Μέχρι τα έντεκά μου περίπου χρόνια, κάθε σαββατοκύριακο σχεδόν, επισκεπτόμασταν οικογενειακώς τη γιαγιά και τον παππού μου στη μονοκατοικία τους στη Νάουσα Ημαθίας.
Θυμάμαι τον κήπο της περιμετρικά, την κληματαριά που αναρριχιόταν στο μεγαλύτερο μέρος του δημιουργώντας φυσική σκίαση στην αυλή, τη σοδειά της, το πατητήρι, τη μυρωδιά του μούστου, το πλακόστρωτο μονοπάτι σε μία από τις γωνιές του κήπου. Θυμάμαι τα πολύχρωμα τριαντάφυλλα, κόκκινα, ροζ, κίτρινα, λευκά. Πράγματα ίσως συνηθισμένα, ικανά όμως να μετατρέψουν τη μικρή περιφραγμένη έκταση σε παραμυθένιο σκηνικό για τα μάτια ενός παιδιού.
Εκείνο όμως που συνέπαιρνε όσο τίποτα άλλο εμένα και τον αδελφό μου, ήταν οι λεγόμενες «εξερευνήσεις στην αποθήκη του παππού». Στο πίσω μέρος του κήπου, αρκετά μεγάλη και τόσο
Θυμάμαι τον κήπο της περιμετρικά, την κληματαριά που αναρριχιόταν στο μεγαλύτερο μέρος του δημιουργώντας φυσική σκίαση στην αυλή, τη σοδειά της, το πατητήρι, τη μυρωδιά του μούστου, το πλακόστρωτο μονοπάτι σε μία από τις γωνιές του κήπου. Θυμάμαι τα πολύχρωμα τριαντάφυλλα, κόκκινα, ροζ, κίτρινα, λευκά. Πράγματα ίσως συνηθισμένα, ικανά όμως να μετατρέψουν τη μικρή περιφραγμένη έκταση σε παραμυθένιο σκηνικό για τα μάτια ενός παιδιού.
Εκείνο όμως που συνέπαιρνε όσο τίποτα άλλο εμένα και τον αδελφό μου, ήταν οι λεγόμενες «εξερευνήσεις στην αποθήκη του παππού». Στο πίσω μέρος του κήπου, αρκετά μεγάλη και τόσο