Ευελιξία

Ο αμερικανός σκηνοθέτης Μάικλ Μουρ, διατρανώνοντας με σκωπτικό ύφος την «αγάπη του» για τον καπιταλισμό, διευκρίνισε πως «οι καπιταλιστές δεν πιστεύουν καθόλου στον καπιταλισμό». Πιστεύουν, πρόσθεσε, «στον σοσιαλισμό για τους πλούσιους καθώς θέλουν να είναι σίγουροι ότι η κυβέρνηση θα μεριμνά μόνο για αυτούς δίχως οι άλλοι να το αντιλαμβάνονται». Στην Ελλάδα -και όχι μόνο- επιστρέφουμε στο μέλλον μας: σε έναν καπιταλισμό σκληρό, ανηλεή, με ανακυκλώσιμους εργαζόμενους και εργοδότες πλήρως απελευθερωμένους από νομικές δεσμεύσεις που κατακτήθηκαν από το εργατικό κίνημα από το 1920 και
εντεύθεν…
Ευελιξία
Έτσι, μετά το συντριπτικό σοκ της αποδιάρθρωσης του συστήματος των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, της εξατομίκευσης, καθώς και εξαέρωσης των μισθών, η απορρύθμιση  των εργασιακών σχέσεων συνεχίζεται με πρωτοφανές μένος. Σύμφωνα με την εφημερίδα Αυγή, «μετά την απελευθέρωση των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα, οι δανειστές απαιτούν την κατάργηση των περιορισμών σε ότι αφορά τις συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου στον ιδιωτικό τομέα μονιμοποιώντας με αυτό τον τρόπο την προσωρινή απασχόληση και την εργασιακή ευελιξία (sic)». Ειδικότερα «προωθείται η άρση του περιορισμού της ανανέωσης των συμβάσεων που σήμερα έχει ως ανώτατο όριο τις τρεις συνεχόμενες ανανεώσεις μέσα σε διάστημα τριών ετών».
Επομένως, με την απελευθέρωση των απολύσεων οι επιχειρήσεις θα έχουν τη δυνατότητα να απαλλάσσονται από τους παλαιούς εργαζόμενους, προσλαμβάνοντας στη θέση τους συμβασιούχους με συμβάσεις στις οποίες δεν θα τίθενται ενοχλητικά όρια ως προς την ανανέωσή τους. Ακόμη καλύτερα θα μπορούν να απορροφούν μέρος των πρώην εργαζομένων τους με αντίστοιχες συμβάσεις καθώς και με καθεστώς προσωρινής απασχόλησης ή και ενοικίασης. Υφαίνεται με συστηματικό και αμείωτο ρυθμό ένα νέο τοπίο εργασιακών σχέσεων, δίχως αναστολές και περιορισμούς, και χωρίς στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα.
Οι νέες προωθούμενες ρυθμίσεις λοιπόν έρχονται να προστεθούν σε μια δέσμη μέτρων που έχουν ληφθεί κατά την περίοδο των μνημονίων, όπως: η επέκταση από τους 2 στους 12 μήνες της ελάχιστης διάρκειας της εργασιακής σχέσης για την καταβολή αποζημίωσης για απόλυση, η μείωση κατά το ήμισυ του ανώτατου ποσού των αποζημιώσεων άμεσης απόλυσης για τους εργαζόμενους με προϋπηρεσία, η απόλυση κατόπιν προειδοποίησης που επιφέρει μειωμένη κατά το ήμισυ αποζημίωση, η διευκόλυνση καταβολής αποζημίωσης σε περισσότερες δόσεις, ενώ ειλημμένη θεωρείται από το νέο έτος η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, παρά το γεγονός ότι ήδη στο πλαίσιο του μνημονίου είχε το όριο τους αυξηθεί.
Το ερώτημα που τίθεται είναι: Ανυποταξία ή κατεδάφιση; Αποδοχή της θεωρίας των ψίχουλων που πέφτουν από το τραπέζι των παραλήδων, όσο το χάσμα ανάμεσα στους μεν και στους δε διευρύνεται εκρηκτικά;  Είμαστε οι κομπάρσοι στο νέο ιστορικό αφήγημα, που οι σελίδες του πυκνώνουν ανατριχιαστικά;