Όπως φαίνεται, στις εκλογές του Μαΐου θα συνεχιστεί η κατεδάφιση των κομματικών «κάστρων» της Μεταπολίτευσης που ξεκίνησε το 2012. Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, ο χώρος ανάμεσα στη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ έχει ρευστοποιηθεί πλήρως. Τώρα οι ψηφοφόροι μοιάζουν αποφασισμένοι να εκμηδενίσουν τη ΔΗΜΑΡ και να συρρικνώσουν το ΠΑΣΟΚ στο 1/10 (!) της συνήθους την περασμένη τριακονταετία εκλογικής του επιρροής.
Κανείς δεν μπορεί να κακίζει τους ψηφοφόρους για αυτήν τους την απόφαση. Το ΠΑΣΟΚ από την ίδρυσή του προετοίμαζε τη χρεοκοπία της χώρας, διαμόρφωνε τις κοινωνικές σχέσεις που σήμερα
εξοντώνουν τους πιο αδύναμους, ακύρωνε τις προϋποθέσεις άσκησης κοινωνικής πολιτικής, εξολόθρευε την παραγωγική οικονομία προς όφελος της παραοικονομίας, της διαφθοράς, της μαφιακής οικονομίας και της αργομισθίας. Το διάστημα 2007-2010 επέδειξε πρωτοφανή πολιτική ιδιωτεία, επιδιώκοντας παντοιοτρόπως να αδράξει τη βόμβα της ελληνικής οικονομίας ώστε αυτή να σκάσει στα χέρια του, πράγμα που τελικά και κατόρθωσε. Τα 100-150 εκατομμύρια ευρώ που χρωστάει στους Έλληνες πολίτες δεν συνηγορούν υπέρ της υπερψήφισής του.
Όσο για τη ΔΗΜΑΡ και την ανανεωτική αριστερά, πρόκειται για ένα πολιτικό ζόμπι – ο τάφος της χρονολογείται από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’80. Έκτοτε στοίχειωσε ως η παράταξη της ανευθυνότητας: οι ανανεωτικοί αριστεροί είναι κάτι εγγράμματοι τύποι που χρησιμεύουν ως άλλοθι για όλες τις καταστάσεις. Για να το κάνουν αυτό, η παράταξή τους ορθά απέφευγε την ανάληψη κάθε πολιτικής ευθύνης όπως ο διάβολος το λιβάνι. Η απόσυρση αυτού του πράγματος από την πολιτική κυκλοφορία άργησε υπερβολικά και η αναβίωση που γνώρισε πρόσφατα αποτελεί μια ακόμα εκδήλωση της γήρανσης της κοινωνίας μας και της πολιτικής της απαιδευσίας. Είναι μόνο λογικό – και καλοδεχούμενο - να τελειώνουμε με αυτή την θεσμοποιημένη αφασία.
Κάθε κόμμα οφείλει να μπορεί να εξηγήσει στους ψηφοφόρους τους λόγους για τους οποίους αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να δημιουργηθεί εδώ και τώρα. Το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ δεν μπορούν εύκολα να το κάνουν αυτό. Δε διαθέτουν κανέναν από τους τίτλους ευγένειας της πολιτικής: ούτε εσωκομματική ζωή, ούτε λογοδοσία, ούτε αναστοχασμό. Κινούνται αποκλειστικά σαν δίκτυα συμφερόντων ή γνωριμιών. Άγονται και φέρονται από την πολιτική συγκυρία, συνήθως εφαρμόζοντας τα ανάποδα από όσα διακηρύσσουν. Πάει καιρός που δεν έχουν κανένα κοινωνικό ή προγραμματικό ή ιδεολογικό μπούσουλα. Ο κόσμος που εξακολουθεί να τα ψηφίζει το κάνει κυρίως με αναφορά στο παρελθόν –αλλά στην πολιτική μόνο το παρόν μετράει. Τα στελέχη τους έχουν ασφαλώς σωρεύσει πολιτική τεχνογνωσία, που όμως τα κόμματά τους ούτε τη συνθέτουν, ούτε καν διευκολύνουν την αξιοποίησή της.
Τούτων λεχθέντων, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ εξακολουθούν να παίζουν κάποιους ρόλους, που στη σημερινή εύθραυστη ελληνική πολιτική μπορεί να αποδειχθούν σημαντικοί: αν το Μάιο η Ελιά απομείνει το 1/3 ή το μισό του συρρικνωμένου ΠΑΣΟΚ του 2012, χτυπάει το καμπανάκι της κυβερνητικής κρίσης, ανεξάρτητα του αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτος ή δεύτερος. Με ένα ΠΑΣΟΚ στο 4% ή στο 6%, οδεύουμε προς εκλογάς – προσέξτε τον πληθυντικό! Την τελευταία φορά που συνέβη αυτό, τα καπρίτσια του Σαμαρά παραλίγο να μας πετάξουν εκτός ευρωζώνης.
