“Η κυβέρνηση απάλλασει τον εαυτό της απο την ενοχή για την κρίση που οι πολιτικές της έχουν παράξει, κατηγορώντας για τα προβλήματά τους τα ίδια τα άτομα με ειδικές ανάγκες και τους φτωχούς”
Η παραπάνω πρόταση είναι της Frances Ryan απο σημερινό άρθρο του Guardian, αφορά στο Ηνωμένο Βασίλειο και περιγράφει την κατάσταση φτωχοποίησης στην οποία έχουν περιέλθει τα άτομα με ειδικές ανάγκες, απόρροια των νεοφιλελεύθερων πολιτικών πουεφαρμόζονται στη χώρα και της αδυναμίας του συστήματος πρόνοιας να καταλάβει τις ιδιεταιρότητες τους. Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι “η υποστήριξη στο υπάρχον σύστημα θα μπορούσε να περιγραφεί ως σαδιστική” και είναι το λιγότερο που μπορεί η αρθρογράφος να πεί μια που στο εν λόγω σύστημα πρόνοιας αν έχεις για παράδειγμα μαθησιακές δυσκολίες και δεν μπορείς να ακολουθήσεις τον ρυθμό των μαθημάτων κατάρτισης που σου επιβάλλονται ώστε να δικαιούσαι επίδομα, η παροχή του επιδόματος αυτού διακόπτεται.
Η διακοπή του επιδόματος είναι μια τιμωρία. Το απρόσωπο σύστημα τιμωρεί όσους δεν ακολουθούν τους κανόνες του. Είναι ο καλύτερος τρόπος να δημιουργηθεί το παράδειγμα που χρειάζεται ώστε το υπόλοιπο κομμάτι της κοινωνίας να ακολουθεί τις επιταγές του συστήματος αυτού. Παράλληλα δίνει την δυνατότητα σε όσους αδιαφορούν για τους γύρω τους, διαρρηγνύοντας έτσι έναν πολύ ισχυρό ιστό που μπορεί σε πολλά σημεία να αντικαταστήσει το βασανιστικό κράτος, να έχουν το άλλοθι που χρειάζονται.
Ο φτωχός είναι συνδεδεμένος στην αστική κουλτούρα με τον τεμπέλη, τον περιθωριακό που επιλέγει να ζεί εις βάρος των άλλων. Δεν είναι τυχαίο πως πολλές φορές πολιτικοί και επιχειρηματίες έχουν ενισχύσει την εικόνα αυτή αντιπαραβάλλοντας πως “Δεν υπάρχει μονοπώλιο στους εκατομμυριούχους ” όπως ανέφερε το 2012 η Αυστραλή πολυεκατομμυριούχος Τζίνα Ράινχαρτ. Το οικονομικοπολιτικό σύστημα επιμένει: υπάρχουν ευκαιρίες και είστε πολύ τεμπέληδες για να τις εκμεταλλευτείτε. Για αυτό μένετε φτωχοί.
Πράγματι παρατηρώντας τα εκατομμύρια που κάνουν τρελό χορό σε χρηματαγορές, σχέδια διάσωσης, ομόλογα, μπόνους στελεχών και οθόνες χρηματοοικονομικών οίκων δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς πως υπάρχουν ευκαιρίες. Για να είναι για όλους ευκαιρίες όμως λείπει κάτι. Η ισότητα. Μπορεί να υπάρχουν ευκαιρίες αλλά δεν είναι ίσες. Αλλιώς γιατί η Ελλάδα και η Ισπανία να βρίσκονται στην πρώτη και τη δεύτερη θέση παιδικής φτώχιας με 35,4% και 33,8% αντίστοιχα ενώ η Γερμανία και η Σουηδία κοιτάνε απο μακριά με 18,4% και 19,4% ; Μήπως είναι τεμπέλικα τα παιδιά του νότου; Μήπως θα έπρεπε να δουλέψουν περισσότερο και να γίνουν πιο παραγωγικά; Τι είναι διαφορετικό απο τη μια χώρα στην άλλη; Οι ευκαιρίες.
Αυτό όμως είναι κάτι που δεν εξετάζει κανείς. Σκόπιμα. Διότι αν κάποια στιγμή σταματήσει να λειτουργεί ο σταθεροποιητικός παράγοντας απόδοσης ενοχής σε όποιον δεν “πετυχαίνει” σύμφωνα με το κυρίαρχο κοινωνικοοικονομικό αφήγημα, τότε όλοι θα καταλάβουν πως πραγματικά υπεύθυνοι για την φτώχια, οι κύριοι ένοχοι για την εξαθλίωση των κοινωνιών είναι όσοι κουνάνε το δάχτυλο. Και τότε τα πράγματα θα γίνουν τόσο δύσκολα που μια αλλαγή (πιθανά πολύ βίαιη) θα είναι αναπόφευκτη.
http://eleutheriellada.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου