Η μία αλήθεια

Ας το πούμε οπαδισμό. Δεν διαφωνούν απλώς με αυτό που λες, αρνούνται το δικαίωμά σου να το λες. Μετά το «Θα περάσει κι αυτό» του Πορτοκάλογλου, αρνούνται και το δικαίωμα του καλλιτέχνη να εκφραστεί. Είναι πολλοί στο διαδίκτυο. Κρυμμένοι συχνά κάτω από την κουκούλα της ανωνυμίας ή του ψευδώνυμου βρίζουν, τραμπουκίζουν, εκφοβίζουν, για να εκτονωθούν και για να αποθαρρύνουν τον αντίπαλο, αυτόν που έχει άλλη άποψη, ώστε να ελευθερώσει το χώρο για τη μία αλήθεια.

Η μία αλήθεια υπάρχει και στο κοινοβούλιο. Την αναγνωρίζεις στα λόγια έξαλλων πολιτικών
που δεν αντιπαρατίθενται, πολεμούν, και δεν διαφωνούν, μισούν, και δεν θέλουν
να νικήσουν με τα επιχειρήματά τους αλλά με την ένταση που εκπέμπουν και δεν ξέρουν

πως δεν ξέρουν αλλά νομίζουν πως τα ξέρουν όλα.

Τη μία αλήθεια τη μαθαίνουμε από παιδιά. Οι γονείς είναι σε αρκετές περιπτώσεις πολύ σίγουροι ότι έχουν την τέλεια παιδαγωγική μέθοδο, χωρίς διαβάσματα και χωρίς να ανατρέξουν στις απόψεις ειδικών, χωρίς να έχουν εντοπίσει τα δικά τους συμπλέγματα και απωθημένα, που φορτώθηκαν από τη δική τους ανατροφή, αλλά όχι, έχουν τη βεβαιότητα ότι ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν και κάνουν το καλύτερο για το παιδί τους παρόλο που δεν το καταλαβαίνει ή δεν του φαίνεται.

Τη μία αλήθεια τη συνηθίζουμε από το σχολείο. Αποστηθίζουμε κείμενα που θα πρέπει να είναι ιερά για να υποχρεώνεται ο μαθητής να τα “καταπιεί”, διαγωνιζόμαστε στην παπαγαλία και όχι στην κριτική σκέψη και, αν τα καταφέρουμε να φτάσουμε μέχρι το πανεπιστήμιο, εκεί βεβαιωνόμαστε οριστικά πως ισχύει ό,τι λέει το σύγγραμμα, αμφιβολία δεν χωρά ούτε οι συγκρίσεις θα βοηθήσουν στη βελτίωση της βαθμολογίας.

Η μία αλήθεια κυριαρχεί παντού: Στη γειτονιά, στο καφενείο, στην ταβέρνα, στην παρέα, στο δρόμο. Αυτοί που ακούγονται περισσότερο γιατί φωνάζουν περισσότερο είναι όσοι είναι σίγουροι για τις απαντήσεις και δεν έχουν ερωτήσεις. Ξέρουν αν θα γίνει ή δεν θα γίνει συμφωνία, τι θα συμβεί μετά, πού το πάει ο Σόιμπλε, αν υπάρχουν περέλαια στο Αιγαίο, τι παιχνίδι παίζεται στη Μέση Ανατολή, την επόμενη κίνηση του Ομπάμα και του Πούτιν.

Με τη μία αλήθεια φτάσαμε ως εδώ. Αν πάμε σε εκλογές και κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει Αρμαγεδδών/Αν γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, θα χάσει τον ύπνο της η Μέρκελ και μετά θα υποχωρήσει σε όλα. Πριν από αυτό είχαν συγκρουστεί ανελέητα δυο μοναδικές αλήθειες: Το μνημόνιο που ήταν ευλογία και το μνημόνιο που δεν ήρθε με την κρίση αλλά έφερε την κρίση.

Δεν μας αρέσουν οι αποχρώσεις, διαλέγουμε το άσπρο ή το μαύρο και το υποστηρίζουμε με φανατισμό, τυφλωμένοι και αποφασισμένοι, χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς απορίες, χωρίς επιφυλάξεις, χωρίς ανοχή. Δεν κάνουμε διάλογο, στήνουμε καβγά, δεν συζητάμε, συγκρουόμαστε, δεν ακούμε, μόνο μιλάμε, δεν μας ενδιαφέρει να πείσουμε αλλά να απωθήσουμε τον εχθρό, όχι να επιχειρηματολογήσουμε αλλά να κατατροπώσουμε.

Η μία αλήθεια είναι βίαιη. Δεν αφήνει χώρο για άλλη και για όσους δεν την πιστεύουν χωρίς να ερευνούν. Οι εκφραστές της προελαύνουν και έχουν κατακτήσει το τηλεοπτικό σύμπαν και τη δημόσια σφαίρα. Οι Ευρωπαίοι δεν αντέχουν Grexit, λέει ο ένας. Θα κλείσουν τα ΑΤΜ προβλέπει (εύχεται;) ο άλλος. Χωρίς ανάλυση, εξήγηση, επιχείρημα, δεύτερη σκέψη, δισταγμό.

«Είναι η πόλη μου καμένη – είν’ η χώρα μου μισή - νικητές και νικημένοι - όλοι χάσαμε μαζί». Ποιος και πώς απ’ όσους ταυτίζουν τον Πορτοκάλογλου με τον Πάγκαλο θα μας πείσει ότι δεν ζούμε, χρόνια τώρα, μια βαριά και άδοξη ήττα;

http://tvxs.gr/