Πού το πάνε;

Η επίτευξη συμφωνίας με τους δανειστές παραμένει το συντριπτικά πιθανότερο σενάριο με βάση την κοινή παραδοχή ότι το αντίθετο δεν συμφέρει κανέναν. Ωστόσο τα τελευταία 24ωρα από την πλευρά μέρους των δανειστών προβάλλονται απαιτήσεις απολύτως παράλογες. Απαιτήσεις που η κυβέρνηση δεν μπορεί να αποδεχθεί και που, αν τις αποδεχόταν, θα είχαν αντίθετο αποτέλεσμα απ' αυτό που υποτίθεται πως επιδιώκεται.
Πολλά από αυτά που ζητούν οι δανειστές από την ελληνική κυβέρνηση, εάν εφαρμοστούν, θα λειτουργήσουν ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία ύφεσης, η οποία, με τη σειρά της, θα μειώσει τα έσοδα, θα επιδεινώσει όλους τους δείκτες της οικονομίας και θα δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από αυτά που υποτίθεται πως θέλει να λύσει.

Επί πέντε χρόνια ακολουθήθηκε πολιτική ύφεσης και λιτότητας, με αποτέλεσμα να ανέβουν η ανεργία και το χρέος και να πέσει το ΑΕΠ. Το γεγονός πως κάποιοι επιμένουν στην ίδια πολιτική δύο πράγματα μπορεί να υποκρύπτει: ή επιδιώκουν τη διηνεκή εξάρτηση της Ελλάδας από δάνεια και Μνημόνια ή, πολύ απλά, δεν επιθυμούν την επίτευξη συμφωνίας και θέλουν να το χρεώσουν στην Αθήνα.
Δεν είναι μόνον, ή δεν είναι κυρίως, θέμα συνέπειας του ΣΥΡΙΖΑ προς τις προεκλογικές του θέσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ επέδειξε στάση ευελιξίας και εμφανίστηκε υποχωρητικός σε αρκετές περιπτώσεις προκειμένου να εξασφαλιστεί συμφωνία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είπε πριν από τις εκλογές δύο πράγματα: Τι θέλει να επιτύχει -τον στόχο- και με ποιον τρόπο θα το επιδιώξει, δηλαδή το σχέδιο. Οι δυσκολίες στο δεύτερο και οι αναγκαίοι ελιγμοί δεν αίρουν τον στόχο.
Φαίνεται, όμως, πως ένα κομμάτι των δανειστών δεν θέλει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Για την ακρίβεια δεν θέλει τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε ζωγραφιστό. Τώρα, αν για να το πετύχουν αυτό είναι διατεθειμένοι να τα τινάξουν όλα στον αέρα, η κυβέρνηση, από ένα σημείο και μετά, δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα.
http://www.toportal.gr/