Περί ομβρίων, έξυπνων και…κουτών

Του Θανάση Νικολαΐδη 
ΕΙΔΑΜΕ (στην Αθήνα) τις συνέπειες της (μικρής)
νεροποντής. Σκηνές «ετήσιες», συνήθεις,
αναμενόμενες. Με τον πολιτισμό μας στάσιμο και τον
ενδιαφέρον μας για τα κοινά θαμμένο στα ιδιωτικά
μας. Πάλι καλά που οι σχάρες ήταν σκεπασμένες με
σκουπίδια και δεν τις είχαν κλέψει. Υποχώρησε η
άσφαλτος, αποκαλύφθηκε το σκουπιδαριό στην πορεία των ομβρίων,
αποκαλύφθηκε και ο…πολιτισμός του νεοέλληνα.
ΠΕΡΑΣΑΜΕ φευγαλέα τη ματιά αναζητώντας «ενόχους». Σε χρόνο
ανύποπτο, που θα’ πρεπε έγκαιρα να νοιαστούν για την κατάσταση των
αγωγών και των ρεμάτων. Και, βέβαια, τους δράστες της «αποψίλωσης
δια πυρός» (κοινώς εμπρηστές) των φαλακρών βουνών και πέριξ
λόφων, μην τους ψάχνεις. Αυτοί θα (προ)ετοιμάζουν τον επόμενο εμπρησμό, όσο τα νερά θα κατρακυλούν για την πόλη, πριν εισβάλουν ανενόχλητα στα σπίτια.
ΣΑΡΩΣΕ (η ματιά μας) δημαρχεία, υπουργεία και άλλα κέντρα τοπικής εξουσίας. Είδε γραφεία με
αραχτούς να φλυαρούν για το ποδόσφαιρο.
«Εργαζόμενους» που τρύπωσαν σε δημαρχεία ως «ταπεινοί»
οδοκαθαριστές κι αναβαθμίστηκαν σε «διοικητικό», την άλλη μέρα. (Το
όνειρο του έλληνα: Μια καρέκλα σε γραφείο, ισοβίως). Οι ίδιοι που
«προσκύνησαν» για πρόσληψη, πριν ξεκινήσουν για στάση, αποχή και
απεργία.
ΠΟΙΟΣ…τρελός «υπεύθυνος» θα σπεύσει για τις σχάρες των ομβρίων;
Γιατί να κινηθούν τα αντανακλαστικά του, που κανένας ανώτερος δεν
του φόρτωσε το φτυάρι, δεν τιμωρήθηκε ως υπεύθυνος για τα
πλημμυρισμένα υπόγεια και τα υπέργεια «αστικά» ποτάμια;
ΥΣΤΕΡΑ (πάντα σε χρόνο ανύποπτο) έπιασε η ματιά τον…Δήμαρχο.
Σκυμμένο με το επιτελείο του πάνω σε σχέδια για την πόλη του. Για
δρόμους με πλακόστρωση, πάρκα και παιδικές χαρές. Κι ήταν το άγχος
του(ς) μην υπερβεί το όριο η δαπάνη (και πώς την κατατέμνεις μη σε
υποψιαστούν για το κίνητρο, μίζες και μοιρασιές…).
ΚΙ ύστερα ταξίδεψε η ερευνητική ματιά στα χορικά ύδατα των
«κουτόφραγκων», με τη…βλακεία τους να σπεύδουν εγκαίρως για τη
συντήρηση των δρόμων και των αγωγών. Σε…οπισθοδρομικούς που δεν
πετάνε το άδειο πακέτο στη σχάρα και με «κόκκινο» σε σταυροδρόμια.
ΚΑΙ ποιοι είναι οι παραπάνω κουτοί; Είναι αυτοί που μας δανείζουν!
Θανάσης Νικολαίδης