Επικίνδυνες ερωτήσεις

Συνήθως, όταν ακούμε πολλά για ενότητα, μυρίζει διάσπαση. Μάθαμε πια ότι στις παραμονές διασπάσεων -κι έχουν δει τα μάτια μας!- όλοι ορκίζονται στην ενότητα. Γιατί δεν θέλουν να παραδεχτούν τη σκληρή πραγματικότητα. Ή γιατί δεν θέλουν να φορτωθούν την ευθύνη. Ή γιατί θέλουν να φορτώσουν την ευθύνη. Ή γιατί έτσι απαιτεί το πολιτικώς ορθόν, που καταδικάζει εκ των προτέρων κάθε διάσπαση, με το επιχείρημα ότι κάθε διάσπαση αφαιρεί από μας και προσθέτει στον αντίπαλο.

Υπάρχουν όμως περιπτώσεις που -εκ των υστέρων, δυστυχώς- καταλαβαίνει κανείς πως αν είχαν συνειδητοποιήσει ότι μαζί δεν κάνουν και είχαν επιλέξει έναν συναινετικό χωρισμό, θα είχαν μειωθεί οι ζημιές στο ελάχιστο. Δεν θα είχαν σπαταλήσει πολιτικό και ηθικό κεφάλαιο σε έναν "μυστικό
εμφύλιο" χωρίς κανόνες. Και θα μπορούσε κάθε πλευρά, χωρίς μισόλογα, πονηριές, καταστατικά προσχήματα, να οργανωθεί, να ξεδιπλώσει το πολιτικό της σχέδιο και να δοκιμαστεί στον υπέρτατο κριτή - τον λαό.

Όλα αυτά είναι θεωρητικά και αυθαίρετα, θα πείτε. Το θέμα είναι τώρα τι λες. Τι απαντήσεις υπάρχουν για το σήμερα. Λυπάμαι, αλλά τις απαντήσεις τις κρύβουν στην τσέπη τους οι πρωταγωνιστές. Όμως, πριν από τις απαντήσεις, υπάρχουν οι ερωτήσεις. Τις οποίες δεν θέτουν οι πρωταγωνιστές, αλλά η πραγματικότητα. Και συχνά αποφεύγουμε να τις εντοπίσουμε. Ή αν τις εντοπίσουμε αποφεύγουμε να τις διατυπώσουμε. Γιατί δεν ταιριάζουν με τις επιθυμίες μας. Ή ταιριάζουν με τους φόβους μας.

Ας ρωτήσουμε λοιπόν: Εσύ σύντροφε τάδε, αν το συνέδριο αποφασίσει ότι ορθώς έπραξε ο Τσίπρας, θα πειθαρχήσεις; Θα ψηφίζεις στη Βουλή και θα στηρίζεις στον λαό όσα σήμερα καταγγέλλεις ως καταστροφή; Θα σωπάσεις εν ονόματι της ενότητας; Κι εσύ, σύντροφε δείνα, αν η πλειοψηφία απορρίψει τη συμφωνία, θα την ακυρώσεις; Θα ειδοποιήσεις την Ευρώπη ότι αίρεται η υπογραφή μας; Και μετά το ένα ή το άλλο, θα βγείτε να δώσετε μαζί την όποια μάχη αποφασιστεί;

Ποιος δηλαδή αγνοεί ότι μπροστά δεν έχουμε συνέδριο ενός, αλλά δύο τουλάχιστον κομμάτων; Στρατηγικά ασύμβατων; Εντάξει, θα είναι μια αναμέτρηση που θα παράγει κάποιο αριθμητικό αποτέλεσμα. Ποιο θα είναι όμως το πολιτικό αποτέλεσμα; Είναι διατεθειμένοι, κι αν είναι, μπορούν να δεχτούν όλοι τις αποφάσεις, χωρίς να απαρνηθούν πολύ περισσότερα από την κομματική νομιμότητα; Αντιλαμβάνονται ότι η όποια πλειοψηφία μπορεί να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες, και όχι μόνο κομματικά, καταστάσεις; Να αποδειχτεί πύρρεια νίκη;

Δύσκολα ερωτήματα. Και επικίνδυνα για όποιον τα ανασύρει. Διακινδυνεύω ωστόσο κάτι τελευταίο: Υπάρχει, λέτε, προοπτική ουσιαστικής ενότητας; Σε κοινή στρατηγική; Αν ναι, καλώς. Αν όχι, γιατί τσαλαβουτάμε σε μια άχρηστη λάσπη διαζυγίου;

http://www.toportal.gr/