Τα τρακτέρ και τα ζητούμενα

Του Δημήτρη Κοδέλα

Το αγροτικό success story υπάρχει μόνο στο μυαλό της κυβέρνησης

Αν κανείς παρακολουθήσει τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς για τους αγρότες, το πιθανότερο είναι να καταλήξει στο συμπέρασμα πως είτε οι αγρότες είναι μια τάξη αχάριστων, καλομαθημένων και άπληστων που δεν εκτιμούν τίποτα, είτε όσοι είναι στην παραγωγή είναι κατά κύριο λόγο ψυχικά ασθενείς που έχουν διαστροφή με το να βγάζουν τα τρακτέρ στους δρόμους.

Ας ακούσουμε την βασική κυβερνητική επιχειρηματολογία: «Οι αγρότες αυτή την περίοδο ειδικά, έχουν λιγότερα προβλήματα από πολλούς άλλους συμπολίτες τους», «το 85%

δηλώνει εισόδημα κάτω από 5.000 ευρώ και καλύπτεται από το αφορολόγητο», «οι μόνοι που αντιμετωπίζουν επιβαρύνσεις σε φορολογικό και ασφαλιστικό είναι ένα μικρό ποσοστό αγροτών που έχουν μεγάλα και πολύ μεγάλα εισοδήματα.», «ήδη τα στοιχεία δείχνουν ότι η αύξηση των εξαγωγών και το 2016 είναι εντυπωσιακή.», «εξασφαλίσαμε την ομαλή καταβολή των ενισχύσεων.», «τα στοιχεία της Eurostat στο εισόδημα δείχνουν ανοδική τροχιά τόσο το 2015, όσο και το 2016».

Τι πραγματικά συμβαίνει;

Δυστυχώς, το αγροτικό success story βρίσκεται μόνο στα μυαλά όσων το αναπαράγουν, με επιχειρηματολογία απελπιστικά όμοια με εκείνη των προκατόχων τους. Η πραγματικότητα διαψεύδει τις μισές αλήθειες, την παραπληροφόρηση και την καλλιέργεια κοινωνικών αυτοματισμών από την καλοστημένη επικοινωνιακή μηχανή Μαξίμου και υπουργείων (που ενίοτε κυκλοφορούν και ως διαφημιστικό ένθετο στις εφημερίδες).

Μεγάλα κομμάτια του αγροτικού κόσμου εξωθούνται βίαια εκτός παραγωγής και αυξάνεται το κομμάτι της αγροτικής γης που υποκαλλιεργείται. O αγώνας απέναντι στα υψηλά κόστη παραγωγής, στις συμπιεσμένες τιμές, στα πολλαπλά χαράτσια (καύσιμα, ΔΕΗ, ΕΝΦΙΑ, ΟΣΔΕ, ΕΛΓΑ, κ.ά.), στην ασφαλιστική/ φορολογική επιδρομή, είναι άνισος. Η υπερχρέωση είτε στις τράπεζες, είτε σε δημόσιο και ασφαλιστικά ταμεία, πνίγει τα αγροτικά νοικοκυριά και οι κατασχέσεις καταθέσεων και ενισχύσεων είναι διαρκείς. Μόνο στον ΟΓΑ, πριν καν υπολογιστούν με τον νέο τρόπο οι εισφορές, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές ανέρχονται στα 820 εκ. ευρώ και αφορούν 310.591 ασφαλισμένους. Και σα να μην έφταναν αυτά, η αγροτική επιχείρηση -όπως αρέσκονται να χαρακτηρίζουν οι κυβερνώντες, είναι ασκεπής και τα έντονα καιρικά φαινόμενα καθόλη την προηγούμενη χρονιά οδήγησαν σε περαιτέρω υποβάθμιση και απώλεια παραγωγής και εισοδήματος.

Όμως, η κυβέρνηση βλέπει παντού θετικά στοιχεία. Εντυπωσιακή αύξηση των εξαγωγών, λένε. Κρύβουν ότι αυτή κυρίως προέκυψε από το γονάτισμα της εσωτερικής κατανάλωσης με επιπτώσεις στις διατροφικές συνήθειες των πολιτών, την συσσώρευση προϊόντων σε εξαγωγική κατεύθυνση και τις εξευτελιστικές, σε πολλές περιπτώσεις, τιμές παραγωγού. Και στη συνέχεια επαίρονται για το ότι το 85% των αγροτών που δηλώνει εισόδημα κάτω των 5.000 ευρώ, καλύπτεται από το αφορολόγητο αντί να αγωνιούν για τη δραματική εισοδηματική κατάσταση των περισσότερων αγροτικών νοικοκυριών. Βέβαια, ακόμα και αυτά τα εισοδήματα θα φτάσουν να πληρώνουν κατώτατη ασφαλιστική εισφορά της τάξης των 1326 ευρώ/χρόνο! Και, φυσικά, αποκρύπτεται ότι πολλοί φτωχοί, μικρομεσαίοι αγρότες, κάτοικοι των χωριών και της υπαίθρου θα φορολογηθούν με 22% από το πρώτο ευρώ, αφού θα χάσουν (λόγω αυστηροποίησης των κριτηρίων) την ιδιότητα του, κατά κύριο, επάγγελμα αγρότη την οποία υπολογίζεται ότι θα διατηρήσουν λιγότεροι από 200.000.

Όχι, οι αγρότες δεν υπερασπίζονται προνόμια, όπως θέλει να τους εμφανίζει η κυβέρνηση, ούτε γενικά και από συνήθεια, στον ελεύθερό τους χρόνο, διαμαρτύρονται. Υπάρχουν υλικοί όροι που τροφοδοτούν την ανάγκη και την αγωνία τους να μπορούν να συνεχίσουν να ζουν από την παραγωγή τους. Κι αυτό ισχύει είτε βρίσκονται στους δρόμους, είτε μοιράζονται την ανασφάλειά τους στα χωριά και στα καφενεία.

Ένα χρόνο μετά

Οι φετινές κινητοποιήσεις έρχονται έναν χρόνο μετά τις σημαντικές, σε μαζικότητα, διάρκεια και ένταση, κινητοποιήσεις τους περασμένου Φλεβάρη. Ο τρόπος που εκείνες «έκλεισαν», βαραίνουν τις φετινές. Η οργή, ως απότοκο της ανάγκης, συναντιέται με έναν ανέλπιδο ρεαλισμό που θέλει να εμπεδώσει η μνημονιακή πραγματικότητα, αλλά και με αμφιβολίες για τους σχεδιασμούς, τις προθέσεις και τα όρια των ηγεσιών.

Το ζητούμενο για τον αγροτικό κόσμο είναι η συγκρότησή του σε παραγωγικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο στη βάση της επιβίωσης, αλλά και μιας άλλης προοπτικής και η συνάντησή με τη γενικευμένη κοινωνική δυσαρέσκεια στην προσπάθεια συγκρότησης ενός πολιτικού κινήματος για μια άλλη πορεία της χώρας με μια άλλη θέση της παραγωγής. Οι προϋποθέσεις πολλές, όπως και οι απαιτούμενες υπερβάσεις.

https://eleutheriellada.wordpress.com/2017/02/03/%CF%84%CE%B1-%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%AD%CF%81-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%B1-%CE%B6%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B1/#more-86203