Οι προγραμματικές αποκλίσεις δεν είναι επαρκής εξήγηση, αν λάβει κανείς υπόψη, για παράδειγμα, ότι τα κόμματα έχουν άλλη προσέγγιση για τους φόρους (μερισμάτων, γονικών παροχών κ.ο.κ.) αλλά την ίδια (ανοχή και αδιαφορία) για τη θηριώδη φοροδιαφυγή των ελεύθερων επαγγελματιών, για τη μονιμότητα στο Δημόσιο, για το περιουσιολόγιο, για τους διορισμούς κομματικών στελεχών σε ανώτατες κρατικές θέσεις, για τον περιορισμό των θητειών βουλευτών, υπουργών, πολιτικών αρχηγών.
Ενας πολιτικός επιστήμονας θα πει ότι το εκλογικό σύστημα δεν παράγει κουλτούρα διακομματικής συνεννόησης και, επομένως, δεν υπάρχει παιδεία συγκρότησης κυβερνήσεων συνεργασίας. Ομως το πείραμα της απλής αναλογικής, στην περίπτωσή μας, έφερε ακόμη μεγαλύτερη καχυποψία και ανταγωνιστικότητα μεταξύ, τυπικά, όμορων κομμάτων.
Αλλος αναλυτής θα ανατρέξει στην πολιτική αναστάτωση της δεκαετίας της κρίσης, που άφησε συλλογικό τραύμα και φόβο για την αστάθεια. Ή θα συνδυάσει άλλες ελληνικές παραδοξότητες για να συμπεράνει ότι η δική μας πολιτική πραγματικότητα δεν είναι συγκρίσιμη με τον ευρωπαϊκό κανόνα.
Το βέβαιο είναι ότι ένας ξένος παρατηρητής θα δυσκολευτεί να καταλάβει πώς φτάσαμε στην παντοδυναμία Μητσοτάκη και στην απουσία ισχυρής αξιωματικής αντιπολίτευσης, που θα έβαζε όριο στην υπερεξουσία του ενός κόμματος.
Το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ δεν θέλει να ρισκάρει φθορά συνεργαζόμενο με τη Ν.Δ. και αναλώνει την ενέργεια του για την ανάκτηση της κυριαρχίας στον χώρο της Κεντροαριστεράς – Αριστεράς.
Ενας μεγάλος συνασπισμός Ν.Δ. – ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν αδύνατος, για πολιτικούς και πολιτισμικούς λόγους, ενώ Τσίπρας – Κουτσούμπας – Βαρουφάκης – Κωνσταντοπούλου είναι τόσο μακριά μεταξύ τους όσο ο Μητσοτάκης από τους ρωσόφιλους Βελόπουλο και Νατσιό στα δεξιά του.
Για να γίνει συνταγματική αναθεώρηση ή για να αλλάξει το εθνικό δόγμα της ακινησίας στα ελληνοτουρκικά, εκ των πραγμάτων θα χρειαστούν συναινέσεις. Πόσο μάλλον, για να υλοποιηθούν μεταρρυθμίσεις που προϋποθέτουν συγκρούσεις (π.χ., αναστολή λειτουργίας πανεπιστημιακών σχολών με μικρό αριθμό φοιτητών και μεγάλο drop out). Eπομένως, ο διάλογος και η συνεργασία των κομμάτων είναι μονόδρομος εκσυγχρονισμού και προόδου, η τυφλή πόλωση αναχρονισμού και καθήλωσης.
Θα πεθάνουν και άλλοι άνθρωποι περιμένοντας ασθενοφόρο, στην Κω, στη Νέα Μάκρη και αλλού, αν δεν καταγραφούν οι διαστάσεις του προβλήματος μεταφοράς των ασθενών και γενικότερης πρόσβασής τους στο δημόσιο σύστημα υγείας. Πόσο δύσκολο είναι να τεθεί ως διακομματικός στόχος να μην περιμένει κανείς πάνω από μισή ώρα ασθενοφόρο και η διοίκηση του ΕΚΑΒ να αξιολογείται με βάση αυτόν τον στόχο, να εξηγεί γιατί και πού δεν ήταν εφικτή η επίτευξή του, να λογοδοτεί και να τεκμηριώνει την εισήγησή της;
Πολύ δύσκολο και πάντως δυσκολότερο από την επανάληψη του σχήματος καταγγελία – αναγγελία προσλήψεων, που έχει κερδίσει προεκλογική παντοδυναμία.
https://www.kathimerini.gr/opinion/562463557/metaxy-pantodynamias-kai-akyvernisias/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου