Ασυδοσία που την περάσαμε για…’λευτεριά

Του Θανάση Νικολαΐδη 
ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ σε ιδιωτική επιχείρηση και σε απέλυσαν.
Τα μαζεύεις και περιμένεις, μέχρι το μαγαζί να σε
ξαναχρειαστεί. Δεν αρπάζεις το μυστρί για «χτίσιμο» στην
είσοδο, δεν το διανοείσαι για κατάληψη. Κι αν
τρελάθηκες και επιμένεις, σε παίρνει αστυνομία κι είναι
το αυτονόητο. Κι από εργασία; Πέρασες στη μαύρη λίστα των
ανεπιθύμητων για εργασία, μιας κι έχει τους νόμους του το Κράτος, η
κοινωνία τις ανοχές της και η λογική τα όριά της.
ΔΕΝ απολύθηκε ακόμα κανένας του δημοσίους και τα μαχαίρια βγήκαν.
Ακονισμένα απ’ τους επιτήδειους των πρωινάδικων για ν’ ανεβάσουν τα
νούμερα κι ας είναι δείχτης ντροπής. Για τα ποσοστά τους οι πολιτικοί, για το μεροκάματο οι τηλεπαρουσιαστές και οι «θεές» τον χαβά τους.
Με τον μηρό τους αυτές, με τις δήθεν ερωτήσεις αυτοί και οι κραυγές των ογκανιζόντων (για το κόμμα και τα ψηφαλάκια τους) να διχάζουν και να φανατίζουν.

ΚΑΙ τι κάνει ο «δημόσιος» μπροστά στην κινητικότητα είτε με την
υποψία της διαθεσιμότητας; Αυτό που έμαθε καλά απ’ τα μαθητικά του
κι ακόμα να το κατανοήσει πως συνιστά ποινικό αδίκημα η αυθαίρετη
κατάληψη δημόσιας περιουσίας. Δεν είναι μαγαζί του, δεν το’ φτιαξε ο
ίδιος, δεν ίδρωσε και άρα δεν αγωνιά για την τύχη του.
ΚΑΤΑΝΟΟΥΜΕ τον αγωνιώντα μην απολυθεί, δεν εννοούμε την
πρακτική του. Την μεγίστη περιφρόνησή του για τη δημόσια ιδιοκτησία
που μαρτυράει την αντίληψή του για τα κοινά. Και τι που δεν είναι
πρακτική του «κουτόφραγκου»; Ωστόσο, αναγκασμένοι να
συμβιώσουμε με τους παραπάνω εταίρους, είμαστε υποχρεωμένοι να
ευθυγραμμιστούμε. Κι αν ο ντόπιος «επαναστάτης» επιμένει
στο…μυστρί, ο γεωργός με το τρακτέρ στο δρόμο και ο καταληψίας στο
τσιφλίκι του, το λόγο έχει η αστυνομία. Είναι το αυτονόητο και μη μας
κακοφαίνεται. Όπως για τον απρόσκλητο που θα στρατοπεδεύσει στην
αυλή σου.
ΕΙΔΑΜΕ πού μας κατάντησε ασυδοσία που την περάσαμε για ‘λευτεριά.
Βλέπουμε τον νεοέλληνα απείθαρχο και μόνο που δεν…καμαρώνουμε.
Και μόνο αν η…μαγκιά του αγγίξει τη δικιά μας τσέπη, την ιδιοκτησία και
το βιος, θα του πάρουμε το κεφάλι. Αυτοπροσώπως, και με τη
δημοκρατία τσαλακωμένη στη γωνιά.
Θανάσης Νικολαίδης