Πιστεύω, ωστόσο, πως η ερμηνεία της πρόσφατης εκλογικής απίσχνανση/καθίζησης του κόμματος το οποίο, ακόμη και μετά την κυβερνητική θητεία του της περιόδου 2015-19, είχε κατορθώσει να διατηρήσει στάτους κόμματος εξουσίας με δυνητική πλειοψηφική δυναμική -σε βαθμό που ο ηγέτης του να αφορίζει, υπό συνθήκες αναλογικής, την «κυβέρνηση ηττημένων»-, μπορεί να συμπυκνωθεί σε τρία στοιχεία...
1. Επιχειρώντας στροφή στον πραγματισμό και ταυτόχρονα εμμένοντας στον αντισυστημισμό και στον δογματισμό, διεκδικώντας την έμφρονα διαχείριση της εξουσίας και παράλληλα την ολοσχερή κατάκτηση όλων των αρμών της, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έδειχνε να έχει αποκρυσταλλωμένη, σαφή και συνεκτική εικόνα του προορισμού στον οποίο ήθελε να κατευθύνει το εθνικό σκάφος... 2. Με συνεχείς αυτοαναιρέσεις και αντιφάσεις εκλογικής στρατηγικής, δεν κατάφερε να αναδείξει ένα πολιτικό υποκείμενο ικανό (αλλά και πρόθυμο) να προωθήσει την όποια, έστω ασαφή και απροσδιόριστη, κυβερνητική του φιλοσοφία. 3. Περιγράφοντας με όρους ακραίου μιζεραμπιλισμού μια τραγική κοινωνική κατάσταση, την οποία η κοινωνία δεν έβλεπε μπροστά της, σφραγίστηκε από την αμετροέπεια της καταγγελτικής ρητορείας του, που υπονόμευσε και την αξιοπιστία της, έστω ελάχιστα διακριτής, θετικής του πρότασης.
Τούτων δοθέντων και μολονότι κάθε εφησυχασμός του κόμματος του κ. Μητσοτάκη θα ήταν αυτονόητα καταστροφικός, στην κατάσταση που είναι σήμερα το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εν πολλοίς αναζητώντας τις αιτίες της ήττας του σε «σύνδρομα Στοκχόλμης», «θυρωρού της νύχτας» ή «μετά COVID εγκλεισμού», η Ν.Δ. δεν δείχνει να απειλείται άμεσα από αυτό. Οπως περιορισμένος είναι και ο άμεσος κίνδυνος που διατρέχει από το ΠΑΣΟΚ, δεδομένων των οριζόντων και ορίων του νέου αρχηγού του, ο οποίος μόνο στο θέμα του τακτικισμού και της ικανότητας κατοχύρωσης της αυτόνομης φυσιογνωμίας του χώρου του δείχνει να αριστεύει.
Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, πως η αυτοδυναμία της Ν.Δ. είναι δεδομένη. Ωστόσο, για να απειληθεί πραγματικά αυτή, πρέπει να συμβεί το εξαιρετικά απίθανο -πέραν της αποσυσπείρωσης της βάσης της και της διάθεσης κάποιων να βάλουν φραγμό στην παντοδυναμία της- να μπουν τρία ακόμη κόμματα στη Βουλή. Με μόνο δύο πρόσθετα, η λεγόμενη «αναντιπροσώπευτη ψήφος» θα κινηθεί πιθανότατα περί το 10%: αυτό σημαίνει πως 37,5% -που λογικά αποτελεί την ελάχιστη προσδοκία του κόμματος- δίνει μονοκομματική κυβέρνηση.
Αν όμως αυτό είναι το μακράν πιθανότερο σενάριο, μετεκλογικά η Ν.Δ. θα είναι επί της ουσίας άνευ αντιπάλου; (Με τη μείζονα αντιπολίτευση -εφόσον παραμείνει τέτοια, που είναι το λογικότερο- να γλείφει τις πληγές της και την ελάσσονα να είναι εγκιβωτισμένη στα κυβικά της...).
Ειλικρινά πιστεύω πως μετά τις 25 Ιουνίου το κυβερνητικό κόμμα θα έχει τον πλέον επικίνδυνο αντίπαλο: τον εαυτό του, έστω μια εκδοχή του εαυτού του... Εκείνο τον εαυτό που ηττήθηκε στις πιο κρίσιμες εκλογές στην ιστορία του τόπου, τις εσωκομματικές εκλογές του 2016. Και ο οποίος «άλλος εαυτός», αντιλαμβανόμενος το αντιπολιτευτικό κενό, θα επιχειρήσει ίσως να το καλύψει. Προωθώντας όλα τα στοιχεία νοσηρότητας, φαυλότητας, αρχαϊκότητας και παλαιοκομματισμού που άλλοτε κυριαρχούσαν στην παράταξη και τώρα με χίλια βάσανα διατηρούνται εν υπνώσει...
Το οποίο σημαίνει πως ποτέ άλλοτε η μοίρα του τόπου δεν θα βρίσκεται σε τέτοιο βαθμό στα χέρια ενός ανθρώπου, εξαρτώμενη από την τόλμη και την αποφασιστικότητά του, τη διάθεσή του να συγκρουστεί με παθογένειες, αλλά και να αφομοιώνει θετικά μηνύματα από όπου και αν αυτά προέρχονται: Του έως προχθές -πιθανότατα δε ξανά από μεθαύριο- πρωθυπουργού...
Θανάσης Διαμαντόπουλος, Ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης
https://www.real.gr/politiki/arthro/th_diamantopoulos_o_neos_antipalos_tis_n_d-924608/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου