Ιδού η Ρόδος!

Του Θανάση Νικολαΐδη 
ΜΠΑΖΩΣΑΝ ρέματα και το έγκλημα ήταν αστικό,
κοινωνικό και πολιτικό. Έκανε καριέρα ο πολιτικός,
απέκτησε αυθαίρετο ο «αστός» εξ επαρχίας, άδειασαν τα
χωριά και γέμισαν οι πόλεις αυθαίρετα και αταξία.
Παραπήγματα (προς νομιμοποίηση) και κτίσματα χωρίς
πρόβλεψη για δρόμο και περάσματα. Είχε την άδεια ο «ιδιοκτήτης»,
τους λαδωμένους οι πολεοδομίες και οι πόλεις τον κίνδυνο «επί
θύραις».
ΚΑΙ η ευθύνη των πολιτών; Πετάει ο περαστικός το πακέτο στη σχάρα,
δεν δίνει πεντάρα για το φραγμένο φρεάτιο, το μυαλό του δεν πάει στο
κακό. Κι όταν αυτό (το κακό) έρθει απ’ τον ουρανό, τρέχει
αλαφιασμένος. Θυμάται τα φραγμένα φρεάτια και τα μπαζωμένα ρέματα, φωνασκεί, κραυγάζει, καταριέται.
ΕΒΡΕΞΕ ραγδαία (και) η Ρόδος ανοχύρωτη μετράει τις πληγές της. Δεν πήγε το μυαλό μας πως θα’ ταν σαν τις «άλλες» η τουριστική Ρόδος. Παντού τα πάντα. Ελληνικά και αστόχαστα. Και ψάχνουμε
εκ των
υστέρων για υπεύθυνους που δεν είναι ένας. Καθένας με το λιθαράκι
του στην αταξία κι όλοι μαζί με τη νοοτροπία του αραχτού στην
παραλία, που δεν πολυσκοτίζεται για τα πιθανά «ακραία καιρικά
φαινόμενα» του χειμώνα.
ΝΑ «πυροβολήσεις» τον δήμαρχο και τον περιφερειάρχη; Αποδίδεις
μερικώς το δίκαιο και σου ξεφεύγουν οι άλλοι. Να τραβήξεις απ’ το αυτί
τον κατασκευαστή της γέφυρας; Δε βγάζεις άκρη. Μόνο τη νοοτροπία
προσπάθησε ν’ αλλάξεις. Με το μαλακό που θα σκληραίνει με το χρόνο,
για να γίνει ποινή και τιμωρία της πρόληψης και της συμμόρφωσης. Σε
μιαν Ελλάδα που καμώνεται πως δεν βρίσκει ενόχους, κι αυτοί την
κοροϊδεύουν χωμένοι στη διαπλοκή και με την πανοπλία της
ατιμωρησίας.
ΔΕΝ σκέφτεται έτσι ο ευρωπαίος και να το παραδεχθούμε. Δεν είναι
γεμάτα τα γραφεία των υπηρεσιών του(ς) με κηφήνες που βαριούνται
ακόμα και να…διατάξουν για τον καθαρισμό των φρεατίων, προληπτικά
και σε χρόνο ανύποπτο.
ΚΑΙ τώρα; Μετά τη Ρόδο και το δράμα της, τις κραυγές και τα
αναθέματα; Περιμένουμε το «επόμενο», χωρίς κάτι να έχουμε διδαχτεί
απ’ το «προηγούμενο». Κι αν μας ταράξουν τον ύπνο τα νερά, θ’
αλλάξουμε πλευρό. Δεν χτύπησε ο κίνδυνος τη δικιά μας πόρτα.
Θανάσης Νικολαίδης