Του Στέλιου Ελληνιάδη
Την εποχή που άρχισα να πηγαίνω στην Ουκρανία, κάτι λιγότερο από είκοσι χρόνια πριν, οι κάτοικοι της περιοχής του Ντονμπάς, στην οποία ανήκει η Μαριούπολη και όλες οι πόλεις, οι κωμοπόλεις και τα χωριά που κατοικούν οι Έλληνες της Αζοφικής Θάλασσας, ακόμα δεν μπορούσαν να χωνέψουν ότι μπήκαν σύνορα ανάμεσα στην Ουκρανία και τη Ρωσία.
Πολλές οικογένειες ανέκαθεν είχαν συγγενείς και από τις δύο πλευρές των συνόρων, δηλαδή από εκατοντάδες χρόνια, και δεν χρειάζονταν ούτε διαβατήρια ούτε διατυπώσεις για τις μετακινήσεις τους από δω κι από κει. Επρόκειτο για ένα λαό, ενιαίο και αδιαίρετο ανεξάρτητα από τις εθνικές του καταγωγές. Από το 1991 και μετά χτίστηκαν σύνορα. Αυτή η «καινοτομία»
δεν ήταν η μόνη που βίωναν αναπάντεχα οι άνθρωποι. Ξαφνικά έπρεπε να κατοχυρώσουν τα σπίτια τους! Αυτά που κανένας δεν αμφισβητούσε την κυριότητά τους, έπρεπε να κατοχυρωθούν εκ νέου, να αποκτήσουν αστικούς τίτλους και να φορολογούνται. Το αυτονόητο και μη αμφισβητούμενο στο σοβιετικό καθεστώς έπρεπε να γίνει τίτλος ιδιοκτησίας στο καπιταλιστικό σύστημα για να μην χάσουν τη στέγη τους και βρεθούν στο δρόμο. Και το πιο οδυνηρό!, συνεργεία από ιδιωτικές εταιρίες άρχισαν να τοποθετούν μετρητές στα σπίτια για το νερό, το ηλεκτρικό και το γκάζι!
Μετά, ακολούθησαν κι άλλα. Στα δημόσια νοσοκομεία έγινε κανόνας το «φακελάκι», σεντόνια και μαξιλαροθήκες φέρνουν οι νοσηλευόμενοι από το σπίτι τους και τα περισσότερα φάρμακα που γράφουν οι γιατροί στο νοσοκομείο πρέπει να τα αγοράζουν οι ασθενείς απ” έξω, από τα φαρμακεία. Επίσης, ενώ άνοιγαν πολλά καταστήματα με -κυρίως εισαγωγής- προϊόντα, οι νέες τιμές ήταν και είναι για τους περισσότερους απαγορευτικές. Ο πληθωρισμός που ήταν άγνωστος επί 70 χρόνια, εισέβαλε στη ζωή τους ανεξέλεγκτος με αυξήσεις από ιοο έως ιοοο% μέσα στα δύ ο-τρία πρώτα χρόνια.
Στα κρατικά πανεπιστήμια μπήκαν δίδακτρα. Οι φτωχοί έπρεπε να αριστεύουν στο σχολείο για να μπουν με ποσόστωση στο πανεπιστήμιο, ενώ τα παιδιά των νεοπλουσίων και των κρατικών παραγόντων της μετασοβιετικής νομενκλατούρας που διεκπεραίωναν το πέρασμα στον καπιταλισμό, και οι οποίοι σε ένα βαθμό προέρχονταν από τη σοβιετική νομενκλατούρα, εγγράφονταν χωρίς περιορισμούς σε όποια σχολή ήθελαν καταβάλλοντας δίδακτρα.
