 |
Μέχρι τα έντεκά μου περίπου χρόνια, κάθε σαββατοκύριακο σχεδόν, επισκεπτόμασταν οικογενειακώς τη γιαγιά και τον παππού μου στη μονοκατοικία τους στη Νάουσα Ημαθίας.
Θυμάμαι τον κήπο της περιμετρικά, την κληματαριά που αναρριχιόταν στο μεγαλύτερο μέρος του δημιουργώντας φυσική σκίαση στην αυλή, τη σοδειά της, το πατητήρι, τη μυρωδιά του μούστου, το πλακόστρωτο μονοπάτι σε μία από τις γωνιές του κήπου. Θυμάμαι τα πολύχρωμα τριαντάφυλλα, κόκκινα, ροζ, κίτρινα, λευκά. Πράγματα ίσως συνηθισμένα, ικανά όμως να μετατρέψουν τη μικρή περιφραγμένη έκταση σε παραμυθένιο σκηνικό για τα μάτια ενός παιδιού.
Εκείνο όμως που συνέπαιρνε όσο τίποτα άλλο εμένα και τον αδελφό μου, ήταν οι λεγόμενες «εξερευνήσεις στην αποθήκη του παππού». Στο πίσω μέρος του κήπου, αρκετά μεγάλη και τόσο
σκοτεινή, όσο να διατηρεί το μυστηριώδη χαρακτήρα της, δίχως όμως να γίνεται τρομακτικά απωθητική. Στις αναζητήσεις μας αυτές, πάντα διακριτικά παρών ο πατέρας μου. Θα ‘λεγες ότι αντιλαμβανόμενος - δάσκαλος ο ίδιος - το σενάριο του παιδικού νου συμμετείχε και εκείνος, καθοδηγώντας μας και κινώντας μας την περιέργεια, χωρίς ποτέ να μας χαλάει τη μαγεία του απρόσμενου.
Αποκτούσε έτσι ένα ιδιαίτερο νόημα το τι μπορούσε να ανακαλύψει κανείς στην παλιά αποθήκη. Έμοιαζε με ένα επιτόπιο ταξίδι στον χωροχρόνο. Κάθε αντικείμενο μία νέα συνάντηση με το προγονικό παρελθόν και ταυτόχρονα αφετηρία για ένα νέο σενάριο της παιδικής φαντασίας. Μεγαλώνοντας, νομίζω ότι τελικά, αφού δεν είχα την ευτυχία να ζήσω τους παππούδες μου σε μεγαλύτερη ηλικία, αποκωδικοποίησα πολλά για εκείνους από τα αντικείμενα που είχαν φυλάξει. Και η αποθήκη έγινε κατά κάποιο τρόπο παρακαταθήκη.
Εκεί πρωτοσυνάντησα τα χάρτινα εξώφυλλα με τις κλασσικές περιπέτειες του Τομ Σόγιερ του Μαρκ Τουαίην, των Τριών Σωματοφυλάκων του Αλέξανδρου Δουμά, το Χωρίς Οικογένεια του Έκτορα Μαλό, μερικά βιβλία που είχε κρατήσει ο παππούς μου από το παλιό του βιβλιοπωλείο, τελευταία πράξη μιας επεισοδιακής ζωής που ξεκίνησε από τη Σμύρνη και αναμείχθηκε με την πολιτική και την Αντίσταση. Μέσα λοιπόν από την πλούσια εικονογράφηση και τη ροή του κειμένου ξεκινούσε μια δεύτερη αναζήτηση, αυτή τη φορά ιστοριών, χαρακτήρων, νοημάτων.
Και η αναζήτηση αυτή κράτησε περισσότερο από όσο πίστευα. Ή μάλλον ακόμη διαρκεί. Γιατί ακόμη ψάχνω νοήματα, ανθρώπους, τόπους, περιπέτειες και λιμάνια.
http://www.protagon.gr
Θυμάμαι τον κήπο της περιμετρικά, την κληματαριά που αναρριχιόταν στο μεγαλύτερο μέρος του δημιουργώντας φυσική σκίαση στην αυλή, τη σοδειά της, το πατητήρι, τη μυρωδιά του μούστου, το πλακόστρωτο μονοπάτι σε μία από τις γωνιές του κήπου. Θυμάμαι τα πολύχρωμα τριαντάφυλλα, κόκκινα, ροζ, κίτρινα, λευκά. Πράγματα ίσως συνηθισμένα, ικανά όμως να μετατρέψουν τη μικρή περιφραγμένη έκταση σε παραμυθένιο σκηνικό για τα μάτια ενός παιδιού.
Εκείνο όμως που συνέπαιρνε όσο τίποτα άλλο εμένα και τον αδελφό μου, ήταν οι λεγόμενες «εξερευνήσεις στην αποθήκη του παππού». Στο πίσω μέρος του κήπου, αρκετά μεγάλη και τόσο
σκοτεινή, όσο να διατηρεί το μυστηριώδη χαρακτήρα της, δίχως όμως να γίνεται τρομακτικά απωθητική. Στις αναζητήσεις μας αυτές, πάντα διακριτικά παρών ο πατέρας μου. Θα ‘λεγες ότι αντιλαμβανόμενος - δάσκαλος ο ίδιος - το σενάριο του παιδικού νου συμμετείχε και εκείνος, καθοδηγώντας μας και κινώντας μας την περιέργεια, χωρίς ποτέ να μας χαλάει τη μαγεία του απρόσμενου.
Αποκτούσε έτσι ένα ιδιαίτερο νόημα το τι μπορούσε να ανακαλύψει κανείς στην παλιά αποθήκη. Έμοιαζε με ένα επιτόπιο ταξίδι στον χωροχρόνο. Κάθε αντικείμενο μία νέα συνάντηση με το προγονικό παρελθόν και ταυτόχρονα αφετηρία για ένα νέο σενάριο της παιδικής φαντασίας. Μεγαλώνοντας, νομίζω ότι τελικά, αφού δεν είχα την ευτυχία να ζήσω τους παππούδες μου σε μεγαλύτερη ηλικία, αποκωδικοποίησα πολλά για εκείνους από τα αντικείμενα που είχαν φυλάξει. Και η αποθήκη έγινε κατά κάποιο τρόπο παρακαταθήκη.
Εκεί πρωτοσυνάντησα τα χάρτινα εξώφυλλα με τις κλασσικές περιπέτειες του Τομ Σόγιερ του Μαρκ Τουαίην, των Τριών Σωματοφυλάκων του Αλέξανδρου Δουμά, το Χωρίς Οικογένεια του Έκτορα Μαλό, μερικά βιβλία που είχε κρατήσει ο παππούς μου από το παλιό του βιβλιοπωλείο, τελευταία πράξη μιας επεισοδιακής ζωής που ξεκίνησε από τη Σμύρνη και αναμείχθηκε με την πολιτική και την Αντίσταση. Μέσα λοιπόν από την πλούσια εικονογράφηση και τη ροή του κειμένου ξεκινούσε μια δεύτερη αναζήτηση, αυτή τη φορά ιστοριών, χαρακτήρων, νοημάτων.
Και η αναζήτηση αυτή κράτησε περισσότερο από όσο πίστευα. Ή μάλλον ακόμη διαρκεί. Γιατί ακόμη ψάχνω νοήματα, ανθρώπους, τόπους, περιπέτειες και λιμάνια.
http://www.protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου