Η μετάλλαξη του νοικοκύρη

Ανεργος ή με ένα εισόδημα της πείνας, είναι νόμος πως με τον άλφα, βήτα ή γαμα-τα τρόπο, ο αγαπημένος νοικοκύρης του συστήματος θα μεταλλαχτεί. Το γεγονός πως κάποιος δεν έχει λεφτά να καλύψει τις βασικές υποχρεώσεις του, να ικανοποιήσει τις βασικές ανάγκες του, θα τον αλλάξει σε κάτι. Δεν είναι αυτό το κάτι ίδιο σε όλους αλλά το σίγουρο είναι πως θα τον βγάλει από τη συνηθισμένη του ΤΑΞΗ.
Το να μην έχεις μία, δεν είναι κάποιος όρος αφηρημένος σε ένα πίνακα στατιστικής, είναι ένα μοντέλο ζωής που αναγκάζεσαι να υιοθετήσεις και να προσαρμοστείς ώστε να το αντέχεις με οποιοδήποτε τρόπο γιατί οι εναλλακτικές του να μη το αντέξεις είναι δυο. Η να οδηγηθείς στη τρέλα ή να πηδήξεις από κάποιο μπαλκόνι.
Ο νοικοκύρης που δεν μπορεί να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του είναι ένα σώμα δεμένο μέσα σ΄ενα ζουρλομανδύα με το μυαλό να λειτουργεί σε άλλη διάσταση από τις κινητικές
του ικανότητες. Πρέπει να μάθει πως θα αντιμετωπίζει το γεγονός πως τον βλέπουν σαν φουκαριάρη, σαν κακό πολίτη, σαν περίσσευμα. Εκείνος που πριν έλεγε βαδίζω  με καθαρό το κούτελο πρέπει να αντιμετωπίσει τον εξευτελισμό του να παρακαλάει για δανεικά, να παρακαλάει για διακανονισμούς στις τράπεζες, στην εφορία, στη ΔΕΗ, στον ΟΤΕ, στο σπιτονοικοκύρη του.. Και πρέπει να είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει τον εκβιασμό, τον εκφοβισμό, τη μ@λακία που θα του πει ο καθένας, σαν να είναι ένα ΛΑΘΟΣ.
Δεν υπάρχει τράπεζα ή εφορά που θα νοιώσουν το πρόβλημά του, τους είναι αδιάφορο, δεν  υπάρχει καλωσυνάτος μαυραγορίτης που θα πάει να σκοτώσει τις βέρες του και τα σταρουδάκια για ένα κομμάτι ψωμί, δεν υπάρχει υπάλληλος σε γκισέ που να έχει την εντολή να είναι συμπονετικός και φιλάνθρωπος και να διακρίνει ποιος έχει φτάσει στο πάτο και πόιος όχι.
Οι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που είναι εντός συστήματος αλλά με αδυναμία να είναι καλά παιδιά, αργά ή γρήγορα δεν θα είναι πια καλά παιδιά. Ακόμα κι αν ποτέ δεν είχε περάσει από το μυαλό τους, θα γίνουν περιθώριο. Ενα περιθώριο που θα αυξάνεται συνεχώς. Θα απλώνεται σαν σκιά πάνω από τα εναπομείναντα καλά νοικοκυριά, τους βολεμένους, και θα μισεί. Θα μισεί τη ντροπή, θα νοιώθει σιχαμάρα για όλους τους ανθρώπους που θα του κλείσουν τη πόρτα στη μούρη, θα νοιώθει οργή να καίει κάθε φορά που θα του υψώνουν το δάχτυλο στη μούρη απειλητικά, θα νοιώσει αργά ή γρήγορα την ανάγκη πως πρέπει να κάνει κάτι για να εκδικηθεί.
Οι πολιτικές λιτότητας θα βγάλουν τα μάτια τους από μόνες τους. Θα καταρρεύσουν κάποια στιγμή παρασυρόμενες στη συμφορά που οι ίδιες γέννησαν. Θα αυξήσουν τον αριθμό των “παράνομων” πολιτών. Γιατί αν ξαφνικά στα 40σου στα 50σου στα 70σου ή ακόμα και στο ξεκίνημα στα 20, συνηθίσεις πως είσαι ΑΠΟΒΛΗΤΟ, ΠΑΡΕΙΣΑΚΤΟΣ, αναγκαστικά θα πρέπει να βρεις διεξόδους για να ζήσεις. Κι αν δεν βρίσκεις στην αρχή μπορεί να θέλεις να κάνεις κακό στην ίδια τη ζωή σου, αλλά πόσο μακριά θα είναι ο καιρός που αυτό το μέγα πλήθος των παρείσακτων δεν θα επιθυμήσει να κάνει κακό στους άλλους?
Ο νόμος της ζούγκλας δεν είναι τρόπος του λέγειν. Το έχουμε πει ξανά και ξανά. Θα μου χτυπήσεις το ένα μάγουλο και θα γυρίσω κι από το άλλο. Αν μου χτυπήσεις και το άλλο ΞΕΜΕΙΝΑ ΑΠΟ ΜΑΓΟΥΛΑ. Δεν γίνεται αλλιώς. Ο πατέρας, η μάνα δεν μπορούν, με οποιοδήποτε τρόπο θα πρέπει να εξασφαλίσουν τα παιδιά. Ο νέος θα πρέπει να υπερασπίσει τη ζωή που του παίρνουν. Κι όλη αυτή η βίαιη μετάλλαξη, η βίαιη προσαρμογή στη φτώχεια, τη δυστυχία, την απελπισία κάποια στιγμή θα κάνουν να εκραγεί η βαλβίδα ασφαλείας της εικονικής τάξης.
Το έχουμε δει αμέτρητες φορές στην ανθρώπινη ιστορία και θα το δούμε κι άλλες τόσες. Είναι διαφορετικό να έχεις μπροστά σου πολίτες που τους κοροϊδεύεις μεν αλλά κουτσοπερνάνε τη ζωούλα τους και διαφορετικό να έχεις ανθρώπους με τη πλάτη στο τοίχο που δεν έχουν τίποτα άλλο να χάσουν πια εκτός. Ανθρωποι που απειλείται η ζωή τους και η ζωή των παιδιών τους. Που νοιώθουν περίσσευμα στο παχύσαρκο σώμα μιας τυρανίας.
Είναι το στρίψιμο της βίδας. Κι όταν αυτή στρίψει είναι απρόβλεπτες οι συνέπειες. Μέχρι που θα φτάσουν οι απειλές, η τρομοκρατία? Μπορεί κανείς να κλέισει ένα ολόκληρο λαό στα κάγκελα? Μπορεί μια κυβέρνηση να ελέγξει τους μεταλλαγμένους που θα γεμίσουν μίσος? Πόσο καλά μπορεί να κρατήσει μια πόρτα ασφαλείας όταν θα τη σπρώξουν εκατοντάδες χιλίάδες πεινασμένοι απέξω? Θα πέσει. Θα πέσει άγρια και θα πλακώσει όσους βρίσκονται από πίσω.
Γι΄αυτό κι είναι σίγουρο πως ετοιμάζουν κάποιο κόλπο. Αναρωτιέμαι ποιο θα είναι αυτό. Ποια ομάδα θα σχηματιστεί μπροστά στη πόρτα που θα καλέσει τους μεταλλαγμένους στο μέρος της. Μέχρι τώρα τα σχήματα που δημιουργούνται είναι κωμικο-τραγικά. Το μεγάλο ερώτημα δεν είναι αν όλοι εμείς θα σηκωθούμε από τους καναπέδες (που πλέον είναι τρύπιοι και τα ελατήρια έχουν μπει μέσα στο πισινό μας) αλλά με ποιο τρόπο θα διασώσουν τους δικούς τους καναπέδες. Κι επειδή οι μεταλλαγμένοι λειτουργούν ενστικτωδώς σαν ζόμπι, αλλά οι αρχιτέκτονες της συμφοράς βλεπουν πολύ πιο μπροστά από το αυτονόητο, αναρωτιέμαι τι βλέπουν…
http://eleutheriellada.wordpress.com