Άκουσα έναν άνθρωπο βαθιά φιλοσοφημένο, με στέρεες απόψεις για τον αθλητισμό, τους νέους, την οργάνωση του αθλήματος. Με έγνοια για τη σωστή διαπαιδαγώγηση των νέων. Μίλησε για το μοντέλο της χώρας του, της Πορτογαλίας, αναφερόμενος στις υποδομές, στην οργάνωση των ποδοσφαιρικών ακαδημιών, την επιστημονική υποστήριξη των παιδιών, τη σταθερή υλοποίηση ενός σχεδιασμού που οδηγούσε στη διαρκή
αναβάθμιση του ποδοσφαίρου.
Την ίδια εποχή, ο Ότο Ρεχάγκελ έδινε σημαντικά μαθήματα στη χώρα μας για το πώς μια διαλυμένη από τις «παράγκες» Εθνική Ομάδα ποδοσφαίρου μετατρέπονταν σ' ένα αξιόπιστο συγκρότημα που ευτύχησε να κατακτήσει το ευρωπαϊκό τρόπαιο.
Όλοι αυτά τα χρόνια χαρήκαμε τις συνεχόμενες επιτυχίες της Εθνικής μας Ομάδας και τώρα πάλι την επάξια πρόκρισή της στην τελική φάση ενός ακόμη παγκόσμιου κυπέλλου.
Παρακολουθώ τα διθυραμβικά σχόλια πολλών. Ανυπόκριτα και γνήσια ως επί το πλείστον, απελπιστικά «ξύλινα» και συναισθηματικά αδιάφορα μερικών - ιδίως των πολιτικών.
Και σκέφτομαι συχνά τι να είναι άραγε αυτό που δημιούργησε αυτό το, μικρό έστω, «θαύμα»;
Κατά τη γνώμη μου, δεν κρύβεται καμία μαγική συνταγή πίσω από την επιτυχία. Είναι η αποδοχή και υλοποίηση αρχών γνωστών και απαραίτητων σε κάθε οργανωμένη προσπάθεια.
Στην εποχή της «παράγκας», η διάβρωση είχε φτάσει μέχρι την επιλογή των ποδοσφαιριστών που θα καλούνταν στην Εθνική Ομάδα, με τραγικές φυσικά συνέπειες. Κανένας δεν ενδιαφερόταν να αποκτήσει η Εθνική Ποδοσφαίρου ένα μόνιμο προπονητικό κέντρο. Πήγαιναν από 'δω κι από εκεί σε ό,τι υπήρχε διαθέσιμο. Στις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις που δημιουργούσαμε τότε στον Άγιο Κοσμά, ζήτησα να υπάρξει -όπως και έγινε- μόνιμος προπονητικός χώρος για την Εθνική.
Ο Ρεχάγκελ έβαλε πολύ γρήγορα τέλος στον άθλιο τρόπο της πρόσκλησης των ποδοσφαιριστών στην Εθνική Ομάδα. Ήξερε, άλλωστε, ότι η πιο βασική προϋπόθεση της επιτυχίας ήταν η επιλογή των καλύτερων. Θυμάμαι τα λυσσαλέα δημοσιεύματα εναντίον του από τους κάθε λογής εξωνημένους κονδυλοφόρους, μετά τα πρώτα, αναμενόμενα αποτυχημένα αποτελέσματα της ομάδας που δημιουργούσε. Οι θιασώτες της «παράγκας» έβλεπαν με τρόμο ότι ένα «άλλο» υπόδειγμα μπορούσε να πετύχει. Και όχι άδικα. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα αυτά τα χρόνια έπαψαν όλες οι μουρμούρες και τα σχόλια για το ποιοι καλούνται στην Εθνική Ομάδα. Υπάρχει έκτοτε η αίσθηση δικαιοσύνης και αξιοκρατίας.
Τα υπόλοιπα ήρθαν γρήγορα. Ήταν φανερό ότι υπήρχε σχέδιο και πίστη σ' αυτό που υλοποιούνταν από όλους. Οι ποδοσφαιριστές ένοιωθαν ότι ήταν πραγματική «ομάδα» και ότι συμμετείχαν σε μια προσπάθεια συλλογική όπου οι αρχές και οι κανόνες εφαρμόζονταν. Στις επιτυχίες και τις αποτυχίες νοιώθαμε ότι αυτοί οι νέοι διέθεταν πάνω από όλα σοβαρότητα, πίστη και αλληλεγγύη μεταξύ τους. Ότι η συμμετοχή τους στην Εθνική Ομάδα ήταν -και συνεχίζει να είναι γι' αυτούς τίτλος τιμής. Και ότι δίπλα τους υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που τους αγαπά και τους εμπιστεύεται, γιατί τιμούν τη φανέλα με τα εθνικά χρώματα. Εξομολογούμαι ότι η μεγαλύτερη συγκίνηση που ένιωσα στα δύο παιχνίδια με τη Ρουμανία ήταν τη στιγμή που ο Μήτρογλου, μετά το πρώτο γκολ που πέτυχε, «σκούπιζε» το δεξί παπούτσι του Σαλπιγγίδη που του έστειλε την μπάλα! Αληθινή αίσθηση ΟΜΑΔΑΣ!
Η διαδοχή του Ρεχάγκελ από τον Σάντος υπήρξε ιδανική. Συνέχεια και εμβάθυνση. Τώρα όλες οι Εθνικές Ομάδες - Νέων, Ελπίδων και Ανδρών- στην πραγματικότητα οργανώνονται με το ίδιο σχέδιο, έτσι ώστε η συνέχεια να είναι απρόσκοπτη. Όταν καλείται κάποιος από τη μία ομάδα στην άλλη, εντάσσεται εύκολα στο κλίμα.
Πόσο δύσκολο είναι, άραγε να διδαχθούμε όλοι μας, κυρίως οι πολιτικοί, από το πετυχημένο πρότυπο της Εθνικής Ομάδας; Πρότυπο που, ας μην ξεχνάμε, επέβαλαν με διαχρονική επιτυχία δύο ξένοι: Σχέδιο, αξιοκρατία, ομαδικότητα, αλληλεγγύη, επίπονη προσπάθεια, πίστη στις δυνατότητές μας και στον τελικό στόχο. Ομάδα που ξέρει να πετυχαίνει αποτελέσματα. Θυμάμαι μια φράση του Σάντος στις επικρίσεις που δέχτηκε επειδή η ομάδα έπαιζε με αυτόν τον τρόπο, δηλαδή όχι θεαματικά: «Παίζει σύμφωνα με τις δυνατότητες που έχει και σκοπός είναι να πετυχαίνουμε τους στόχους».
Η Εθνική Ομάδα, λοιπόν, δεν είναι μια «άλλη Ελλάδα», όπως με μεγάλη ευκολία υποστηρίζουν ορισμένοι ξανά αυτές τις μέρες. Είναι η ίδια Ελλάδα, απλώς οργανωμένη με διαφορετικό πρότυπο. Αυτό που με πάθος αποφεύγουν να υιοθετήσουν οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας και οι λογής χρεοκοπημένες εκπροσωπήσεις τους. Η τελευταία τριήμερη συζήτηση στη Βουλή ανέδειξε για ακόμη μια φορά την τεράστια απόσταση μεταξύ πολιτικών και κοινωνίας. Λόγοι που θύμιζαν κοινωνικό περιθώριο, αντιαισθητικοί, ελάχιστα ελληνικοί και βαθύτατα προσβλητικοί για μια κοινωνία που ματώνει. Την ίδια στιγμή, μεγάλες και μικρές «αρπαχτές» που καλά κρατούν και ένα κράτος που συνεχίζει να αλώνεται από κομματικούς φίλους και κολλητούς. Και στη θέση τού ανύπαρκτου εθνικού σχεδίου, «λεονταρισμοί» απέναντι σε εταίρους και δανειστές που χειροτερεύουν τη θέση της χώρας και επαναφέρουν τα σενάρια εξόδου της, όχι από την κρίση, αλλά από την Ευρώπη.
http://www.protagon.gr
αναβάθμιση του ποδοσφαίρου.
Την ίδια εποχή, ο Ότο Ρεχάγκελ έδινε σημαντικά μαθήματα στη χώρα μας για το πώς μια διαλυμένη από τις «παράγκες» Εθνική Ομάδα ποδοσφαίρου μετατρέπονταν σ' ένα αξιόπιστο συγκρότημα που ευτύχησε να κατακτήσει το ευρωπαϊκό τρόπαιο.
Όλοι αυτά τα χρόνια χαρήκαμε τις συνεχόμενες επιτυχίες της Εθνικής μας Ομάδας και τώρα πάλι την επάξια πρόκρισή της στην τελική φάση ενός ακόμη παγκόσμιου κυπέλλου.
Παρακολουθώ τα διθυραμβικά σχόλια πολλών. Ανυπόκριτα και γνήσια ως επί το πλείστον, απελπιστικά «ξύλινα» και συναισθηματικά αδιάφορα μερικών - ιδίως των πολιτικών.
Και σκέφτομαι συχνά τι να είναι άραγε αυτό που δημιούργησε αυτό το, μικρό έστω, «θαύμα»;
Κατά τη γνώμη μου, δεν κρύβεται καμία μαγική συνταγή πίσω από την επιτυχία. Είναι η αποδοχή και υλοποίηση αρχών γνωστών και απαραίτητων σε κάθε οργανωμένη προσπάθεια.
Στην εποχή της «παράγκας», η διάβρωση είχε φτάσει μέχρι την επιλογή των ποδοσφαιριστών που θα καλούνταν στην Εθνική Ομάδα, με τραγικές φυσικά συνέπειες. Κανένας δεν ενδιαφερόταν να αποκτήσει η Εθνική Ποδοσφαίρου ένα μόνιμο προπονητικό κέντρο. Πήγαιναν από 'δω κι από εκεί σε ό,τι υπήρχε διαθέσιμο. Στις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις που δημιουργούσαμε τότε στον Άγιο Κοσμά, ζήτησα να υπάρξει -όπως και έγινε- μόνιμος προπονητικός χώρος για την Εθνική.
Ο Ρεχάγκελ έβαλε πολύ γρήγορα τέλος στον άθλιο τρόπο της πρόσκλησης των ποδοσφαιριστών στην Εθνική Ομάδα. Ήξερε, άλλωστε, ότι η πιο βασική προϋπόθεση της επιτυχίας ήταν η επιλογή των καλύτερων. Θυμάμαι τα λυσσαλέα δημοσιεύματα εναντίον του από τους κάθε λογής εξωνημένους κονδυλοφόρους, μετά τα πρώτα, αναμενόμενα αποτυχημένα αποτελέσματα της ομάδας που δημιουργούσε. Οι θιασώτες της «παράγκας» έβλεπαν με τρόμο ότι ένα «άλλο» υπόδειγμα μπορούσε να πετύχει. Και όχι άδικα. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα αυτά τα χρόνια έπαψαν όλες οι μουρμούρες και τα σχόλια για το ποιοι καλούνται στην Εθνική Ομάδα. Υπάρχει έκτοτε η αίσθηση δικαιοσύνης και αξιοκρατίας.
Τα υπόλοιπα ήρθαν γρήγορα. Ήταν φανερό ότι υπήρχε σχέδιο και πίστη σ' αυτό που υλοποιούνταν από όλους. Οι ποδοσφαιριστές ένοιωθαν ότι ήταν πραγματική «ομάδα» και ότι συμμετείχαν σε μια προσπάθεια συλλογική όπου οι αρχές και οι κανόνες εφαρμόζονταν. Στις επιτυχίες και τις αποτυχίες νοιώθαμε ότι αυτοί οι νέοι διέθεταν πάνω από όλα σοβαρότητα, πίστη και αλληλεγγύη μεταξύ τους. Ότι η συμμετοχή τους στην Εθνική Ομάδα ήταν -και συνεχίζει να είναι γι' αυτούς τίτλος τιμής. Και ότι δίπλα τους υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που τους αγαπά και τους εμπιστεύεται, γιατί τιμούν τη φανέλα με τα εθνικά χρώματα. Εξομολογούμαι ότι η μεγαλύτερη συγκίνηση που ένιωσα στα δύο παιχνίδια με τη Ρουμανία ήταν τη στιγμή που ο Μήτρογλου, μετά το πρώτο γκολ που πέτυχε, «σκούπιζε» το δεξί παπούτσι του Σαλπιγγίδη που του έστειλε την μπάλα! Αληθινή αίσθηση ΟΜΑΔΑΣ!
Η διαδοχή του Ρεχάγκελ από τον Σάντος υπήρξε ιδανική. Συνέχεια και εμβάθυνση. Τώρα όλες οι Εθνικές Ομάδες - Νέων, Ελπίδων και Ανδρών- στην πραγματικότητα οργανώνονται με το ίδιο σχέδιο, έτσι ώστε η συνέχεια να είναι απρόσκοπτη. Όταν καλείται κάποιος από τη μία ομάδα στην άλλη, εντάσσεται εύκολα στο κλίμα.
Πόσο δύσκολο είναι, άραγε να διδαχθούμε όλοι μας, κυρίως οι πολιτικοί, από το πετυχημένο πρότυπο της Εθνικής Ομάδας; Πρότυπο που, ας μην ξεχνάμε, επέβαλαν με διαχρονική επιτυχία δύο ξένοι: Σχέδιο, αξιοκρατία, ομαδικότητα, αλληλεγγύη, επίπονη προσπάθεια, πίστη στις δυνατότητές μας και στον τελικό στόχο. Ομάδα που ξέρει να πετυχαίνει αποτελέσματα. Θυμάμαι μια φράση του Σάντος στις επικρίσεις που δέχτηκε επειδή η ομάδα έπαιζε με αυτόν τον τρόπο, δηλαδή όχι θεαματικά: «Παίζει σύμφωνα με τις δυνατότητες που έχει και σκοπός είναι να πετυχαίνουμε τους στόχους».
Η Εθνική Ομάδα, λοιπόν, δεν είναι μια «άλλη Ελλάδα», όπως με μεγάλη ευκολία υποστηρίζουν ορισμένοι ξανά αυτές τις μέρες. Είναι η ίδια Ελλάδα, απλώς οργανωμένη με διαφορετικό πρότυπο. Αυτό που με πάθος αποφεύγουν να υιοθετήσουν οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας και οι λογής χρεοκοπημένες εκπροσωπήσεις τους. Η τελευταία τριήμερη συζήτηση στη Βουλή ανέδειξε για ακόμη μια φορά την τεράστια απόσταση μεταξύ πολιτικών και κοινωνίας. Λόγοι που θύμιζαν κοινωνικό περιθώριο, αντιαισθητικοί, ελάχιστα ελληνικοί και βαθύτατα προσβλητικοί για μια κοινωνία που ματώνει. Την ίδια στιγμή, μεγάλες και μικρές «αρπαχτές» που καλά κρατούν και ένα κράτος που συνεχίζει να αλώνεται από κομματικούς φίλους και κολλητούς. Και στη θέση τού ανύπαρκτου εθνικού σχεδίου, «λεονταρισμοί» απέναντι σε εταίρους και δανειστές που χειροτερεύουν τη θέση της χώρας και επαναφέρουν τα σενάρια εξόδου της, όχι από την κρίση, αλλά από την Ευρώπη.
http://www.protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου