‘’Φασούλι το φασούλι, (δε) γεμίζει το σακούλι’’ (για το αλαλούμ υποψηφιοτήτων στο ΣΥΡΙΖΑ)

Παναγιώτης Μαυροειδής*

Στην αρχή ήταν ο Θ.Καρυπίδης. Λίγο ψιλο-ακροδεξιός, αλλά ‘’είχε ρεύμα στη Δυτική Μακεδονία και θα έφερνε κόσμο’’. Κάποιοι γκρινιάρηδες θα υπήρχαν, αλλά σε αυτούς η απάντηση θα ήταν ‘’μα καλά, δεν βλέπετε από την άλλη ότι είναι μαζί μας και η Αγλαΐα Κυρίτση στο Βόρειο Αιγαίο;’’

Από κοντά ήταν –και παρέμεινε!- ο Ο. Βουδούρης. Μπορεί να είχε ψηφίσει τα μνημόνια και να άλλαξε τρία κόμματα μέσα σε 2 χρόνια, αλλά θα μπορούσε να διεμβολίσει το χώρο του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Στις καθολικές αντιρρήσεις στην Πελοπόννησο η απάντηση ήταν ‘’οι ψήφοι δεν ξεχωρίζουν, καθώς θα έχουν ένα και μοναδικό αποτέλεσμα: την κυβέρνηση της αριστεράς’’ Μετά ήρθε η συζήτηση για το ευρωψηφοδέλτιο. Ο Κώστας Λαπαβίτσας είναι υπέρ της εξόδου από την ευρωζώνη. Από τη μια ‘’θα βοηθούσε’’, από την άλλη ‘’θα εξέθετε’’ τους τετραγωνίζοντες τον κύκλο. Έμεινε απέξω.

Ο Κρίτων Αρσένης, θα συνεχίσει τη θητεία του στο ευρωκοινοβούλιο και δε θα χαλάσει η καριέρα του, τώρα στο ξεκίνημα της νιότης του. Δεν είναι το μόνο του ατού ότι ήταν μέχρι πέρυσι στο ΠΑΣΟΚ. Τον λένε και Αρσένη. Έμεινε μέσα.

Ο Λάκης Λαζόπουλος είναι καλό αντίβαρο στο Σταύρο Θεοδωράκη και ‘’πουλάει’’ τηλεοπτικά όταν ζητά στην εκπομπή να καταδικαστεί η Μέρκελ. Διότι είπαμε το δίλλημα δεν είναι ‘’συνέχιση ή ανατροπή της κοινωνικής εξόντωσης’’ που επιβάλλουν ΕΕ, κυβέρνηση και κεφάλαιο, αλλά ‘’Μέρκελ ή Ελλάδα;’’. Από την άλλη όμως, ο άνθρωπος είχε συμβόλαιο με το κανάλι του και δεν μπορούσε να αθετήσει τις υποχρεώσεις του.

Η Σαμπιχά Σουλεϊμάνογλου θα ήταν κατάλληλη ως ελληνίδα πολίτης και μουσουλμάνα τσιγγάνα, αλλά από την άλλη υπήρξε έκρηξη και αντίστροφες πιέσεις από πολίτες της Ελλάδας  τουρκικής εθνικής καταγωγής

Η Σαμπιχά, αίφνης, από λαμπρή υποψηφιότητα, μετατράπηκε σε ‘’άψαχτη’’ ή/και ‘’ύποπτη’’ και η λύση δόθηκε με υποψήφιο τον Μεστάν Οσμάν Ουμίζ  από την δεύτερη, σαφώς μεγαλύτερη, εκλογική κατηγορία.

Και εκεί που φαινόταν ότι το πράγμα ισορροπεί, διαβάζουμε:

‘’Παραιτήθηκε και αποσύρει την υποψηφιότητά του ο Αχμέτ Κουρτ, υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ για τη θέση περιφερειακού συμβούλου στην Ανατολική Μακεδονία και Θράκη, μετά τη δημοσιοποίηση φωτογραφιών του με τον ηγέτη της εθνικιστικής οργάνωσης των Γκρίζων Λύκων στην Τουρκία, Ντεβλέτ Μπαχτσελί’’.

Δε θα σχολιάσουμε εδώ τις ειδικές και σοβαρές διαστάσεις που έχουν αυτές οι περιπτώσεις στην Θράκη. Άλλος είναι ο σκοπός του σημειώματος.

Άπειρες άλλες τέτοιες τραγωδίες ή/και κωμωδίες σε επίπεδο υποψηφίων δημάρχων και δημοτικών ή περιφερειακών συμβούλων, υπήρξαν σε όλη την Ελλάδα.

Τα ετερόκλητα ναυάγια υποψηφιοτήτων στο ΣΥΡΙΖΑ, έχουν, έκδηλα,  κάτι το κοινό. Την  αντίληψη, ‘’μαζεύω από εδώ, μαζεύω από εκεί, για να γεμίσει το σακούλι''.

Το λένε και με πολιτική γλώσσα: ‘’από την άκρα αριστερά, έως την αντιμνημονιακή αντιμερκελική δεξιά’’. Για να πάρουμε επί τέλους το κυβερνητικό τιμόνι. Και μετά βλέπουμε….

Κάθε δεξιό τον εξαγνίζει ένας αριστερός.

Η παρουσία κάθε αριστερού, καθησυχάζεται με την υπενθύμιση ενός πολύ δεξιού.

‘’Φασούλι το φασούλι, γεμίζει το σακούλι’’

Γεμίζει όμως; Και αν γεμίσει έτσι, τι χρειάζεται;

Ας κάνουμε λοιπόν την ερώτηση.

Μα τι είναι αυτή η  κυβέρνηση της αριστεράς;

Είμαστε άραγε ‘’πολύ πίσω’’ όλοι όσοι συνδέουμε κάθε συζήτηση για αυτήν, με τον  αγώνα για  την εφαρμογή   μιας αριστερής πολιτικής ενάντια και έξω από τον καπιταλισμό;

Αυτή πάλι η αριστερή πολιτική,  δεν είναι πουκάμισο αδειανό παντός καιρού και κάθε εποχής. Σημαίνει  σήμερα ανατροπή των μνημονίων, της αντεργατικής πολιτικής και της ευρωφυλακής, με έξοδο από ευρωζώνη και ΕΕ και ανατροπή των κυβερνήσεων και των πολιτικών του κεφαλαίου.

Και  μια τέτοια ‘’εφαρμογή’’  αριστερής πολιτικής είναι δύσκολο να φανταστούμε ότι θα ξεκινήσει από τα υπουργεία,  με την υποστήριξη της χρυσαυγίτικης αστυνομίας, τις ευλογίες του αρχιεπισκόπου, τις χορηγίες των εφοπλιστών και την σκέπη της ΕΕ. Αντίθετα, φανταζόμαστε, ότι αυτή η προοπτική μετατρέπεται από φαντασίωση σε υλική δυνατότητα, μόνο αν δουλέψουμε σκληρά για  ένα εργατικό και λαϊκό κίνημα με ανώτερο επίπεδο οργάνωσης και μαχητική επιθετική δράση, που θα μάχεται για ''ψωμί και δημοκρατία'', αλλά θα διεκδικεί και την πολιτική ανατροπή. Απειλή για τα αφεντικά και το σύστημά τους, ελπίδα και απαντοχή για τον κόσμο της εργασίας και αυτών που τους αρνούνται την εργασία.

Αυτή η συζήτηση θα κρατήσει. Γιατί έχουμε πολύ μαλλί να ξάνουμε σε αυτό τον δρόμο της ταξικής πάλης, που είναι τόσο περιφρονημένος και λοιδορημένος.

Γίναμε όμως μέσα από το θρίλερ των υποψηφιοτήτων, σοφότεροι για την αριστερά της κυβέρνησης. Δηλαδή την αριστερά που ζει και πασχίζει για να κυβερνήσει με κάθε τρόπο.

Δε θα ξεκινήσουμε από την πρεμούρα του ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει ελέω ΕΚΤ, Βαρδινογιάννη, Λάτση και ΝΑΤΟ. Θα το πιάσουμε ανάποδα, για να το νοιώσουμε καλύτερα.

Θυμόμαστε όλοι τη ΔΗΜΑΡ, τι μας έλεγε μεταξύ των εκλογών της 6ης Μάη και της 17ης Ιούνη: ‘’ένα είναι σίγουρο. Είτε βγει ο ΣΥΡΙΖΑ είτε η ΝΔ, εμείς θα κυβερνήσουμε’’.

Βγήκε η ΝΔ και μας κυβέρνησαν κανονικά…

Τώρα η ΔΗΜΑΡ, χωρίς ταμπού και επειδή ‘’δεν είναι φοβική’’, σαν εμάς τους κολλημένους, έβαλε άλλο στόχο: Να μας κυβερνήσει και με το ΣΥΡΙΖΑ…Ίσως και με τον Καμμένο μαζί. Λέτε να τα καταφέρει;

Στην πολιτική όμως ένα και ένα δεν κάνουν πάντα δύο. Καμιά φορά κάνουν και μισό ή και μηδέν. Και αυτό ας μη το ξεχνούν όσοι θεωρούν ότι η πολιτική δυναμική και πολύ περισσότερο η πολιτική ανατροπή είναι αποτέλεσμα μιας αθροιστικής μίζερης λογικής, που θυμίζει  μπακάλη.

http://aristeroblog.gr/