Αυτά, βέβαια, όχι μόνο στην Ανατολική Ουκρανία. Όλα τα δικαιώματα, οι διασφαλίσεις και τα πλεονεκτήματα των πολιτών αφαιρέθηκαν και καταργήθηκαν χωρίς κανένας να ρωτηθεί. Η όποια καινούργια δημοκρατία ήταν πολύ χειρότερη απ” την όποια παλιά. Από την πρώτη στιγμή, οι πολίτες έχασαν όλες τις καταθέσεις τους. Τα χρήματα που μάζευαν επί χρόνια, δουλεύοντας στα κολχόζ και τις φάμπρικες, μετατράπηκαν από ρούβλια σε γρίβνιες χάνοντας το μεγαλύτερο μέρος της αξίας τους. Με τους καινούργιους μισθούς και τις παλιές συντάξεις, φτώχυναν όλοι. Ή σχεδόν όλοι, γιατί μια μικρή μειοψηφία που ανήκε στη μεταλλαγμένη εξουσία ή είχε διασυνδέσεις μ” αυτήν ή επιλέχτηκε και στηρίχτηκε από κύκλους του εξωτερικού, απέκτησε σε χρόνο μηδέν όλο το δημόσιο πλούτο της χώρας, ο οποίος ιδιωτικοποιήθηκε και με συνοπτικές και εντελώς αδιαφανείς διαδικασίες πέρασε στην ιδιοκτησία μερικών δεκάδων ατόμων που αποτέλεσαν την ολιγαρχία της χώρας.
Βιομηχανικά συγκροτήματα με χιλιάδες εργάτες, πλούσια ανθρακωρυχεία, τράπεζες, λιμάνια και αεροδρόμια χαρίστηκαν σε ημέτερους. Η εξ αδιαιρέτου περιουσία της κοινωνίας έγινε ιδιωτική. Και ήταν τόσο μεγάλος ο πλούτος, που από την αρχή οι διεκδικητές του σκοτώνονταν μεταξύ τους με σφαίρες, ρόπαλα και βόμβες διεκδικώντας μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας! Κι αυτός ο πόλεμος, στον οποίο ενεπλάκησαν όλο και πιο πολύ οι ξένοι, επενδυτές και κυβερνήσεις, συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Η Ουκρανία έχει πυρηνική ενέργεια, πολίτες με υψηλό μορφωτικό επίπεδο και προχωρημένη τεχνική κατάρτιση, απέραντες εκτάσεις εύφορης γης, λιμάνια, τρένα, βαριά βιομηχανία κ.λπ. Είναι ένα μεγάλο φιλέτο που το ορέγονται όλα τα τραστ, εσωτερικού και εξωτερικού!
Οι ολιγάρχες
Αυτό το φιλέτο κατασπαράχτηκε. Ο εκδιωχθείς Βίκτωρ Γιανουκόβιτς ήταν, για μερικά χρόνια, ο εκλεκτός συνεργός των ολιγαρχών του Ντονμπάς. Από δευτεροκλασάτος παράγων επιλέχτηκε να προωθηθεί για πρόεδρος της χώρας. Η αντίπαλος του Γιούλια Τιμοσένκο είχε γίνει δισεκατομμυριούχος -πώς άραγε;- από τα νιάτα της! Το ίδιο και πολλοί άλλοι, που προέρχονταν από τις «καλές» οικογένειες ή έκαναν τους σωστούς «γάμους» ή εντάσσονταν σε κάποια από τις ισχυρές «μαφίες» ή εκπροσωπούσαν ξένες δυνάμεις. Ό,τι απέμενε για τα 48 τότε εκατομμύρια πολιτών ήταν ψίχουλα. Κι αυτή η ανισότητα έγινε καθεστώς, απόλυτο και αυταρχικό.
Είναι πολύ αστείο, εάν είσαι οπαδός του μπλακ χιούμορ, να λες ότι όλες αυτές οι αλλαγές και οι «θυσίες» έγιναν για να αποκατασταθεί η δημοκρατία και η ελευθερία και να έρθει η ανάπτυξη. Το νέο καθεστώς βασίστηκε στην απαγόρευση να το αμφισβητήσεις ουσιαστικά. Η ελευθερία και η ασφάλειά σου εξασφαλίζεται μόνο εάν δεν ανακατεύεσαι με τις δουλειές και τα έργα των ολιγαρχών. Στην Ουκρανία, δεν κινδυνεύεις τόσο από τις αστυνομικές αρχές, που επιδίδονται δημόσια στο σπορ της δωροληψίας, όσο από τους ίδιους τους ολιγάρχες που ελέγχουν τα πάντα στην επικράτειά τους, από τους βουλευτές, την αστυνομία, τη δικαιοσύνη, τα ΜΜΕ και το ποδόσφαιρο μέχρι τις καφετέριες και τα ταξί. Η εξουσία των ολιγαρχών είναι όχι μόνο πιο σκληρή από οποιοδήποτε άλλο καθεστώς, αλλά και χωρίς κανόνες, εκτός νομικού πλαισίου.
