΑΜ έχουν «ξεχαστεί» εξαιτίας εν πολλοίς αλαζονικών, κοντόφθαλμων αντιλήψεων, δεν μπορούμε να αντλήσουμε έστω κάποια διδάγματα από όσα μόλις 25 χρόνια πριν, υπό πολύ λιγότερο κρίσιμες περιστάσεις είχαν προταθεί; Επιπλέον, ξέχασαν κιόλας ορισμένες αριστερές δυνάμεις ότι με 44% αλλά χωρίς πολιτική ηγεμονία και επαρκές κοινωνικό και προγραμματικό βάθος, χωρίς απόφαση για ρήξη με τον ξένο παράγοντα και την ντόπια ολιγαρχία, το ΠΑΣΟΚ του 2009, τρία χρόνια μετά έπαψε να υφίσταται;
Όποιος θέλει να κάνει κάτι καλό για τον τόπο ας βάλει μπροστά το όποιο προσωπικό και συλλογικό πολιτικό κεφάλαιο για να υπερβούμε προϋπάρχουσες και χρήσιμες ταυτότητες προκειμένου να συνθέσουμε μια νέα, γειωμένη στην άμεση πραγματικότητα της κρίσης του λαού και στην αναγκαιότητα λαϊκής ενότητας για έξοδο από αυτήν.
Ιδού η Ρόδος -η πολύπλευρη κρίση- ιδού και το πήδημα - οι επερχόμενες εκλογές και οι κοινωνικοί αγώνες.
http://tvxs.gr/
Ποτέ πριν επίσης -τις τελευταίες δεκαετίες τουλάχιστον- δεν είχε εμφανιστεί ένας τόσο μαύρος συνδυασμός μαζικής, κοινωνικής κατάθλιψης και παθητικοποίησης, νεοαποικιακής εξάρτησης της
χώρας, λεηλασίας του δημοσίου και ιδιωτικού πλούτου από το ξένο και ντόπιο μεγάλο κεφάλαιο, σύμφυσης κράτους και παρακράτους, μαζικοποίησης του ναζιστικού χώρου και φίμωσης σχεδόν κάθε δημιουργικής, πνευματικής φωνής.
Το αλληλοσυμπληρούμενο -παρά τις εσωτερικές αντιθέσεις του- παρακρατικού τύπου σύμπλεγμα συγκυβέρνησης -ΧΑ- στεγανών της δικαστικής λειτουργίας αποτελεί το πιο πρόσφατο και σίγουρα σοκαριστικό επεισόδιο. Ούτε το πρώτο, ούτε το τελευταίο.
Η ελληνική τραγωδία οδεύει προς την κορύφωσή της και εμείς εξακολουθούμε να δείχνουμε ανίκανοι να την αναστρέψουμε. Θα πουν ίσως κάποιοι ότι οι τραγωδίες δεν αναστρέφονται επειδή ακριβώς το τραγικό στοιχείο πρέπει να κορυφωθεί. Ακόμα και αν υποτεθεί ακριβής αυτή η προσέγγιση, με την οποία ως γενική διατύπωση προσωπικά διαφωνώ, το χειρότερο είναι ότι εμείς κωλυσιεργούμε, αρνούμαστε κατ’ ουσίαν να χτίσουμε αυτό το υποκείμενο που μετά την κορύφωση της τραγωδίας θα μπορέσει να καταπιαστεί με την ανασυγκρότηση.
Εμείς αντί να προωθήσουμε τις ζυμώσεις των δυνάμεων που διαφαίνεται ότι μπορούν να παίξουν το διπλό ρόλο της αποτροπής της τραγικής κορύφωσης ή/και της ανασυγκρότησης, τις εγκλωβίζουμε περισσότερο στην πολυδιάσπαση.
Και ποιοι είμαστε εμείς; Όσοι αντιλαμβανόμαστε τη φύση της κρίσης- ως καπιταλιστικής, αλληλεπιδρώσας με και διευρύνουσας τις προϋπάρχουσες παθογένειες στη χώρα μας όπως και εντεινόμενης από τη δομή και τη λειτουργία της ζώνης κρατών που λέγεται ευρωζώνη. Ως δημοκρατικής και ως εν τέλει κοινωνικής- υπαρξιακής.
Όσοι αντιλαμβανόμαστε ότι πρέπει να δράσουμε τώρα ενάντια στον ντόπιο και ξένο παράγοντα που κερδοσκοπεί χάρη στην κρίση, που αξιοποιεί την κρίση του λαού για να ενισχύσει τη θέση του, προκειμένου να ανατρέψουμε τις συνέπειες της κρίσης.
Όσοι πρεσβεύουμε ότι η βραχυπρόθεσμη και μεσοπρόθεσμη αντιμετώπιση της κρίσης πρέπει να συνδέεται με τη διεκδίκηση ενός άλλου οικονομικού, κοινωνικού, πολιτικού και πολιτειακού μοντέλου, στο - έστω καταρχήν γενικό πλαίσιο- ενός σοσιαλισμού του 21ου αιώνα με δημοκρατική και ανθρωπιστική- αυτονόητα- υπόσταση.
Όσοι θεωρούμε ότι ο λαός με τις δικές του δυνάμεις μπορεί να πάρει πίσω τη χώρα του και να υλοποιήσει τόσο την πολιτική εξόδου από την κρίση όσο και το εναλλακτικό μοντέλο, δηλαδή όσοι εμπιστευόμαστε τις δημιουργικές και παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας, που προκειμένου να πετύχουν αυτούς τους στόχους οφείλουν να είναι έτοιμες να προχωρήσουν σε κάθε αναγκαία επιλογή και ρήξη.
Όσο και αν ακούγονται γενικόλογα - και εν μέρει είναι- τα παραπάνω αποτελούν αναγκαία αφετηρία και κοινό τόπο τόσο μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων της ευρύτερης αριστεράς και τμημάτων του εν γένει προοδευτικού χώρου, όσο και μεταξύ των θυμάτων της κρίσης, ρητά ή υπόρητα, άμεσα ή έμμεσα.
Είναι βέβαιο πως ούτε θα επιτευχθεί, ούτε και ίσως πρέπει να επιτευχθεί ενότητα όλης της αριστεράς. Μπορούμε όμως να διαμορφώσουμε τον κοινωνικά και πολιτικά ηγεμονικό χώρο εάν κάποιοι αναλάβουν αυτή τη γνήσια και κοπιώδη δουλειά, όχι μόνο ή κυρίως σε επίπεδο «στελεχών» αλλά και -κυρίως- σε επίπεδο βάσης. Τη δράση για ενότητα και την ενωτική δράση, όχι με τη λογική της συμφωνίας στα ελάχιστα αλλά της εκκίνησης από τις βασικές παραδοχές, προκειμένου να κατακτηθεί ο υψηλότερος δυνατός βαθμός σύμπνοιας.
Παραδείγματος χάρη: πώς θα πετύχουμε να στείλει ο λαός στις επερχόμενες ευρωεκλογές καθαρό μήνυμα προς τα «μέσα» και προς τα «έξω» ότι δε δέχεται ούτε μια μέρα ακόμα αυτήν την πολιτική; Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο διασπασμένος αριστερός, σοσιαλιστικός χώρος, σίγουρα δεν αρκούν ως τέτοιοι.
Πώς θα δράσουμε ενάντια στο παρακράτος; Με φωτοβολίδες ή ακόμα χειρότερα όντες παγιδευμένοι στα επικοινωνιακά τρικ της κυβέρνησης που έφτασε να εγκαλεί την αριστερά για φιλοναζισμό, προκειμένου να δεχτούμε ότι όλα είναι καλώς καμωμένα στις σχέσεις εκτελεστικής και δικαστικής λειτουργίας;
Όποιος αντιλαμβάνεται την ανάγκη της λαϊκής ενότητας για την αλλαγή οφείλει να ξοδέψει κάθε δύναμή το\υ προς αυτήν την κατεύθυνση. Γιατί όχι ένα μεγάλο κοινό προοδευτικό και αριστερό ψηφοδέλτιο για αρχή στις ευρωεκλογές, που να στέλνει ακριβώς το μήνυμα ότι δεν αστειευόμαστε και ότι δεν είμαστε δεδομένοι ως προς τις ρήξεις- ακόμα και με την ΟΝΕ- στις οποίες έχουμε αποφασίσει να προχωρήσουμε ως λαός προκειμένου να ξεφύγουμε από τη μνημονιακή πολιτική και τις συνέπειές της;
Γιατί όχι κοινό κάλεσμα σε ανένδοτο απέναντι στο παρακράτος Χρυσής Αυγής - επίσημης (άκρο-) δεξιάς και στεγανών στη δικαστική λειτουργία;
Το 1989, ασχέτως των προθέσεών του, ο Ανδρέας Παπανδρέου ως επικεφαλής ενός κόμματος του 40%- ποσοστό μαγικό σήμερα για οποιοδήποτε κόμμα- κάλεσε σε συμπαράταξη όλη την αριστερά απέναντι στο νεοφιλελευθερισμό. 25 χρόνια πριν. Σήμερα ζούμε και το πιο σκληρό πρόσωπο του υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού και την προϊούσα κοινωνική- δημοκρατική κατάρρευση.
Αν οι μνήμες από το ΕΑΜ έχουν «ξεχαστεί» εξαιτίας εν πολλοίς αλαζονικών, κοντόφθαλμων αντιλήψεων, δεν μπορούμε να αντλήσουμε έστω κάποια διδάγματα από όσα μόλις 25 χρόνια πριν, υπό πολύ λιγότερο κρίσιμες περιστάσεις είχαν προταθεί; Επιπλέον, ξέχασαν κιόλας ορισμένες αριστερές δυνάμεις ότι με 44% αλλά χωρίς πολιτική ηγεμονία και επαρκές κοινωνικό και προγραμματικό βάθος, χωρίς απόφαση για ρήξη με τον ξένο παράγοντα και την ντόπια ολιγαρχία, το ΠΑΣΟΚ του 2009, τρία χρόνια μετά έπαψε να υφίσταται;
Όποιος θέλει να κάνει κάτι καλό για τον τόπο ας βάλει μπροστά το όποιο προσωπικό και συλλογικό πολιτικό κεφάλαιο για να υπερβούμε προϋπάρχουσες και χρήσιμες ταυτότητες προκειμένου να συνθέσουμε μια νέα, γειωμένη στην άμεση πραγματικότητα της κρίσης του λαού και στην αναγκαιότητα λαϊκής ενότητας για έξοδο από αυτήν.
Ιδού η Ρόδος -η πολύπλευρη κρίση- ιδού και το πήδημα - οι επερχόμενες εκλογές και οι κοινωνικοί αγώνες.
http://tvxs.gr/
.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου