Πόσο κοντά σε πόλεμο βρίσκονται Ελλάδα και Τουρκία;

Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ

Η κατάσταση με την Τουρκία στο Αιγαίο Πέλαγος είναι στη φάση που ξεπέρασε τα όρια της διπλωματικής ρητορικής. Και ως γνωστόν, όταν σε μία παρόμοια κατάσταση δεν επέμβουν αμέσως οι “σοβαροί” της χώρας για να συγκρατήσουν τους ασυγκράτητους, τα πράγματα οδηγούνται στο επόμενο βήμα, που αναλαμβάνουν οι στρατηγοί, αλλά την ευθύνη έχουν πάντα οι πολιτικοί.

Λέγοντας τα παραπάνω και επειδή σίγουρα τίθεται το ερώτημα εάν η Ελλάδα και η Τουρκία βρίσκονται ενώπιον πολεμικού επεισοδίου, θα σπεύσω να απαντήσω ότι οι πιθανότητες για να επικρατήσουν οι λογικοί ή να επιβάλουν την άποψή τους οι τρελοί, είναι ίσες.

“Είναι 50-50” θα έλεγε στην γλώσσα του ένας Αμερικανός στρατηγός, εάν τον βρίσκαμε να τον ρωτήσουμε βεβαίως, κάτι που είναι αδύνατο αυτές τις μέρες στην αμερικανική πρωτεύουσα. Και είναι δύσκολο επειδή, δυστυχώς, έχουν άλλα θέματα, πιο σοβαρά, να ασχοληθούν και άλλους πολέμους να …ξεκινήσουν και να …σταματήσουν. Η δημόσια απειλή του Λευκού Οίκου εναντίον του Ιράν πρέπει να ληφθεί πολύ σοβαρά υπόψιν… Διότι στο αμερικανικό διπλωματικό και πολιτικό παιγνίδι παίζει δυνατά ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπέντζαμιν Νετανιάχου και Ισραηλινοί παράγοντες με ακροδεξιές ιδέες. Με ανησυχεί επίσης πολύ ότι η τουρκική επιθετικότητα
κλιμακώνεται σε μία στιγμή που η κυβέρνηση του Ντόναλντ Τράμπ είναι στα πρώτα στάδια της διαμόρφωσής της.

Να φανταστείτε μόλις χθες το βράδυ ορκίστηκε ο νέος υπουργός Εξωτερικών. Εάν έχουν ένα θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο ποιος θα ασχοληθεί και ποιος θα παρέμβει; Οι φίλοι, σύμμαχοι και εταίροι Ευρωπαίοι, οι οποίο το μόνο που γνωρίζουν είναι να επιβάλλουν μέτρα και λιτότητα; Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, δεν έχει εκφραστεί η νέα αμερικανική πολιτική για την Ελλάδα, την Τουρκία και την Κύπρο, από κανένα Αμερικανό αξιωματούχο.

Ότι λέγεται και γράφεται είναι αποκύημα της φαντασίας “δημοσιογράφων” και “αναλυτών” οι οποίοι ζουν εκτός της Ουάσιγκτον και αυτοπαρουσιάζονται στην Αθήνα, τη Λευκωσία και την Άγκυρα ως οι γνωρίζοντες και την ώρα κατά την οποία αποσύρεται στην κρεβατοκάμαρα του ο Πρόεδρος Τραμπ. Έχουν τρικυμία στο μυαλό και δεν έχουν να επιδείξουν καμία υπευθυνότητα στη δουλειά τους. Δεν γνωρίζουμε, λοιπόν, τη νέα αμερικανική θέση για τις τρεις χώρες που μας ενδιαφέρουν.

Υποθέτουμε, μόνο, ότι επειδή ο νέος πλανητάρχης επέλεξε το Ισραήλ και την Αίγυπτο ως τους ακρογωνιαίους λίθους της στρατηγικής του στη Μεσόγειο, δεν “θα παίξει μπάλα με την Τουρκία”, όπως οι προηγούμενοι Αμερικανοί πρόεδροι.

Είναι μόνο μία υπόθεση και ευχόμαστε να είναι αληθινή, διότι η πολιτική των δύο μέτρων και των δύο σταθμών μπορεί να αποδειχθεί καταστροφική για την Ελλάδα και την Κύπρο. Θα το γράφω όσο πιο απλά μπορώ: Είναι κάτι που δεν γνωρίζει κανείς… Το ερώτημα, λοιπόν, είναι εάν ο Ταγίπ Ερντογάν είναι έτοιμος ψυχολογικά να μεταφέρει τον πόλεμο από τη Συρία, το Ιράκ και το Κουρδιστάν, στο Αιγαίο Πέλαγος. Το δεύτερο ερώτημα είναι αν σχεδιάζει να κτυπήσει κάποια από τα νησιά και δη τα ακατοίκητα, ώστε να μην προκληθεί αιματοχυσία, αλλά να έχει κέρδη στο στρατιωτικό πεδίο.

Έχουμε να κάνουμε με ένα άνθρωπο που κυριαρχείται με τις ψυχασθένειές του, που παίρνει χούφτες χάπια για τις διάφορες αρρώστιες που τον ταλαιπωρούν, που καθοδηγείται από τον άκρατο εθνικισμό του και τον κακό ισλαμισμό. Οι άπιστοι είναι εχθροί του. Και οι Έλληνες και οι Ελληνοκύπριοι είναι πιο εχθροί από τους εχθρούς του.

Συμβαίνει και κάτι άλλο: Θεωρεί ότι οι ελληνικές αντιστάσεις είναι μηδενικές, αν και στην πραγματικότητα ο στρατός του δυσκολεύεται με τους “ξυπόλητους” της Συρίας, πόσο μάλλον να ανοίξει ένα ακόμη μέτωπο. Ερντογάν είναι αυτός, βέβαια, απρόβλεπτος είναι, ψυχιατρικά προβλήματα έχει, γιατί να μην προχωρήσει σε μία απονενοημένη επίθεση εναντίον της Ελλάδας. Οι επιθετικές κινήσεις στην περιοχή των Ιμίων είναι συνεχείς και έχουν στόχο και σκοπό. Ούτε ο στόχος, ούτε ο σκοπός, έχουν την παραμικρή σχέση με το εσωτερικό μέτωπο της Τουρκίας.

Είναι μύθος ο ισχυρισμός και έρχεται από αναλυτές που δεν μελετούν ποτέ στη ζωή τους. Έχουν αυτή τη βλακώδη θεώρηση των πραγμάτων ότι δήθεν στο τέλος “επικρατεί η λογική”. Αυτό συμβαίνει μόνο στις δυτικές χώρες. Σε όλο τον άλλο τον πλανήτη την εντολή δίνουν παρανοϊκοί ηγέτες ή πολιτικοί που δεν έχουν πρόβλημα “να κάνουμε και ένα πόλεμο για να τον …έχουμε”. Ο Ταγίπ Ερντογάν παίζει άνετα και τους δύο ρόλους. Δυστυχώς.

http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26533&subid=2&pubid=114442617