Την ίδια εκείνη εποχή, ο Πάγκαλος, τρώγοντας με την παρέα του σε μια ταβέρνα στα Καλύβια, δέχθηκε επίθεση με γιαούρτια από μια ομάδα «Αγανακτισμένων» – ιστορικός ευφημισμός για τον κοινό τραμπουκισμό της αλητείας. Τότε, αν δεν κάνω λάθος, είχε διαπιστώσει πως «η ένταξη στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ζήτημα πολιτισμού». Ταύρος στο υαλοπωλείο της δημοκρατικής υποκρισίας. Χρειαζόταν πολύ θάρρος για να το πεις αυτό ως πολιτικός και όχι ως σχολιαστής της πολιτικής ζωής. Και αυτό το θάρρος το είχε ο Πάγκαλος. Ηταν θέμα χαρακτήρα; Ηταν οξύθυμος. Ποιος δεν θυμάται τα χαστούκια που είχε μοιράσει στους μεταφραστές του υπουργείου Εξωτερικών, οι οποίοι καθυστερούσαν πέραν των ανεκτών ορίων τη μετάφραση εγγράφων, απ’ αυτά που αποτελούν την καθημερινότητα του πολίτη. Εκανε ό,τι θα ήθελαν, αλλά δεν μπορούσαν, να κάνουν όσοι περίμεναν ένα πιστοποιητικό γέννησης μεταφρασμένο στα αγγλικά για να εγγραφούν σε κάποιο πανεπιστήμιο.
Ηταν χαρακτήρας ο Πάγκαλος. Και γι’ αυτό, αν και οξύθυμος, συνεργάστηκε με τους δύο ηγέτες που σηματοδότησαν την επί εικοσαετία ηγεμονία του ΠΑΣΟΚ, τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κώστα Σημίτη. Ανήκει σ’ αυτήν την εποχή της ελληνικής πολιτικής ζωής, η οποία γεννούσε προσωπικότητες. Στη δημοκρατία δεν μετρούν μόνον οι ιδέες, όσο σωστές κι αν είναι ή φαίνονται. Μετρούν και τα πρόσωπα που θα τις υλοποιήσουν. Πόσες σωστές ιδέες έχουν πέσει στο κενό επειδή δεν βρήκαν πρόσωπο;
Σημειωτέον ότι αυτά τα γράφει κάποιος ο οποίος ψήφισε το ΠΑΣΟΚ μόνον όταν ανέλαβε την ηγεσία του ο Κώστας Σημίτης. Οταν, δηλαδή, το ΠΑΣΟΚ μετατοπίσθηκε προς τη σοσιαλδημοκρατία. Ας μην ξεχνάμε ότι επί Ανδρέα Παπανδρέου η «σοσιαλδημοκρατία» ή η «κεντροαριστερά» ήσαν καταδικασμένες από την ιδεολογία του «κινήματος» που διεκδικούσε την ηγεμονία της Αριστεράς, εμφυλιοπολεμικής και τριτοκοσμικής. Ειρωνεία της Ιστορίας. Ο πατέρας του Ανδρέα ήταν αντικομμουνιστής. Ο πατέρας του Σημίτη ήταν υπουργός Γεωργίας στην κυβέρνηση του βουνού.
Για να ερμηνεύσουμε την καχεξία της σημερινής Κεντροαριστεράς, δεν φτάνει μόνον η πολιτική και οικονομική της αμηχανία, η οποία την καταδυναστεύει σε ολόκληρη την Ευρώπη. Χρειάζεται και μια αποτίμηση του ανθρώπινου δυναμικού της. Της λείπουν τα πρόσωπα που μπορούν να εμπνεύσουν. Για φαντασθείτε έναν δημόσιο διάλογο ανάμεσα στον μακαρίτη πλέον Πάγκαλο και στον Ανδρουλάκη. Θα τον έτρωγε σε δυο μπουκιές. Ηταν βουλιμικός ο μακαρίτης και το πλήρωσε με τη ζωή του. Χαλάλι του. Μας άφησε ως κληροδότημα τον χαρακτήρα του και την ειλικρίνειά του.
https://www.kathimerini.gr/opinion/562452757/tayros-sto-yalopoleio-tis-dimokratikis-ypokrisias/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου