Οι θριαμβολογίες της εξαθλίωσης

Υπάρχει κάποιος άνθρωπος που προσπαθεί να πληροφορηθεί μέσα στο παραμορφωμένο και μονόπλευρο πλαίσιο «ενημέρωσης» των δελτίων της τηλεόρασης αλλά φθάνει κάποια στιγμή που σκέφτεται αν είναι από εκείνους που ακόμη εργάζονται. «Η δουλειά που έχω δεν είναι σίγουρο ότι θα υπάρχει και αύριο, αφού βλέπω την κατάσταση στην αγορά. Εχω χάσει μέσα σε 4 χρόνια το 40% του εισοδήματός μου, η υπερφορολόγηση (κατά παράβαση του Συντάγματος) που μου έχει επιβληθεί με κάνει να χρωστώ στην Εφορία ποσά που θα συνεχίσουν να αυξάνονται, τρέμω μήπως εγώ ή κάποιο μέλος της οικογένειάς μου αντιμετωπίσει κάποια περιπέτεια υγείας, η γυναίκα μου είναι

απλήρωτη τρεις μήνες, οι γονείς μας μένουν μαζί μας και οι συντάξεις τους βοηθούν στο να υπάρχει ακόμη φαΐ στο σπίτι, το παιδί μου ετοιμάζεται να δώσει εξετάσεις για το πανεπιστήμιο και παρακολουθεί μαθήματα στο κοινωνικό φροντιστήριο του δήμου, οι περισσότεροι από τους φίλους και γνωστούς μου είναι άνεργοι και τρεις-τέσσερις από αυτούς συντηρούνται από την αλληλεγγύη των γειτόνων, η γειτονιά έχει γεμίσει με ξενοίκιαστα καταστήματα, για πετρέλαιο ούτε σκέψη δεν υπήρχε φέτος, το κοινωνικό μέρισμα δεν το δικαιούμαι, πώς στο καλό τα πράγματα καλυτερεύουν;».

ΑΥΤΟΣ ο άνθρωπος, που δεν πληρώνει νοίκι και δεν έχει στεγαστικό, ζει σε ένα διαμέρισμα 110 τετραγωνικών και δεν έχει αυτοκίνητο. Ή μάλλον έχει ένα 1.400 κυβικών, αλλά έχει παραδώσει πινακίδες και το κινεί στη ζούλα. Δεν βρίσκεται στο 30% των Ελλήνων, που σύμφωνα με τη στατιστική ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, αλλά οδεύει προς τα εκεί με την κατάθλιψη να τον ακολουθεί κατά πόδας.

ΑΥΤΟΣ ο άνθρωπος και όλοι όσοι ζούμε εδώ σε αυτόν τον τόπο που ακόμη μας ανήκει -ένα μέρος του- υφιστάμεθα όλη την επικοινωνιακή επίθεση της κυβέρνησης και όσων τη στηρίζουν, να πείσει ότι τα πράγματα βελτιώνονται και πως, όπως λέει και ο μεγαλομανής αντισυνταγματολόγος της συγκυβέρνησης, τα δύσκολα είναι πίσω μας.

ΑΥΤΟΣ ο άνθρωπος και όλοι όσοι ζούμε εδώ σε αυτόν τον τόπο που ακόμη μας ανήκει -ένα μέρος του- έχουμε καταλάβει ότι αυτή η προσπάθεια ξεπερνά έναν απλό επικοινωνιακό χειρισμό και ταυτίζεται, πια, με την αισχρότητα. Πρόκειται για μία πολιτική συμπεριφορά που είναι ανήθικη καθώς εμπαίζει, χωρίς ενδοιασμούς, έναν ολόκληρο λαό που υποφέρει. Είναι μία «πολιτική συμπεριφορά» που επιχειρεί να επιβάλει τον παραλογισμό της κατασκευασμένης εικόνας πάνω στην πραγματικότητα. Του αμοραλισμού πανω στην ηθική. Του κέρδους πάνω στον άνθρωπο.

ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ένα πολιτικό αίτημα μόνο, αυτό συνοψίζεται στην καταδίκη αυτής της πολιτικής, στην αποπομπή και την τιμωρία όσων την ασκούν ακόμη, όχι στο όνομα των πολιτών της χώρας, αλλά στο όνομα των συμφερόντων που υπακούν.

ΟΙ ΘΡΙΑΜΒΟΛΟΓΙΕΣ της αθλιότητας με τις οποίες μας πυροβολούν καθημερινά πρέπει να αρχίσουν να συναντούν το αλεξίσφαιρο γιλέκο ενός «φτάνει πια»! Είναι πλέον θέμα επιβίωσης. Δικής μας, των παιδιών μας και του τόπου. Αν τον νοιαζόμαστε ακόμη.

http://eleutheriellada.wordpress.com/