Η φυσική ροπή μου είναι να διαβάζω με μεγαλύτερο ενδιαφέρον τις ειδήσεις του εξωτερικού δελτίου. Πάνω στο ψυχοπλάκωμά μου, πέφτω σε ένα τηλεγράφημα του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων για τη δημοσκόπηση που δημοσίευσε χθες η γερμανική εφημερίδα «Welt am Sonntag»
(η κυριακάτικη Die Welt).
8 στους 10 ψηφοφόρους των Σοσιαλδημοκρατών είναι έτοιμοι να στηρίξουν κυβέρνηση «μεγάλου συνασπισμού» - δηλαδή συνεργασίας με τους Χριστιανοδημοκράτες της Μέρκελ.
Περίπου 7 στους 10 Γερμανούς πολίτες συμφωνούν, επίσης, με αυτή την πολύ κοντινή πλέον προοπτική, αφού το τελευταίο «εμπόδιο» είναι η έγκριση της συμφωνίας των δύο μεγάλων κομμάτων από τη βάση των Σοσιαλδημοκρατών – 475.00 μέλη – σε δημοψήφισμα.
Δεν θα μπω καν στη διαδικασία να απαντήσω σε όσους ενδεχομένως σπεύσουν να παρατηρήσουν, ότι αυτοί είναι... Γερμανοί. Δεν πιστεύω ότι φταίει το DNA τους, ούτε θα έβρισκα νόημα σε μία συζήτηση για το αν η ευημερία των Γερμανών διευκολύνει εκεί τις συγκλίσεις, ενώ οδηγεί τους Έλληνες στα άκρα. Όχι ότι δεν έχει καμία βάση μία τέτοια σκέψη, αλλά εγώ δεν έπαθα ακόμη αμνησία, οπότε θυμάμαι πώς ήμασταν και πριν από την κρίση...
Ιδανικά, θα ήλπιζε κανείς ότι η καταστροφή μίας χώρας μπορεί να συσπειρώσει, να κινητοποιήσει, να συγκινήσει και να συνεγείρει πολλούς. Δυστυχώς, όσα τέτοια παραδείγματα μπορεί να ανακαλύψει κανείς προέρχονται από κοινωνικές δράσεις. Ούτε ένα από την πολιτική ελίτ. Λιγοστά από τους πνευματικούς ανθρώπους. Περισσότερα θα βρείτε στη γειτονιά σας... Ζούμε σε μία κοινωνία, κινούμενοι όλοι εναντίον όλων. O καθένας μόνος του απέναντι στη δική του Τρόικα – και όταν αυτή δεν υπάρχει, να την ανακαλύπτει...
Αφήστε στην άκρη την κυβέρνηση «μεγάλου συνασπισμού» των Γερμανών. Δείτε τα πανεπιστήμιά μας, τα νοσοκομεία μας, το δημόσιο. Ούτε σε ένα από τα πραγματικά ζητήματα που μας πονούν, που απειλούν την επιβίωσή μας και το μέλλον των παιδιών μας, που συνδέονται με την αληθινή πρόοδο του τόπου – ούτε σε ένα από αυτά δεν βρέθηκε κοινή γλώσσα. Ακόμη και στα στοιχειώδη, στις βασικές παραδοχές που θα επέτρεπαν ένα ουσιαστικό διάλογο, ανακαλύπτουμε φανταστικές συνωμοσίες, σκοτεινά κίνητρα, ύποπτα συμφέροντα. Σε βαθμό, που λες στον άλλο «καλησπέρα» και λοξοκοιτάζει προς το παράθυρο, μήπως πας να του τη φέρεις. Βγάζει πουθενά αυτό; Είναι δυνατό να υπάρξουν ανάμεσά μας – σε εμάς, τους καθημερινούς ανθρώπους – «νικητές και ηττημένοι»; Είναι δυνατό να υιοθετούμε τον βλακώδη τρόπο σκέψης, εκείνων που ευθύνονται για τα χάλια μας και εκείνων που αγωνίζονται, μόνο και μόνο για να τους διαδεχθούν; Υπάρχει περίπτωση να ξεστραβωθούμε για να δούμε ότι αυτός ο δρόμος δεν βγάζει πουθενά;
http://www.protagon.gr
(η κυριακάτικη Die Welt).
8 στους 10 ψηφοφόρους των Σοσιαλδημοκρατών είναι έτοιμοι να στηρίξουν κυβέρνηση «μεγάλου συνασπισμού» - δηλαδή συνεργασίας με τους Χριστιανοδημοκράτες της Μέρκελ.
Περίπου 7 στους 10 Γερμανούς πολίτες συμφωνούν, επίσης, με αυτή την πολύ κοντινή πλέον προοπτική, αφού το τελευταίο «εμπόδιο» είναι η έγκριση της συμφωνίας των δύο μεγάλων κομμάτων από τη βάση των Σοσιαλδημοκρατών – 475.00 μέλη – σε δημοψήφισμα.
Δεν θα μπω καν στη διαδικασία να απαντήσω σε όσους ενδεχομένως σπεύσουν να παρατηρήσουν, ότι αυτοί είναι... Γερμανοί. Δεν πιστεύω ότι φταίει το DNA τους, ούτε θα έβρισκα νόημα σε μία συζήτηση για το αν η ευημερία των Γερμανών διευκολύνει εκεί τις συγκλίσεις, ενώ οδηγεί τους Έλληνες στα άκρα. Όχι ότι δεν έχει καμία βάση μία τέτοια σκέψη, αλλά εγώ δεν έπαθα ακόμη αμνησία, οπότε θυμάμαι πώς ήμασταν και πριν από την κρίση...
Ιδανικά, θα ήλπιζε κανείς ότι η καταστροφή μίας χώρας μπορεί να συσπειρώσει, να κινητοποιήσει, να συγκινήσει και να συνεγείρει πολλούς. Δυστυχώς, όσα τέτοια παραδείγματα μπορεί να ανακαλύψει κανείς προέρχονται από κοινωνικές δράσεις. Ούτε ένα από την πολιτική ελίτ. Λιγοστά από τους πνευματικούς ανθρώπους. Περισσότερα θα βρείτε στη γειτονιά σας... Ζούμε σε μία κοινωνία, κινούμενοι όλοι εναντίον όλων. O καθένας μόνος του απέναντι στη δική του Τρόικα – και όταν αυτή δεν υπάρχει, να την ανακαλύπτει...
Αφήστε στην άκρη την κυβέρνηση «μεγάλου συνασπισμού» των Γερμανών. Δείτε τα πανεπιστήμιά μας, τα νοσοκομεία μας, το δημόσιο. Ούτε σε ένα από τα πραγματικά ζητήματα που μας πονούν, που απειλούν την επιβίωσή μας και το μέλλον των παιδιών μας, που συνδέονται με την αληθινή πρόοδο του τόπου – ούτε σε ένα από αυτά δεν βρέθηκε κοινή γλώσσα. Ακόμη και στα στοιχειώδη, στις βασικές παραδοχές που θα επέτρεπαν ένα ουσιαστικό διάλογο, ανακαλύπτουμε φανταστικές συνωμοσίες, σκοτεινά κίνητρα, ύποπτα συμφέροντα. Σε βαθμό, που λες στον άλλο «καλησπέρα» και λοξοκοιτάζει προς το παράθυρο, μήπως πας να του τη φέρεις. Βγάζει πουθενά αυτό; Είναι δυνατό να υπάρξουν ανάμεσά μας – σε εμάς, τους καθημερινούς ανθρώπους – «νικητές και ηττημένοι»; Είναι δυνατό να υιοθετούμε τον βλακώδη τρόπο σκέψης, εκείνων που ευθύνονται για τα χάλια μας και εκείνων που αγωνίζονται, μόνο και μόνο για να τους διαδεχθούν; Υπάρχει περίπτωση να ξεστραβωθούμε για να δούμε ότι αυτός ο δρόμος δεν βγάζει πουθενά;
http://www.protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου