Του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ
Έκθεση του προοδευτικού Αμερικανικού Ινστιτούτου για την Οικονομική Πολιτική(Economic Policy Institute-EPI)  αποκαλύπτει πως από το 2008  η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση χρησιμοποιήθηκε για την ολοκληρωτική κατάργηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Κάθε ομοιότητα με την ελληνική πραγματικότητα είναι συμπτωματική…
Η διεθνής οικονομική κρίση που ξέσπασε από το 2008 και μετά-η κρίση στην Ελλάδα-ευρωζώνη είναι το νέο κεφάλαιο που άνοιξε από το 2010-περιγράφεται συνήθως από τα ΜΜΕ, κάτι ως φυσική καταστροφή. Σαν νομοτέλεια που έπεσε από τον ουρανό… Άντε έφταιγαν και κάποιοι διεφθαρμένοι πολιτικοί που έβαλαν κάτι
παραπάνω από δάκτυλο στο μέλι που έρρεε άφθονο τα προηγούμενα χρόνια…
 Οι «θυσίες» που κλήθηκε ο ελληνικός λαός(αλλά και οι υπόλοιποι λαοί της Ευρώπης και των ΗΠΑ) να κάνει για το καλό της… οικονομίας, δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά η θυσία και των τελευταίων ψηγμάτων κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων που είχαν απομείνει, μετά τη «σταδιακή» αποψίλωσή τους, που ακολούθησε την οριστική επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού τη δεκαετία του ’90. Ό,τι γινόταν με το «καρότο» του υποσχόμενου νέου μέλλοντος της ευημερίας του ευρώ, τώρα γίνεται με το «μαστίγιο» της καταστροφής που θα φέρει η πιθανή έξοδος από το «κοινό» νόμισμα αν δεν συμμορφωθούμε προς τας υποδείξεις.
Έκθεση του Αμερικανικού προοδευτικού Ινστιτούτου για την Οικονομική Πολιτική(EPI), αποδεικνύει τεκμηριωμένα πως χρησιμοποιήθηκε η κρίση από το 2008 και μετά για την πλήρη κατάργηση  των δικαιωμάτων των εργαζομένων στις ΗΠΑ.
Η έκθεση με τίτλο «Η Νομοθετική Επίθεση στους Μισθούς και τα Εργασιακά Δικαιώματα των Αμερικανών, 2011-2012(The Legislative Attack on American Wages and Labor Standards), η οποία δόθηκε στη δημοσιότητα πριν από λίγο καιρό, αναφέρει χαρακτηριστικά: «Καθώς η αμερικανική οικονομία αναπτύχθηκε ακόμα πιο δραματικά άνισα τις τελευταίες δεκαετίες, παρήγαγε ένα τεράστιο μαζικό πλούτο για τους επιχειρηματίες».
Οι πλούσιοι πλουσιότεροι
Η έκθεση μάλιστα δεν διστάζει να αναφέρει ονόματα, «τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους της χώρας-στους οποίους περιλαμβάνονται η Wal-Mart, η Coca-Cola, η FedEx, η Exxon Mobil, η Koch Industries και οι κορυφαίες επιχειρήσεις στην καπνοβιομηχανία και την φαρμακοβιομηχανία», στόχος των οποίων «ήταν να προωθήσουν σε νομοθετικό επίπεδο στόχους που από καιρό είχαν στις λίστες με τις επιθυμίες τους, προσβλέποντας σε θεμελιώδη αλλαγή συσχετισμού δύναμης μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών».
Προ ημερών μάλιστα δημοσιεύτηκε μία άλλη ενδιαφέρουσα έκθεση της εταιρίας Wealth-X(ειδικεύεται στην καταγραφή του παγκόσμιου πλούτου όπως γράφει στην ιστοσελίδα της) σε συνεργασία με την ελβετική τράπεζα UBS, η οποία αναφέρει ότι ο πλούτος των δισεκατομμυριούχων του πλανήτη διπλασιάστηκε από το 2009 και μετά(περίοδος διεθνούς οικονομικής κρίσης), την ώρα που οι εργαζόμενοι ανά τον κόσμο πιέζονται για «θυσίες».
Συνολικά ο πλούτος των δισεκατομμυριούχων του πλανήτη έφθασε στα 6,5 τρισ. δολάρια(όσο περίπου είναι το ΑΕΠ της Κίνας, δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο) από 3,1 τρισ. δολάρια το 2009. Ο αριθμός τους αυξήθηκε σε 2.170 το 2013 από 1.360 μία πενταετία πριν.
Στην Ελλάδα η οποία διανύει την έκτη χρονιά ύφεσης και όπου η μείωση του ΑΕΠ κατά 25%, είναι η μεγαλύτερη που συνέβη ποτέ εν καιρώ ειρήνης, 505 άτομα, σύμφωνα πάντα με την έκθεση, διαθέτουν περιουσία που υπερβαίνει τα 30 εκατ. δολάρια, καταγράφοντας αύξηση της τάξης του 11%. Οι πιο πλούσιοι Έλληνες κατόρθωσαν μάλιστα να αυξήσουν τη συνολική τους περιουσία κατά 20%.
Οι δύο λοιπόν προαναφερθείσες εκθέσεις αποτυπώνουν σε αριθμούς, αυτό που λίγο πολύ βιώνουμε όλοι μας. Κάποιοι γίνονται ακόμη πλουσιότεροι, την ώρα που η πλειονότητα του κόσμου ισοπεδώνεται από τις επιπτώσεις ενός ακήρυχτου οικονομικού πολέμου(ταξικό τον έχει χαρακτηρίσει ακόμη και ο πολυδισεκατομμυριούχος Γουόρεν Μπάφετ, επιχαίροντας για την επικράτηση της κοινωνικής του τάξης).
Αρχή από το Ουισκόνσιν
Επανερχόμενοι στις ΗΠΑ, η έκθεση του EPI μας υπενθυμίζει το πώς ο Ρεπουμπλικάνος κυβερνήτης του Ουισκόνσιν Σκοτ Γουόλκερ με νόμο για τη «διόρθωση του προϋπολογισμού», επιτέθηκε στα συνδικάτα του δημοσίου. Η ψήφιση του νόμου το 2011 έγινε η αφορμή για την κατάληψη πάνω από ένα μήνα του τοπικού κοινοβουλίου από 100.000 εργαζόμενους και νεολαίους, κατάληψη που πυροδότησε τη γέννηση του κινήματος «Occupy».
Μετά το Ουισκόνσιν η επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα κορυφώθηκε και στις άλλες αμερικανικές πολιτείες, οι οποίες προέβησαν σε 230.000 απολύσεις μέσα σε ένα χρόνο.
Μεγαλύτερη σημασία δεν έχει τόσο η περιγραφή από την έκθεση των πεπραγμένων του ακροδεξιού κυβερνήτη, υποστηρικτή του «κόμματος του Τσαγιού» Σκοτ Γουόλκερ, όσο η επισήμανσή της, ότι η δημοσιονομική κρίση στους προϋπολογισμούς των αμερικανικών πολιτειών, οφείλεται στην κατάρρευση της αγοράς ακινήτων το 2007-2008. Οι αμοιβές των εργαζομένων στο αμερικανικό δημόσιο είχαν παραμείνει στάσιμες. Χάρη στον περιορισμό των αμοιβών αυτών 40 από τις 50 αμερικανικές πολιτείες είχαν καταφέρει να έχουν πλεόνασμα στους προϋπολογισμούς τους μέχρι το 2007-η κατάρρευση της αγοράς ακινήτων, στέρησε μεταξύ άλλων και μία σημαντική πηγή εσόδων(μέσω της φορολογίας) στους προϋπολογισμούς των πολιτειών.
Το 2011 και 2012 ελήφθησαν σειρά νομοθετικών μέτρων σε πολιτειακό επίπεδο με τα οποία πλήττονταν τα δικαιώματα των εργαζομένων, με πρόσχημα βέβαια τη δημοσιονομική κρίση. Όπως αναφέρει το EPI,
  • Τέσσερις πολιτείες ψήφισαν νόμους με τους οποίους μειώνονταν ο κατώτατος μισθός, τέσσερις ήραν τους νόμους που περιόριζαν την παιδική εργασία και 16 επέβαλαν νέα όρια στα επιδόματα ανεργίας.
  • Ψηφίστηκαν νόμοι που περιόριζαν το δικαίωμα αδειών ασθενείας, χαλάρωναν τα μέτρα που αφορούσαν την προστασία στον χώρο δουλειάς και δυσχέραιναν το δικαίωμα να μηνυθεί ο εργοδότης για φυλετικές ή σεξουαλικές διακρίσεις.
  • Για το 93% των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα που δεν εργάζεται με συμβάσεις που καθορίζονταν από τα συνδικάτα, επετράπη στον εργοδότη να καθορίζει μονομερώς τους μισθούς και  τις εργασιακές σχέσεις.
  • Σε 15 πολιτείες περιορίστηκαν τα δικαιώματα των εργαζομένων που απέρρεαν από συλλογικές συμβάσεις εργασίας.
Και βέβαια πέραν της κατάργησης των εργασιακών κεκτημένων, σε πολλές πολιτείες περικόπηκαν τα διάφορα κοινωνικά προγράμματα. Όπως για παράδειγμα στην Τούσκον, της Αριζόνα, τη δεύτερη μεγαλύτερη σχολική περιφέρεια, μειώθηκαν τα μαθήματα της γεωμετρίας, των τεχνών, του δράματος και της φωτογραφίας. Στο Τέξας απειλούνται με κλείσιμο 850 από τους 1.000 οίκους ευγηρίας και στην Φιλαδέλφεια της Πενσυλβανία μειώθηκε κατά 40% το διδακτικό προσωπικό.
Στην Ελλάδα και χωρίς τεκμηριωμένη ανάλογη έκθεση θεσμικού φορέα, ζούμε καθημερινά στο πετσί μας: Την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας με την υπογραφή ατομικών συμβάσεων με όλο και χαμηλότερες αμοιβές, απολύσεις χωρίς αποζημιώσεις και απλήρωτη εργασία(ιδίως στα ΜΜΕ), χωρίς επιπτώσεις για τα αφεντικά που χαιρετίζονται στις τηλεοράσεις(Κωστόπουλος) ή πωλούν αγώνες «Για το Λαό και τη Δημοκρατία»(Ελευθεροτυπία), το κλείσιμο νοσοκομείων, σχολείων και πανεπιστημίων(όχι εξαιτίας των απεργών υπαλλήλων) και γενικά τη μετατροπή της «ισχυρής Ελλάδας της ΟΝΕ» σε τριτοκοσμική χώρα.