Οι εκλογές διεξάγονται με πάρα πολύ μαύρο χρήμα. Βουλευτές αγοράζονται και πουλιούνται μεταπηδώντας εύκολα από παράταξη σε παράταξη και από μπλοκ εξουσίας σε μπλοκ εξουσίας. Οι λεγόμενοι ευρωπαϊστές, τύπου Τιμοσένκο και Σια, είναι πρώτοι και καλύτεροι στις μαύρες συναλλαγές. Αυτοί έκαναν τη χώρα ξέφραγο αμπέλι. Η διείσδυση των μυστικών υπηρεσιών και των μη κυβερνητικών οργανώσεων, πολιτικών και θρησκευτικών, χρηματοδοτούμενων από την Αμερική, τον Καναδά και τη Γερμανία πρωτίστως, είναι πρωτοφανής σε μέγεθος και έκταση.
Ο λαός
Οι διαδηλωτές στην πλατεία Μαϊντάν, στο Κίεβο, ήταν ένα αλλόκοτο μείγμα από ευρωπαϊστές (ό,τι και να σημαίνει αυτό), εθνικιστές, φασίστες και φουκαράδες που μείνανε έξω από τη μοιρασιά του πλούτου και νομίζουν ότι γι” αυτό φταίνε οι «άλλοι», οι «κακοί», οι ρωσόφωνοι και οι Ρώσοι, σε σημείο ανθρωποφαγίας. Το 90% των εκατομμυρίων πολιτών που μετανάστευσαν στο εξωτερικό σαν εργάτες και οικιακοί βοηθοί, μειώνοντας αισθητά τον πληθυσμό της χώρας, προέρχεται από τη δυτική Ουκρανία, όχι μόνο λόγω πολιτισμικής εγγύτητας, αλλά και γιατί ο παραγωγικός τομέας, όπου βρίσκει κανείς ευκολότερα δουλειά, είναι κυρίως στο ανατολικό τμήμα της χώρας, που διαθέτει μεγάλα κοιτάσματα ορυκτών και πελώρια βιομηχανικά συγκροτήματα, και στο νότιο, όπου υπάρχουν λιμάνια και αναπτύσσεται ο τουρισμός, από την Κριμαία ως την Οδησσό.
Απ” αυτή την ανισομέρεια, προκύπτει άλλη μία αντίθεση που προστίθεται σε άλλες με πολιτισμικό και ιστορικό υπόβαθρο. Όλο αυτό το ανθρωπογενές μόρφωμα χρησιμοποιείται από μία κυβέρνηση εγκάθετη από τους Αμερικάνους, που διασυνδέεται με μια δράκα ολιγαρχών που ελπίζουν να εξαφανίσουν τους αντιπάλους τους και να καθίσουν πιο αναπαυτικά στο σβέρκο 45 εκατομμυρίων ανθρώπων.
Οι φασιστικές συμμορίες απέκτησαν ισχύ αναγνωρισμένου παρακράτους και χρησιμοποι-ούνται σαν αιχμή της τρομοκρατίας και καταστολής, με δεδομένο το εύρος της ανυπακοής και της απειθαρχίας του στρατού και της αστυνομίας στις εντολές της παράνομης κυβέρνησης του Κιέβου, επειδή αρνούντα σε εντυπωσιακό βαθμό, να προβούν σε εμφυλιοπολεμικές ενέργειες.
Δεν είναι τυχαίο ότι στις 9 του Μάη, τη μέρα της αντιφασιστικής νίκης, που αποτελεί πολύ μεγάλη γιορτή μνήμης και τιμής στα εκατομμύρια των πεσόντων, οι στρατιωτικές και παραστρατιωτικές δυνάμεις του Κιέβου επιτέθηκαν στον αστυνομικό σταθμό της Μαριούπολης μετά την άρνηση των αστυνομικών να συλλάβουν τους υποστηρικτές της αυτονομίας της Ανατολικής Ουκρανίας.
Μέσα σ” αυτή την ασυδοσία και την αγριότητα, οι όποιοι δημοκράτες της πλατείας Μαϊντάν, που δικαιολογημένα αντιπολιτεύονταν τον έκπτωτο Γιανουκόβιτς, καπελώθηκαν και περιθωριοποιήθηκαν. Από την άλλη, αυτοί που κατεβαίνουν με σημαίες στις πλατείες και στηρίζουν την αυτονομία με καταλήψεις κτιρίων δεν είναι μόνο Ρώσοι της Ουκρανίας που ποτέ δεν συμβιβάστηκαν με την ύπαρξη συνόρων ανάμεσα στην Ουκρανία και τη Ρωσία. Είναι και πάρα πολύ φτωχοί άνθρωποι, συνταξιούχοι που ζούνε πουλώντας ακόμα και τα πόμολα των σπιτιών τους. Είναι και πολίτες που από ένα καθεστώς στρεβλά εξισωτικό, αλλά εξισωτικό, βρέθηκαν παρά τη θέλησή τους σε ένα καθεστώς που τους βλέπει σαν μύγες. Είναι και πολίτες που είναι βαθιά αντιφασίστες, απόγονοι των 25 εκατομμυρίων νεκρών στο Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο.
Εκλογέε με τανκς
ΟιΈλληνες της Ουκρανίας προσπαθούν να παραμείνουν ψύχραιμοι για να μην συντριβούν από τις αντιμαχόμενες δυνάμεις, αλλά στα χωριά τους εμφανίστηκαν τανκς! Τανκς είχαν να δουν από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Εικόνες και ήχοι που αναβιώνουν τις αναμνήσεις φρίκης από ισοπεδώσεις των χωριών και των πόλεων τους με αμέτρητους νεκρούς και ανάπηρους, όπως μαρτυρούν όλα τα μνημεία σε κάθε πλατεία χωριού, κωμόπολη; και πόλης.
Η δυσαρέσκεια για τις εξελίξεις και ιδίως για τα γεγονότα στο Κίεβο και για την κυβέρνηση του Κιέβου είναι βαθιά και σχεδόν καθολική σε όλη την Ανατολική Ουκρανία, δηλαδή τουλάχιστον στο μισό και πιο παραγωγικό τμήμα της χώρας. Και δεν αφορά μόνο μειονοτικούς και Ρώσους. Αφορά και τους Ουκρανούς, που είναι περισσότεροι από τους Ρώσους, αλλά δεν νιώθουν ότι έχουν καμία διαφορά, ότι είναι μέλη μιας ενιαίας κοινότητας, πολιτισμικά, ιστορικά, κοινωνικά, γλωσσικά και θρησκευτικά ομοιογενούς.
Αλλά όλος αυτός ο κόσμος δεν έχει εξεγερθεί. Οι εξεγερμένοι είναι πολύ λίγοι και στην πλειονότητά τους άοπλοι, όπως ήταν οι διακόσιοι άνθρωποι που εγκλωβίστηκαν σε ένα μέγαρο στην Οδησσό και πολλοί απ” αυτούς κάηκαν ή λιντσαρίστηκαν από τους φασίστες. Είναι στην πλειονότητά τους φοβισμένοι. Είναι άμαθοι στις ταραχές και ξένοι στους εθνικιστικούς διχασμούς, μετά από 70 χρόνια συνύπαρξης, εσωτερικής ειρήνης και μη συμμετοχής σε πολέμους, επιθετικούς ή αμυντικούς.
Η σημερινή εγκάθετη κυβέρνηση πιέζεται από τους Αμερικάνους και τους Ευρωπαίους να κάνει εκλογές, ακόμα και με καθεστώς στρατοκρατίας. Πρέπει να νομιμοποιηθεί άμεσα για να δικαιολογούνται οι πράξεις της στην κοινή γνώμη των μητροπόλεων, να μπορεί να υπογράφει την εκχώρηση του πλούτου της Ουκρανίας στους προστάτες της και να χρησιμοποιείται σαν όπλο των ΗΠΑ εναντίον της Ρωσίας. Εκλογές με τανκς, με τους φασίστες να αλωνίζουν, με αυστηρή λογοκρισία στην ενημέρωση και χωρίς αντιπολίτευση! Δημοκρατία ουκρανικού τύπου made by USA and Germany!
Απο τη Γιουγκοσλαβία στην Ουκρανία, η Ευρώπη βγάζει το πέπλο της!
Η περίπτωση της Ουκρανίας σηματοδοτεί κάτι πολύ σημαντικότερο από μία τροπή, όσο σοβαρή κι αν είναι, στις γεωπολιτικές ισορροπίες ή ανισορροπίες. Σηματοδοτεί, επιβεβαιώνει και εδραιώνει μια βαρύνουσα απομάκρυνση της Ευρώπης από θέσεις που αναπτύχθηκαν όχι μόνο θεωρητικά, αλλά και έμπρακτα, στη μεταπολεμική εποχή. Μία τέτοια «θέση» είναι η δημοκρατία αστικού τύπου, που κύριο γνώρισμά της είναι η διακυβέρνηση μέσα από την επιλογή των αντιπροσώπων του λαού, με μυστική ψηφοφορία κάθε τέσσερα, πέντε ή έξι χρόνια. Οποιαδήποτε παρέκκλιση απ” αυτό τον κανόνα θεωρείτο για αρκετά χρόνια ως κατάλυση της δημοκρατίας και ως κατ’ εξοχήν αντιευρωπαϊκή αντίληψη. Η αρχή της εκτροπής έγινε από τη Γιουγκοσλαβία, αλλά δικαιολογήθηκε σαν εξαίρεση και μεμονωμένο περιστατικό εξ αιτίας της καταπίεσης που υποστηρίζεται ότι υφίσταντο οι εθνικοί εταίροι από τη δεσπόζουσα ομάδα των Σέρβων και η παρεμπόδισή τους ουσιαστικά να εκφραστούν ελεύθερα και να αυτοδιοικηθούν .δημοκρατικά.
Η γιουγκοσλαβική «λύση» προβλήθηκε ως η τελευταία πράξη της διάλυσης του υπαρκτού σοσιαλισμού, που λόγω «ειδικών συνθηκών» δεν έγινε με ειρηνικό τρόπο όπως στην υπόλοιπη ανατολική Ευρώπη. Όπως και να δικαιολογήθηκε τότε, δεν ήταν τίποτα λιγότερο από μία εκτροπή στο ευρωπαϊκό αξιακό πλαίσιο.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Πόλεμοι, εθνοκαθάρσεις, κατακερματισμοί, χώρες που μοιάζουν με κράτη και καθεστώτα που μοιάζουν με δημοκρατίες. Μέχρι το βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας, η Ευρώπη δεν είχε επιδείξει καμία σοβαρή παρεμβατικότητα για την απελευθέρωση καταπιεσμένων εθνικών ομάδων και την αποκατάσταση της δημοκρατίας ούτε σε χώρες με καθεστώτα καθαρά φασιστικά και εθνικιστικά, όπως αυτά της Ισπανίας του Φράνκο και της Πορτογαλίας του Σαλαζάρ, ή της Ελλάδας επί δικτατορίας των συνταγματαρχών και της Τουρκίας των στρατηγών, επίσης μέλους της ευρωπαϊκής συμμαχίας, στη διάρκεια των τριών πραξικοπημάτων που καταργούσαν τις εκλεγμένες κυβερνήσεις και κρεμούσαν τους πρωθυπουργούς. Ούτε, βέβαια, έκανε κάτι για τη συνεχιζόμενη κατοχή της Βόρειας Ιρλανδίας από την Αγγλία ή για την κρατική καταστολή του κινήματος των Βάσκων που ζητάει ανεξαρτησία. Αλλά κι αυτή η μη παρέμβαση καλυπτόταν από τη δικαιολογία της ύπαρξης του Ψυχρού Πολέμου που δεν επέτρεπε χειρισμούς που θα ευνοούσαν ενδεχομένως τη μεγάλη σοβιετική αρκούδα, η οποία απειλούσε, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της ευρωατλαντικής συμμαχίας, την ευρωπαϊκή δημοκρατία στο σύνολο της. Με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας διαφάνηκε ότι η Ευρώπη, χωρίς το αντίπαλο δέος της ΣοβιετικήςΈνωσης, αντί να γίνει πιο δημοκρατική και ειρηνική, θα ακόνιζε τα νύχια της και θα συρόταν ακόμα περισσότερο πίσω από τις ΗΠΑ και τις ισχυρές ολιγαρχίες στην επικράτειά της.
Η αστική δημοκρατία στα Τάρταρα
Η Ουκρανία μέχρι πρότινος δεν είχε φασιστικό καθεστώς.Ένα συνηθισμένο στην Ευρώπη καθεστώς αστικής δημοκρατίας βήτα διαλογογής. όπως η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Ελλάδα, η Αλβανία, η Λετονία κ.λπ. Η κυβέρνηση εκλεγόταν με τον ίδιο τρόπο που εκλέγεται σε όλες τις δυτικές χώρες, άλφα και βητα διαλογής. Η διοίκηση ήταν στα χέρια των εκπροσώπων της κυρίαρχης εθνικής ομάδας, με προέδρους (Κραβτσούκ, Κούτσμα, Γιούσενκο, Γιανουκόβιτς), πρωθυπουργούς (Τιμοσένκο κ.ά.) και βουλευτές στη συντριπτική τους πλειοψηφία Ουκρανούς. Το ίδιο και οι ολιγάρχες οι οποίοι ελέγχουν την οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας, με εξαίρεση μερικούς που προέρχονται από μικρότερες εθνικές ομάδες, αλλά είναι πλήρως ενταγμένοι στο κυρίαρχο σύστημα εξουσίας, όπως ο Τάταρος Ρενάτ Αχμέτοβ και ο Εβραίος Igor Kolomoysky, που διορίστηκε τώρα κυβερνήτης του Ντνιπροπετρόφσκ. Εν ολίγοις, 24 χρόνια μετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου, χωρίς κομμουνιστική απειλή, η Ουκρανία εξελίχθηκε σε ένα κράτος με άκρως καπιταλιστική οικονομία, πολύ πιο νεοφιλελεύθερη από τις περισσότερες ευρωπαϊκές, με μειούμενο κοινωνικό κράτος, πολύ κατώτερο οποιασδήποτε ευρωπαϊκής χώρας, με τυπικά νόμιμα εκλεγμένους προέδρους και κυβερνήσεις διεθνώς αναγνωρισμένες, ανεξάρτητη από συνασπισμούς και στρατιωτικά ανένταχτη, με εμπορικές σχέσεις τόσο με τη Ρωσία όσο και με την Ευρώπη και την Αμερική.
Και, όμως, σ” αυτή την Ουκρανία, τη φιλική στη Δύση και καπιταλιστική, τα ευρωπαϊκά κράτη παρενέβησαν με τον πιο κραυγαλέο και απροσχημάτιστο τρόπο προκειμένου να καταστρέψουν το όποιο «δημοκρατικό της επίτευγμα», πολύ καλύτερο από τα αντίστοιχα της Βουλγαρίας ή της Λετονίας, και να επιβάλλουν ένα καθεστώς απολύτως εξαρτημένο, προϊόν πραξικοπήματος, καταλύοντας -με τη βίαιη ανατροπή του εκλεγμένου προέδρου και της κυβέρνησής του- κάθε θεσμό με ευρωπαϊκά κριτήρια δημοκρατικό, διαλύοντας την ειρηνική μεταξύ των 130 εθνικών ομάδων συνύπαρξη, καταργώντας την ουδετερότητα της χώρας και την καλή γειτονία με τη Ρωσία και επιφέροντας το διαμελισμό της εδαφικής της ακεραιότητας. Το «ουκρανικό περιστατικό» αποτελεί σταθμό στην απομάκρυνση της Ευρώπης από τις πολιτικές αρχές και αξίες που η ίδια είχε αναγάγει για τον εαυτό της σε ύψιστο αγαθό και συστατικό γνώρισμά της.
Οι πυρπολήσεις και τα λιντσαρίσματα απλών πολιτών που διαμαρτύρονταν άοπλοι στην Οδησσό, το μακελειό στη Μαριούπολη, οι απαγωγές και συλλήψεις πολιτών στο Ντονιέτσκ που αντιτίθενται στο παράνομο καθεστώς του Κιέβου και τα ελικόπτερα και τανκς που περιπολούν και πυροβολούν στις πόλεις και τα χωριά της ανατολικής, κεντρικής και νότιας Ουκρανίας, σε μια έκταση πολύ μεγαλύτερη της Ελλάδας, δεν αποτελούν χαρακτηριστικά μιας δημοκρατίας σε εξέλιξη, αλλά μιας δημοκρατίας σε σοβαρή οπισθοδρόμηση, πιο κοντά σε στρατιωτική δικτατορία παρά σε δημοκρατία ευρωπαϊκού τύπου.
Μέχρι σήμερα, οι Ευρωπαίοι έκαναν τα στραβά μάτια ή συμμετείχαν σε επεμβάσεις ανατροπής καθεστώτων και κυβερνήσεων εκτός Ευρώπης δικαιολογώντας τις πράξεις τους ως προοδευτικές σε χώρες «καθυστερημένες» που χρειάζονται εκπολιτισμό ή απειλούν το δυτικό τρόπο ζωής και τη σταθερότητα στον κόσμο, π.χ. Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη κ.λπ. Τώρα, πλέον, με τη βίαιη επέμβασή τους στην Ουκρανία, με την ανατροπή του εκλεγμένου προέδρου, την εγκατάσταση στην εξουσία μιας ομάδας από μαριονέτες, την αποδοχή της φασιστικής αναβίωσης και τρομοκρατίας, οι Ευρωπαίοι αναιρούν τον εαυτό τους και αποκαλύπτουν την αληθινή τους φύση. Φαίνεται, τελικά, ότι η δημοκρατία αστικού τύπου χρησιμοποιήθηκε στην Ευρώπη σαν εργαλείο με ημερομηνία λήξης και όχι σ αξία που δεν επιδέχεται κουτσούρεμα και έκπτωση.
Δικαιολογημένα αναρωτιέται κανείς μήπως το μεταπολεμικό δημοκρατικό θαύμα στην Ευρώπη δεν ήταν παρά μια εκτροπή. Μήπως στην περίοδο της καπιταλιστικής ακμής το κύριο στοιχείο ήταν η αποικιοκρατία, ο ρατσισμός και ο πόλεμος και όχι η δημοκρατία. Μήπως η δημοκρατία χρησιμοποιήθηκε βασικά σαν μέσο εξομάλυνσης των καταστροφικών ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών και σαν ανάχωμα στην επικράτηση του σοσιαλισμού. Μήπως ήταν απλώς μια αναλαμπή στην ιστορία της βαρβαρότητας. Μήπως, επί της ουσίας, ήταν πιο πρόσφορο μέσο για τη συνέχιση της εκμετάλλευσης και της λεηλασίας. Μήως, τελικά, η Ευρώπη δεν ήταν αυτή που φαινόταν…
Ερπύστριες και αίμα ξανά στη Μαριούπολη!
Ερπύστριες, ερπύστριες! Ο ήχος από τις ερπύστριες είχε να ακουστεί στα χωριά, τις κωμοπόλεις και τις πόλεις της Αζοφικής Θάλασσας που κατοικούν οι” Ελληνες από το δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο! Ανατρίχιασαν οι άνθρωποι! Κοιτούσαν κρυμμένοι πίσω από τις κουρτίνες των παραθύρων τα τανκς να περνούν, εχθρικά, όπως τότε που διέσχιζαν την περιοχή τους τα γερμανικά στρατεύματα στο δρόμο για το Στάλινγκραντ μουγκρίζοντας και πυροβολώντας ό, τι κουνιόταν. Τα σπίτια τρίζουν, τρίζουν και τα κόκαλα των νεκρών στα κοντινά νεκροταφεία, τρίζουν και τα μεταλλικά γράμματα με τα οποία είναι γραμμένα πάνω στο γρανίτι τα ονόματα όσων δολοφονήθηκαν από τους ναζί στις πιο σκληρές μάχες της αντίστασης, στη Μελιτόπολη και στη στέπα της Αζοφικής.
Εκατομμύρια οι νεκροί, οι τραυματίες, οι αιχμάλωτοι που μεταφέρθηκαν στη Γερμανία για να δουλέψουν καταναγκαστικά και να πεθάνουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μεγάλη η συμβολή και η συνεισφορά των κατοίκων του Ντονμπάς στον αντιφασιστικό αγώνα, των Ελλήνων συμπεριλαμβανομένων. Δεν υπάρχει πόλη, κωμόπολη και χωριό χωρίς ένα μεγάλο μνημείο στο πιο κεντρικό σημείο, χωρίς ένα μουσείο με τις φωτογραφίες, τα γράμματα, τα ρούχα, τα κράνη, τα ρολόγια, τα δαχτυλίδια, τα παγούρια των αξιωματικών και των στρατιωτών που έπεσαν στα πεδία των μαχών. Ακόμα και μέσα στα δημαρχεία και τα σχολεία αναγράφονται τα ονόματα και εκτίθενται τα αντικείμενα που απέμειναν από τους ήρωες του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου.
Υπερήφανοι οι Έλληνες της Ουκρανίας για τη συμμετοχή και συμβολή τους στην αντίσταση εναντίον του φασισμού. Ερπύστριες, ερπύστριες! Δεν άφησαν τα τανκς να περάσουν μέσα από την κωμόπολη Σαρτανά, των έντεκα χιλιάδων κατοίκων, εκ των οποίων επτά χιλιάδες Έλληνες, με Έλληνα δήμαρχο, γιατί θεώρησαν ότι αυτό αποτελεί μεγάλη προσβολή στη μνήμη των νεκρών. Χωρίς όπλα, με τη φυσική τους παρουσία, με την απαίτηση να αλλάξουν πορεία. Αλλά, οι μαριονέτες του Κιέβου έστειλαν, ανήμερα της γιορτής για τη μεγάλη νίκη ενάντια στο φασισμό, στις 9 του Μάη, τα τανκς μέσα στη Μαριούπολη για να αιματοκυλίσουν την πόλη, μαζί με δυνάμεις της Εθνοφρουράς στην οποία έχουν στρατολογήσει εθνικιστές και φασίστες από τη δυτική Ουκρανία, απογόνους των συνεργών των Γερμανών.
Οι τελευταίοι εν ζωή βετεράνοι του πολέμου, το έζησαν κι αυτό! Μια νέα επίθεση στο λαό της Ουκρανίας από τα μέσα, σε εκτέλεση εντολών από τα έξω. Στόχος των εισβολέων και οι αστυνομικοί της Μαριούπολης που αρνήθηκαν εν σώματι να στρέψουν τα όπλα τους εναντίον των συμπατριωτών τους! Μία μαύρη μέρα για τη Μαριούπολη, μια μαύρη μέρα για την Ουκρανία, η 9η Μαΐου 2014, έρχεται να προστεθεί στη φριχτή σφαγή της Οδησσού. Καινούργιες κηδείες, καινούργιοι τάφοι, καινούργιες φωτογραφίες για τα εικονοστάσια, τα μουσεία, τα σχολεία, τα μνημεία. Η αντίσταση στο φασισμό συνεχίζεται…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου