Αυτό, μπαμπά μου, λέμε σήμερα αξιοκρατία!

Πρόκειται, κυρίες και κύριοι, για θέμα επικοινωνίας, δυσκολία στη συνεννόηση αναμφίβολα και εν τέλει λανθασμένη χρήση της δημοτικής. Ίσως από την άλλη να φταίει για όλα ο πατέρας μου που είχε στρεβλωμένη εντύπωση στο μυαλό του σχετικά με το περιεχόμενο της λέξης αξιοκρατία. Μια εντύπωση που μετέδωσε και σ' εμένα χωρίς ποτέ να σκεφτεί σε τι μπελάδες θα με έφερνε στο μέλλον. Κάτι παρόμοιο συνέβη και με άλλες έννοιες: ελευθερία, δημοκρατία, παιδεία. Αλλά η κατάσταση με την αξιοκρατία παραπάει! Λίγο η ιδιότητά του, λίγο η ειλικρίνεια στη φωνή του και η εμπιστοσύνη που του έδειχνα, λίγο το υψηλό του μορφωτικό επίπεδο με έπεισαν για πάντα πως η ικανότητα είναι που φέρνει την επιτυχία, η σκληρή δουλειά την πρόοδο και η συνέπεια την επιβράβευση. Δώστε μου λίγο μόνο χρόνο να του μιλήσω! Να του εξηγήσω ίσως με όσο πιο απλά λόγια μπορώ να βρω πόσο έχει αλλάξει η γλώσσα από τότε. Είναι μεγάλος άνθρωπος, δεν ξέρω αν θα καταλάβει.

Όχι ότι εγώ καταλαβαίνω πλήρως. Πάντως, με το λιγοστό μυαλό που διαθέτω συμπέρανα πρόσφατα ότι η αξιοκρατία υπολογίζεται με κομπιουτεράκι και μπορεί να εκφραστεί και με κλάσμα! Είμαι σαν να λέμε τριάντα οχτώ και τρία τέταρτα άξιος να κρατήσω τη θέση μου, αλλά δυστυχώς το σαράντα ένα μισό τη δικαιούται περισσότερο. Βέβαια, αυτό άρχισα να το καταλαβαίνω από πιο μικρή. Τότε που επί χρόνια το φλέγον θέμα συζήτησης μέσα στο σπίτι μου ήταν η πολυπόθητη μετάθεση της μητέρας μου. Βλέπετε, είχα κι εγώ μερίδιο στην κατάσταση, καθώς σαν μοναχοπαίδι που ήμουν δεν μπορούσα να της εξασφαλίσω τα απαραίτητα μόρια. Αξιοκρατία, λοιπόν, με άλλα λόγια είναι τα δύο παιδιά να μεγαλώνουν με τη μητέρα τους (μα τι ερώτηση είναι αυτή; επειδή είναι δύο φυσικά!), ενώ το ένα ας μεγαλώσει με τη γιαγιά.

Πρόσφατα, η έννοια της αξιοκρατίας εμπλουτίστηκε στο μυαλό μου και χάρη στη σαφήνεια και αποφασιστικότητα του ελληνικού κράτους στο ζήτημα της διαθεσιμότητας των διοικητικών υπαλλήλων. Τόσα χρόνια μετά και τα μόρια αποτελούν χρυσό κανόνα. Οι γενιές περνούν, οι άνθρωποι προσλαμβάνονται, απολύονται και ξαναπροσλαμβάνονται, δουλεύουν σαν τα σκυλιά ή κοροϊδεύουν την κοινωνία, ο κόσμος προοδεύει, η επιστήμη κάνει θαύματα, αλλά πάντα τα μόρια γελάνε σαρκαστικά πάνω από τα κεφάλια μας. Το ‘φερε σήμερα η τύχη (ή η ατυχία) να είμαι μπροστά όταν κάποιος διαπίστωσε πως δεν αξίζει άλλο να ελπίζει. Να ‘ταν είκοσι οχτώ; Τριάντα μισό ίσως; Πάντως όχι πάνω από τριάντα δύο μόρια, σας διαβεβαιώνω.

Μα τι νομίζετε, πως θα κριθεί η ικανότητα αυτού του ανθρώπου; Ή μήπως ποτέ πιστέψατε ότι θα έπρεπε να αξιολογηθεί η προθυμία, η εξυπηρετικότατα και η αφοσίωση; Αφοσίωση! Πόσον καιρό είχα να ξεστομίσω αυτή τη λέξη! Μα πώς στο καλό μου ήρθε ξαφνικά; Συγχωρέστε με, είμαι ορισμένες φορές τόσο αφελής και οπισθοδρομική! Αφού έχουμε πλέον εξελιγμένα κομπιουτεράκια, τι να την κάνουμε την αφοσίωση και τα συναφή; Παίρνουμε τα «αντικειμενικά» κριτήρια, τα χτυπάμε στο μπλέντερ και βγάζουμε το αξιοκρατικό αποτέλεσμα. Είκοσι εννέα κόμμα τριάντα τρία για τον κύριο με το μπλε πουκάμισο! Λυπούμαστε, προσπαθήστε ξανά!

Ευτυχώς, στην κεντρική γραμματεία της σχολής μας, έμεινε εκείνη η πολύ συμπαθής κυρία των σαράντα πέντε και κάτι μορίων. Πήγα τις προάλλες δώδεκα παρά πέντε για μια βεβαίωση σπουδών, καθώς στις και τέταρτο το πολύ έπρεπε να βρίσκομαι στο μάθημα (μα τι αλαζονεία εκ μέρους μου, ενώ ήξερα πως η γραμματεία ανοίγει στις δώδεκα!). Ευτυχώς δεν με κατσάδιασε, όπως θα μου έπρεπε. Έσβησε απλά το τσιγάρο της, έστριψε ένα καινούριο, ήπιε μια γουλιά από τον καφέ της και μου είπε ήρεμα: «Δεν ανοίξαμε ακόμα». 

Αυτό, μπαμπά μου, λέμε σήμερα αξιοκρατία!

http://www.protagon.gr/