Να μη μας διαφεύγει επίσης πως ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ έχουν εξελιχτεί σήμερα στους «φυσιολογικούς εταίρους» των δύο νέων πόλων της κομματικής μας γεωγραφίας. Το ΠΑΣΟΚ συμπληρώνει το παζλ μιας κυβέρνησης ΝΔ και η ΔΗΜΑΡ του ΣΥΡΙΖΑ. Η διαμόρφωση ενός διπολισμού ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ-ΔΗΜΑΡ θα μπορούσε να καταπραΰνει την πολιτική μας ζωή και να συμβάλει στην πλήρη της εξομάλυνση. Χωρίς ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ αντιθέτως, μόνη κυβερνητική διέξοδος θα είναι ο στροβιλισμός στη δίνη των διαδοχικών εκλογών ή/και ο «μεγάλος συνασπισμός» ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ, που όμως κι αυτός χρειάζεται ένα ισχυρό κέντρο ως συγκολλητική ουσία. Το μιντιακό κόμμα Ποτάμι αποτελεί συνονθύλευμα προσώπων χωρίς συνοχή. Μόλις βρεθεί υπό την πίεση της κυβερνησιμότητας, κατά πάσα πιθανότητα θα κονιορτοποιηθεί σε υποομάδες ή ατομικές στρατηγικές –σαν το ιταλικό ανάλογο του Μπέπε Γκρίλο.
Ακόμα πιθανότερο βέβαια είναι αυτή η αδυναμία του Ποταμιού να γίνει αντιληπτή από τους ψηφοφόρους καθ’ οδόν προς τις «σοβαρές» κάλπες των βουλευτικών εκλογών. Αν συμβεί αυτό, η ευθανασία του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ θα είναι η πρώτη μόνο πράξη στον εξανδραποδισμό του ενδιάμεσου χώρου –τo λιμπρέτο περιλαμβάνει και τα κωμικοτραγικά ιντερλούδια της αυτοκτονίας Πράσινων και Φιλελεύθερων.
Το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ δεν αποτελούν ελκυστικές επιλογές - και ορθά οι πολίτες σκέφτονται να τα εξολοθρεύσουν. Αν το κάνουν όμως, θα υπάρξουν συνέπειες που καλό είναι να τις συνειδητοποιήσουμε: η σημαντικότερη είναι η πολιτική αστάθεια, με πιθανότερη κατάληξη τη «φορσέ» (και εξωτική) κυβερνητική συνύπαρξη ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ.
http://tvxs.gr/
Κανείς δεν μπορεί να κακίζει τους ψηφοφόρους για αυτήν τους την απόφαση. Το ΠΑΣΟΚ από την ίδρυσή του προετοίμαζε τη χρεοκοπία της χώρας, διαμόρφωνε τις κοινωνικές σχέσεις που σήμερα
εξοντώνουν τους πιο αδύναμους, ακύρωνε τις προϋποθέσεις άσκησης κοινωνικής πολιτικής, εξολόθρευε την παραγωγική οικονομία προς όφελος της παραοικονομίας, της διαφθοράς, της μαφιακής οικονομίας και της αργομισθίας. Το διάστημα 2007-2010 επέδειξε πρωτοφανή πολιτική ιδιωτεία, επιδιώκοντας παντοιοτρόπως να αδράξει τη βόμβα της ελληνικής οικονομίας ώστε αυτή να σκάσει στα χέρια του, πράγμα που τελικά και κατόρθωσε. Τα 100-150 εκατομμύρια ευρώ που χρωστάει στους Έλληνες πολίτες δεν συνηγορούν υπέρ της υπερψήφισής του.
Όσο για τη ΔΗΜΑΡ και την ανανεωτική αριστερά, πρόκειται για ένα πολιτικό ζόμπι – ο τάφος της χρονολογείται από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’80. Έκτοτε στοίχειωσε ως η παράταξη της ανευθυνότητας: οι ανανεωτικοί αριστεροί είναι κάτι εγγράμματοι τύποι που χρησιμεύουν ως άλλοθι για όλες τις καταστάσεις. Για να το κάνουν αυτό, η παράταξή τους ορθά απέφευγε την ανάληψη κάθε πολιτικής ευθύνης όπως ο διάβολος το λιβάνι. Η απόσυρση αυτού του πράγματος από την πολιτική κυκλοφορία άργησε υπερβολικά και η αναβίωση που γνώρισε πρόσφατα αποτελεί μια ακόμα εκδήλωση της γήρανσης της κοινωνίας μας και της πολιτικής της απαιδευσίας. Είναι μόνο λογικό – και καλοδεχούμενο - να τελειώνουμε με αυτή την θεσμοποιημένη αφασία.
Κάθε κόμμα οφείλει να μπορεί να εξηγήσει στους ψηφοφόρους τους λόγους για τους οποίους αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να δημιουργηθεί εδώ και τώρα. Το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ δεν μπορούν εύκολα να το κάνουν αυτό. Δε διαθέτουν κανέναν από τους τίτλους ευγένειας της πολιτικής: ούτε εσωκομματική ζωή, ούτε λογοδοσία, ούτε αναστοχασμό. Κινούνται αποκλειστικά σαν δίκτυα συμφερόντων ή γνωριμιών. Άγονται και φέρονται από την πολιτική συγκυρία, συνήθως εφαρμόζοντας τα ανάποδα από όσα διακηρύσσουν. Πάει καιρός που δεν έχουν κανένα κοινωνικό ή προγραμματικό ή ιδεολογικό μπούσουλα. Ο κόσμος που εξακολουθεί να τα ψηφίζει το κάνει κυρίως με αναφορά στο παρελθόν –αλλά στην πολιτική μόνο το παρόν μετράει. Τα στελέχη τους έχουν ασφαλώς σωρεύσει πολιτική τεχνογνωσία, που όμως τα κόμματά τους ούτε τη συνθέτουν, ούτε καν διευκολύνουν την αξιοποίησή της.
Τούτων λεχθέντων, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ εξακολουθούν να παίζουν κάποιους ρόλους, που στη σημερινή εύθραυστη ελληνική πολιτική μπορεί να αποδειχθούν σημαντικοί: αν το Μάιο η Ελιά απομείνει το 1/3 ή το μισό του συρρικνωμένου ΠΑΣΟΚ του 2012, χτυπάει το καμπανάκι της κυβερνητικής κρίσης, ανεξάρτητα του αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτος ή δεύτερος. Με ένα ΠΑΣΟΚ στο 4% ή στο 6%, οδεύουμε προς εκλογάς – προσέξτε τον πληθυντικό! Την τελευταία φορά που συνέβη αυτό, τα καπρίτσια του Σαμαρά παραλίγο να μας πετάξουν εκτός ευρωζώνης.
Να μη μας διαφεύγει επίσης πως ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ έχουν εξελιχτεί σήμερα στους «φυσιολογικούς εταίρους» των δύο νέων πόλων της κομματικής μας γεωγραφίας. Το ΠΑΣΟΚ συμπληρώνει το παζλ μιας κυβέρνησης ΝΔ και η ΔΗΜΑΡ του ΣΥΡΙΖΑ. Η διαμόρφωση ενός διπολισμού ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ-ΔΗΜΑΡ θα μπορούσε να καταπραΰνει την πολιτική μας ζωή και να συμβάλει στην πλήρη της εξομάλυνση. Χωρίς ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ αντιθέτως, μόνη κυβερνητική διέξοδος θα είναι ο στροβιλισμός στη δίνη των διαδοχικών εκλογών ή/και ο «μεγάλος συνασπισμός» ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ, που όμως κι αυτός χρειάζεται ένα ισχυρό κέντρο ως συγκολλητική ουσία. Το μιντιακό κόμμα Ποτάμι αποτελεί συνονθύλευμα προσώπων χωρίς συνοχή. Μόλις βρεθεί υπό την πίεση της κυβερνησιμότητας, κατά πάσα πιθανότητα θα κονιορτοποιηθεί σε υποομάδες ή ατομικές στρατηγικές –σαν το ιταλικό ανάλογο του Μπέπε Γκρίλο.
Ακόμα πιθανότερο βέβαια είναι αυτή η αδυναμία του Ποταμιού να γίνει αντιληπτή από τους ψηφοφόρους καθ’ οδόν προς τις «σοβαρές» κάλπες των βουλευτικών εκλογών. Αν συμβεί αυτό, η ευθανασία του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ θα είναι η πρώτη μόνο πράξη στον εξανδραποδισμό του ενδιάμεσου χώρου –τo λιμπρέτο περιλαμβάνει και τα κωμικοτραγικά ιντερλούδια της αυτοκτονίας Πράσινων και Φιλελεύθερων.
Το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ δεν αποτελούν ελκυστικές επιλογές - και ορθά οι πολίτες σκέφτονται να τα εξολοθρεύσουν. Αν το κάνουν όμως, θα υπάρξουν συνέπειες που καλό είναι να τις συνειδητοποιήσουμε: η σημαντικότερη είναι η πολιτική αστάθεια, με πιθανότερη κατάληξη τη «φορσέ» (και εξωτική) κυβερνητική συνύπαρξη ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ.
http://tvxs.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου